HP Lovecraft-fans hebben het de laatste tijd behoorlijk naar hun zin gehad, met niet één, maar twee games die gebaseerd zijn op het oeuvre van Lovecraft. Afgelopen jaren Call of Cthulhu Ik heb een leuke poging gedaan om de pen-en-papier-RPG in mijn Xbox te plaatsen, en dit jaar hebben we het geluk om de wereld van het fantasmagorische opnieuw te bezoeken met de release van Frogwares The Sinking City.

The Sinking City volgt privédetective Charles Reed naar Oakmont Massachusetts. Een locatie waar hij naartoe werd geleid als gevolg van angstaanjagende en gekmakende visioenen. Oakmont is een eiland op zichzelf na een mysterieuze overstroming waardoor de helft van de stad onder water stond en de andere helft op weg was om te zinken.

Zodra Reed arriveert, wordt hij begroet door Robert Throgmorton, een van de prominente figuren in Oakmont. Reed heeft de taak om uit te zoeken wie de zoon van Throgmorton heeft vermoord. Dit fungeert als een tutorial voor alle spelmechanismen, terwijl je ook je teen in het grotere verhaal steekt dat nog moet komen.

Ontwikkelaar Frogwares staat bekend om zijn meeslepende, onderzoekende Sherlock Holmes titles waagt zich deze keer diep in het land van Lovecraft. Het is geen verrassing om dat te ontdekken The Sinking City zou oorspronkelijk een andere zijn Sherlock Holmes titel voordat het werd veranderd in wat het nu is. Veel van de onderzoekselementen uit de Holmes-spellen vormen de meest betrokken delen van The Sinking City.

De game beperkt zich niet tot één bepaald Lovecraft-verhaal. In plaats daarvan worden stukjes van de mythos gebruikt om een ​​rijk tapijt te creëren. Het meest opvallende is dat er sprake is van een zware helling Feiten over wijlen Arthur Jermyn en zijn familie net zoals The Shadow Over Innsmouth. De combinatie van het bewerken van Lovecraft-materiaal en het creëren van nieuwe gebieden maakt The Sinking City een genot voor Lovecraft-fans, maar toegankelijk voor gamers zonder kennis van de achtergrond.

Er is voldoende onderzoekswerk in Oakmont. Dit strekt zich uit tot het verhaal van de hoofd- en zijmissies. Ze draaien om het navigeren naar een adres op uw kaart, wat u doet door dwarsstraten aan te vinken om een ​​exacte locatie vast te stellen. Als je daadwerkelijk naar een locatie moet zoeken, voelt de ervaring een beetje realistischer aan, in tegenstelling tot de meer gebruikelijke gemarkeerde routebenadering die de meeste openwereldgames vult. Natuurlijk kost het meer tijd, maar er is iets waardoor je je bij deze aanpak veel meer gehecht voelt aan de wereld.

Zodra je je plek hebt gevonden, ga je het gebouw binnen en ga je op zoek naar aanwijzingen. Aanwijzingen komen op verschillende manieren. Items onderzoeken, je gezichtsvermogen gebruiken om stukjes te ontdekken van wat er op de locatie is gebeurd, en gewoonweg detectivevaardigheden gebruiken. Deze aanwijzingen geven je meestal een andere aanwijzing of locatie om te onderzoeken.

In de gebouwen die je doorzoekt, liggen doorgaans veel monsters op de loer. Omdat dit een survival-horrorspel is, is het verstandig om rond te sluipen en munitie en grondstoffen te sparen, maar om eerlijk te zijn duurde het sluipen voor mij te lang. Voor het grootste deel zou ik naar binnen gaan en op tactische wijze monsters uitschakelen om mij de vrije controle over het gebouw te geven. Dit leidt tot een beter resultaat bij het zoeken naar aanwijzingen en knutselmateriaal.

Het crafting-systeem is erg eenvoudig. Je gaat op zoek naar items die je kunt combineren met andere items om munitie en medicijnen te maken. Door simpelweg te markeren wat je wilt maken en een knop op je controller ingedrukt te houden, kun je gemakkelijk gebruiken wat je aan je inventaris wilt toevoegen.

Om tijdens bepaalde onderzoeken vooruitgang te boeken, wordt het noodzakelijk om dieper te graven door naar het gemeentehuis, het politiebureau, het ziekenhuis of de bibliotheek te gaan om bepaalde bevindingen te kruisen. Ik heb echt genoten van dit mechanisme, net zoals de analoge aanpak bij het zoeken op je kaart naar bepaalde locaties. Ik merkte dat het in eerste instantie echt de moeite waard was om laarzen op de grond te moeten zetten om verdere aanwijzingen te vinden.

The Sinking City lijdt aan vreselijke en constante laadtijden, verergerd door wat uiteindelijk te veel tochten door de stad worden. De laadtijden komen op verschillende manieren op je af, wat het meest irritant is bij het laden in een nieuw spel, waarbij gebruik wordt gemaakt van ‘snelle’ reishubs en soms korte pauzes geven bij het betreden van een gebouw. Tijdens mijn eerste paar uur met de game vond ik deze semi-acceptabel, maar de hoeveelheid rondrennen die deze game je opdringt, gecombineerd met de laadproblemen, is op zijn zachtst gezegd problematisch.

Ik zei dat er veel heen en weer gerend wordt door de stad en dat is waarschijnlijk een understatement. Er is genoeg om naar te kijken in de rijkelijk geïnspireerde wereld, vol met Lovecraftiaanse knipoogjes en knikjes. Maar na een paar tochten begint het leeg te voelen. Het punt is dat er niet veel Oakmont-burgers op straat staan ​​die lijden onder de gevolgen van waanzin. De leegte komt voort uit het gebrek aan interactiviteit. NPC's spreken niet of zeggen heel weinig. Ik had graag meer interactiviteit op straat gezien. Als bepaalde gebeurtenissen of zijverhalen zich onverwachts op straat zouden afspelen, zou dat een grote bijdrage hebben geleverd om de wereld een levendiger gevoel te geven. Zoals het er nu uitziet, begint het rennen van de ene plek naar de andere al vrij vroeg saai aan te voelen.

Een deel van de onderzoekservaring komt neer op het verzamelen van aanwijzingen in je ‘geestespaleis’. Dit wordt geïllustreerd door vereenvoudigde dialoogregels die de feiten laten zien van wat uw aanwijzingen opleverden. Het is aan jou om ze samen te voegen om het uiteindelijke resultaat van die specifieke missie te ontdekken. Deze kunnen tot meerdere uitkomsten leiden, afhankelijk van wat u samenvoegt en afleidt. Op die manier geeft het spel je schijnbaar de keuze aan welke partij je de kant wilt kiezen. Het zorgt ervoor dat de game op die manier een beetje meer open aanvoelt en ik kan daar volledig achter staan ​​in een open wereldomgeving.

Voordat het spel begint, wordt je begroet met een bericht met de volgende tekst:

Geïnspireerd door het werk van HP Lovecraft, beeldt The Sinking City een tijdperk af waarin etnische, raciale en andere minderheden vaak door de samenleving werden mishandeld. Deze vooroordelen waren en zijn nog steeds verkeerd, maar zijn opgenomen voor een authentieke weergave van die tijd, in plaats van te doen alsof ze nooit hebben bestaan.  

Vetgedrukt. Serieus, gewaagd. Het is prijzenswaardig om een ​​spel te beginnen met dat soort eerlijkheid, transparantie en een standvastige benadering om bij de feiten te blijven. Helaas waren racisme en vormen van xenofobie in die tijd hevig en Frogwares schuwt dit niet. Dit leidt ertoe dat sommige van de dialogen en keuzes die je in het spel moet maken des te uitdagender worden, waardoor een gevoel ontstaat dat ik in geen van mijn recente spelervaringen heb gehad. Het spel kiest geen partij en probeert niets te laten zien in het licht van welke agenda dan ook, het geeft je gewoon de feiten.

De belangrijkste elementen van een Lovecraft-verhaal zijn niet de gemakkelijkste om in een verhaal te verwerken video game formaat. Existentiële angst, stille waanzin, afglijdend gezond verstand gecombineerd met het gevoel van isolatie zijn moeilijk op te vangen in het interactieve format waarin het merendeel van wat je doet ‘leuk’ zou moeten zijn. Maar ik moet het echt aan Frogwares overhandigen bij het ontwikkelen van een ervaring die al deze stukken gelijktijdig met meer traditionele schiet- en openwereldfuncties hanteert.

Geestelijke gezondheid speelt uiteraard een grote rol in het spel. Naast uw gezondheidsbalk bevindt zich uw gezondheidsbalk. Dit wordt verlaagd wanneer het in gruwelijke scenario's wordt geplaatst. De bijwerkingen van het verliezen van uw gezond verstand komen in de vorm van hallucinaties en zelfs uiteindelijke zelfmoord. Het zijn allemaal zware onderwerpen die absoluut de Lovecraft-test doorstaan.

The Sinking City is een fantasmagorische prestatie. De zorgvuldige aandacht die aan de mythos wordt besteed, betaalt zich uit in de immersiviteit van de wereld. Ondanks de laadtijden wijkt het spel af van de ‘leuke’ factor en geeft het ons iets duisters en substantieels. Hoewel het geen perfect spel is, is het als geheel een perfecte Lovecratiaanse ervaring.

The Sinking City is nu verkrijgbaar op pc, Xbox One en PS4.