Gillen, knallen en een dreigende schaduwfiguur kwellen een alleenstaande vader en zijn kinderen in dit waargebeurde verhaal van het Union Screaming House in Missouri.

Steven LaChance was op zoek om de woonruimte van zijn familie uit te breiden tot meer dan dat van een klein appartement en wanneer hij het perfecte huis vindt, verwacht hij niet dat hij bijna van de ene op de andere dag van scepticus naar ware gelovige zal gaan.

Het verhaal van LaChance is goed gedocumenteerd. Hij heeft verschillende keren zijn eigen verslag gegeven en zelfs een boek over zijn ervaring geschreven genaamd 'The Uninvited'.

De website Legends of America bevat een kort maar beangstigend verslag uit de eerste hand, geschreven door LaChance zelf.

Het begon allemaal in mei 2001.

LaChance zat al een tijdje krap in een klein appartement met zijn kinderen en stond te popelen om zich uit te strekken. Zijn huurcontract liep hoe dan ook af en uit angst voor dakloosheid keek hij naar elke advertentie voor een mogelijke aanwijzing.

Dus toen de gelegenheid zich voordeed om naar een vast huis te huur in Union Missouri, greep hij de kans. Het was niet alleen groot, maar het had ook een tuin en een rustige buurt. Of dat dacht hij.

Het huis

De huisbazin heeft LaChance gepland om het huis op zondag te bezichtigen. Ze namen zijn dochter mee en kwamen aan ging het huis binnen.

“Tot onze verbazing stonden we in een woonkamer met engeltjes rondom de bovenkant van de muren helemaal rond de kamer. Al het originele houtwerk was intact en een grote houten paal liep naar het plafond en vormde een scheidingswand die de woonkamer van de familiekamer scheidde. Het huis had twee verdiepingen met drie slaapkamers en een grote gezinskeuken met een modderkamer die naar de achterdeur leidde. De slaapkamers op de bovenverdieping hadden een doorgang die vanuit alle kamers toegankelijk was. "

Het was perfect. Dit zou veel problemen oplossen, waaronder een verbetering van de kwaliteit van leven van het gezin. De huisbazin had een paar mensen die het huis wilden huren. De gretige vader wachtte met ingehouden adem op haar om een ​​beslissing te nemen.

''Begrijp je de verantwoordelijkheid die gepaard gaat met het leven in een oud huis als dit?' zij vroeg. "Oh, ja ik begrijp het. Het is prachtig. ”, Antwoordde ik snel, niet echt begrijpend waar ik het mee eens was. 'Nou, dan kom ik bij je terug,' zei ze. ''

Ze hebben het!

Het duurde een week, maar ze belde hem terug met goed nieuws. Het was van hen.

De verhuisdag kwam op een vrijdag en er gebeurde niets opmerkelijks in het huis, maar een plaatselijke bewoner stopte aan de stoeprand en zei iets vreemds: "Ik hoop dat het goed gaat met je hier."

De familie pakte hun spullen uit en verkende het huis wat meer in detail. Het enige dat LaChance vreemd vond, was dat er ouderwetse vergrendelingen op de deuren zaten.

"De grendels zaten aan de buitenkant van de kamerdeuren, alsof ze iets binnen wilden houden", herinnert hij zich. Hij hield dit voor zichzelf.

Toen gebeurde er iets anders. Hij hing een foto in de woonkamer die bij elke ophanging op de grond zou vallen. Opnieuw wees hij het incident af en ging verder.

Maar toen was er nog een buurincident dat hem bizar vond. Mensen liepen niet voor zijn huis, maar staken de straat over.

LaChance moest wat tuinwerk doen omdat de bomen in de voortuin hun blad verloren en vroeg zijn zoon om de tuinslang uit de kelder te halen. Het ging niet goed.

Plotseling hoorde LaChance vanuit de voortuin zijn zoon uit volle borst schreeuwen. De bezorgde vader rende naar binnen.

"'Iets achtervolgde me de keldertrap op.' 'Wat achtervolgde je?' Vroeg ik, terwijl ik al dacht dat de overactieve fantasie van een kleine jongen hier een rol speelde. 'Ik ken papa niet, maar het was groot.' ''

Ondanks de weinige gebeurtenissen kwam en ging hun eerste weekend in het nieuwe huis. LaChance begon echter op te merken dat wanneer hij thuiskwam, alle lichten in het lege huis zouden branden.

Warm koud

Binnenkort schommelden de temperaturen in huis van kamer tot kamer. De ene kamer zou te warm zijn, maar als je de andere binnenstapte, zou het ijskoud zijn.

En op een zondagavond LaChance zag het, hem.

“De kinderen stonden met hun rug naar de woonkamer, waarvoor ik nog steeds dankbaar ben, want de herinnering aan wat er daarna gebeurde, achtervolgt nog steeds mijn dromen tot op de dag van vandaag. Ik merkte het eerst vanuit mijn ooghoeken op.

Een snelle blik. Iets bewoog, staande bij de keukendeur die naar de familiekamer leidde. Niet iets - iemand. Ik keek er weer naar. Het was een donkere gestalte van een man, ook al was er vol licht. Hij was solide van vorm, behalve dat er een bewegende, kolkende, donkergrijze, zwarte rook of mist was waaruit zijn vorm bestond. "

Een bange LaChance keek vol ongeloof weg, ervan overtuigd dat wat hij zag een verzinsel van zijn verbeelding was, maar toen hij weer naar boven keek, was het er nog steeds. "Hij was solide van vorm, behalve dat er een bewegende, kolkende, donkergrijze, zwarte rook of mist was waaruit zijn vorm bestond."

Geen paniek, maar ga weg

De entiteit smolt in het niets. LaChance besloot ter wille van zijn kinderen niet in paniek te raken. In plaats daarvan zei hij kalm dat ze in de auto moesten stappen; ze gingen een snack halen.

'We liepen ordelijk de voordeur uit en ik draaide me om om de deur op slot te doen, toen een luide, pijnlijke schreeuw van een man uit het huis kwam. Het klonk alsof hij schreeuwde van de pijn, zo hard dat het overal in de buurt te horen was en de honden begonnen te blaffen. Naar de hel met ordonnateur: 'Stap in de auto!' Schreeuwde ik tegen mijn kinderen. "

Terwijl hij door de straat reed, draaide zijn zoon zich om: "Papa, het monster in de kelder staat in het raam op de bovenverdieping." LaChance keek ook. Zijn zoon had gelijk.

The Return

De clan verbleef in het huis van de ouders van LaChance terwijl hij de stad uit reisde. De reis gaf hem de gelegenheid om te rationaliseren wat hij zag en ook tot het besef te komen dat ze nergens anders heen konden. Ze keerden terug naar het huis.

Het huis was een paar dagen stil, toen brak de hel los. Het begon met het zacht rammelen van de deuren en werden na elke pauze gewelddadiger. Toen hing er een stank door het hele huis:

In zijn eigen woorden

'En toen begon het geschreeuw - eerst zacht, maar toenemend.

Ik schreeuwde door de telefoon naar mijn moeder om te komen helpen - we kwamen eruit. Toen begon het hele huis te schudden en tot leven te komen.

Van bovenaf hoorde ik iets groots de trap af komen. Boom. Boom! BOOM! Het schreeuwen van de man keer op keer. Het geschreeuw van mijn dochter: 'Papa, wat gebeurt er!'

Daarbij kwam de gedachte dat een van mijn twee slaapkamerdeuren verbonden was met de trap. BOOM! BOOM!

Het kwam van die trap af! Ik moest naar mijn kinderen! Het hele huis bruiste van het lawaai.

De vloer onder me trilde toen ik naar de slaapkamerdeur liep. Ik voelde iets achter me en ik wist dat ik me niet wilde omkeren om het te zien! BOOM! GILLEN!  

Een nieuwe schreeuw vermengde zich met de schreeuw van de man - deze van een kind. BOOM! SCHREEUWEN! BOOM! Ik bereikte de deur van mijn slaapkamer, maar hij ging niet open.

Tegen die tijd ben ik ook aan het schreeuwen. Terwijl ik me tegen de deur wierp, wilde hij nog steeds niet wijken. Ik bleef mezelf keer op keer tegen de deur werpen totdat hij eindelijk open sloeg. "

Ze haastten zich naar de vrijheid en liepen naar de auto terwijl ze het geschreeuw hoorden dat nog steeds uit het huis kwam.

'' We konden 'het' door het huis zien zoeken. Zoeken! Op zoek naar ons! Het is zwartheid die methodisch van kamer naar kamer gaat. ''

De LaChance is nooit als gezin naar huis teruggekeerd. Steven liep terug om zijn spullen in te pakken, maar hij nam altijd iemand mee.

The Ghost geïdentificeerd

Later ontdekte hij dat de man die hij zag kapitein John T. Crowe was.

In het begin was LaChance geen gelovige, maar de weinige tijd die hij in het "Screaming House" doorbracht, maakte hem er een.

'' De ademhaling die je zou horen als je er alleen mee was in een kamer. De ademhaling die je zou horen als je wist dat het er was. Zwaar. Gezwoegd. Ademen. Ja, ik geloof in geesten. Ik geloof in geesten. En misschien zou jij dat ook moeten doen? ''

U kunt het volledige verslag van LaChance lezen HIER, of lees zijn boek "The Uninvited: Het waargebeurde verhaal van het Union Screaming House"

Ook deze Facebook-post legt uit hoe moeilijk het voor hem was schrijf het boek.

De Rooms-Katholieke Kerk bracht een rapport uit over de Haunting. Dat lees je hier.

Wil je meer echte angst voor spookhuizen, klik HIER.