KM: Dit is een moeilijke vraag, maar als er iemand is die dit jaar maar drie films kan zien tijdens Midnight Madness, wat zijn dan de films die je gezien moet hebben? 

PK: Ik zal het misschien zo inlijsten; er zijn bepaalde films waarvan ik denk dat ze niet veel hulp nodig hebben met betrekking tot hype. Ik denk niet dat iemand mij nodig heeft om iets anders te zeggen dan de woorden Richard Stanley, Nicolas Cage en HP Lovecraft en niet geïnteresseerd zijn in Kleur zonder ruimte. Dus zulke films hebben misschien geen hulp nodig.

Er zijn een paar titels waarvan ik denk dat ik ze misschien wil noemen, alleen maar omdat er zoveel nieuwe filmmakers en onbekende entiteiten zijn. Een film is Het platform, een Spaanse speelfilm van Galder Gaztelu-Urrutia - een eerste filmmaker. Op je vraag eerder over wat me opgewonden maakt, ik keek naar screeners en dit kwam op. Ik denk dat het na middernacht was, dus ik verwachtte de eerste 20 minuten te kijken en het 's ochtends af te maken, en ik was de hele 90 minuten in vervoering. Ik was zo opgewonden, omdat ik niet wist waar de film naartoe ging. Het is een sciencefiction gevangenisfilm die absoluut thuishoort in het pantheon van Stuart Gordon's Vestingof van Vincenzo Natali Kubus, en het is zo economisch in elkaar gezet.

Het doet me een beetje denken aan de sequentie van de gevangeniskamer van de Japanse film Symbool voldoet aan De overval. Omdat er soms viscerale, groteske actie is, is er echt een briljante satire; het doet zo veel met heel weinig middelen op zo'n creatieve manier met werkelijk briljante uitvoeringen. Ik denk dat dit een van de echte verborgen juweeltjes van de line-up wordt waar mensen het over zullen hebben.

Op dezelfde manier is een film die ik mensen sterk aanmoedig om te bekijken De uitgestrekte nacht. Het is weer een nieuwe filmmaker, het speelde Slamdansen en maakte daar zo indruk op mij dat ik het echt een enorm platform en een groot scherm zoals TIFF wilde geven. Dus de vergelijkingen die ik heb gemaakt zijn American Graffiti voldoet aan Miracle Mile voldoet aan Pontypool; de uitvoeringen zijn briljant, het filmmaken is echt wild, ik denk dat het heel inspirerend zal zijn voor indie-filmmakers om te beseffen wat je kunt bereiken met alleen een heel creatief productieontwerp.

Een van de dingen waar ik van hou groot en Platform zijn dat het genrefilms zijn die echt bewijzen dat de basis in het script zit; zorg ervoor dat je script ijzersterk is. Omdat er momenten zijn in De uitgestrekte nacht waar eigenlijk de camera alleen maar inzoomt op een enkele uitvoering en die acteur gewoon een gesprek met iemand laat voeren en het is zo gespannen en zo griezelig en zo sfeervol, en toch zijn er geen conventionele genre-elementen zoals explosies of grote actie. Maar ik ben zo onder de indruk van de spanning die de film creëert.

En ik wil ook markeren Saint maud ook. Ik heb het vergeleken met Rauw in termen van de langzaam brandende Midnighter-film. Ik denk dat de twee uitvoeringen die de film een ​​beetje verankeren - de relatie tussen Morfydd Clark en Jennifer Ehle - echt fantastisch zijn. Het is super cringey zoals soms langzaam brandende Midnight-films kunnen zijn, waar het je onderweg een beetje steekt terwijl je je onderdompelt in deze atmosferische angst en het op een groot moment opblaast. Dus dat zijn drie films die misschien niet op de radar van mensen staan.

Maar dat zou ik zeker ook toevoegen als je in het bijzonder op zoek bent naar eng, The Vigil is de film om te zien. Het is eigenlijk het joodse geestenbezweerder [lacht]. Dat zijn niet eens mijn woorden, dat zijn de woorden van een Joodse vriend van mij die toevallig de film zag en zei: "nu weet ik hoe katholieken zich voelden toen ze keken The Exorcist”. Ze brengen het veel te veel in verband met de mythologie en demonologie. Dus dat is een enge film. 

KM: Zijn er films waar je erg enthousiast over bent en die in andere programma's op TIFF staan?

PK: Ik kan niet wachten om te kijken The Lighthouse weer met publiek. Ik denk dat het ding dat mensen misschien niet verwachten, is dat het echt grappig is. Misschien is het mijn perverse gevoel voor humor, want dat dacht ik erfelijk was echt grappig [lacht]. ik vond leuk De heks maar ik hou van The Lighthouse, dus ik kan niet wachten om dat weer te zien.

Ik zou mensen ook willen aansporen om uit te checken Synchroon dat is van Justin Benson en Aaron Moorhead die nu het afgelopen decennium op het genrecircuit zitten Resolutie en Spring - die op TIFF was - en Het oneindige. En als je een van die films leuk vindt, het zit heel erg in die traditie van zeer conceptuele sci-fi dat op een heel originele en unieke manier de film binnensluipt.

En nog een film! Dit zal zeker niet op de radar van mensen staan, dus ik wil het suggereren, het heet Jallikattu. Het is een Indiase horror… niet per se een horrorfilm, maar het is ongelooflijk visceraal. Ik heb er gekscherend naar verwezen als de Indiaan Bek. Het gaat over een stier die aan de slachting is ontsnapt en dit indianendorp begint te verwoesten. Het is een van die films die lijkt op toen Steven Soderbergh keek Mad Max: Fury Road en was als "Ik begrijp niet dat mensen niet dood zijn" [lacht], dat is een soort van mijn reactie op deze film. Ik was gewoon zo overweldigd door de enorme omvang van de productie en de energie en het momentum. 

KM: Ik ben benieuwd, wat is volgens jou de meest onderschatte film van het afgelopen jaar die onder ieders radar is gevlogen?

PK: Elke zomer zie ik niets, want ik kijk gewoon naar de line-up van volgend jaar. Dit is geen genrefilm - en ik kom zo met een genrefilm - maar ik denk dat van Patrick Wang A Broodfabriek Deel I en Deel II is de beste Amerikaanse film die waarschijnlijk in het afgelopen decennium is gemaakt, ik vind het een buitengewoon werk. ik noem het Twin Peaks met alleen de volkse delen en geen van de duisternis. Maar laat me iets bedenken dat misschien logischer is om iHorror aan te bevelen [lacht]. Ik bedoel, het is op het festival, maar Parasiet door Bong Joon Ho heeft het zeker weer gedaan, hij is best goed.

Iets dat ik eerlijk gezegd zou hebben overwogen om tijdens Midnight Madness te programmeren, is dat van Harmony Korine The Beach Bum. Iedereen is enthousiast over de grappenmaker film, ik ben ook opgewonden om het te zien, maar we hebben onze Joker-film al, en die is het The Beach Bum. Deze film beweert in feite een wereld waarin Batman niet bestaat, en als Batman niet bestaat, zou de Joker gewoon een hedonistische, charismatische kerel zijn, die dingen deed die hij wilde doen en geld verbrandde. Het zou super chill zijn. Ik denk echt dat die film helemaal uitgeslapen is. Ik weet dat het niet puur een genre is, maar het is chaotisch [lacht]. Het is zeker chaotisch, en het is aan het publiek om te beslissen of dat goed, neutraal of slecht is, maar het is absoluut chaotisch.

KM: Wat is je favoriete onderdeel van de baan? Ik weet dat dit een heel brede vraag is, maar wat maakt je echt enthousiast om te doen wat je mag doen? 

PK: Ik denk dat mijn favoriete onderdeel - er zijn aspecten die ik leuk vind in elke fase van het proces - maar mijn favoriete onderdeel is het kijken naar de film met het publiek. Het is iets waar ik me erg bevoorrecht voel als programmeur; maar heel weinig programmeurs krijgen de film die ze hebben geselecteerd met het publiek te zien. Ik heb zoveel geluk dat, omdat de films om middernacht zijn, er verder niets aan de hand is. Dat is het einde van ieders dag, en in feite, als de film eindigt, is het het einde van mijn dag. Dus ik ben er gewoon en ik zit bij het publiek en ontspan, en ik heb altijd zoveel van dat publiek gehouden.

De reacties op Midnight Madness zijn de reacties van een publiek dat me enthousiast maakte om de programmering van het filmfestival te beginnen. Vooral als het een film is die ik persoonlijk erg leuk vind, maar ik heb nog nooit zoiets gespeeld op Midnight Madness, en ik weet niet zeker hoe het gaat werken. De filmmakers zijn beslist vaak erg zenuwachtig, maar ik ben ook zenuwachtig. Ik voel me opgewonden wanneer iets goed werkt met het publiek en dat wanneer we allemaal één geest worden in het kijken naar de waanzin. 

KM: Dat is iets dat ik absoluut geweldig vind aan de Midnight Madness-ervaring, is dat je echt dat gemeenschapsgevoel hebt, dat iedereen er is om een ​​leuke tijd te hebben en de film te steunen. Het is anders dan elk ander publiek wanneer je naar een bioscoop gaat.

PK: Ik denk dat het voor veel mensen, waaronder ikzelf, de moeite waard is om naar een Midnight-screening te gaan, gewoon om de zeldzame ervaring op te doen van het bijwonen van een evenement waar allemaal wil daar zijn. Wanneer je naar de bioscoop gaat, is het bekijken van films niet altijd een beslissing die mensen nemen, omdat ze een film willen zien, het is vaak een beslissing die wordt genomen om wat tijd te doden. We weten niet wat we vandaag nog meer moeten doen [lacht]. Dus het niveau van betrokkenheid is zoveel meer verminderd.

Midnight Madness is een zeldzame kans waarbij je in een ruimte van 1200 mensen kunt zijn en iedereen wil erbij zijn. Iedereen wil plezier hebben, en iedereen staat er echt voor open om plezier te hebben. Het is echt een van de meest open en genereuze doelgroepen waar een filmmaker op kan hopen en een publiekslid kan hopen binnen te zijn. 

 

Tickets voor TIFF gaan in de verkoop op 2 september om 10 uur, met eerdere toegang voor leden.

Pagina's: 1 2