Streamingdiensten zitten vol met actiefilms en Adam Sandler-komedies, maar ze lopen praktisch over van horrorfilms. Misschien is het het aantal geweldige titels; misschien is het het aantal horrorfans? Hoe dan ook, het is bijna onmogelijk om te kiezen uit de duizenden opties.

Maar daarvoor zijn we hier. Terwijl we de donkere bossen van acht streamingdiensten trotseerden - Netflix, Hulu, HBO Max, enz ... - kwamen we uit met een grabbelton met uitstekende titels, iconische momenten en klassieke schurken. Duik erin en wees gewaarschuwd: deze zijn niet voor bangeriken.

De Boze Doden (HBO Max):

Soms wil je gewoon zien hoe een man het opneemt tegen een stel monsters. The Evil Dead erkent dat. Ze lieten de plot achter voor een monsterbrij met meer bloed, jump-scares en boomverkrachtingen dan welke andere genrefilm tot nu toe. Misschien hadden ze het zonder de boomverkrachting kunnen doen, maar het doe-het-zelf camerawerk van Sam Raimi blijft een van de meest indrukwekkende staaltjes van cinematografie in de moderne cinema.

28 dagen later (HBO Max):

Als je geen film over een plaag wilt kijken, snappen we die. Dat gezegd hebbende, 28 Days Later is een woeste, angstaanjagende film boordevol angsten en gedenkwaardige momenten. Het is zo goed dat Robert Kirkman het aanhaalde als inspiratie voor The Walking Dead.

Vernietiging (Paramount +):

De grootste horrorfilm van 2018 was Annihilation. Hoewel het meer sci-fi dan horror bleek te zijn, had het toch een paar angsten. De door Tarkovksy geïnspireerde reis naar de zone - een fluorescerende bubbel waar dieren bloemen laten groeien en soldaten moe worden - is een hersenkraker die je niet snel zult vergeten.

Huis (HBO Max):

Over mind-fucks gesproken, House komt het dichtst in de buurt van acid op de markt. Wil je kwaadaardige piano's, magische katten en pratende bananen zien zonder de neergang van psychedelica? Jongen, hebben we de film voor je. Nobuhiko Obayashi's speelfilmdebuut is als een mix tussen Scooby-Do en The Magical Mystery Tour, Suspiria en Salvador Dali. Je moet het zien om het te geloven.

De ring (Hulu):

De Ring is ook een mindtrip maar dan op een andere manier. Het is een Japanse film met een cool uitgangspunt en een waanzinnig einde. De scène waarin een vrouw uit een put kruipt en in een tv kruipt, is net zo gek als alles in House of Annihilation. Misschien nog wel meer…

Zwarte narcis (criteriumkanaal):

Black Narcissus is de vijfde speelfilm van The Archers. Het is zeker niet hun beste, maar nogmaals, ze hebben een aantal van de beste films aller tijden gemaakt. Hoe kan iets beter zijn dan The Red Shoes of A Canterbury Tale? Dat gezegd hebbende, hebben ze de Evil Nun-film uitgevonden met deze klassieker uit 1947, een sfeervol stukje Technicolor dat Benedetta en The Nun zou blijven inspireren.

Zijn huis (Netflix):

De nieuwste horrorpoging van Netflix betreedt het rijk van het bovennatuurlijke. Het gaat om een ​​huis dat spookt en een stel dat in de val zit, samen met een les over hoe het is om een ​​immigrant in Engeland te zijn. Spookhuizen zijn eng, maar verhuizen naar een plek waar niemand eruit ziet alsof je nog enger kan zijn.

Invasie van de Body Snatchers (Tubi):

Nee, niet de Donald Sutherland-versie. Sutherland was toen nog een kind. De originele Invasion of the Body Snatchers is een Amerikaanse klassieker van Don Siegal, een opmerkelijk betere filmmaker dan Phillip Kaufman. Zijn versie van het verhaal van aliens, vermomd als mensen, is een metafoor voor het communisme en het kwaad dat zich in het volle zicht verbergt, waardoor het des te angstaanjagender wordt wanneer 'pod-mensen' uit het niets verschijnen.

De glans (HBO Max):

We moesten hier wat Kubrick krijgen. The Shining is zijn enige 'horrorfilm', maar al zijn films bevatten horrorelementen: een bende verkrachters (A Clockwork Orange), een man die afbrokkelt (Barry Lyndon), een soort die verdwijnt (2001: A Space Odyssey) . Kubrick is ingehouden een meester van terreur, die nog nooit zo duidelijk is geweest dan in de schokkende, kleurgecodeerde gangen van The Shining. Jack Nicholson speelt een vader met een bijl om te malen. Na een maand in het Overlook Hotel begint hij gek te worden en jaagt hij zijn familie rond als een roedel muizen. Redrum ontstaat.

Kruipen (Hulu):

Het zijn gigantische alligators! Wat is er leuker dan dat? Ik zal wachten…

Ogen zonder gezicht (criteriumkanaal):

Je hebt er misschien nog nooit van gehoord, maar Eyes Without a Face is een van de meest invloedrijke films ooit gemaakt. De film inspireerde zowel The Skin I Live In als regisseurs als Guillermo del Toro. Het volgt een plastisch chirurg die studenten vermoordt zodat hij hun gezichten kan afpellen en ze kan hechten aan zijn dochter, wiens huid beschadigd is bij een auto-ongeluk. De beelden zijn grimmig, de partituur poëtisch en het einde geeft een nieuwe betekenis aan 'gezicht redden'.

Achterruit (criteriumkanaal):

Het is een verhaal dat al een miljoen keer is verteld. Iemand kijkt in het raam van de buurman. Dan vindt er een moord plaats en bellen ze een vriend om het te onderzoeken. Disturbia en The Woman in the Window zijn gebaseerd op hetzelfde uitgangspunt. De enige die er echter toe doet, is Hitchcocks versie waarin een man zich realiseert dat een vrouw vermist is.

Halloween (Roku):

De eerste Halloween was top en heeft het spel echt veranderd. Toen kregen we een paar vervolgen die ... prima waren. Misschien is het kwaad niet zo eng als je weet dat de heldin zal overleven, en overleven, en overleven, en overleven. Ik begin te denken dat Lauri Strode de onsterfelijke is, niet Michael Meyers. Hoe dan ook, het origineel van John Carpenter heeft echte inzet en echte spanning. De glijdende camera, de klavecimbelscore, het openingsshot, de Final Girl... niet eens 11 sequels kunnen de nieuwigheid van Carpenter's magnum opus wegnemen.

Het volgt (Netflix):

Is het een film over soa's, of is het een reclame voor condooms? Ik kan geen andere film bedenken over het belang van het dragen van bescherming, wat betekent dat het regiedebuut van David Robert Mitchell een klasse apart is. Het volgt een vrouw die wordt achtervolgd door een demon die via seks op haar is overgedragen. Zal ze het doorgeven? Of blijft ze rennen? Het antwoord is nooit duidelijk.

Pan's labyrint (Netflix):

Guillermo del Toro loopt voorop in Dark Fantasy en hij brak door in de mainstream met Pan's Labyrinth. Een deel van zijn vaardigheid is het samenbrengen van creativiteit en realiteit. Het verhaal van een meisje in een andere wereld lijkt misschien niet realistisch, maar het is gebaseerd op de verschrikkingen van de Spaanse Burgeroorlog, kindermishandeling en verwaarlozing. Zelfs in een film met een monster genaamd "Pale Man", zijn de echte monsters menselijk.

De onzichtbare man (HBO Max):

Je denkt dat je vriendjesproblemen hebt... Cecilia heeft een vriendje die onzichtbaar is en wil haar opsluiten in een herenhuis. Ze probeert te vluchten, maar alleen hij kan zich verstoppen.

Het voorteken (Hulu):

Niet elke film met een boosaardig kind werkt, maar deze wel. Damien is het soort kind dat je nooit in de buurt van je zoon of jezelf zou toelaten. Er is een reden waarom hij elke dag een nieuwe oppas heeft

maand, en het is niet vanwege een slecht salaris. Het volstaat te zeggen dat mensen vermist worden, begrafenissen worden gehouden en de dood bezoekers aan de deur begroet als een welkomstmat.

Poltergeist (HBO Max):

We kennen Steven Spielberg als regisseur, maar hij is ook een behoorlijke producer geworden. Hij produceerde enkele van de beste films van de jaren tachtig en zijn stempel is overal in dit spookverhaal met veel effecten te vinden. Als een meisje met haar televisietoestel begint te praten, gebeuren er vreemde dingen. Al snel wordt ze ontvoerd door een kwaadaardige kracht. Voordat je 'bel naar huis' kunt zeggen, probeert ze contact op te nemen met haar ouders uit een andere wereld.

Suspiria (Tubi):

Niet te verwarren met Suspiria van Luca Guadagnino, deze Suspiria gaat over een tiener die naar een dansacademie gaat die wordt gerund door heksen. Op een gegeven moment zal ze hun coven moeten vinden en voorkomen dat ze meer dansers doden. Veel succes... De academie is een ongeëvenaard doolhof van gotische architectuur, opgesloten deuren en fonteinen van karmozijnrood bloed. De Goblin-score verandert elke trap in een trap naar de hel.

De rieten man (Amazon Prime, premium):

Het is een horrorfilm. Het is een komedie. Het is een volksverhaal. Het is een reisverslag. De Wicker Man is al die dingen en meer. Een politieagent arriveert op een eiland om de verdwijning van een 12-jarig meisje te onderzoeken, waarvan de lokale bevolking zegt niets te weten. Dingen komen op het spel wanneer hun rituelen (paaldansen?) steeds satanischer beginnen te lijken, wat leidt tot een einde dat je niet ziet aankomen en niet snel zult vergeten.

De vuurtoren (Amazon Prime):

Is het een horrorfilm? Natuurlijk is het! Ik begrijp niet waarom zoveel genrefans dit zwart-witkamerstuk zo gemakkelijk van de hand deden toen het meer spanning in een enkel frame stopte dan de meeste films in een hele runtime.

Nacht van de levende doden (criteriumkanaal):

Night of the Living Dead is misschien niet de uitvinder van de zombiefilm of de doe-het-zelfbeweging, zoals zoveel mensen lijken te denken. Maar het bracht horror wel uit het rijk van kastelen en schaduwen en in het licht van de moderne tijd. Regisseur George Romero zegt dat het meeste van wat zijn debuut zo speciaal maakte - de handcamera, het natuurlijke licht - gewoon het product was van low-budget filmmaken. Ja, juist. Alleen een genie had kunnen realiseren wat Romero hier doet.

Les Diaboliques (Criteriumkanaal):

M. Night Shyamalan moet Les Diaboliques minstens 20 keer hebben gezien voordat hij The Sixth Sense maakte. De film volgt een soortgelijk traject: nadat Nicole haar man in een badkuip heeft verdronken, dumpt ze zijn lichaam in een vijver. Dan begint ze haar man in de stad te zien. Leeft hij? Of ziet ze dode mensen? Hmm, vraag ik me af?

Carrie (huivering):

Carrie streamt nu op Shudder, dus natuurlijk moesten we het opnemen. Dit was de eerste rol van Sissy Spacek en ze had niet beter kunnen zijn. Je ziet niet elke dag iemand met zo'n talent op een zo goed geregisseerde foto.

Midzomer (Amazon Prime):

Ari Aster beschreef Midsommar ooit als The Wizard of Oz op paddenstoelen, wat logisch is. De weg met gele stenen is een geweldige drug in Midsommar. Er zijn veel vervormde beelden, trippy kleuren en verminkte geesten op weg naar dit Zweedse festival. We zijn niet meer in Kansas, dat is zeker.

Erfelijk (Hulu, premie):

Hereditary wordt ook geregisseerd door Ari Aster. En net als Midsommar draait het om een ​​vrouw die probeert haar relatie bij elkaar te houden. Toni Collette speelt Annie, een artieste die haar moeder verliest en bang is ook haar man te verliezen. Ze maakt miniaturen van haar huis die al snel meer zijn dan miniaturen; het zijn profetieën over wat komen gaat. Als je dit knock-outdebuut nog niet hebt gezien, waar wacht je dan nog op?

Eraserhead (criteriumkanaal):

Ik hou van alles over Eraserhead. De cast is geweldig, de sfeer is griezelig, het concept is briljant. Het verhaal is gebaseerd op de geboorte van de dochter van David Lynch, hoewel de baby meer op een waterfles lijkt dan op een mens. Niet iedereen zal op zijn golflengte zitten, maar ik zeker wel.

Vampyr (criteriumkanaal):

Er zijn meer vampierfilms dan Starbucks Coffees, maar Vampyr lijkt daar niet op. Het is meer een droom dan een film, meer stemming dan moord. Het is alles wat Blade niet is: stil, meditatief en bloedstollend.

Kaken (Amazon Prime):

Jaws is het beste wat Spielberg ooit heeft gemaakt, punt uit. Hoezeer we ook van ET Indiana Jones en Jurassic Park houden, niets is zo spannend als een weekendje Amity doorbrengen met Robert Shaw, Roy Schnieder, Richard Dreyfuss en een gigantische haai.

De bezwering (Netflix):

Voor deze laatste wilden we je iets geven waar iedereen van kan genieten. The Conjuring is het soort film dat horrorliefhebbers en Marvel-fans, sensatiezoekers en bange katten aanspreekt. Op de een of andere manier is deze erfenis een favoriet onder alle demografieën. Zelfs tienermeisjes vinden The Conjuring helemaal cool.