Vandaag de stijlvolle en verontrustende film The Blackcoat's Daughter releases, en dat gezegd hebbende, hadden we de gelegenheid om met de filmproducent, Bryan Bertino, te praten. Bryan is geen onbekende in horror en spanning; je herinnert je misschien een film die zijn regiedebuut markeerde in 2004 en die de verschrikkingen van een huisinvasie aanpakte in een film genaamd De vreemdelingen. De dochter van de zwartjas is een opmerkelijke horrorfilm die gevuld is met bloederige slasher-momenten, en de uitbetaling is goddelijk.
Bekijk ons ​​​​interview hieronder waarin we het brein van producer Bryan Bertino kiezen.

A24 en DirecTV worden uitgebracht DE DOCHTER VAN DE ZWARTJAS in theaters en op aanvraag 31 maart 2017.

Filmsynopsis:

Een zeer sfeervolle en angstaanjagende nieuwe horrorfilm, The Blackcoat's Daughter draait om Kat (Kiernan Shipka) en Rose (Lucy Boynton), twee meisjes die tijdens de winterstop alleen worden achtergelaten op hun voorbereidende school Bramford wanneer hun ouders hen op mysterieuze wijze niet komen ophalen. Terwijl de meisjes steeds vreemdere en griezeligere gebeurtenissen meemaken op de geïsoleerde school, gaan we over op een ander verhaal: dat van Joan (Emma Roberts), een onrustige jonge vrouw onderweg, die om onbekende redenen vastbesloten is om zo snel mogelijk naar Bramford te komen. Naarmate Joan dichter bij de school komt, wordt Kat geplaagd door steeds intensere en gruwelijke visioenen, waarbij Rose haar best doet om haar nieuwe vriend te helpen terwijl ze steeds verder in de greep van een onzichtbare kwade kracht glijdt. De film bouwt spannend op tot het moment waarop de twee verhalen elkaar uiteindelijk zullen kruisen, wat het toneel vormt voor een schokkende en onvergetelijke climax.

Interview met producent - Bryan Bertino

 

 

Ryan T.Cusick: Waar werd er gefilmd The Blackcoat's Daughter? Was de school een praktijkset of een echte locatie?

Brian Bertino: We schoten in een klein stadje in Ottawa, Canada, genaamd volgens mij Kemptville. We vonden eigenlijk een landbouwschool die gedeeltelijk gesloten was, dus we hadden het geluk dat we dit konden gebruiken als een one-stop-shopping, elke locatie van de film was binnen 10-15 minuten van elkaar verwijderd, we waren in staat om de mensen in de bemanning daadwerkelijk te huisvesten in de slaapzalen, in het ongebruikte gedeelte van de slaapzalen die we gebruikten. Je weet dat wanneer je films met een laag budget maakt, het cruciaal is om alles te maximaliseren. We vonden de school, vonden het er echt geweldig uitzien en uiteindelijk werkte het perfect. We vonden het zo leuk dat we de volgende zomer terug gingen en schoten De Monster, op dezelfde campus. Terwijl we Blackcoat's aan het fotograferen waren, vonden we eigenlijk een stuk weg, het was precies wat ik voor ogen had, dus we waren daar zes maanden later terug.

PSTN: Dat is geweldig!

BB: Ja, we hebben veel waar voor ons geld gekregen!

PSTN: Zeker, heeft De Monster al vrijgelaten?

BB: Ja, ik bedoel digitaal. Ik weet dat uw site er een groot voorstander van was en dat het eigenlijk veel voor mij betekende. We bevinden ons in deze geweldige tijd voor horrorfilms, maar tegelijkertijd, met zoveel verschillende films en met zo weinig reclame, vind ik persoonlijk wat critici kunnen doen om bekendheid te geven aan welke films ze echt willen zien. . In sommige opzichten belangrijker dan ooit, denk ik. Met sociale media en al deze verschillende aspecten om een ​​film op de markt te brengen en daadwerkelijk op hun radar te zetten, kunnen critici, wanneer je overweldigd wordt door inhoud, vaak helpen een licht te werpen op iets dat misschien over het hoofd wordt gezien.

PSTN: Ik ben het er zeker mee eens. Zelfs voor mij zijn er zoveel dingen die ik mis, en ik ga naar onze eigen website of ga naar andere websites en ontdek inhoud waar ik nog nooit van had gehoord.

BB: Ja, ik zie nog steeds coole films uit 2016, aangezien we de lente naderen omdat ik er nog nooit van had gehoord, of het kwam pas op toen ik top 10-lijsten en dat soort dingen begon te zien, en toen ik realiseer me dat deze film al zes maanden op Amazon Prime staat en ik had er nooit aan gedacht om erop te klikken.

PSTN: Dat overkomt mij de hele tijd, ze glippen er helaas tussenuit. Ik ben blij dat deze dat niet deed. Deze trok mijn aandacht [The Blackcoat's Daughter] omdat Emma Roberts erin zit, en omdat jouw naam eraan verbonden was, ben ik een grote fan van de film The Strangers. Hoe werkte het met Emma, ​​ik weet dat dit een paar jaar geleden is gefilmd, correct?

BB: Ja, het was in Toronto, en toen ging het door een paar verschillende dingen voordat het werd uitgebracht. Oz en ik delen allebei dezelfde gevoelens over op personages gebaseerde horror en als je dit soort films probeert te maken, is het hebben van een cast van geweldige acteurs al een stap in de goede richting om die verbinding met het publiek op te bouwen en Ik denk dat Emma voor ons allemaal zo toegewijd was. Het is een heel moeilijke rol die ze heeft, al die tijd alleen doorbrengend in een geïsoleerde en erg koude omgeving. Er waren scènes waarin ze letterlijk buiten stond in min vijftien graden, en ze moet in haar karakter blijven en in het moment blijven. Toen zij en Kiernan allebei naar de rollen werden gebracht, was het zo opwindend. Je kon de eerste dag van de dagbladen zien. Ik denk dat we allemaal het gevoel hadden dat we iets heel bijzonders hadden.

PSTN: Haar karakter, zoals je zei, was erg geïsoleerd, dat is waarschijnlijk gewoon vermoeiend om zo in karakter te blijven.

BB: Ja, ik bedoel, deze film is zo'n stille maar emotionele film voor alle drie de hoofdpersonages, wat ze konden overbrengen met de blik of alleen hun ogen was iets waarvan je hoopte toen je met de productie begon, kijkend naar het script, je las Oz's verbazingwekkende woorden, als producer keek ik ernaar en zei: "God, ik hoop dat we kunnen vastleggen wat hij op de pagina heeft gezet." Ze hebben allemaal zoveel gebracht, Emma, ​​Lucy, Kiernan hebben zoveel meer gebracht dan we hadden verwacht en gehoopt.

PSTN: Dat is zeker te zien. De film was in zekere zin stil, en tegelijkertijd woog hij heel zwaar, als dat ergens op slaat.

BB: Oz en ik spraken veel over sounddesign en je weet dat hij met zijn broer aan een partituur werkte. Een van de dingen die ik het leukst vind aan de film, is de manier waarop partituur en geluidsontwerp heen en weer gaan, dus soms kun je niet echt onderscheid maken tussen de twee. Stilte kunnen vastleggen maar toch sfeer is, is een heel delicaat evenwicht en Oz heeft fantastisch werk geleverd door die stilte te vullen met deze angst die in de hele film bestaat en die echt krachtig is als er niets is zoals je over de kop slaan.

PSTN: Ik kreeg hetzelfde gevoel, er was veel spanningsopbouw maar subtiele spanning, gewoon om je de hele film op scherp te houden. Is de titel veranderd? [Februari] Was dat van A24, besloten ze de titel te veranderen?

BB: Ja, ik denk dat het iets was waarvan ze dachten dat het nuttig zou zijn en ik denk dat hij voor Oz een titel kon vinden die al verband hield met een muziekstuk dat hij in de film had dat er vanaf de eerste dag altijd was, het was iets dat hij en zijn broer samen hadden gemaakt op basis van een oude traditie. Toen ze begonnen te vragen naar een andere titel, als we die niet wilden hebben Februari, dit leek de coolste tweede optie.

PSTN: Ja, ik weet dat bij distributie de titels vaak worden gewijzigd.

BB: Als artiest heb ik zoiets van: "Als ik iets maak, en je kunt de titel veranderen, en meer mensen zullen het zien, blijf je dan standvastig en word je de boom die met het bos mee evolueert, als je standhoudt en zegt 'nee, je zult het zo noemen' en niemand kijkt ernaar, was het echt zo belangrijk?”

PSTN: Nou, de originele titel [Februari] je ziet het nog steeds overal, het staat misschien niet op de poster of de film, maar het zit erin verpakt.

BB: Adrienne [Biddle], mijn producerende partner en ik lazen het script vier jaar geleden voor het eerst en dus is het moeilijk om er niet aan te denken Februari wanneer je jaren aan iets besteedt, maar zoals je zei, is het een normaal onderdeel van het proces, zoals het tegenwoordig steeds meer lijkt.

PSTN: Waar geniet je meer van? Schrijven, produceren of regisseren in één keer? Of geniet je van een specifieke taak op een film?

BB: Ik hou van regisseren, schrijven is mijn eerste passie, en als iemand me zou vragen wat ik voor de kost doe, zou ik zeggen dat ik schrijver ben, ik doe het aanzienlijk meer. Regisseren is zo'n interessant vak. Ik heb drie films geregisseerd waarvan ik denk dat het ongeveer 85 dagen van mijn leven is, exclusief voorbereiding en al die andere dingen. Als je aan een baan denkt, en je kunt het professioneel doen, maar slechts een beperkt deel van de baan is in afwachting of voorbereiding, of gewoon proberen om iemand je de klus te laten klaren. Terwijl ik schriftelijk aan het schrijven was vanmorgen. Ik werd wakker en ik werkte aan een script. Wat het produceren betreft, denk ik dat het een geweldige kans is, iets wat ik altijd al had willen doen, was samenwerken met andere schrijvers. Het horrorgenre kan moeilijk zijn omdat er niet veel financiers zijn, en soms heb ik het gevoel dat horror nog steeds het slechte stiefkind is waar niemand om geeft. Dus je weet dat we voor ons een omgeving wilden creëren zodat iemand als Oz naar ons toe kan komen en we zeiden niet meteen tegen hem: "laten we er een soort sexy tienerslasherfeest van maken." Bekijk het in plaats daarvan als: "Hé Oz, we houden van wat je doet, laten we proberen er de beste versie van te maken die het kan zijn." Ik ben echt een producer geworden omdat ik qua ontwikkeling geen omgeving vond waar ik me aangemoedigd voelde om dingen een beetje anders te proberen binnen het genre, dus we wilden een thuis creëren voor schrijvers die van horror houden en niet onderdrukt willen worden door wat de gemakkelijkste cel is of waar iemand anders denkt dat de markt om vraagt.

PSTN: Ja, je wilt ze de kans geven om hun eigen ding te doen en hun visie te presenteren.

BB: Het is voor mij een geweldig proces geweest om scripts te ontwikkelen met schrijvers, wat mij als schrijver helpt, een film produceert, uiteindelijk kom ik er vanaf en weet ik meer. Elke keer als ik een film produceer, heb ik het gevoel dat ik beter uitgerust ben om te regisseren. Ik kan misschien alle wijsheid doorgeven die ik heb, hoe klein of hoe groot ook, en tegelijkertijd leren. Dus Oz is een eerste keer regisseur, hij is geweldig met acteurs en het vertrouwen dat hij vanaf dag 1 had. Ik leerde kijken naar wat hij deed, en ik kon dat overbrengen op De Monster en hopelijk vooruit, en ik denk dat dat het plezierige proces is, en ik benader het produceren niet zozeer als een baas, maar als een partner.

PSTN: Ik heb het gevoel dat dat veel gebeurt, veel producers vallen in die baasrol en er gaat veel artistieke waarde verloren. Het leren en doorgeven van de eigenschap is perfect.

PSTN: Wat De vreemdelingen je regiedebuut?

BB: Ja, afgezien van een paar korte films van tien minuten op de universiteit, had ik niet eerder geregisseerd. Het was een gigantische stap. Ik had het script geschreven en ik studeerde cinematografie aan de universiteit, dus ik had een visuele achtergrond, en zei "Actie" op de eerste dag van Strangers was de eerste keer dat ik actie in het echte leven zei, dus [lacht] het was veel om heel snel in me op te nemen.

PSTN: De vreemdelingen was een leuke film. Ik kan me precies herinneren waar ik het zag, en het blijft je echt bij.

BB: Ik heb echt geluk gehad omdat die film door de jaren heen resoneerde met mensen. Werken in een videotheek, naar videotheken gaan en denken aan die omslagdozen die je zou zien die tien jaar later nog steeds worden verhuurd, ik denk dat je altijd hoopt dat je één film kunt hebben waar mensen überhaupt om geven, laat staan ​​​​tien jaar later nog steeds over praten en ernaar verwijzen, het betekent veel.

PSTN: Ik denk dat het ongeveer tien jaar geleden is, toch?

BB: Ja, ik denk dat het over tien jaar komt.

PSTN: Ga jij deel uitmaken van het vervolg?

BB: Ik schreef het oorspronkelijke ontwerp acht jaar geleden [Lacht]. Het raakte echt ingehaald, het bedrijf dat had gemaakt The Strangers werd verkocht aan Relativity, Relativity was om welke reden dan ook het enige bedrijf dat geen vervolg wilde maken op een horrorfilm. [Lacht] Ze bedachten ongeveer 25 miljoen excuses om het niet te halen. Maar gelukkig, nu relativiteit er niet is, is er een groep producenten die enthousiast zijn over het maken van de film. Het is vreemd om te bedenken dat een script dat ik acht jaar geleden schreef weer tot leven komt, ik ben erg enthousiast over de filmmaker en de andere betrokkenen, ik heb goede hoop dat het een cool vervolg op het origineel zou kunnen zijn.

PSTN: Ik begin wat geruchten op internet te zien verschijnen over een vervolg, mensen willen het. Was Rogue Entertainment het bedrijf dat het oorspronkelijk had?

BB: Ja, Rogue had het gehaald en vervolgens verkocht Universal Rogue aan Relativity en vervolgens had Relativity Rogue's lei gekocht en nooit Rogue's films gemaakt.

PSTN: Ik heb echt genoten van Rogue, en ik vroeg me eigenlijk af wat er met het bedrijf is gebeurd, en nu verklaart dit het.

BB: Ja, het is zeker heel vreemd, dit stuk van je verleden. Zoals ik al zei, ik heb het script acht of negen jaar geleden geschreven, en ik weet dat er een paar jaar geleden een schrijver is geslaagd, en dat lijkt het script te zijn waar ze van uitgaan. Het is een gek bedrijf; Ik zal blij zijn als het op de een of andere manier uitkomt. [Lacht] Ik ben het beu dat iedereen me altijd vraagt: 'Hé, komt er een Vreemdelingen 2? "

PSTN: Nou, het was geweldig om met je te praten, Brian. Ik heb er veel geweldige dingen over gehoord The Blackcoat's Daughter. Ik denk dat het veel mensen aanspreekt.

BB: Ik wel, ik denk dat het een heel, heel speciale film is. Ik vind Oz een bijzondere filmmaker.

PSTN: Nou, bedankt dat je met me hebt gesproken, Brian.

BB: Oké, heel erg bedankt man, en we zullen elkaar ooit weer spreken.

PSTN: Wees voorzichtig.

 

The Blackcoat's Daughter kan worden gehuurd of gekocht door te klikken hier.

Bekijk ihorror's Top 5 voorbereidende scholen GEGAAN slecht!

 

 

 

 

* Fotocredits – Courtsey of A24.

 

-Over de auteur-

Ryan T. Cusick is een schrijver voor ihorror.com en geniet erg van praten en schrijven over alles binnen het horrorgenre. Horror wekte voor het eerst zijn interesse na het bekijken van het origineel, The Amityville Horror toen hij nog maar drie jaar oud was. Ryan woont in Californië met zijn vrouw en elfjarige dochter, die ook interesse toont in het horrorgenre. Ryan behaalde onlangs zijn masterdiploma in psychologie en heeft de ambitie om een ​​roman te schrijven. Ryan is te volgen op Twitter @ Nytmare112