Sinds er horrorfilms zijn, zijn er de vrouwen die ze regeren. Deze vrouwen staan ​​bekend als Scream Queens, en misschien wel de meest opvallende vrouw die deze titel op het witte doek claimt, is Jamie Lee Curtis. De leidende dames van dit subgenre hebben echter niet altijd hetzelfde pad gevolgd als de personages van Curtis. In feite lijken er in de afgelopen eeuw drie belangrijke bewegingen te zijn voor deze trope: het hulpeloze slachtoffer, de nieuw bekrachtigde held en de gerechtvaardigde / wraakzoeker.

Beginnend in het stille tijdperk van de film, was de oorspronkelijke rol van dit vrouwelijke stereotype letterlijk een zwak vrouwelijk personage dat schreeuwde en flauwviel in een tijd waarin je hun geschreeuw niet kon horen. In de jaren twintig gingen jonkvrouwen in nood hun tegenstanders niet het hoofd bieden. In plaats daarvan leidende dames in films zoals de jaren 1920 Het kabinet van Dr. Caligari en 1922's Nosferatu overgegeven aan hun schurken, ineengedoken voor hen.

Decennia lang hielden films dit idee van een zwakke hoofdrolspeelster vast. Misschien wel het meest opvallende is Janet Leigh in de film van Alfred Hitchcock Psycho. De actrice legde het witte doek vast als de mooie en kwetsbare Marion Crane. De slanke schoonheid werd een gemakkelijke prooi voor het monster van de film, Norman Bates, in de meest kwetsbare staten: naakt onder de douche. Niet in staat om terug te vechten, ontmoet Leigh's personage haar vroege ondergang, en het was deze film die de eerste definitie van de Scream Queen bezegelde. Maar buiten het medeweten van de actrice op dat moment, had ze letterlijk de volgende generatie Scream Queens ter wereld gebracht.

Eind jaren zeventig begon de definitie van de Scream Queen te evolueren. Uit het hulpeloze vrouwelijke slachtoffer dat zich overgaf aan een mannelijke dader ontstond een nieuw soort vrouwelijk personage; een vrouw die haar reis timide en zwak begint, maar kracht en empowerment vindt nadat ze is gemarteld door de dader van de film. Pas nadat ze de beproevingen en beproevingen van de aanvaller heeft overleefd, kan ze de kracht in zichzelf vinden om hem te verslaan.

Het nieuwe tijdperk van de Scream Queen kwam met de release van John Carpenter's Halloween met nieuwkomer Jamie Lee Curtis, dochter van Janet Leigh. In de klassieker uit 1978 verandert Laurie Strode van een schaapachtige boekenwurm in een machtige overlevende terwijl ze meedogenloos wordt achtervolgd door boeman Michael Myers. Het was hier dat Carpenter de kenmerken vertoonde die jarenlang een gemakkelijk slachtoffer in horrorfilms maakten; deelname aan seks voor het huwelijk en alcohol- en drugsgebruik. Elk van Laurie's vrienden wordt geplukt door de boogeyman van de film, waardoor de nuchtere en betrouwbare babysitter wordt gedwongen om op te staan ​​en te zegevieren. Het was deze film die het gezicht van de Scream Queen veranderde van het kwetsbare slachtoffer in de gemartelde en mondige overlevende.

Jamie Lee omarmde haar nieuw gevonden carrière en domineerde het genre dat haar moeder hielp creëren. Na succesvolle rollen in Prom Night, Terror Train en The Fog Jamie Lee Curtis was door horrorfans gekroond tot de onbetwiste Scream Queen van het witte doek.

In de jaren daarna volgden horrorfilms dit model voor hun leidende dames. In klassieke jaren 80 en 90 slashers zoals A Nightmare on Elm Street, Vrijdag de 13^th en Gillen alle vrouwelijke sterren begonnen als nietsvermoedende slachtoffers om vervolgens op te staan ​​en de overhand te krijgen als overlevenden, uiteindelijk sterker en wijzer dan in het begin.

In de afgelopen tien jaar hebben we echter een plotselinge afwijking gezien van het subgenre dat de "slasher" wordt genoemd, waar deze Final Girls hun aanvallers te slim af zijn. Opnieuw veranderen de vrouwen van het genre, en in plaats van nietsvermoedende slachtoffers te zijn die de reis van een held naar hun laatste transformatie aan het einde van de film maken, evolueert de nieuwe Scream Queen naar iets heel anders.

Hoewel er nog steeds moderne slashers zijn die het beproefde en ware model volgen van de opkomst van een vrouwelijk slachtoffer tot held, zoals in 2016 Stilte met Kate Siegel en Jane Levy in de onverwachte hit Adem niet, de laatste tien jaar zijn de nieuwe leidende dames geëvolueerd tot wraakgedreven slechte ezels. In plaats van te worden getransformeerd in de heldin na 90 minuten hel die hen door de boeman van de film is geschonken, worden deze dames vaak vroeg in het verhaal geconfronteerd met hun tegenstanders om het beeld van kracht en wraak te worden dat we in de rest van de film zien.

Een voorbeeld van deze nieuwe generatie Scream Queen is Danielle Harris. Haar carrière als kinderactrice begon in Halloween 4 en 5, Harris werd meteen een succes in het genre. Met een lange samenvatting van horrorfilms hebben enkele van haar meest recente rollen de manier waarop we het archetype nieuw definiëren, gevormd. In de laatste twee Bijl  Films van regisseur Adam Green, Harris 'personage Marybeth Dunston escaleert snel van slachtoffer tot held als wraakzuchtige held, terwijl de moordenaar van de franchise haar familie volledig afvoert en haar als enige overlevende achterlaat.

Een andere leidende dame die hielp bij het maken van een nieuwe mal voor de Scream Queen is Katherine Isabelle. Isabelle trok voor het eerst de aandacht van fans met haar rol in de Canadese trilogie Ginger Snaps​ Hoewel het niet je typische held was, werd Isabelle's personage Ginger Fitzgerald meteen een icoon van empowerment voor vrouwelijke fans van het genre. Door haar naam relevant te houden in het veld, keerde ze terug naar de roem van Scream Queen met haar rol van Mary Mason in 2012 Amerikaanse Mary​ Nadat ze is misbruikt door degenen die ze het meest vertrouwde, gebruikt Isabelle's personage haar vaardigheden als een begaafde geneeskundestudent om niet alleen wraak te nemen op degenen die haar onrecht hebben aangedaan.

De nieuwe Scream Queen is een vrouw die we aanmoedigen en steunen terwijl ze de controle over hun leven terugkrijgen en het recht in eigen handen nemen, hoe bloederig dat pad ook mag zijn. Als publiek willen we niet langer dat vrouwelijke personages gewoon een nieuwe inkeping op het bed van een moordenaar worden, maar in plaats daarvan een sterke vrouw worden met een doel en empowerment.