Voor de eerste speelfilm van de Spaanse regisseur Galder Gaztelu-Urrutia hield hij zich niet in. Het platform (The Hole) is een gedurfd debuut, waarin politieke allegorie en sci-fi-drama versmelten met een serieuze hap. Prachtig tempo, de film wordt verteld in drie bedrijven, de ene meer onthullend dan de vorige.

In Het platformwordt een man wakker in een dystopische verticale gevangenis met een vreemdeling als celgenoot. Elke dag daalt een platform met voedsel van bovenaf, dat alleen bevat wat niet door de bovenste verdiepingen werd gegeten. Om de paar weken worden de gevangenen overgeschakeld naar een ander niveau. Naarmate het niveau stijgt, wordt de kans om enige vorm van voedsel te krijgen grimmig verminderd. Niemand weet hoeveel niveaus er zijn, maar er is zeker niet genoeg voedsel voor alle niveaus.

Het script is aangepast van een toneelstuk, en het leest zeker als zodanig. Het platform volgt twee personages tegelijk terwijl ze de expositie ontrafelen en weven om de wereld van de film te creëren. Het is een goede, strakke trui die ze gebruiken; het publiek leert tegelijk met de hoofdpersoon de regels van het platform.

De eerste twee handelingen zijn erg op zichzelf staand, waardoor we begrip van de gevangenis kunnen ontwikkelen. Pas in de derde akte van de film dragen de schrijvers het verhaal verder dan wat er in het toneelstuk was geschreven, waardoor ze volledige creatieve vrijheid kregen om hun ledematen te strekken en te rennen. 

Het platform is zeer goed gestructureerd, zet een conflict op dat terug zal cirkelen, en legt de fijne kneepjes van het systeem op een duidelijke en beknopte manier uit. Als een toneelstuk glippen personages in en uit, en dienen ze een heel specifiek en precies doel. Door de karakters naar verschillende niveaus te verschuiven, kunnen we de zware gevolgen van de lagere cellen onderzoeken. Dit geeft op zijn beurt onze hoofdpersoon een reden om zijn verwachtingen en idealen te verschuiven naarmate hij de donkere kant van de gevangenis ervaart. 

Soortgelijke kubus, Vincenzo Natali's sciencefiction-cultklassieker uit 1997, Het platform bestaat echt binnen één set. Het is erg zuinig, zowel qua ontwerp als qua functie. Door het brutalistische, kale interieur kunnen we ons echt concentreren op de uitvoeringen en de plot. Elk personage mag één item meenemen naar de platformgevangenis; deze rekwisieten zijn een perfecte weergave van hun eigenaar en communiceren hun empathie, ambitie en sinistere bedoelingen. 

Iván Massagué levert een verbluffende en soulvolle uitvoering die buitengewoon boeiend is. Naarmate de film vordert, dringt zijn gekwelde blik door je heen en communiceert hij trauma's. Hij heeft de gebroken en langzaam herstellende ziel van een man die ooit vol kracht en hoop was, en het is prachtig meeslepend om hem door het rotsachtige terrein van deze verschillende emoties te zien dwalen. Hij is volkomen verwoestend, en het is erg effectief. 

Het sociale commentaar is helemaal niet subtiel - de bovenste verdiepingen eten een luxueuze en zorgvuldig bereide maaltijd zonder rekening te houden met de mensen onder hen. De lagere niveaus verhongeren, lijden en vechten voor elke kans die ze krijgen. Degenen in het midden kunnen voorbij schrapen, wetende dat ze elk moment naar een lagere plek kunnen vallen terwijl ze ernaar streven een hoger niveau te bereiken.

Elke poging om een ​​systeem te creëren dat een redelijk deel voor iedereen verzekert, wordt gesaboteerd door de egoïstische slechte wil van de andere gevangenen. Het platform werpt een licht op de inherente ongelijkheid van het systeem waarin we leven en doet dit op een manier die het overduidelijk maakt voor het publiek.  

Het platform wordt op dit vuur gezet, waardoor het langzaam kookt. Door de hele film heen krijgen we een voorproefje van hoe gemeen deze gevangenis kan zijn. Het bouwt allemaal op tot de explosieve derde akte die het publiek door een slagveld van emotie en geweld drijft. Het is echt iets om te zien.

Elke genre-fan die een strak verhaal met een sinistere draai waardeert - denk na Zaag, Kubus, en De Raid - moet deze absoluut eens bekijken. Het is een must-see duik in de duisternis van de mensheid die je sprakeloos zal maken. De film is verrijkt met schokkend brutaal geweld en een sterke sociale boodschap. Als het gaat om op zichzelf staande horror, Het platform brengt dingen naar een heel ander niveau.