Geschreven en geregisseerd door de broers Brett en Drew Pierce, The Wretched is een verwrongen sprookje dat zijn eigen leuke en freaky folklore creëert. Met de gevoeligheden van een klassieke horror uit de jaren 80 en de vonk van een moderne indie-horror, vindt de film een ​​goede balans om zijn eigen ideeën te introduceren.

In een beetje een heksenmix ertussen Achterruit en Fright Nightvolgt de film de uitdagende tiener Ben die - met een gebroken arm en zijn ouders die dreigen te scheiden - op pad wordt gestuurd om zijn zomer door te brengen met zijn vader in een kleine kustplaats. Terwijl Ben terloops zijn nieuwe buurt observeert, begint hij vreemde activiteit op te merken en al snel staat hij tegenover een duizendjarige heks die de huid van haar slachtoffers draagt ​​om haar gruwelijke doelen te bereiken. 

De technische elementen van The Wretched zijn door en door indrukwekkend. Voor het geluidsontwerp vonden de gebroeders Pierce de perfecte match met Eliot Connors, wiens andere credits voor geluidsontwerp zijn Resident Evil 7: Biohazard, Aquaman, en Star Trek Beyond. Zoveel van de terreur van de film is doordrenkt van de krakende, snauwende en slopende geluiden die onder je huid kruipen; ze zijn visceraal. Je kunt elk geluidseffect door je heen voelen trillen en een beeld verrijken dat slechts gedeeltelijk visueel is. 

via Toronto in het donker

De verlichting trekt focus en verheft de sfeer, waardoor het publiek diep in de donkere bossen van het verhaal wordt getrokken. Verschuivend van helder daglicht in de open lucht van een jachthaven naar het gefocusseerde punt van een zaklantaarn of veranda-licht wanneer al het andere in duisternis is ondergedompeld, leidt de verlichting ons door de toon van elke scène. Het benadrukt precies de juiste elementen en dompelt al het andere in de schaduw - wat een gracieuze flexibiliteit geeft aan de praktische effecten van de film. 

Voorbeeldige praktische effecten zitten in het bloed van de gebroeders Pierce - hun vader werkte aan de effecten voor De Evil Dead terug in 1981. Een deel van de magie van het creëren van je eigen monsterlore is dat je de regels en details ervan echt kunt beheersen. De gebroeders Pierce maken hier optimaal gebruik van door een vocabulaire van effecten en effectieve beelden te ontwikkelen om hun beest op te bouwen.

Een veranderende huid en haveloze klauwen accentueren het wilde ontwerp van de heks terwijl ze zich een weg baant door elke scène. Haar aanwezigheid wordt aangekondigd door vlees te scheuren, meesterlijk tot stand gebracht door het effectenteam. Een op prestaties gebaseerd effect is de spiertrekkingen, bijtende lichamelijkheid van de heks. Het is een eenvoudig detail, maar het is altijd eng als de hel. 

via Toronto in het donker

Als kenners van horrorfilms is het gemakkelijk om afgemat te worden door de tolerantie die we opbouwen voor gruwelijke elementen. Het wordt een opschepperij om aan te kondigen dat een film gewoon niet eng was. Aan het kijken The Wretched, Dacht ik aan hoe de film moet aanvoelen voor het toevallige publiekslid dat misschien niet die dikke huid heeft ontwikkeld. Ik kan me voorstellen dat het zeker effectief zou zijn. In plaats van te vertrouwen op jump scares, gebruikt de film stemming en spanning om het gevaar te escaleren - en het is echt eng. Als je dat deel van je hersenen wilt kietelen dat verlangt naar een klassieke, wervelende, atmosferische horror, The Wretched heb je gedekt. 

In de geest van traditionele sprookjes en klassieke horror uit de jaren 80, zijn het de kinderen die in groot gevaar verkeren. Als het om zijn slachtoffers gaat, The Wretched trekt geen klappen uit. We worden al vroeg geconfronteerd met de realiteit van de heksenjacht in een schokkende sequentie die de toon zet voor de rest van de film. Niets is heilig en niemand is veilig. 

via Toronto in het donker

Over het algemeen is de prestatie van elke acteur goed - er zijn hier geen echte zwakke schakels. Maar de opvallende karakters zijn de drie vrouwelijke hoofdrolspelers; Mallory (Piper Curda), Abbie (Zarah Mahler) en Sara (Azie Tesfai). Elk personage is goed afgerond met een sterke persoonlijkheid en lef, en presenteert traditionele rollen op een atypische manier. De liefdesbelangstelling van tieners, Mallory, is een innemende en eigenzinnige komische opluchting. De jonge moeder Abbie is een zelfverzekerde, getatoeëerde dynamo voor herten. Papa's nieuwe vriendin, Sara, heeft haar eigen gevoel voor keuzevrijheid buiten die relatie - ze is niet erg aanwezig in de film, maar ze wordt heel goed gebruikt. 

Deze archetypen zijn helemaal niet ongewoon, maar ze worden vaak op een nogal tweedimensionale, stereotiepe manier gepresenteerd. The Wretched behandelt deze personages als de unieke individuen die ze zijn, waarbij elke actrice leven in hun rol blaast. Met name Curda als Mallory is heerlijk charmant en steelt elke scène waarin ze zich bevindt. 

uiteindelijk The Wretched heeft de botten van een klassieke horror uit de jaren 80, maar is gepolijst en opnieuw ingericht om een ​​heel ander beest te maken. De gebroeders Pierce hebben duidelijk veel liefde en zorg in de film gestoken en hun passie voor de kunst van het filmmaken en het horrorgenre als geheel getoond. Het is een bescheiden aanbod, maar het is veelbelovend voor de toekomst. We hopen maar dat ze die horrorhuid niet afwerpen. 

De ongelukkigen via IMDb

The Wretched is nu te huur op de meeste streamingdiensten.