In februari 2000 begon een man, alleen bekend onder de naam "Ted the Caver", samen met zijn vriend aan een reis om te ontdekken wat er buiten het bereik van een klein gaatje in de aarde op de bodem van een grot ligt. Wat ze ontdekten is zowel bizar als angstaanjagend, blijkbaar ook waar. Hier is een vermelding uit zijn dagboek waarin hij een ongeziene aanwezigheid uit de ingewanden van de aarde beschrijft:

'Het voelde alsof een legioen demonen op het punt stond me van achteren aan te vallen. Ik had het gevoel dat mijn redding voor me lag in de duisternis, en Lucifer was achter me en probeerde me uit de veiligheid te houden. "

"Ted the Caver" documenteerde zijn reis naar waanzin en stelde het beschikbaar voor internet om te lezen. Het verhaal is een populaire legende die werd gerapporteerd op de pagina's van creepypasta. com, een site die schrijvers aanmoedigt om hun angstaanjagende verhalen in te dienen, waar of niet. Wat dit verhaal een beetje geloofwaardiger maakt, is dat de auteur een uitgebreid dagboek heeft gemaakt over zijn ervaringen, compleet met foto's.

Het journaal

Zijn dagboek is lang, maar documenteert elke stap van de reis met foto's en beschrijvingen. Het dagboek van 'Ted' is vrij lang en beschrijvend, maar het is deze aandacht voor detail die de meest sceptische lezer zou kunnen stilstaan.

Zoals Ted in het begin van zijn dagboek zegt: 'Als je denkt dat deze gebeurtenissen vergezocht klinken, ben ik het daarmee eens. Ik zou tot dezelfde conclusie komen als ik ze niet had meegemaakt. "

Je kunt zijn hele dagboek lezen hier (alle foto's en vermeldingen voor dit artikel zijn daar vandaan genomen), maar wees gewaarschuwd, de site wordt aangedreven door "Angelfire", een gratis website-hostingservice die je bombardeert met een pop-up elke keer dat je naar de volgende pagina klikt. Maar de ergernis is slechts tijdelijk als u op "advertentie sluiten" klikt.

Als je ervoor kiest om Teds dagboek te lezen, kan het even duren voordat je de hele zaak door hebt. Hieronder vindt u een samenvatting van wat het bevat, maar het hele tijdschrift is het lezen waard, al was het maar om dit bizarre verhaal geloofwaardig te maken.

In februari 2001 daalden de vrienden Ted en B (namen om privacyredenen), enthousiaste ontdekkingsreizigers, af in een grot in de hoop deze nog een laatste keer te verkennen. Ted was gefascineerd door een gat diep in zijn passages en vroeg zich af of er een manier was om erdoorheen te komen. De opening was slechts polsdik, maar het duo was vastbesloten er doorheen te breken en de mysteries te ontdekken die onder de grond schuilgaan.

De Opening

Terwijl ze naast de opening zaten te overpeinzen welk gereedschap ze nodig zouden hebben, hoorden ze vreemde geluiden van binnenuit, wind en gerommel waarvan Ted vermoedt dat het de natuurlijke effecten waren van omgevingsgeluiden en het voorbijrijdende verkeer in de buurt. Toen het team eenmaal had besloten wat ze nodig hadden om de opgraving voort te zetten, vertrokken ze, enthousiast om terug te keren om met het werk te beginnen.

Bijna een maand later keerden de twee mannen, gewapend met een snoerloze boormachine en voorhamers, terug naar de "Mystery Cave" en begonnen aan de zware taak om een ​​geschikte kruipruimte in de rots te maken. Hun werk ging maandenlang door met bij elke stap vreemde gebeurtenissen. Op een gegeven moment, legt Ted uit, zat B bij de opening en beweert iets vreemds te hebben gehoord. 'Hij zei dat hij zwoer dat hij zojuist een vreemd geluid uit het gat hoorde komen. Hij zei dat het klonk als een rots die over een rots glijdt. Een soort knarsend geluid. "

Verder graven

In de weken die volgden, sloegen, plukten en groeven de mannen verder in de opening, in de hoop deze breed genoeg te maken zodat ze konden passeren. Maar terwijl ze dat deden, bleven er meer vreemde geluiden door de duisternis breken. Ted zegt dat er één geval was waarin een luide schreeuw te horen was, zelfs boven het gezoem van zijn oefening:

'Het was luid. Ik kon het over het geluid van de boor heen horen, ook al had ik de oordopjes erin. Eerst dacht ik dat het gewoon de boor was die zijn werk in de grot deed. Het klaagde vaak door te gieren en te jammeren terwijl we het tegen de muur dwongen. Maar dit was anders. Het kostte me een aantal volle seconden om te begrijpen dat dit van binnenuit het gat kwam, en niet van het bit. Ik stopte met boren en rukte mijn oordopjes net op tijd uit om de meest verschrikkelijke schreeuw te horen die ik ooit heb horen wegglijden en weerklinken in de duisternis van de grot. "

Uiteindelijk waren de mannen door weken van hard werken in staat om een ​​gat te creëren dat groot genoeg was voor Ted om er doorheen te persen. Hoewel zijn voortdurende verdraaiingen door ruw gesteente uitputtend waren, was Ted eindelijk in staat om zich door het gat te wringen en een nauwe doorgang in te gaan die leidde naar de afgrond die ze "The Mystery Cave" noemden.

Ted verkende de rotsachtige kanalen en openingen van deze nieuw gevonden tunnel, zelfs in staat om op sommige plaatsen te staan, maar uiteindelijk ontdekte hij dat hij niet de eerste was geweest:

“Aan de linkerkant van de kamer aan de muur, ongeveer op ooghoogte, ontdekte ik wat hiërogliefen leken te zijn! Het was een enkele tekening die bijna slechts een deel van de rotskleuring leek te zijn. Het zag eruit als heel grove voorstellingen van mensen die onder een symbool stonden. Ik was gepompt! Dit betekende dat er een andere ingang naar deze grot moest zijn. "

Het symbool

Na zijn ontdekking verliet Ted de grot, ervan overtuigd dat hij genoeg fotografisch bewijsmateriaal had om B te laten zien die geduldig bij de ingang had gewacht tot zijn vriend weer boven water zou komen. De meeste foto's kwamen door, behalve degene met de kamer die hij had gevonden.

Omdat hij zijn ontdekking wilde delen, zocht Ted naar een persoon die de ontdekking van hem en B zou kunnen bevestigen door zelf door de gang te klimmen. Die persoon was "Joe". Daar aangekomen slaagde 'Joe' erin om door de opening te klimmen en in de duisternis van de grot te verdwijnen, maar hij kwam snel weer tevoorschijn en zweeg over zijn ervaringen in de tunnels. Ted legt het vreemde gedrag van Joe uit:

'Als we eenmaal buiten de grot waren,' schrijft Ted, 'dacht ik dat we meer van Joe zouden kunnen vernemen. Maar toen hij bij de laatste klim kwam, maakte hij zich net los van het touw en ging meteen naar de vrachtwagen. Bij daglicht zag hij er nog slechter uit dan in de grot. B en ik pakten het touw en onze spullen bij elkaar en gingen op weg naar de truck. Joe zei dat hij niet wilde blijven overnachten omdat hij zich vreselijk voelde (en we geloofden hem), dus gingen we naar huis. We konden geen informatie meer krijgen van Joe. Hij staarde gewoon recht voor zich uit. Hij beefde als een blad, en hij zei dat hij het niet koud had. Toen we hem probeerden te ondervragen, waren zijn antwoorden kort. Ik vroeg of hij de hiërogliefen zag. "Nee". Hoorde hij ons schreeuwen? "Nee". Heeft hij de ronde rots gezien? "Nee". Zag hij de kristallen "Nee"? Hij zei dat hij gewoon een eindje naar binnen ging en zich misselijk begon te voelen. Er was iets vreemds aan zijn antwoorden. Hij zou hebben HAD om de kristallen te hebben gezien als hij ver genoeg in de grot was gekomen dat hij ons niet kon horen schreeuwen. Maar waarom zou hij niet uitweiden? "

Ted zou uiteindelijk twee weken later terugkeren naar de grot en zijn eigen angstaanjagende reis er doorheen maken. In zijn dagboek legt hij uit dat hij een 'schrapend geluid' hoorde toen hij door de nauwe gangen van de tunnels liep. Ted beschrijft het geluid: 'Het was hard. Het scheelde niet veel! Het kwam uit de grote kamer die ik net had verlaten. Ik draaide me om om te zien wat ooit dat geluid had veroorzaakt. Toen ik dat deed, verloor ik mijn tegenwoordigheid van geest en stond tegelijkertijd op. Crunch! Mijn helm botst tegen het plafond van de gang. Mijn licht brak en ik werd begraven in de zware duisternis. "

Tijdens deze beproeving legt Ted uit dat een bedorven geur de gangen van de grot begon te vullen: "Het rook naar vochtig, rot, ranzig, bedorven, DOOD!" Ted begon groene glostokken te gebruiken om zijn weg door de tunnels te verlichten en ontdekte dat grote rotsblokken uit hun oorspronkelijke positie waren verplaatst, waardoor andere kanalen diep in de doorgang werden onthuld. Door tijd en moeite begon Ted final zijn weg terug te vinden naar het daglicht, maar niet zonder geluiden achter hem te horen en iets dat probeerde zijn touwen terug de duisternis in te trekken.

Geschokt en met pijn kwam Ted uit de grond en hij sneed verwoed de touwen van Ted's lichaam. Ze reisden zwijgend naar huis en Ted zou binnenkort nachtmerries krijgen. Deze dromen zouden hem dwingen terug te keren naar de grot, waarbij hij in zijn dagboek zei dat “sluiting” was wat hij nodig had.

De laatste journaalboeking

De laatste aantekening in zijn dagboek op 19 mei 2001 eindigt met het feit dat hij zegt: “Tot binnenkort met veel antwoorden. Liefs, Ted. " Op de website staat dat deze op die dag voor het laatst is bijgewerkt. Er is nooit meer iets vernomen van Ted the Caver.

Zou dit een hoax kunnen zijn; een stadslegende of een eenvoudig geval van creatief schrijven? Misschien. Maar waarom zou iemand zoveel moeite doen om foto's te maken en de ervaring zo levendig te documenteren? Na 14 jaar zou je denken dat Ted uit de vergetelheid zou komen om aanspraak te maken op zijn ontdekking en mogelijk een soort erkenning zou krijgen voor zijn beroemdheid. Tot dusver is dat niet gebeurd. Het enige dat overblijft is een dagboek en een paar snapshots. Wat gebeurd naar Ted?

Laat iHorror weten wat u van "Ted the Caver" vindt.

Alle foto's en dagboekaantekeningen van Ted the Caver website.