(OPMERKING VAN DE AUTEUR: Mijn vrienden en ik noemden het 'Slenderman'. De film uit 2018 noemde het 'Slender Man'. Ik zal deze twee spellingen gebruiken om onderscheid te maken tussen de twee.)

Ik ben opgegroeid in het hoogtepunt van de Slenderman-rage.

Ik zat in de beginjaren van de middelbare school toen 'Slender', de online horror-flashgame met de titulaire Slenderman als antagonist, werd uitgebracht. Mijn vrienden en ik zaten ineengedoken in een donkere kamer en speelden het, met een hoog volume. We renden schreeuwend de kamer uit na schrik.

Het was allemaal dom, stom plezier.

Maar ik wilde meer dan gekke, stomme lol uit Magere man.

Geregisseerd met onmiskenbaar visueel enthousiasme door Sylvain White, en met een kwartet van sympathieke jonge actrices, deze film had veel te bieden. Het bevatte zelfs Javier Botet, een van de grootste acteurs van werkende wezens, als zijn antagonist! Botet doodsbang in films als Mama (2013) en REC. (2007), maar hij is hier volkomen verspild. 

De belangrijkste problemen met Magere man komen voort uit het fundamentele misverstand van de film over wat Slenderman eigenlijk maakte eng in de eerste plaats. Toen we kinderen waren, waren mijn vrienden en ik uren bezig met het bekijken van de vermeende 'verhalen' van ontmoetingen met het wezen, het bekijken van video's (roep naar Marmeren horzels!), en het bedenken van onze het te bezitten. verhalen.

Slankeman was gedocumenteerd op internet, maar dat deed hij niet bestaan Daar. Hij bestond in ons. In onze gedachten. Het was de idee dat hij misschien echt daarbuiten was, in het bos (niet op het net), dat maakte het eng.

Allereerst presenteert de film ons een ingewikkeld ritueel dat moet worden gebruikt om Slender Man 'op te roepen'. Dit maakte nooit deel uit van de overlevering (waarvan ik wist, de mythologie was weliswaar behoorlijk uitgebreid), en naar mijn mening verzwakt het de plot. Slenderman was eng omdat hij je overal en altijd kon krijgen.

Hij hoefde niet te worden opgeroepen. Hij was er al.

Magere man presenteert het monster als een sort van digitaal Candyman. Hij woont op internet. Hij komt daar vandaan. Hij komt pas naar de echte wereld als hij wordt 'opgeroepen'.

Onze heldinnen kijken naar een spookachtige online video (ja, beste lezer, dat is het ook precies als De Ring), en de Slender Man begint ze te besluipen. Ze beginnen nare dromen te krijgen, en dat is weliswaar waar de film zijn beste, engste beelden laat zien.

Ze beginnen ook zien de Slender Man, die… veel te wensen overlaat.

Er bestaat zoiets als het nemen van een ontwerp ook letterlijk. Het is duidelijk dat de grafische kunstenaars bij het ontwerpen van de visuals van deze film naar tekeningen van Slenderman keken. Maar hun Slender Man ziet eruit als een trieste, digitale weergave van de meest basale van die tekeningen.

Ik heb altijd ontdekt dat een van de engste dingen aan Slenderman was dat niemand dat kon heel nagaan hoe hij eruitzag. Elke tekening was een Elke kleine stap levert grote resultaten op! verschillend.

Maar in deze film, wanneer hij niet al te in duisternis gehuld is om te zien, ziet Slender Man eruit als een CGI-pak op een etalagepop met grote, rubberen handen. Ze kozen er ook voor om de onverstandige 'achtertentakels' toe te voegen (een ongelukkig resultaat van de 'slanke' rage), die er onhandig en te dik uitziet om bruikbaar te zijn.

En dan, om het helemaal af te maken, Ik hou niet van je ...Slender Man loopt op grote, onhandige spinnenpoten. Net als Pennywise.

Het is beslist niet eng.

Dus laten we het nu hebben over wat Magere man goed hebben gedaan, en hoe ze het beter hadden kunnen maken.

There is een goede film ergens in verstopt Magere man. De vier hoofdpersonages, met name onze secundaire protagonist Wren (gespeeld door Joey King), zijn terecht goed geacteerd en sympathiek.

Natuurlijk, ze zijn een 'Losers Club' met korting, maar ik geef ze toch een pass.

Deze film doet zijn beste werk al vroeg, wanneer Slender Man nog maar een idee is en geen letterlijk monster. Hij verschijnt in de abstract In nachtmerries, in geluiden uit het bos, als schaduw op de muur. We hebben nog steeds geen directe bevestiging dat hij echt is. We weten gewoon dat onze hoofdrolspelers bang voor hem zijn.

Een van mijn favoriete sequenties komt precies in het midden van de film, wanneer twee van de hoofdpersonages de kamer van een vermist meisje doorzoeken op aanwijzingen. Wat ze vinden zijn tekeningen, tientallen van tekeningen, met verschillende iteraties van Slender Man.

De engste van hen toont een boom, met een lange spinnenhand die van een schijnbaar normale tak naar beneden komt en de hand van een meisje vasthoudt.

Hoe vast Slender Man die we krijgen, hoe meer de film uit elkaar valt.

De vast Slender Man wordt uiteindelijk een generieke poltergeist die schreeuwende kinderen het bos in sleept met levende boomtakken en CGI-tentakels. Er is geen vreemde, hypnotiserende charme. Geen mind-control. Geen "Pied Piper" -esthetiek.

The Slender Man gewoon neemt jij en kills u. Dat is het.

En dat is niet Magere man.

Een van de meest voorkomende thema's in de overlevering van Slenderman was dat kinderen gezocht om met hem mee te gaan. Hij nam je niet mee, je ging gaarne. En hoe beangstigend is dat? Het idee dat je doelbewust het bos in zou gaan in de gril van een lang, gezichtsloos spook; weg naar god wist waar?

Het feit dat deze film geen misbruik maakte van een element dat zo botweg angstaanjagend als dat is, is crimineel.

Ik zal niet liegen, ik geloof echt dat de mensen erachter Magere man probeerden een goede film te maken. Het voelde voor mij nooit als een simpele, domme geldgreep. Het had veel elementen die ik echt leuk vond, of in ieder geval op prijs stelde.

Maar ik denk, zoals volwassenen zo vaak doen, de makers van Magere man begreep verkeerd wat er in de eerste plaats zo verdomd eng aan was.

Wanneer je Slenderman verandert in een soort generieke 'boogeyman', een jump-scare-motor die kinderen schreeuwend het bos in trekt, verlies je veel van wat hem in de eerste plaats eng maakte. Deze film zou beter zijn gediend met een lot minder van zijn titelkarakter, en laat veel achter meer tot de verbeelding.

Magere man leven in de verbeelding, zie je. Hij is niet online, of in het bos. Hij is binnen je. In jouw hoofd. In uw vrienden ' hoofden. Hij is elke te lange schaduw. Elke tak die er vaag uitziet als een hand. Elk vreemd, hol geluid in de nacht.

Slenderman is niet één ding.

Hij is precies wat je wilt dat hij is.

(BEOORDELING: 3 van de 5 sterren)

AANHANGWAGEN: