De instemming combineert elementen van psychologische horror met spookachtige vibes en een inspannend exorcisme om een ​​complex verhaal met slimme effecten te creëren. De film volgt Joel, een kunstenaar en vader, terwijl hij worstelt met schizofrenie en de tragische dood van zijn vrouw. Joel verdient net genoeg om bij zijn dagelijkse baan rond te scharrelen en moet constant de schijn ophouden met zijn psychiater om ervoor te zorgen dat hij de voogdij over zijn jonge zoon, Mason, kan behouden. Wanneer twee priesters bij hem thuis komen opdagen en Mason zich vreemd begint te gedragen, komt Joel op het idee dat zijn zoon misschien bezeten is en moet hij met tegenzin beslissen of het tijd is om een ​​uitdrijving te proberen. 

Schrijver / regisseur Pearry Teo geeft toe dat hij altijd interesse heeft gehad in observaties tussen wetenschap, psychische aandoeningen, geloof en religie, die allemaal een cruciale rol spelen in de gebeurtenissen van De instemming. "Destijds, voordat schizofrenie een bekend medisch iets werd, geloofden mensen dat ze bezeten waren door de duivel," zei Teo. “Dus ik was erg gefascineerd door dat feit. En ik denk eigenlijk: hoeveel psychische aandoeningen hebben we nog niet gevonden? "

Toen het idee groeide, dacht Teo eraan om de complexe en controversiële praktijk van exorcisme in de mix te brengen. Hij wilde een film maken die niet jouw typische uitdrijving van botten, rugbuigen, schreeuwen en uitspugen was. 

De wortels van de film verspreidden zich door observaties over de mensheid, psychologie en empathie. "Ondanks dat veel mensen denken dat het een exorcismefilm is, zien we helemaal niet veel van het exorcisme in de film", legde Teo uit, "Het gaat echt meer om een ​​man die te maken heeft met de gebeurtenissen van het exorcisme, meer dan om de feitelijke exorcisme zelf. "

"Ik voel me vaak in horrorfilms, ze richten zich zo veel op proberen eng te zijn, dat ze vergeten dat mensen soms graag naar films kijken, is om naar binnen te gaan, naar buiten te gaan en iets te leren of iets weg te nemen ervan. " vervolgde Teo, 'En daar hoop ik op De instemming, is dat mensen er echt iets uit kunnen halen. Ze observeren iets, ze zien iets. En misschien hebben ze een nieuwe manier om bepaalde dingen te bespreken. "

Teo is geen onbekende in horrorfilm; hij heeft sinds 2002 verschillende genre-korte films en speelfilms gemaakt. “Ik denk dat toen ik opgroeide, ik meer dacht: hé, laten we ze iets anders geven dan alleen de horror. Dus dat was mijn ambitie. " Met zijn nieuwste project vond Teo een kans om te laten zien dat er meer aan horror kan zijn dan alleen rennende, schreeuwende, struikelende slachtoffers. 'Er moet nog veel meer aan de hand zijn', zei hij, 'en ik denk dat dat maken De instemming was echt spannend omdat ik voelde dat dit een middel voor mij was om dat te doen. "

Om een ​​echt verontrustend verhaal te helpen creëren, draait het allemaal om locatie, locatie, locatie. Teo begreep hoe belangrijk het was om precies het juiste huis te vinden om deze strijd te organiseren. Toen hij naar het huis van Joël zocht, had hij één ding in gedachten; "Ik wilde dat mensen ernaar zouden kijken en weggaan, het is niet griezelig, maar er is iets verpest aan."

Verbazingwekkend genoeg vond hij de perfecte plek vol bizar en twijfelachtig karakter. "Ik merkte dat het vreemdste aan dat huis was, waar ik mijn camera ook neerzette, ik kon er geen oriëntatie op krijgen", beschreef Teo, "Er waren drie woonkamers, trappen die naar nergens leidden, er was een badkamer en het had een groot raam en het raam leidde naar een gang ... zoals, raar, raar spul. " 

Voor Teo was het natuurlijk een winnaar. 'Ik had zoiets van, ik weet niet wat het is, maar ik vind het geweldig. Dit is het. Dit is hem." 

Een telefoontje van zijn productieontwerper onthulde een verrassend verleden dat alles verklaarde; "Het stamt uit de jaren twintig en terwijl hij de hal aan het aankleden was, liet hij me zien dat er al die vreemde cijfers op stonden." De hypothese was dat dit merkwaardig gebouwde huis ooit een illegaal bordeel was. 'En toen was de badkamer logisch - hij had een kijkvenster. En de twee huiskamers waren logisch, want daar zouden ze waarschijnlijk samenkomen. En er was een rare keuken en zo, "herinnert Teo zich," en dus was het in sommige opzichten het vreemdste huis om in te wonen, en dat droeg er echt aan bij. "

Omdat het personage van Joel een getalenteerde kunstenaar is, moest het huis natuurlijk worden gevuld met passend griezelig kunstwerk. Teo is een grote fan van Mexicaanse artiesten Emil Melmoth, wiens werk is gericht op duister surrealisme en het macabere. Het was precies de juiste toon voor dit van nature onsamenhangende huis. Prachtig verontrustende sculpturen sieren elke kamer, als aanvulling op een breed gestreept behang dat het trappenhuis opklimt en doet denken aan een soort verwrongen bigtopcircus. 

"Dat was eigenlijk een raar idee dat ik had dat Joël probeerde de plek" leefbaar "te maken voor zijn kind," merkte Teo op, "Hij denkt: ik ga het leuk maken, zoals een carnaval, maar in Joels kunst het carnaval is gewoon donker. "

Met een hartelijke lach vervolgt Teo: 'De man houdt zoveel van zijn kind, maar hij is gewoon ... artistiek niet in staat. Maar als je erover nadenkt, is het eigenlijk vertederend en schattig. " Hij geeft toe: "Ik denk dat het ontwerp van het huis zeker wat vragen van mensen heeft opgeroepen."

Maar als het gaat om een ​​griezelige sfeer en plotselinge angsten, is decor alleen niet voldoende. Het huis is bezaaid met demonen die in en uit Joels zicht verschuiven, waardoor hij zich afvraagt ​​of wat hij ziet wel echt is. Teo en zijn team besloten dat praktische effecten de beste manier waren om een ​​aantal werkelijk unieke verschrikkingen te ontwerpen.  

"Ik wilde een demon creëren die niet al te humanoïde aanvoelde, dus begon ik mijn definitie van wat de hel is te onderzoeken", zei Teo, "in de christelijke mythologie - aangezien we de christelijke mythologie gebruiken - is de hel als een smeltende pot. Je wordt in zwavel en vuur gegooid, dus wat als deze demon tevoorschijn kwam die eruitzag alsof alle zielen samengesmolten waren? "

Hij had maar één regel bij het ontwerpen van zijn demonen: geen ogen. 'Ik denk dat ogen het gewoon weggeven. Dat is één ding waarvan ik denk dat het absoluut de illusie doorbreekt, is het zien van een angstaanjagende demon en dan het zien van de oogbollen. " hij lachte. 

Naast de praktische effecten deed Teo wat onderzoek en gebruikte hij een aantal slimme technische elementen om het juiste gevoel voor de film te creëren. “Ik vroeg en leerde hoe schizofrenen dingen zien; dingen als licht dat hun ogen pijn doet, of soms beginnen ze kleuren te zien dansen. Ze hallucineren niet noodzakelijkerwijs, maar ze hebben wel de neiging om gedachtenflitsen te hebben, 'beschreef Teo,' dus ik kan niet met zekerheid zeggen dat schizofrenen de dingen zo zien, omdat mijn onderzoekspool te klein is. Maar van wat ik heb verzameld en wat ik met deze jongens heb bestudeerd, begonnen ik en mijn DP deze nieuwe manier te creëren om dit weer te geven. En we hebben er eigenlijk een speciale camera voor gereserveerd. "

Voor het verschuivende effect hebben Teo en zijn team de vergrendeling voor de lens uit de camera gehaald, zodat de lens eigenlijk nooit in de camera past. Hij legde uit: “Je hebt een persoon nodig die de camera vasthoudt en een andere persoon die de lens vasthoudt. Een derde persoon schijnt een heel helder licht in het midden van de camera. "

Zoals Teo gedetailleerd heeft beschreven, heeft elk frame een rood, groen en blauw kanaal. “Nadat we hadden geschoten, hebben we de timing van het rode en groene kanaal uitgesteld. Dus bijna alsof je een film nam en slechts één frame verplaatste, vertraagde, dan een andere nam en twee frames vertraagde. " Dit effect deed sommige kleuren bloeden op momenten van beweging, met duizelingwekkende resultaten. “Als we het uitstellen, blijft de acteur stil en zien we het effect niet. Maar als hij begint te bewegen, hoe meer hij beweegt, hoe meer het effect vorm krijgt. "

Om het gevoel van onbehagen echt te vullen, wendden ze zich tot het geluidsontwerp. “We begonnen te kijken naar enkele van de meest angstaanjagende opgenomen geluiden. Dus als je naar de film kijkt, hoor je dingen als hoe de ringen van Saturnus klinken. Daar hebben we geluid uit gehaald, 'herinnert hij zich,' er was ook een Noors boorteam dat daadwerkelijk opnamen maakte waarvan ze dachten dat het geluiden uit de hel waren. '

Niet tevreden met een soundscape van tokkelende strijkers en geschreeuw, gebruikten ze ook een Shepard toon om rechtstreeks in het lef van het publiek te komen; “Door dat allemaal aan elkaar te koppelen, hebben we een heel ongemakkelijk effect kunnen creëren. We zijn aan het bouwen en we gebruiken muziek en geluid om echt in je hart te komen, "zei Teo," Dus we onderzoeken zeker allerlei dingen - psychologische dingen - en ook visueel om echt te proberen breng deze film tot leven. " 

Hoewel Teo sinds zijn 22e diep in de wereld van het filmmaken is ondergedompeld, groeide hij op in een streng christelijk gezin en mocht hij geen televisie kijken. 'Ik denk dat veel mensen zeggen: oh man, dat is stom. Je hebt later in je leven geen films gekeken, 'bekende hij,' ik begon me te realiseren dat ik echt een voordeel had, omdat mijn verbeelding helemaal alleen werd gecreëerd, zonder enige invloeden. ' 

Hij herinnerde zich met plezier de eerste keer dat hij als tiener met vrienden naar buiten sloop om zijn allereerste film in de bioscoop te zien. Vooruitlopend op een documentaire kozen ze ervoor om toekomstige cultklassiekers te zien De kraai. Toen de film begon, zou Teo's leven nooit meer hetzelfde zijn. "Dat heeft mijn hele leven veranderd."

 

Voor meer interviews van TADFF, bekijk ons ​​gesprek met Brett en Drew Pierce voor De ellendige.