Allereerst, ik hou van Roofdier​ Het is het wezenlijke maximum machismo 80's genrefilm​ Van de gestage oneliners en biceps-flexing impasse, tot de strijdkreten en dramatische sterfgevallen, Roofdier is een van die diep nostalgische, belachelijk retrospectieve films.

Dus, dat gezegd hebbende, met de aankondiging van een nieuwe Predator, hoorden we een verdeeldheid zaaiende opwinding of bezorgdheid. Hebben we nog een vermelding nodig in de (over het algemeen inconsistente) Predator-franchise? Op welke kant je ook landt, Het roofdier is een bruikbare - hoewel een beetje rommelige - terugkeer naar het campy, gewelddadige plezier dat de eerste film tot zo'n klassieker maakte.

Shane Black - die Hawkins speelde, het wijze krakende eerste slachtoffer op het scherm van de Predator in het origineel uit 1987 - is teruggekeerd om te dienen als co-schrijver en regisseur voor dit nieuwste deel.

Black heeft een solide staat van dienst in het schrijven van quippy, snel bewegende scripts - zoals, Dodelijk wapen, De Monsterploeg, Kiss Kiss Bang Bang en De aardige jongens. Maar terwijl Het roofdier's dialoog heeft gestage komische beats, de film zelf beweegt een hectische mijl per minuut en laat een paar onhandige bewerkingen achter.

Een groot deel hiervan is zeker door de talrijke heropnames en wijzigingen, waaronder een last-minute bewerking om een ​​scène te knippen waarin een geregistreerde zedendelinquent (en oude vriend van Shane Black) werkte tegenover Olivia Munn zonder haar medeweten of toestemming.

Deze onhandige bewerkingen zijn het meest opvallend tijdens een bepaalde reeks acties in de voorsteden. Het voelt alsof sommige shots zijn geknipt en verschoven, dus er zijn een paar cutaway-momenten die het algehele ritme van de scène subtiel onderbreken.

Dan is er natuurlijk de Mega-Predator. De trailer is de eerste uiterlijk van deze x-treme-vijand en zijn honden (kunnen we ze zo noemen?) kregen wat schroom van fans die zich afvroegen waarom de franchise die extra overdreven stap zou moeten zetten.

Waarom? Omdat het 2018 is, verdomme.

Het is een over-the-top-stap voor een over-the-top-franchise, en daar is echt niets mis mee. En om eerlijk te zijn, deze nieuwe melodramatische vijand is niet alleen een laatste baasgevecht - hij is de basislijn voor de hele plot van de film.

Mega-Predator terzijde, Het roofdier voelt aanzienlijk moderner aan dan zijn voorgangers. Ja, natuurlijk zijn de technologie en de dialoog de afgelopen jaren veranderd, maar de hele energie van de film heeft een brutale, sardonische, branie-aangewakkerde humor vermengd met berichten over de gevolgen van militaire dienst, veteranenondersteuning en (zeer kort) opwarming van de aarde.

Dat gezegd hebbende, neemt de film niet echt een sterk standpunt in over deze sociale kwesties; ze worden meer gebruikt als setdressing dan als plotontwikkeling. Black is een fantastische scenarioschrijver als hij zich kan concentreren op karaktergestuurde plot en dialoog, maar de frequente actie-intermezzo's en pogingen om een ​​breder, fan-gebaseerd publiek aan te spreken, maken het een grotere uitdaging.

Terwijl 1987's Roofdier volgt een elitegroep huurlingen en soldaten op een missie, Het roofdier's groep hoogopgeleide soldaten lijkt meer op de Oorah-versie van het Island of Misfit Toys. Ze zijn gebrekkig, wankel en een beetje losgeslagen. Ze zijn ook gewoon puur leuk om naar te kijken dankzij de geweldige uitvoeringen van de cast.

De dialoog zit vol met pittige humor die vakkundig wordt overgebracht door het fantastische ensemble. Boyd Holbrook, Trevante Rhodes, Keegan-Michael Key, Thomas Jane, Alfie Allen en Augusto Aguilera spelen de hoofdrol als het B-team van soldaten. Olivia Munn speelt de symbolische vrouwelijke wetenschapper die verwikkeld raakt in de actie, en Sterling K. Brown fungeert als een generieke antagonist (die elke scène steelt waarin hij zich bevindt, omdat Sterling K. Brown een verdomde schat is).

Speciale vermelding voor Augusto Aguilera als Nettles, die uit het niets kwam om de meest serieuze momenten van de film te bezorgen met een perfecte komische timing.

Als actiefilm Het roofdier heeft lef en bloed in overvloed. Verschillende geweldsmomenten kregen enthousiaste reacties van keelontsteking van het TIFF-publiek. Deze actiescènes zijn de beste herinnering aan waar de Predator-franchise in wezen om draait; een meedogenloze, niet te stoppen jager die hoogopgeleide soldaten ver buiten hun klasse zet.

Over het algemeen is de film zelf ongelijk en - soms - gehaast. Maar toch, ik genoot ervan vanwege het pure, wrede plezier ervan. Het is zeker niet perfect, maar wanneer hij wordt gestapeld tegen elk ander vervolg in de franchise, is deze film misschien wel de sterkste van het stel. ikAls je op zoek bent naar wild, popcorn-kauwend entertainment met brute moorden en brutale kameraadschap, Het roofdier is een perfecte keuze.

 

Het roofdier komt op 14 september in de bioscoop