Jij zou de moordenaar kunnen zijn is een zeer bevredigende liefdesbrief meta-horror-komedie aan het slasher-subgenre.

De film is geïnspireerd door een briljante, spot-on twitter-thread tussen schrijvers Chuck Wendig en Sam Sykes (klik hier om het volledig te lezen) dat ging snel viraal. In de discussie neemt Sam contact op met Chuck om advies te vragen wanneer zijn nieuwe positie als zomerkampadviseur hem op een vreemde plek plaatst. Er loopt een seriemoordenaar rond, en raadgevers vallen als gehackte vliegen. Tijdens hun gesprek leidt Chuck Sam naar het verontrustende besef dat hij misschien wel de verantwoordelijke is.

Regisseur Brett Simmons (Schil, dier) - die ook samen met Covis Berzoyne en Thomas Vitale het script schreef - slaagt erin een film te maken met zijn eigen stem en energie, waarbij de geest van het bronmateriaal in ere wordt gehouden. Het script handhaaft de chemie en komische stemmen van Sykes en Wendig, terwijl een gesprek van 80 tweet wordt uitgewerkt tot 90 minuten film.

Een deel van de dialoog komt rechtstreeks uit de draad, maar het komt nooit onoprecht over dankzij de perfecte uitvoeringen van Fran Kranz (The Cabin in the Woods) en Alyson Hannigan (Buffy the Vampire Slayer).

Het is niet moeilijk om de morele complexiteit van de positie waarin zowel Sam als Chuck zich bevinden te begrijpen. Sam worstelt om een ​​soort win-win-oplossing te vinden, aangezien Chuck gevoelens van bezorgdheid in evenwicht houdt en - vanwege haar enorme kennis van en passie voor de onderwerp - terughoudend enthousiasme. Wat, eerlijk gezegd, een beetje logisch is. Als je als horrorfan wordt gebeld om advies te vragen over een stereotiepe subgenresituatie, zou je je dan niet zomaar een Elke kleine stap levert grote resultaten op! beetje opgewonden?

Je zou. Lieg niet.

Als je al bekend bent met het eerdere werk van Kran en Hannigan, weet je dat ze allebei begaafde acteurs zijn met een sterk emotioneel bereik en een natuurlijke komische timing. Het is ongelooflijk dat ze nooit samen in dezelfde kamer acteerden - ze lazen zelfs geen regels buiten de camera - omdat de stroom en chemie van hun gesprek absoluut naadloos is.

De casting van Hannigan als Chuck is geïnspireerd. Ze toont een natuurlijk begrip van de emotionele inhoud van het script en bewandelt die fijne lijn met zoveel charme en vertrouwen dat je haar voor honderd procent zou willen bellen voor advies over letterlijk elk onderwerp. Ze is de perfecte heteroman, en we voelen ons daar veilig bij haar als een stem van rede. En Hannigan voelt zich zo comfortabel in de onderzoeksmodus dat je half verwacht dat de rest van Buffy's Scooby Gang zich op de achtergrond over oude boekdelen buigt.

Hoewel Jij zou de moordenaar kunnen zijn omarmt het meta-horror comedy-subgenre, het verwerpt de ethiek van de slasher-situatie niet helemaal. De inzet is nog steeds erg hoog, en Kranz 'prestatie als Sam leunt aan bij die morele crisis.

Kranz is in staat om een ​​manische energie te kanaliseren die - met slechts subtiele veranderingen in de uitvoering - het ene moment hilarisch en slapstick kan zijn, en het volgende moment hectisch en bedroefd. Hij is zo oprecht aardig dat het gemakkelijk is om met hem in contact te komen en zijn karakter te vinden. Kranz voert de kijker door een reeks emotionele niveaus die diepte en nadruk geven aan de buitensporige slasher-setting.

Jij zou de moordenaar kunnen zijn draait het script op klassieke horrortropen terwijl het op een echt liefdevolle manier eer betuigt. Simmons toont zijn passie voor het genre met de opname van visuele referenties, dialogen en decor- / propontwerpen die fungeren als een duidelijke knipoog naar horrorfavorieten en genre-stereotypen.

Deze details maken deel uit van wat maakt Jij zou de moordenaar kunnen zijn zo'n heerlijk leuke film voor elke horrorfan. Maar hoe graag we ook van onze slashers houden, er kunnen enkele problematische elementen zijn.

Het laatste meisjespersonage is traditioneel een jonge, seksueel onbeschikbare, moreel superieure overlevende, en dat is ze ook zelden een vrouw van kleur. In Jij zou de moordenaar kunnen zijn, een specifiek gesprek in het derde bedrijf pakt dit stereotype sluw aan met een subtiele insinuatie die door de dialoog heen loopt.

Jij zou de moordenaar kunnen zijn klimt in het slasher-subgenre om de stijlfiguren vanuit een ander perspectief te verkennen. Het is een brutale en super meta-ervaring die voor iedereen verloren kan gaan zonder op zijn minst een voorbijgaande bekendheid met het horrorgenre. Dat gezegd hebbende, de clichés zijn zo breed dat ze moeilijk te missen zijn.

De film vindt pas echt kracht bij de juiste kijkervaring. Ik had de kans om het op een groot scherm te zien als onderdeel van de Toronto After Dark-filmfestival, en het is zeker het type film dat het best te zien is bij een groep enthousiaste genrefans.

Jij zou de moordenaar kunnen zijn is een effectieve, bevredigende meta-horrorkomedie in de trant van The Cabin in the Woods, maar op een meer intieme schaal die diep persoonlijk zal aanvoelen voor elke slasher-fan uit de jaren 80. Brett Simmons deelt gracieus zijn liefde voor het horrorgenre en laat - in het proces - zien dat hij een naam is om naar te kijken.

 

Voor meer informatie over Jij zou de moordenaar kunnen zijn, klik hier om mijn interview te lezen met Brett Simmons en Fran Kranz! Je kunt de trailer en poster hieronder bekijken.