Nadat ik The Lords of Salem waarschijnlijk vijf of zes keer had gezien, gaf ik het boek een werveling nadat ik een exemplaar van mijn vrouw cadeau had gekregen. Ik had het al een tijdje willen oppakken en lezen, maar nu lag het voor me, dus legde ik een ander boek dat ik aan het lezen was opzij en dook er meteen in.

Als je je hebt afgevraagd of je het wel of niet moet lezen, is het korte antwoord ja. Als je een fan bent van de film, moet je hem zeker eens bekijken om het verhaal in geschreven vorm te waarderen en alle aangebrachte wijzigingen te verwerken.

Hier is het iets langere antwoord.

Als je van de film van Rob Zombie houdt, is het lezen van het boek een no-brainer. Als je de film gewoon leuk vond, moet je hem toch lezen. Er is genoeg anders aan om je een behoorlijk andere ervaring te geven, die je misschien leuker vindt. Als je de film niet leuk vond, denk ik dat het er echt van afhangt waarom je hem niet leuk vond. Als je de basisplot niet leuk vond, doe dan geen moeite. Als je het concept leuk vond, maar de manier waarop het om welke reden dan ook niet werd uitgevoerd, dan zou je het moeten lezen, want het is een andere ervaring dan de film, en het gaat soms dramatisch andere richtingen uit.

Oké, nu kom ik bij het lange antwoord.

Laat ik beginnen met u mijn algemene gevoelens over Rob Zombie als filmmaker te geven, zodat u weet waar mijn perspectief vandaan komt. Ik ben een fan. Ik hou van House of 1,000 Corpses, en ik hou ongeveer vijf keer meer van The Devil's Rejects. Ik ben niet de grootste fan van Halloween, maar ik denk dat het een aantal echt solide elementen heeft, en ik merk dat ik het nog steeds zo nu en dan opnieuw bezoek. Ik gaf nog minder om H2, maar ik genoot er nog steeds meer van dan H20 en Resurrection. Zoals veel fans van Zombie, was ik grotendeels teleurgesteld over het Halloween-tijdperk en wist ik niet goed wat ik van Lords kon verwachten. Toen keek ik ernaar en werd opnieuw verliefd op Zombie, de regisseur. Voor mij was Lords of Salem precies wat Zombie moest doen, en precies wat horror in het algemeen op dat moment nodig had. De eerste keer dat ik het zag, kreeg ik het gevoel dat het de film was die hij had moeten maken na The Devil's Rejects. Ik weet zeker dat anderen soortgelijke gevoelens hebben geuit.

Het volstaat dus te zeggen dat ik een fan ben van The Lords of Salem. Ik hou van het uitgangspunt, en ik hou van de algehele sfeer en beelden. Ik hou ook van de soundtrack.

Nu, op naar het boek. SPOILERS VOORUIT.

Net zoals ik niet zeker wist wat ik van Zombie kon verwachten bij het ingaan van de film, wist ik ook niet zeker wat ik kon verwachten bij het ingaan van het boek, aangezien het bijna moeilijk, zo niet onmogelijk zou moeten zijn om dezelfde soort dromerige sfeer neer te zetten die in de film wordt getoond zonder de luxe van visuele media (om nog maar te zwijgen van het ontbreken van soundtrack). Ik wist ook niet goed wat ik van Zombie als romanschrijver kon verwachten, hoewel hij het samen schreef met BK Evenson (die ik ook nog nooit eerder had gelezen). Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk hoeveel ervan eigenlijk door Zombie zelf is geschreven, maar uiteindelijk denk ik dat het er niet zo veel toe doet.

Om te beginnen duurt het niet lang om te beseffen dat de roman aanzienlijk verschilt van wat we in de film zien. De openingshoofdstukken zijn gewijd aan de heksen en heksenprocessen uit het verleden. We krijgen een zeer grafische weergave van een kinderoffer en ontmoeten Satan al vrij vroeg voordat we de gevangenneming en marteling van de heksen zelf ervaren.

Als het eenmaal zover is, beginnen de dingen ongeveer hetzelfde als in de film, behalve dat we leren dat de naam van Heidi's hond Steve is in plaats van Troy. Zombie legde de reden voor de wijziging uit in het dvd-commentaar. Kortom, de hond die ze gebruikten heette echt Troy, en het was gewoon gemakkelijker om met een hond te werken die reageert op zijn echte naam.

Een groot deel van de verhaallijn blijft in de hele roman intact, maar er zijn een aantal scènes die helemaal niet in de film zaten, en enkele andere die behoorlijk anders waren.

Er is een scène afwezig in de film waarin de hedendaagse heksen samenkomen in een kerk en wraak beramen. In een andere scène ontmoet Heidi enkele vreemde "nonnen" uit de kerk.

Er zijn twee verschillende scènes met vrouwen in Salem (afstammelingen van hoofdrolspelers in de heksenprocessen) die het lied van de Lords op de radio horen en hun belangrijke anderen gewelddadig vermoorden. Dit zijn zeer beschrijvende en ietwat lange scènes in het boek, en geven een heel andere kijk op het effect van de muziek op de vrouwen van de stad in vergelijking met de korte shots die we in de film zien. Er is zelfs enige zelfverminking en necrofilie bij betrokken.

Er zit veel meer in de scene waarin de black metalband Leviathan the Fleeing Serpent het interview doet op het radiostation (in het boek zijn er twee bandleden in plaats van één). Er is wat extra humor toegevoegd aan de scène in het boek. We lazen bijvoorbeeld over een van de bandleden die in de lobby een Highlights-magazine zit te lezen terwijl ze wachten op een interview. De band lijkt mensen ook meer in het boek te griezelen dan in de film, wat een rol speelt in de toon van het boek.

Er zijn enkele scènes met de baas van het radiostation die niet in de film voorkomen. Er is ook wat humor die gepaard gaat met zijn rol. Hij en Whitey hebben bijvoorbeeld ruzie over hoe ze een Rod Stewart-album moeten archiveren.

Er zijn wat extra dingen met de receptioniste van het radiostation, zoals dat ze met haar babysitter aan de telefoon praat over True Blood (wat volgens haar "nauwelijks" een vampiershow is, en meer gaat over mannen die hun shirt uitdoen). Dit is wanneer de albumdoos van de Lords uit het niets op het bureau verschijnt. Ze ziet het eigenlijk uit het niets verschijnen op beelden van beveiligingscamera's.

We leren meer over waarom Heidi in het appartement woont dat zij doet. Al vroeg is het duidelijk dat Heidi's huisbaas vreemd is en veel te maken heeft met waarom Heidi is waar ze is. We leren ook veel meer over Heidi's relaties met Whitey en met Herman.

We krijgen ook meer scènes met Matthias en zijn karakter is iets anders dan in de film. Eerlijk gezegd komt hij over als een beetje meer een pretentieuze lul in het boek (althans in het begin), terwijl hij in de film de hele tijd behoorlijk sympathiek is.

Net als in de film zijn er enkele echt verknipte droomsequenties, maar die zijn meestal anders in het boek, en vaak meer verkloot en veel bloediger.

Ik wil niet echt in detail treden over alle gekke shit die in Heidi's dromen gebeurt, want dat (samen met de moordscènes) is waarschijnlijk wat het boek de moeite waard maakt om te lezen, meer dan wat dan ook, voor degenen die goed bekend zijn met de film. Ik denk niet dat ik er echt iets van recht zou kunnen doen door het toch samen te vatten.

Het boek biedt ook veel karakterontwikkeling die niet in de film voorkomt, en wat extra achtergrondverhaal om toe te voegen aan de overlevering van de heksen. Het eindigt ook heel wat anders (en nogmaals, gewelddadiger).

Al met al is Lords of Salem gemakkelijk te lezen en leuk voor hardcore horrorfans, en het verdient een plaats op je boekenplank.

Het is moeilijk te zeggen wat ik van de film zou hebben gevonden als ik eerst het boek had gelezen. Er waren zoveel veranderingen. Ik was misschien teleurgesteld dat sommige dingen waren weggelaten, maar omdat ik al zo bekend was met de film die eraan begon en het waardeerde, kreeg ik door het lezen van het boek alleen maar meer waardering voor The Lords of Salem als geheel. Zoals het geval is met andere films die ook boeken zijn, is het fijn om beide formaten te hebben om naar terug te keren.

Niet dat ik Lords of Salem op één lijn zie met The Shining (in beide media), maar ik hou van dat verhaal in beide vormen: de roman van Stephen King en de film van Stanley Kubrick. Beide worden over het algemeen goed ontvangen als afzonderlijke entiteiten, en dat is prima. Net zoals ik ook geen bedenkingen zou hebben bij het opnieuw bezoeken, zal ik er ook geen hebben bij het opnieuw bezoeken van beide versies van Lords.

Door het project als geheel wil ik alleen maar meer horror van Rob Zombie op elk medium dat hij kiest.