De Turkse schrijver/regisseur Orcun Behram heeft zijn eerste speelfilm aangepakt De antenne, een sluipende politieke allegorie met een flinke dosis horror.

De antenne speelt zich af in een dystopisch Turkije waar de regering door het hele land nieuwe netwerken installeert om informatie te monitoren. In een afbrokkelend appartementencomplex gaat de installatie mis en Mehmet (Ihsan Onal), de bouwopzichter, zal de confrontatie moeten aangaan met de kwaadaardige entiteit achter de onverklaarbare uitzendingen die de bewoners bedreigen.

Ik had onlangs de gelegenheid om met Behram te spreken over zijn film, politieke allegorie en het horrorgenre.

---

Kelly McNeely: Er zit dus een sterke politieke allegorie in De antenne. Kun je daar een beetje over praten?

Orcun Behram: Ja dat kan ik natuurlijk. Dus in de film probeerde ik voor elkaar te krijgen dat ik probeerde twee verschillende allegorieën te creëren. Een daarvan is de relatie tussen de werkelijkheid en de verbeelding, en hoe het beeld de werkelijkheid begint te beheersen. Omdat het het beeld van de werkelijkheid creëert, maar dan is er een feedback van de media. Die feedback, het wordt een lus en dan raak je de realiteit volledig kwijt. Het gaat dus om deze theorie van het gelijksoortige en de simulatietheorie. Dit is een aspect van de film. 

Het tweede aspect is de link tussen de autoritaire macht en de media. Ik vind dit een zeer gevaarlijke link die erg manipulatief kan zijn en democratieën zijn erg kwetsbaar. Ik bedoel, media is een van de belangrijke componenten voor een functionele democratie – een functioneel systeem. Ik denk dat dit in veel ontwikkelingslanden een groot probleem is: de relatie tussen autoritaire macht en de media. En ik denk dat het soms ook een probleem is in de landen van de eerste wereld, misschien niet in de vorm van regeringen, maar in de vorm van bedrijven. Dus de politieke allegorie en kritiek is grotendeels hierop gebaseerd. 

Kelly McNeely: Ik weet dat we hebben Baskin dat kwam uit Turkije, wat zo'n beetje de grote is die iedereen kent. Zijn genrefilm en horror groot in Turkije? 

Orcun Behram: Nou, ik bedoel, het is eigenlijk heel groot. Qua box office zijn er veel horrorfilms gemaakt. Maar het punt is, het gaat vooral om islamitische elementen, de islamitische geest enzovoort. Het is dus moeilijker om horrorfilms buiten die doos te vinden. Maar binnen die doos worden veel dingen geproduceerd. Sommige zijn goed, sommige zijn ... niet zo veel. Ja, maar ik denk dat er langzamerhand andere mensen zijn die horrorfilms beginnen te maken die buiten die kaders vallen.

Kelly McNeely: Wat waren je inspiratiebronnen of waardoor werd je beïnvloed bij het maken van de film? 

Orcun Behram: Ik bedoel, bij het maken van de film denk ik niet dat ik ergens door ben beïnvloed, maar ik ben opgegroeid met het kijken naar horrorfilms. Het was heel dichtbij en dierbaar voor mijn hart. Dus ik zou alles bekijken wat ik te pakken kon krijgen. Ik ben opgegroeid met het kijken naar films van Cronenberg, Carpenter, Dario Argento, dus zonder het te beseffen denk ik dat ik door al deze films ben beïnvloed. Wat ik wil creëren, daar geniet ik ook van. Ik zie dus in zekere zin overeenkomsten in deze film met de stijlen van Cronenberg, Carpenter, althans in wat ik probeerde te zeggen. Ik denk dat ik werd beïnvloed door deze meesters.

Kelly McNeely: Dat zie ik, absoluut. Ik weet dat dit je eerste speelfilm is die je hebt gemaakt, wat was het ontstaan ​​van de film? Waar kwam het vandaan wat betreft het idee en hoe kreeg je het op de grond en kreeg je het aan de praat?

Orcun Behram: Het idee kwam aanvankelijk voort uit waar ik het over had: de relatie tussen de werkelijkheid en de beelden. Ik heb ongeveer 10 jaar geleden een korte film gemaakt genaamd Kolom, ging het opnieuw over een vrouw die wakker wordt met de aankondiging van haar overlijden in de krant. Het ging dus ook om het beeld dat de werkelijkheid zelf beheerst; het beeld wordt hyperreëel en sterker. Dus daar kwam het aanvankelijk vandaan, ik wilde meer op dat idee bouwen.

Maar natuurlijk, weet je, wat er in de wereld gebeurt, is deze link waar ik het over had, deze autoritaire macht en de media. Dit is dus een dynamiek die zo eng is dat het werkt in termen van horror - in zekere zin de gruwelen van de echte wereld. 

Kelly McNeely: Ja, absoluut. En dat gevoel krijg ik echt in de film. Er zijn - vooral nu - veel verschrikkingen gaande in de wereld en veel dingen worden het zwijgen opgelegd, denk ik, wat echt naar voren komt in de film.

Wat waren de uitdagingen van het maken De antenne?

Orcun Behram: Nou, ik was ook de producent van mijn film, ik investeerde in de film. Dus de uitdagingen waren middelen - het werd gedaan met een zeer laag budget. We hebben het grootste deel van de film opgenomen in een klein stadje in een verlaten postkantoor zonder verwarming, niets. We bouwden alles vanaf nul; al deze gebieden, alle surrealistische scènes die je in de film ziet, zijn helemaal opnieuw opgebouwd. Er zit niet veel CGI in. Je schildert de muren, bouwt dingen van houten planken, zoekt op autokerkhoven naar alle stukken... Dus dat was het meest uitdagende deel, het bouwen van de decors. Dat was erg tijdrovend en moeilijk, en er waren veel obstakels om op te lossen.

Kelly McNeely: Nu we het hebben over praktische effecten en het bouwen van dingen, ik zou nalatig zijn als ik niet vroeg hoe je die zwarte modder hebt gemaakt? Wat is dat?

Orcun Behram: Oh! We gebruikten water en zwarte verf, en wat gebruik je in kauwgom... de suikergom, zoals snoep?

Kelly McNeely: Oh, oké, zo'n beetje een beetje gelatine eraan.

Orcun Behram: Ja, het is als een gelatine. Het is dus een mix van die drie.

Kelly McNeely: Het werkt echt heel goed. Ik hield van de manier waarop het gewoon langs de muren loopt. Het heeft echt een geweldige stroperige kwaliteit, wat echt griezelig is.

Orcun Behram: Oh, ik vond het er geweldig uitzien! Maar de hele bemanning was ermee bedekt. We moesten daardoor keer op keer douchen. Het achtervolgt nog steeds onze dromen [lacht]. Maar de aanblik ervan was prachtig.

Kelly McNeely: Aangezien dit je eerste speelfilm is die je hebt gemaakt, welk advies zou je geven aan beginnende of opkomende filmmakers die hun eerste speelfilm willen maken? Dingen die je hebt geleerd of waarvan je denkt dat het goed is om door te geven.

Orcun Behram: Oké. Ik bedoel, het is een moeilijke vraag. 

Kelly McNeely: Het is een moeilijke vraag! 

Orcun Behram: Omdat ik ook zo nieuw ben in de branche, is het moeilijk om dit advies te geven. Wat ik heb geleerd is dat je er echt op voorbereid moet zijn dat alles heel slecht gaat, dat niet alles volgens plan verloopt. Het is erg belangrijk om die storyboards voor te bereiden, goed na te denken en tweede plannen te hebben, maar je moet ervoor gaan. Ik denk dat dat het punt is. Je zou de sprong moeten wagen, maar je moet echt voorbereid zijn, want niets gaat volgens plan.

Kelly McNeely: Je moet flexibel zijn. 

Orcun Behram: Je moet flexibel zijn. Maar om flexibel te zijn, moet je echt voorbereid zijn. Er zijn zoveel beslissingen die je moet nemen, en hoe eerder je ze neemt, hoe beter het zal zijn op de set, want je zult die beslissingen opnieuw moeten nemen, en je kunt maar beter wat verslaggeving hebben, anders je zult gek worden. Dat zou mijn advies zijn van het weinige dat ik weet [lacht].

Kelly McNeely: Nu zei je dat je een grote fan bent van het genre - het horrorgenre - wat trekt je in het bijzonder aan bij horrorfilms, en wat trekt je aan bij het maken van een horrorfilm?

Orcun Behram: Allereerst denk ik dat horror de kracht heeft om heel vrij te zijn; het gebruikt veel symbolen, het kan heel allegorisch zijn, het is altijd politiek geweest. Dus daarbinnen denk ik dat het een enorme vrijheid heeft om allegorieën te gebruiken. Ik vertel graag verhalen door middel van allegorieën. 

En bovendien heb ik er een nostalgische en emotionele band mee. Ik denk dat het begint als misschien de vreugde om jezelf bang te maken, gewoon een klein vleugje adrenaline als kind. Met mijn vrienden zouden we naar deze donkere kamer onder de appartementen gaan en onszelf bang maken; we kunnen ons voorstellen of er iets uitkomt of niet. Dit is iets dat je verbeelding voedt en dat je hormonale houding in zekere zin voedt, en dat vind je in horrorfilms. Ik ontdekte dat later als kind in horrorfilms, en dan wordt het bijna een fetisj omdat horrorfilms zo'n wereld hebben dat, weet je..

Kelly McNeely: Je wordt erin gezogen. 

Orcun Behram: Jaaa Jaaa.

Kelly McNeely: Wat hoop je dat het publiek mee zal nemen de antenne, en welke boodschap wil je met de film communiceren? 

Orcun Behram: Wat ik aanvankelijk zei, is volgens mij de belangrijkste boodschap; de relatie tussen de macht en de media, en bovendien de media en de realiteit. Dus dit is de boodschap waar ik mee weg wil komen.

Ook wil ik een film laten zien die visueel aantrekkelijk en interessant is. En door beeld en geluid, iets dat provocerend is. 

Klik hier om te lezen meer interviews en filmrecensies van TIFF 2019.
En als je TIFF dit jaar hebt gemist, bekijk dan het iHorror Film Fest op 5 oktober om Cubaanse club in Ybor City. Bestel je tickets hier!