Geregisseerd door Emma Tammi, De Wind is een grimmige, sfeervolle studie van een desolate omgeving die een duister geheim verbergt.

Het script is ontwikkeld op basis van echte verhalen uit de eerste hand van grensvrouwen die zich in de prairies vestigden en tot waanzin werden gedreven door het niet-aflatende gehuil van de wind. Geschreven door Teresa Sutherland, verkent de plot deze waanzin door middel van een duistere bovennatuurlijke invloed, terwijl de personages in paniek raken over het kwaad dat door de donkere nachten zou kunnen gaan.

Het verhaal speelt zich af in de jaren 1800 en wordt verteld in een niet-lineaire structuur, wat betekent dat de kijker door de tijdlijn springt om te begrijpen hoe het verhaal zich ontvouwt, waardoor diepte en betekenis wordt gegeven aan de emotionele toestand van elk personage.

We volgen Lizzy (Caitlin Gerard, Insidious: The Last Key), een jonge vrouw die verrukt is om nieuwe "buren" te zien intrekken in een nabijgelegen hut. Aan de overkant van het uitgestrekte veld is hun huis zichtbaar als een flikkering van licht door het donker van de nacht. Lizzy en haar man doen hun best om het nieuwe paar zich welkom te laten voelen, maar de jonge vrouw van de nieuwe bewoner, Emma (Julia Goldani Telles, Magere man), worstelt om zich aan te passen aan haar vorige leven in de stad. Hoe langer ze blijven, hoe vreemder Emma's acties worden, omdat ze ervan overtuigd is dat er een kwaadaardige entiteit achter haar aan zit. Wanneer Lizzy's echtgenoot het huis moet verlaten voor een meerdaagse reis te paard, begint ze haar eigen comfort en veiligheid in dit beklemmende isolement in twijfel te trekken.

De film leeft in zijn atmosfeer - een sombere, hopeloze toendra zonder hulp in zicht. Lizzy is onze gids en onbetrouwbare verteller door het verhaal. We blijven de hele film aan haar zijde, doorlopen de dagelijkse bewegingen van noodzakelijke klusjes en voelen haar angst als ze elke avond alleen staat.

Geschreven, geregisseerd, bewerkt en ontworpen door vrouwen, gaat de relevantie van dialogen als "Wees niet onaangenaam in het bijzijn van de mannen" niet verloren aan het publiek. Dit idee van de "hysterische vrouw" wordt gecommuniceerd met een passend gewicht.

Voor een film die zich concentreert op de waanzin die zogenaamd veroorzaakt wordt door een hardnekkige wind, is het geluidsontwerp natuurlijk buitengewoon belangrijk. De Wind gebruikt stilte op een manier die de plot vooruit duwt, en het is verbluffend. De openingssequentie is volkomen stil - afgezien van het constante gehuil van de wind - en het zet onmiddellijk een strakke, verontrustende toon.

Ondanks de beperkte dialoog krijgen we een volledig begrip van elk personage. In ware pioniersmode is het een economisch script dat geen blad voor de mond neemt. Elke communicatielijn is direct en to-the-point.

De stilte van de film omhult Lizzy en bouwt een oorverdovende claustrofobie op, waarbij elke vrije centimeter wordt opgevuld door die constante wind. Het is zo krachtig dat het in de uiterst zeldzame gevallen waarin de wind niet aanwezig is, een beetje een schok voor de zintuigen is.

Een rij-score werd gecomponeerd voor de film door Ben Lovett (Het ritueel) met behulp van historische instrumenten zoals de nyckelharpa om een ​​aards, beklijvend geluid te produceren dat speelt op een basisinstinct dat we allang vergeten zijn.

Vanwege de spanning die strak wordt opgerold door het geluidsontwerp, zijn plotselinge releases oprecht beangstigend. Er waren een paar momenten in de TIFF-screening waar het hele publiek fysiek opsprong (een oprechte reactie die ik in lange tijd niet heb gezien).

De Wind legt de nadruk op de ervaringen van vrouwen in een periode waarin hun verhalen niet vaak worden verteld. Westerns richten zich meestal op een verheerlijkte versie van het werk van een man, waarbij ze onmiddellijk de strijd negeren die in de ontwikkeling van land en het onderhoud van een huishouden is ontstaan. Het fungeert als een nederige kijk op de levensstijl en gevaren van het pioniersleven in de prairies, en de angsten die in zo'n ongeremde omgeving op hol sloegen.

Het niet-lineaire verhaal kan soms wat onhandig zijn, maar het is een noodzakelijke functie om het volledige verhaal te onthullen. Al met al De Wind is een rustige, kronkelende, spannende horrorwestern die onder je huid nestelt en je zintuigen prikkelt.

 

De Wind zal hierna spelen als onderdeel van de line-up van Fantastic Fest 2018.