Het Stanley Hotel, genesteld in de Rocky Mountains met uitzicht op Estes Park, Colorado, ligt in rustige pracht en biedt lekker eten, prachtige uitzichten, elegante kamers en nog iets dat het onderscheidt van andere hotels in zijn klasse. Het Stanley Hotel is toevallig spookachtig, HEEL spookachtig.

In de afgelopen eeuw heeft het hotel langzaamaan een groot aantal geesten verzameld en niemand weet precies waarom. Wat we wel weten is dat, om wat voor reden dan ook, de spoken van de Stanley erg actief zijn en de verbeelding hebben geïnspireerd van zowel auteurs als filmmakers, niet in de laatste plaats Stephen King en zijn roman De glans.

In de afgelopen twee decennia heeft het Stanley zijn geschiedenis en zijn spirituele bewoners volledig omarmd en is begonnen met het aanbieden van dagelijkse rondleidingen zodat gasten van het hotel en andere bezoekers van de regio de volledige Stanley-ervaring kunnen hebben. Sommige hebben betrekking op de geschiedenis van de gebouwen en de bouwer ervan; sommige, het prachtige antiek en meubilair dat in de loop der jaren aan de collectie van het hotel is toegevoegd. En dan zijn er nog de spooktochten die laat in de avond worden gehouden, bedoeld om mensen met interesse in het paranormale een voorproefje te geven van het allerbeste dat de Stanley te bieden heeft.

Ik had onlangs het geluk om een ​​van deze avond Ghost Tours te doen en het was een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Ik zal je niet alles vertellen wat er tijdens de tour is gebeurd. Als ik dat deed, zou er geen reden zijn om het zelf te doen en het is iets dat je echt uit de eerste hand zou moeten ervaren, maar ik ga je enkele van mijn favoriete hoogtepunten van deze fascinerende tour geven.

We kwamen aan bij het hotel terwijl de zon langzaam onder de bergen zakte. Het uitgestrekte terrein is prachtig onderhouden en we zagen al snel verschillende elanden die uit de omliggende bossen waren afgedwaald, lui grazend op de goed onderhouden gazons. Het hotel onderging de nodige verbouwingen en ze waren ook bezig met het leggen van de basis voor een uitgebreid doolhof dat later deze zomer aan het terrein zal worden toegevoegd. We gingen het hotel binnen en vonden snel de vergaderruimte voor het begin van de tour.

We vonden zitplaatsen in de kleine rondleidingskamer en onze gids liet ons een kort gedeelte zien van The Stanley Effect, een documentaire over enkele van de vreemde gebeurtenissen in het hotel. Na de clip gaf ze ons een paar instructies om bij elkaar te blijven en gingen we naar onze eerste stop op de tour, de Concert Hall. We stapten het gebouw binnen en gingen naar boven naar het balkon met uitzicht op de hal.

Terwijl de gids ons een korte geschiedenis van het hotel en zijn bouwers gaf, FO Stanley en zijn vrouw Flora, zat ik naar het podium en de twee kamers aan weerszijden te kijken. Na de geschiedenisles begon ze een verhaal te vertellen over een werkman die was ingehuurd om het toneel op te knappen. Hij werkte 's nachts alleen, zodat hij de gasten die de volgende dag kwamen lunchen niet lastig viel. Hij zat op handen en knieën het podium te schuren, toen hij iemands armen om zijn middel voelde glijden en hem optilde zodat hij overeind kwam. Hij draaide zich snel om en er was niemand. De man vluchtte en liet zijn gereedschap op het podium achter. Hij keerde de volgende ochtend terug om ze op te halen, maar pas nadat de manager ermee had ingestemd iemand met hem mee te sturen naar het podium. Hij ging weg en kwam nooit meer terug.

Het verhaal is huiveringwekkend, maar wat echt fascinerend was, was dat, zoals ze het vertelde, de gordijnen aan de linkerkant van het podium in totaal zes keer bewogen. De kamer was afgesloten en er stond geen bries, maar zelfs als die er was geweest, zou deze beweging niet door de wind kunnen worden veroorzaakt. Het was het soort beweging dat optreedt wanneer iemand een gordijn vastpakt en het ruwweg bijstelt. Het gordijn schokte letterlijk heen en weer. Toen we naar beneden gingen, keek ik beter en er was niet alleen niemand in de kamer, maar hij was ook gevuld met verschillende voorraden, dus iemand zou het moeilijk hebben gehad om daar te passen.

We lieten het balkon achter ons en daalden af ​​naar de kelder van de Concertzaal. Wanneer de Stanley bruiloften organiseert, is het hier dat het huwelijksfeest verandert en zich voorbereidt op hun grote dag. Toen we in de Bruidskamer gingen zitten, overhandigde de gids me een EMF-detector. EMF-detectoren lezen elektromagnetische velden en parapsychologen en paranormale onderzoekers zullen je vertellen dat wanneer er geesten aanwezig zijn, de energie in deze velden vaak piekt.

Ik nam plaats in een stoel in de kamer naast de deur en luisterde naar de gids die ons het verhaal vertelde van Lucy, een vrouw die ooit gehurkt in het hotel was aangetroffen. Aan het begin van het verhaal was er heel weinig beweging op de EMF-meter, maar toen ze vertelde over Lucy die doodging en zogenaamd in gedachten terugkeerde naar het hotel, piekte de meter en de deur naast me schoof langzaam naar voren en sloot toen. De gids glimlachte en deed de deur weer open en legde uit dat Lucy heel vaak spelletjes speelde met gasten in de lounge van de Bruidskamer. Wederom was er een piek en ging de deur langzaam weer dicht.

Later, toen we de tijd kregen om alleen door het souterrain te dwalen, nam ik even de tijd om de deur te onderzoeken. Het was een zware deur en niet gemakkelijk te verplaatsen; er was ook geen bewijs van geknoei of circuits die ervoor konden zorgen dat de deur op afstand sloot en daarom de piek in de EMF-meter niet kon veroorzaken.

Voordat we de concertzaal verlieten, nam onze gids een paar minuten de tijd om sommigen van ons kennis te laten maken met haar favoriete geesten die door het hotel zwerven. Er zijn veel kinderen in het hotel, maar slechts een deel van die kinderen is in leven. In het damestoilet op de begane grond verzamelden we ons in een losse kring. Ze legde wat snoep op de grond en legde een kleine Maglite op de grond nadat ze ons had toegestaan ​​het te onderzoeken. Het was een eenvoudig model waarbij de bovenkant moest worden gedraaid om aan en uit te zetten.

Ze begon met de kindergeesten van het hotel te praten en je voelde de temperatuur in de kamer beginnen te dalen. Ik keek naar de halfvergeten EMF-lezer in mijn hand en hij was vastgepind op de hoogste meting. Dat was het moment waarop de zaklamp aanging en enkele ogenblikken later weer uitging. Terwijl ze de volgende tien minuten met de kinderen bleef praten en hun vragen stelde, verloor ik de tel van de keren dat het licht aan en uit ging, schijnbaar als antwoord op haar vragen. De EMF-lezer stuiterde heen en weer tussen de hoogste en laagste waarden met bijna geen waarschuwing tussen de veranderingen. Ik heb wat tijd besteed aan het controleren van de stopcontacten en verlichtingsarmaturen, maar kon geen interferentie van hen vinden. Maar we hadden andere kamers om te verkennen en andere bezienswaardigheden te zien, dus moesten we uiteindelijk onze spullen pakken en naar het hoofdgebouw gaan voor de rest van de tour.

Binnen dwaalden we van kamer naar kamer en hoorden meer verhalen over spoken en de gevolgen van het niet respecteren van sommige geesten in het hotel. Mevrouw Stanley was blijkbaar pianiste op concertniveau en haar piano's staan ​​verspreid over het hotel, maar ze zijn niet voor gasten om te spelen, vooral niet op de piano in wat eens een damessalon in het hoofdgebouw was. De geest van mevrouw Stanley is nog steeds een even harde criticus in de dood als in het leven, en het is bekend dat ze het pianodeksel op de handen slaat van mensen die niet op niveau zijn in hun speelvaardigheid. Het is zo vaak gebeurd dat de piano's zijn afgezet met waarschuwingen voor onruststokers die zouden proberen om "Chopsticks" op een van haar instrumenten te proberen.

Vanuit de salon gingen we naar de balzaal, en hier werd ons eindelijk het verhaal verteld van Stephen King's bezoek aan het Stanley Hotel. Het lijkt erop dat King een muur had geraakt met zijn nieuwste roman. Het betrof een familie van paranormaal begaafden die vast kwamen te zitten in een kwaadaardige spookhuisattractie in een pretpark, en het ging nergens heen. Een vriend van hem stelde voor om een ​​paar dagen weg te gaan met zijn gezin en raadde de Stanley aan als bestemming. Hij en zijn vrouw arriveerden op de laatste dag van het seizoen en kregen te horen dat alles ging sluiten. King onderhandelde een beetje en kreeg uiteindelijk te horen dat ze één nacht mochten blijven. Hij ging die avond naar beneden om wat te drinken in de bar en raakte de weg kwijt toen hij terugkeerde naar de kamer. Toen hij eindelijk in slaap viel, bevond hij zich midden in vreselijke nachtmerries waarin hij werd gewurgd door de slangen van het sprinklersysteem in de muur.

Hij sprong uit bed en liep de veranda op om te roken. Tegen de tijd dat hij weer naar binnen stapte, had hij al een schets in gedachten voor wat er zou worden De glans.

Tegen die tijd liep de tour ten einde en toen onze gids de groep wegstuurde, belde ze me op en vroeg of ik misschien nog een paar dingen wilde bekijken. Ze wist dat ik er was voor iHorror en ze dacht gewoon dat er misschien nog een of twee dingen waren die me zouden interesseren. Dit was waar het echt interessant begon te worden.

We reden naar boven in de antieke lift en kwamen uit op de tweede verdieping. De gangen hier zijn verontrustend. Ze lijken buiten proportie, alsof ze langer zijn dan het hotel zelf, een gevoel dat wordt versterkt door grote spiegels die aan beide uiteinden naar elkaar toe hangen.

We liepen door een korte zijgang. De kamers hier waren allemaal gereserveerd voor hotelpersoneel dat misschien een kamer nodig had voor de nacht en waren momenteel leeg. Ze vertelde ons het verhaal van verschillende stafleden die de kamer aan het einde van de gang waren uitgelopen en niet terug konden komen vanwege de aanwezigheid die ze daar voelden. Toen we ons omdraaiden om weg te lopen, verstijfden we alle drie op onze plaatsen toen we diezelfde deur hoorden openen en sluiten. We keerden terug om te kijken en er was niemand. Even later stelde de gids voor om naar iets nieuws te gaan.

We klommen de trap op naar de volgende verdieping en kwamen een drietal mensen tegen die in het midden van de gang zaten en probeerden in contact te komen met de geesten van de kinderen die we eerder tijdens de rondleiding zelf waren tegengekomen. Een jongen zat met Tootsie Pops in beide handen om ze aan deze jonge geesten aan te bieden. Ze vroegen ons om mee te doen en ik ging op een kleine bank zitten naast waar de jongen op de grond zat. Ik vroeg of hij het erg zou vinden om de snoepjes met mij te delen en mij te laten proeven, en hij overhandigde gretig een van de sukkels aan mij.

Ik plaatste mijn hand, handpalm naar boven, op mijn knie en legde de zuignap neer met het stokje naast mijn duim en het snoepje in het midden van de handpalm. Ik sprak heel zachtjes met de kinderen en vertelde hen dat ze het snoep mochten hebben als ze het maar wilden aannemen. Na een tijdje begon tot onze grote verbazing de stok van de Tootsie Po uit mijn hand te stijgen. Het bewoog zich in een volledig rechtopstaande positie, bleef daar even staan ​​en viel toen over en uit mijn hand.

Ik keek naar alle anderen, glimlachte en zei: "Ik denk dat het nu tijd is om naar huis te gaan."

De gids bracht ons terug naar beneden en we praatten nog een paar minuten voordat we de koele nachtelijke berglucht in gingen. Er gebeurde zoveel meer tijdens de tour, zoveel kleine onverklaarbare fenomenen waardoor wij op de tour elkaar aanstaarden voor uitleg. Het is iets dat je zelf moet ervaren, en als je een fan bent van het paranormale en spoken, raad ik je aan om een ​​reis naar Estes Park te maken en precies dat te doen.

Meer informatie over het hotel en de verschillende tours vind je op de link hier.