Tien jaar geleden vandaag, een filmpje genaamd The Devil's Rejects werd uitgebracht in theaters en veranderde voor altijd de manier waarop we de Firefly-familie, het nummer Free Bird en Rob Zombie als filmmaker zagen. Hoewel veel horrorfans Rob Zombie zullen bashen, beschouwen velen van degenen die van zijn werk genieten, deze film als een van de beste sinds de eeuwwisseling. Voor mij persoonlijk is het een van mijn favorieten aller tijden.

iHorror heeft de afgelopen week het 10-jarig jubileum van de film gevierd met een reeks posts. Mocht u er een hebben gemist, dan kunt u ze hier vinden:

- Kane Hodder, Eli Roth & Real Corpses: 10 interessante stukjes trivia over The Devil's Rejects

- 5 verbindingen tussen The Devil's Rejects en de Texas Chain Saw Massacre Franchise

- The Lighter Side of The Devil's Rejects (In Memes)

- 10 personages die ik graag zou willen zien terugkeren in een Devil's Rejects-follow-up

- Vier 10 jaar The Devil's Rejects door deze coole fanart te bekijken

Ik herinner me dat ik reikhalzend uitkeek op de release van de film en de updates over de productie nauwlettend in de gaten hield lang voordat ik ooit schreef voor een horror nieuwssite. Ik was er een grote fan van Huis van 1000 Corpses, en alles wat ik hoorde zoals Zombie bleef zeggen The Devil's Rejects samen suggereerden dat hij een film ging maken die nog beter was. Het zou meer een gruizige, gewelddadige, bijna westerse roadmovie zijn. Ik was volledig geïntrigeerd door het concept, dus tegen de tijd dat ik op de openingsavond in een verrassend vol theater ging zitten, was ik erg opgewonden.

Het was vanaf het allereerste begin - van het melancholische gezoem van Blind Willie Johnson - tot de openingsscène van Tiny die een lijk over de grond sleept en de beroemde shootout duidelijk, dat dit inderdaad een heel andere film was dan Huis van 1000 Corpses, en misschien wel een veel betere. Ik kan niet eens de kick beschrijven die ik kreeg van de openingstitelreeks van The Allman Brothers 'Midnight Rider, die me meteen in een grote fan van het nummer veranderde, ondanks jaren van onverschilligheid ervoor. En vanaf daar werd het alleen maar beter. The Devil's Rejects bleek 107 minuten puur genot te zijn voor deze fan die wachtte op de volgende grote horrorfilm.

Zoals ik al zei, ik was er al een grote fan van Huis van 1000 Corpses, maar voor mij, The Devil's Rejects de grootste fout verholpen. De soundtrack bestond niet uit Rob Zombie-liedjes. Muzikaal gezien, Huis van 1000 Corpses was op zijn best toen het gebruik maakte van oudere nummers, zoals I Remember You, Now I Wanna Sniff Some Glue, Who's Gonna Mow Your Grass ?, Brick House en I Wanna Be Loved By You. Hoewel ik geen probleem heb met het titelnummer of de feitelijke score, geeft af en toe een Rob Zombie-nummer de film soms meer het gevoel van een Rob Zombie-muziekvideo. In The Devil's Rejects, daar is niets van aan de hand.

Vanuit het perspectief van de filmmaker, The Devil's Rejects was een veel betere film. Huis van 1000 Corpses echt niet zoals Zombie oorspronkelijk had gepland, maar The Devil's Rejects was zo ongeveer uitgekomen zoals hij het zich had voorgesteld, en dat moet een bevredigend gevoel zijn, vooral na alle moeite die hij had om de eerste vrij te krijgen.

Hier is een fragment van een JoBlo-interview met Zombie uit de set van The Devil's Rejects:

Het is een beetje zoals toen ik voor het eerst muziek begon te maken. Je hebt een nummer in je hoofd en het duurt even om erachter te komen hoe je het van je hoofd op een plaat kunt krijgen. En tussendoor alsof dat niet was wat ik in gedachten had. En dat is het proces om het van je hoofd naar film te krijgen. Soms was het verbazingwekkend met bepaalde scènes die gedaan kunnen worden en gaan, "Dit is precies wat ik verdomme in gedachten had". Waar was de laatste keer dat ik zou gaan: "Ach ... oké, dat is zo goed als dat gaat worden." (Lacht)

Wat was volgens jou het succes om de laatste film uit je hoofd en op het scherm te krijgen? En hoe verhoudt het zich tot deze.

Het is niet eens dichtbij. Eerlijk gezegd hou ik er niet van om terug te gaan. Ik denk dat alles zijn plaats heeft voor wat het is. Zoals zo vaak, zal ik teruggaan om over vroege platen te praten en ik zal zeggen: "Ik haat die plaat." En iemand zal zeggen: "Oh dat is mijn favoriete plaat!" Dus je weet maar nooit. Ik bedoel, wat ik zie en alle anderen zien is anders. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik de scènes had waar ik op elk moment wilde tijdens de laatste film. Alles was alsof ik dit probeerde te doen en het kwam hier terecht. Maar deze keer met tijd en geduld en meer tijd om met mensen te werken, veel meer pre-productie om zichzelf echt af te stemmen wat er op de film gebeurt is wat ik wilde waar de vorige keer ... Ik kan niet eens bedenken dat deze film was niet precies wat ik in gedachten had.

Hij zou verder zeggen dat hij dacht dat afwijzen een "oneindig veel betere film" en een "veel betere film" was.

"Sommige mensen kunnen verdomme een homerun slaan tijdens hun eerste slagbeurt bij het maken van een film," zei Zombie in een interview met Grantland. "Maar ik kon het niet."

Hij vertelt hier meer over in deze Q&A:

[youtube id = "RcKDE7E4lOk" align = "center" mode = "normal" autoplay = "nee"]

[youtube id = "tjp8gAF0-vw" align = "center" mode = "normal" autoplay = "nee"]

Zelfs Roger Ebert had lof voor deze film en de gerespecteerde criticus was vrij moeilijk te behagen als het ging om gewelddadige uitbuiting en horrorfilms. Hier is een beetje uit zijn recensie:

Hoe kan ik "The Devil's Rejects" ooit een gunstige beoordeling geven? Een soort van achteloze ijver verandert de verschrikkingen ervan. De film is niet alleen walgelijk, maar heeft ook een houding en een subversief gevoel voor humor. De acteurs wagen zich aan kamp satire, maar lijken nooit te weten dat het grappig is; hun oprechtheid geeft de grappen een soort plechtig galggekakel…. ”The Devil's Rejects” is geschreven en geregisseerd door Rob Zombie (ook bekend als Robert Cummings en Robert Wolfgang Zombie), een componist en muziekvideo-producer wiens "The House of 1,000 Corpses" (2003) een "Texas Chainsaw Massacre" -wannabe was. Pauzeer even om te mediteren over de zin "A 'Texas Chainsaw Massacre' wannabe", en je begint een idee te krijgen van de artistieke visie van Zombie. Geef hem nu de eer, in deze film, niet voor het overstijgen van "Chainsaw Massacre" maar voor het omzeilen van de verleidingen en het openen van een bijtend grappige benadering van het materiaal. Er wordt hier echt goed geschreven en gehandeld, als je genoeg afstand kunt nemen van het materiaal om het te zien.

Het is in het decennium sinds de release van de film vrij duidelijk geworden dat zowel de film als zijn voorganger een grote stempel hebben gedrukt op het horrorgenre. Lees gewoon het fan kunst of zoek op internet naar materiaal dat verband houdt met de films, en je zult een oneindige overvloed aan bijdragen van fans vinden. Firefly-familie-cosplay is ongelooflijk populair bij horrorevenementen, en de films maakten van de hoofdrolspelers bonafide sterren. Zeker, Haig en Moseley waren in sommige kringen goed aangeschreven namen voorafgaand aan de films van Zombie, maar het lijdt geen twijfel dat hun status oneindig werd verhoogd door hun rollen als Captain Spaulding en Otis Driftwood. Sheri Moon Zombie, die op dat moment een nieuwkomer was, staat naast hen in die roem.

Zombie heeft vermeld dat hij in het verleden ideeën had voor een andere Firefly-film, maar dat de rechten bij een ongeïnteresseerde Lionsgate liggen. Vervolgens zullen we zien 31, waarvan Zombie heeft gezegd dat het de andere film van hem is die qua toon het dichtst bij komt The Devil's Rejects. We zullen zien of hij de bliksem weer in een fles kan vangen. Daarna lijkt het erop dat hij dat zal zijn een film van Groucho Marx maken gebaseerd op het boek genaamd Opgetrokken wenkbrauwen: mijn jaren in het huis van Groucho.