Verbind je met ons

Filmrecensies

Horrorfilmrecensie: Oculus

gepubliceerd

on

Zoals ik al heel vroeg in mijn leven leerde, is de manier waarop het horrorgenre werkt, dat één megasuccesvolle film 1,001 oplevert die er precies zo uitzien. Op dezelfde manier waarop de 'Dead'-films van George Romero de weg baanden voor eindeloze copycats, Vrijdag 13th kick-startte de jaren 80 slasher-rage en Zagen luidde het tijdperk van 'martelporno' in, Paranormale activiteit leidde tot een grote heropleving van spookverhalen, die de box office domineren sinds de wijdverbreide release van de film in 2009.

Het bedrijf dat heeft geproduceerd Paranormale activiteit, Blumhouse Productions, heeft niet verwonderlijk in de voorhoede van de beweging gestaan, tot het punt dat er maar heel weinig horrorfilms in theaters lijken te komen zonder de naam Blumhouse eraan te hechten. Een lijst met hun recente films leest als een samenvatting van de laatste jaren van theatrale horrorreleases, inclusief sinister, De overval, Heren van Salem, Insidious: Hoofdstuk 2, en natuurlijk de vele Paranormale activiteit vervolg.

Simpel gezegd, Blumhouse heeft het horrorgenre overgenomen en het gezelschap domineert absoluut het theatrale landschap. Hell, zelfs niet-Blumhouse releases, films zoals De Toveren en Duivels strijd, zijn heel erg uit de stof van Blumhouse gesneden - met andere woorden, ik moest ze opzoeken op Wikipedia omdat ik niet eens zeker wist of ze door Blumhouse waren geproduceerd of niet.

Hoewel ik een fan ben van veel van de films die ik tot nu toe heb genoemd, moet ik toegeven dat ik de hele paranormale / bovennatuurlijke rage een beetje moe ben geworden. Zoals alle rages van het horrorgenre, is deze zijn welkom meer dan versleten, en het is zo ver gekomen dat elke theatrale horrorrelease samenvloeit, vanwege het feit dat ze allemaal zo op elkaar lijken. Elke nieuwe voelt als een indirecte voortzetting van de vorige, en ik mis eerlijk gezegd de dagen dat ik horrorfilms op het grote scherm ga zien die niet te maken hebben met geesten en bovennatuurlijke entiteiten.

Het is al genoeg, is het niet?

Dat brengt ons bij Oculus; een bovennatuurlijke horrorfilm, aangeboden door… je raadt het al… Blumhouse Productions!

Geregisseerd door Mike Flanagan - die met 2011 een beetje een indie-lieveling werd Afwezigheid - Oculus gaat over broers en zussen Tim en Kaylie, die niet bepaald de beste jeugd hadden. Toen ze nog kinderen waren, veroorzaakte een enge oude spiegel in hun ouderlijk huis absolute verwoesting in hun leven en dwong hun vader hun moeder op brute wijze te vermoorden. De jonge Tim slaagde erin om het pistool van zijn vader te pakken te krijgen en een einde te maken aan de waanzin voordat hij en zijn zus de volgende slachtoffers werden, en als gevolg daarvan bracht hij de rest van zijn jeugd door in een psychiatrische inrichting.

Aan het begin van de film wordt Tim terug in de wereld vrijgelaten en herenigt hij zich met Kaylie, die vastbesloten is om niet alleen te bewijzen dat de spiegel de schuld was van hun vaders door Jack Torrance geïnspireerde razernij, maar ook om de spiegel voor eens en voor altijd te doden. alle. Terwijl Tim opnieuw werd geprogrammeerd met jarenlange therapie, deed Kaylie onderzoek naar de geschiedenis van de spiegel, en ze is er 100% zeker van dat dit het slechtste levenloze object ter wereld is.

Oculus verschuift tussen gebeurtenissen uit het verleden en het heden en laat ons zien wat er precies is gebeurd tijdens de kinderjaren van Tim en Kaylie, terwijl ze ook hun huidige strijd documenteren met de bovennatuurlijke kracht die in de spookspiegel verblijft.

Vanwege de gesplitste tijdlijn, Oculus speelt zich in wezen af ​​als twee verschillende films in één, en het voelt bijna alsof je kijkt Oculus: deel 1 en Oculus: deel 2, op hetzelfde moment. Het probleem is dat geen van beide kanten van die medaille interessant is, met de flashbacks die zich afspelen als Paranormal Possession 101 en de hedendaagse sequenties die je doen wensen dat de huidige sequenties niet eens deel uitmaakten van de film.

De beste manier waarop ik het kan beschrijven, is dat Oculus is een soort rare kruising tussen een gekke aflevering van de Goosebumps Tv-series en een serieuze horrorfilm, en omdat het zichzelf veel te serieus neemt om ooit leuk te zijn en veel te gek is om ooit serieus te worden genomen, werkt de mengeling van tonen - of het nu de bedoeling is of niet - gewoon niet. Het is niet leuk en zeker niet eng, waardoor het gewoon saai, ongeïnspireerd en ronduit saai is.

Het ergste echter, Oculus is een volstrekt niet-originele poging, waarbij de spookachtige spiegel en de gebroken tijdlijn beide worden gebruikt als gimmicks om te vertellen wat uiteindelijk een verhaal is dat ons al een miljoen keer eerder is verteld. Er is hier letterlijk geen enkel stukje origineel idee te zien, en tenzij je nog nooit eerder een film hebt gezien die wordt aangedreven door zaken als paranormaal bezit, CG-verbeterde geesten en jump scares die geschikt zijn voor consumptie door tieners, dan is er hier echt niets te zien die je nog niet eerder hebt gezien.

Ik probeer altijd positieve dingen te zeggen over films waar ik niet om gaf, en het beste wat ik erover kan zeggen Oculus is dat het een paar keer kort flirt met het idee om interessante ideeën te presenteren. Op een bepaald moment in de film wordt de geldigheid van herinneringen uit de kindertijd in twijfel getrokken, en op een ander moment wordt het idee aangestipt hoe twee verschillende mensen op heel verschillende manieren met dezelfde situatie kunnen omgaan. Nogmaals, beide ideeën worden slechts kort onderzocht, aangezien de naam van het spel hier vooral tienermeisjes doet gillen.

Wat betreft de verhaalstructuur, die er uiteindelijk toe leidt dat de twee hoofdpersonages in wezen interactie hebben met hun jeugd, is zelfs dat idee nooit zo interessant, en het wordt zo overdreven dat het eigenlijk behoorlijk verdomd vervelend is. Bovendien lijkt het nooit het verhaal echt te dienen, en komt het over als een gimmick die bedoeld was om het publiek te laten denken dat de film slimmer is dan hij in werkelijkheid is. Fenomenaal dom, is wat het werkelijk is.

En laat me niet eens beginnen over het personage van Kaylie, een van de meest irritante personages uit het recente verleden van het genre. Ik ga niet zeggen dat Karen Gillan een slechte actrice is, maar haar nuchtere lijnvoering en manier van acteren in deze film irriteerde me absoluut, en als gevolg daarvan was er absoluut geen kans op dat ik emotioneel betrokken ben bij haar benarde situatie. Om nog maar te zwijgen van haar plan om de boze spiegel te documenteren en te vernietigen, is niet echt logisch, als je er echt over nadenkt, maar dat is een hele andere paragraaf die ik niet nodig heb om te schrijven.

Hoewel het een spiegel is die spookt, in plaats van een huis, en hoewel de sprongen heen en weer in de tijd de film enigszins een unieke presentatie geven, Oculus is aan het eind van de dag gewoon weer een film die schildert door de paranormale cijfers, en zo ver binnen de lijnen van voorspelbaarheid blijft dat de reis naar zijn ongelooflijk verwachte bestemming niet leuk, eng, verrassend of zelfs vermakelijk is. Wat is het nut van zo'n veilige verhalen, vraagt ​​u zich af? Ik denk dat het geld oplevert, en dat is het enige dat telt.

met Oculus, Mike Flanagan heeft iets bewezen waarvan de meesten van ons al heel goed op de hoogte waren, door erop in te gaan; spiegels zijn gewoon niet eng, en ze zijn ook geen goede schurken in horrorfilms. Het is nog een andere herinnering dat theatrale horror de Buzzfeed van de cinema is geworden; snel, versimpeld en gemaakt met massaconsumptie in gedachten.

Willekeurige laatste gedachten:

- Ja, de bezeten vader van Tim en Kaylie wordt inderdaad gespeeld door dezelfde acteur die de wietrokende Ron Slater speelde in Dazed and Confused.

- Alsof er niet genoeg Apple-producten in de film te zien zijn, is er een gedenkwaardige scène waarin beide hoofdpersonages ... appels eten. Slimme productplaatsing, moet ik toegeven.

- Ondanks dat WWE Studios bij de film betrokken was, zitten er geen worstelaars in. Droevig gezicht.

- Amityville 1992: het wordt tijd deed het veel beter met het idee van een spookachtig object dat de tijd en de realiteit in een huis vervormde. Ga figuur.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

hoe 1

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Filmrecensies

Recensie: Is er 'No Way Up' voor deze Shark-film?

gepubliceerd

on

Een zwerm vogels vliegt in de straalmotor van een commercieel vliegtuig, waardoor het in de oceaan neerstort, terwijl slechts een handvol overlevenden de taak heeft om uit het zinkende vliegtuig te ontsnappen, terwijl ze ook te maken krijgen met uitputtende zuurstof en vervelende haaien in de oceaan. Geen weg omhoog. Maar stijgt deze low-budgetfilm uit boven zijn versleten monstertrope of zinkt hij onder het gewicht van zijn kleine budget?

Ten eerste bevindt deze film zich duidelijk niet op het niveau van een andere populaire overlevingsfilm, Vereniging van de sneeuw, maar verrassend genoeg is dat niet het geval Sharknado of. Je kunt zien dat er veel goede leiding is besteed aan het maken ervan en dat de sterren klaar zijn voor de taak. De histrionics worden tot een absoluut minimum beperkt en helaas kan hetzelfde gezegd worden over de spanning. Dat wil niet zeggen Geen weg omhoog is een slappe noedel, er is hier genoeg om je tot het einde te laten kijken, zelfs als de laatste twee minuten aanstootgevend zijn voor je opschorting van ongeloof.

Laten we beginnen met de goede. Geen weg omhoog heeft veel goed acteerwerk, vooral van hoofdrolspeler Sophie McIntosh die Ava speelt, de dochter van een rijke gouverneur met een hart van goud. Binnen worstelt ze met de herinnering aan de verdrinking van haar moeder en is ze nooit ver verwijderd van haar overbezorgde oudere lijfwacht die Brandon met kinderlijke ijver speelde door Colm Meaney. McIntosh reduceert zichzelf niet tot het formaat van een B-film, ze zet zich volledig in en zet een sterke prestatie neer, zelfs als de stof betreden wordt.

Geen weg omhoog

Een ander hoogtepunt is Grace Netel het spelen van de 12-jarige Rosa die op reis is met haar grootouders Hank (James Caroll Jordan) en Mardy (Phyllis Logan). Nettle reduceert haar karakter niet tot een delicate tween. Ze is bang, ja, maar ze heeft ook wat inbreng en redelijk goed advies over het overleven van de situatie.

Zal Attenborough speelt de ongefilterde Kyle waarvan ik denk dat hij daar was voor komische opluchting, maar de jonge acteur tempert zijn gemeenheid nooit met succes met nuance, daarom komt hij gewoon over als een uitgesneden archetypische klootzak die is ingevoegd om het gevarieerde ensemble te completeren.

De cast wordt compleet gemaakt door Manuel Pacific, die Danilo speelt, de stewardess die het kenmerk is van Kyle's homofobe agressie. Die hele interactie voelt een beetje achterhaald aan, maar opnieuw heeft Attenborough zijn karakter niet goed genoeg uitgewerkt om dat te rechtvaardigen.

Geen weg omhoog

Verdergaand met wat goed is in de film zijn de speciale effecten. De vliegtuigcrashscène is, zoals altijd, angstaanjagend en realistisch. Regisseur Claudio Fäh heeft op dat vlak kosten noch moeite gespaard. Je hebt het allemaal al eerder gezien, maar hier, omdat je weet dat ze in de Stille Oceaan neerstorten, is het spannender en als het vliegtuig het water raakt, vraag je je af hoe ze dat hebben gedaan.

Wat de haaien betreft, ze zijn even indrukwekkend. Het is moeilijk te zeggen of ze levende exemplaren hebben gebruikt. Er zijn geen hints van CGI, geen griezelige vallei om over te spreken en de vissen zijn oprecht bedreigend, hoewel ze niet de schermtijd krijgen die je zou verwachten.

Nu met het slechte. Geen weg omhoog is op papier een geweldig idee, maar de realiteit is dat zoiets in het echte leven niet zou kunnen gebeuren, vooral niet als een jumbojet met zo'n hoge snelheid in de Stille Oceaan neerstort. En ook al heeft de regisseur het met succes laten lijken alsof het zou kunnen gebeuren, er zijn zoveel factoren die gewoon niet kloppen als je erover nadenkt. Onderwaterluchtdruk is het eerste dat in je opkomt.

Het mist ook een filmische glans. Het heeft een direct-naar-video-gevoel, maar de effecten zijn zo goed dat je niet anders kunt dan de cinematografie voelen, vooral in het vliegtuig had iets verhoogd moeten zijn. Maar ik ben pedant, Geen weg omhoog is een goede tijd.

Het einde voldoet niet helemaal aan het potentieel van de film en je zult de grenzen van het menselijke ademhalingssysteem in twijfel trekken, maar nogmaals, dat is muggenziften.

Kortom, Geen weg omhoog is een geweldige manier om een ​​avond met het gezin naar een survival-horrorfilm te kijken. Er zijn enkele bloederige beelden, maar niets ergs, en de haaienscènes kunnen licht intens zijn. Het heeft een R-rating aan de lage kant.

Geen weg omhoog is misschien niet de ‘next great shark’-film, maar het is een spannend drama dat uitstijgt boven de andere vriend die zo gemakkelijk in de wateren van Hollywood wordt gegooid dankzij de toewijding van de sterren en geloofwaardige speciale effecten.

Geen weg omhoog is nu te huur op digitale platforms.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Verder lezen

Filmrecensies

TADFF: 'Founders Day' is een sluwe cynische slasher [filmrecensie]

gepubliceerd

on

Dag van de oprichters

Het horrorgenre is inherent sociaal-politiek. Voor elke zombiefilm is er een thema van sociale onrust; bij elk monster of elke chaos is er een verkenning van onze culturele angsten. Zelfs het slasher-subgenre is niet immuun, met meditaties over genderpolitiek, moraliteit en (heel vaak) seksualiteit. Met Dag van de oprichters, nemen de broers Erik en Carson Bloomquist de politieke inslag van horror en maken ze veel letterlijker.

Kort fragment van Dag van de oprichters

In Dag van de Oprichters, een klein stadje wordt opgeschrikt door een reeks onheilspellende moorden in de dagen voorafgaand aan de verhitte burgemeestersverkiezingen. Terwijl de beschuldigingen vliegen en de dreiging van een gemaskerde moordenaar elke straathoek verduistert, moeten de bewoners zich haasten om de waarheid te achterhalen voordat de angst de stad verteert.

In de film speelt Devin Druid (13 redenen waarom), Emilia McCarthy (Skymed), Naomi Grace (NCIS), Olivia Nikkanen (De gemeenschap), Amy Hargreaves (Vaderland), Catherine Curtin (Stranger Things), Jayce Bartók (Sub Urbia), en William Russ (Boy Meets World). De cast is allemaal erg sterk in hun rol, met bijzondere lof voor de twee slimme politici, gespeeld door Hargreaves en Bartok. 

Als een op Zoomer gerichte horrorfilm, Dag van de oprichters voelt zich sterk geïnspireerd door de tienerhorrorcyclus uit de jaren 90. Er is een brede cast aan personages (elk een heel specifiek en gemakkelijk te identificeren 'type'), sexy broeierige popmuziek, brutaal geweld en een whodunnit-mysterie dat het tempo opvoert. Maar er gebeurt veel in de motor; een sterke ‘deze sociale structuur is onzin’-energie maakt bepaalde scènes des te relevanter. 

Eén scène laat zien hoe een ruziënde protestmenigte hun borden laat vallen om te vechten over wie een vreemde, gekleurde vrouw mag troosten en beschermen (elk beweert dat ze bij ons is). Een andere toont een politicus die probeert zijn kiezers op te hitsen met een hartstochtelijke toespraak, waarin hij hen oproept de stad offensief te bestormen. Zelfs de diametraal tegenover elkaar staande burgemeesterskandidaten dragen hun loyaliteit op de mouw (een stem voor ‘verandering’ versus een stem voor ‘consistentie’). Er is een overkoepelend thema van populariteit en profiteren van tragedie. Het is niet subtiel, maar verdomd, het werkt. 

Achter het commentaar staat regisseur/co-schrijver/acteur Erik Bloomquist, tweevoudig New England Emmy Award-winnaar (uitstekend schrijver en regisseur voor De geplaveide gang) en voormalig Top 200-directeur bij HBO's Project Greenlight. Zijn werk aan deze film is veelomvattend als slasher-horror; van spannende single-take shots en buitensporig geweld tot een potentieel iconisch moordenaarswapen en -kostuum (waarin op slimme wijze de Sok en Buskin komedie/tragediemasker).

Dag van de oprichters biedt de basisbehoeften van het slasher-subgenre (inclusief een goed getimede komische uitvoering) terwijl hij een middelvinger steekt naar politieke instellingen. Het presenteert weinig vleiend commentaar aan beide kanten van het hek, wat duidt op minder “rechts versus links”-ideologie en meer “brand het allemaal af en begin opnieuw” cynisme. Het is een verrassend effectieve inspiratie. 

Als politieke horror niets voor jou is, is dat... prima, maar er is slecht nieuws. Horror is commentaar. Horror is een weerspiegeling van onze angsten; het is een reactie op de politiek, de economie, de spanningen en de geschiedenis. Het is een tegencultuur die fungeert als een spiegel voor de cultuur, en die bedoeld is om te engageren en uit te dagen. 

Films zoals Nacht van de levende doden, Zacht en stil, en De overval franchise levert een bijtend commentaar op de schadelijke gevolgen van sterke politiek; Dag van de oprichters reflecteert cynisch op het absurde theater van deze politiek. Het is aangrijpend dat de voorgestelde doelgroep voor deze film de volgende generatie kiezers en leiders is. Ondanks al het snijden, steken en schreeuwen is het een krachtige manier om verandering te bevorderen. 

Dag van de oprichters gespeeld als onderdeel van de Toronto After Dark-filmfestival. Voor meer informatie over de politiek van horror, lees verder Mia Goth verdedigt het genre.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Verder lezen

Filmrecensies

[Fantastic Fest] 'Infested' laat het publiek gegarandeerd kronkelen, springen en schreeuwen

gepubliceerd

on

Geteisterde

Het is alweer een tijdje geleden dat spinnen er effectief in slaagden mensen gek te maken van angst in theaters. De laatste keer dat ik me kan herinneren dat het spannend was, was met Arachnophobia. Het nieuwste van regisseur Sébastien Vaniček creëert dezelfde evenementenbioscoop als die Arachnophobia deed toen het oorspronkelijk werd uitgebracht.

Geteisterde begint met een paar individuen midden in de woestijn op zoek naar exotische spinnen onder rotsen. Eenmaal gelokaliseerd, wordt de spin in een container gedaan om aan verzamelaars te worden verkocht.

Flits aan Kaleb, een persoon die absoluut geobsedeerd is door exotische huisdieren. Hij heeft zelfs een illegale minicollectie ervan in zijn flat. Natuurlijk maakt Kaleb van de woestijnspin een leuk huisje in een schoenendoos, compleet met knusse spulletjes waar de spin in kan ontspannen. Tot zijn verbazing weet de spin uit de doos te ontsnappen. Het duurt niet lang voordat we ontdekken dat deze spin dodelijk is en zich in een alarmerend tempo voortplant. Al snel staat het gebouw er helemaal vol mee.

Geteisterde

Je kent die kleine momenten die we allemaal hebben gehad met ongewenste insecten die ons huis binnenkomen. Je kent die momenten wel, vlak voordat we ze met een bezem slaan of voordat we er een glas over zetten. Die kleine momenten waarop ze plotseling op ons afkomen of besluiten met de snelheid van het licht te rennen, dat zijn wat Geteisterde doet het feilloos. Er zijn genoeg momenten waarop iemand ze met een bezem probeert te doden, maar dan geschokt is dat de spin langs hun arm naar hun gezicht of nek loopt. huivert

Ook de bewoners van het gebouw worden in quarantaine geplaatst door de politie, die in eerste instantie denkt dat er sprake is van een virusuitbraak in het gebouw. Deze ongelukkige bewoners zitten dus binnen vast met tonnen spinnen die zich vrij bewegen in ventilatieopeningen, hoeken en waar je maar kunt bedenken. Er zijn scènes waarin je iemand in het toilet zijn gezicht/handen ziet wassen en toevallig ook een heleboel spinnen uit de ventilatieopening achter hen ziet kruipen. De film is gevuld met tal van grote, huiveringwekkende momenten die niet ophouden.

Het ensemble van personages is allemaal briljant. Elk van hen put perfect uit het drama, de komedie en de terreur en laat dat in elke beat van de film werken.

De film speelt ook in op de huidige spanningen in de wereld tussen politiestaten en mensen die zich proberen uit te spreken wanneer ze echte hulp nodig hebben. De rots- en harde architectuur van de film vormen een perfect contrast.

Zodra Kaleb en zijn buren besluiten dat ze binnen opgesloten zitten, beginnen de rillingen en het aantal doden te stijgen terwijl de spinnen beginnen te groeien en zich voort te planten.

Geteisterde is Arachnophobia ontmoet een Safdie Brothers-film zoals Ongeslepen diamanten. Voeg daar de intense momenten van de Safdie Brothers, gevuld met personages die door elkaar heen praten en schreeuwen in snel pratende, angstopwekkende gesprekken, toe aan een huiveringwekkende omgeving vol dodelijke spinnen die over mensen heen kruipen en je hebt Geteisterde.

Geteisterde is zenuwslopend en bruist van seconde-tot-tweede nagelbijtende verschrikkingen. Dit is de engste tijd die je waarschijnlijk lange tijd in een bioscoop zult meemaken. Als je geen arachnofobie had voordat je Infested keek, zal dat erna wel gebeuren.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Verder lezen

Gif insluiten met klikbare titel