Regisseur Richard Stanley keert na meer dan 20 jaar terug naar verhalende films Kleur zonder ruimte, een hypnotiserende HP Lovecraft-aanpassing. Het verhaal, gepubliceerd in 1927, is een van Lovecraft's meest populaire werken en er wordt gezegd dat het zijn favoriet van zijn korte verhalen is. Stanley brengt zijn liefde voor Lovecraft in de film en voegt zijn eigen persoonlijke flair toe aan het verhaal, waardoor een unieke en inventieve ervaring ontstaat.

Met Nicolas Cage (Mandy), Joely Richardson (Event Horizon), Madeleine Arthur (De Tovenaars), Brendan Meijer (De Gast), Julian Hilliard (The Haunting of Hill House), Elliot Ridder (Once Upon a Time), en Tommy Chong (bekend van Cheech en Chong), Kleur zonder ruimte volgt de familie Gardner terwijl een meteoriet neerstort op hun boerderij. Deze ruimterots straalt een onbeschrijfelijke kleur uit die op mysterieuze en angstaanjagende manieren al het leven in de buurt beïnvloedt. Al snel wordt het gezin aan hun lot overgelaten terwijl de kleur zich over hun land verspreidt en chaos achterlaat. 

Kosmische Lovecraftiaanse horror kan een uitdaging zijn, aangezien de monstereffecten de sleutel zijn. Als je het aan een horrorfan vraagt, vertellen ze je graag dat praktische effecten altijd de voorkeur hebben. Gelukkig gebruikt Stanley praktische effecten voor de meest gruwelijke momenten in de film, wat echt op prijs wordt gesteld.

Doet denken aan Rob Bottins creature-ontwerpen voor Het ding, de monsters van Kleur zonder ruimte zijn behoorlijk effectief. CGI-effecten zijn gelaagd over de praktische effecten om ze te versterken met de titulaire kleur, maar in sommige gevallen overschaduwt de hoeveelheid CGI-gebruik het praktische effect, dus het is moeilijk te zeggen wat er fysiek is gemaakt. 

Voor het grootste gedeelte, Kleur zonder ruimte raakt enkele van de verhalende beats van het originele korte verhaal, hoewel bepaalde wijzigingen met wisselend effect zijn aangebracht. Natuurlijk zijn er verschuivingen opgetreden die de ontwikkeling van de plot beïnvloeden, maar er zijn ook enkele bijkomende aanpassingen die de algehele toon van de film veranderen. 

In plaats van een verzameling generiek vee, wordt de boerderij van de familie bevolkt door een kudde alpaca's. Vaker wel dan niet, dienen deze alpaca's als een clou, die kan afleiden omdat ze elke scène waarin ze zich bevinden een beetje dom maken (omdat alpaca's van nature een beetje absurd zijn). 

Meerdere karakters worden gecombineerd tot één hydroloog die als wetenschappelijke verzamelpunt fungeert wanneer kennis nodig is. Het is een beetje vreemd dat een hydroloog zou worden geraadpleegd voor de ontdekking van een meteoriet, of zou weten hoe stralingsverbrandingen eruit zien, maar het is het beste om er niet bij stil te staan… de man kent zijn wetenschap.

Er zijn een paar andere verhalende zaden geplant die nergens echt toe uitgroeien en die helemaal kunnen worden uitgesneden zonder de film helemaal te beïnvloeden. Ze dragen bij aan de ontwikkeling van personages, maar zijn over het algemeen niet nodig omdat er andere manieren zijn om de relatie van het publiek met en het begrip van deze personages op te bouwen zonder onnodige opvulling.

Wat nog schokkender is, is het feit dat elke acteur in een andere film lijkt te werken. Optredens zijn overal qua toon met verschillende mate van intensiteit. Nicolas Cage staat centraal in een van zijn meest terughoudende uitvoeringen tot nu toe, afwisselend tussen slonzige boer (schuine bourbonkenner) en doorgedraaide gek op een haarspeldbocht. Wanneer ze worden geconfronteerd met een losgeslagen Cage, brengen de acteurs hun dialoog met zo'n oprechtheid dat het best komisch kan zijn, hoewel het onduidelijk is of dit altijd opzettelijk is. De cast kan zijn excentriciteit niet evenaren en probeert dat ook niet, dus als eindresultaat is de energie erg ongelijk.

Als een aanpassing van Lovecraft, Kleur zonder ruimte is goed. Het is niet overweldigend goed of slecht, hoewel het misschien niet is wat je verwacht als je de combinatie van Lovecraft, Nic Cage en Richard Stanley hoort. Het is hypnotiserend vermakelijk - vooral vanwege de Cage-ismen - maar over het algemeen zou het meer samenhang kunnen hebben. 

Kleur zonder ruimte dwaalt buiten de lijntjes om zijn eigen unieke foto te maken, en het eindresultaat is een beetje rommelig. De film is er al geweest overgenomen door RJLE Films voor zijn Midnight Madness wereld premiere. Maar de echte vraag is: zal het publiek het kopen?