In 1872 publiceerde de Ierse auteur Sheridan Le Fanu Carmilla, een novelle in seriële vorm die het subgenre van vampierfictie voor altijd zou hervormen. Het verhaal van een jonge vrouw die werd belegerd door een mooie en sensuele vrouwelijke vampier sprak toen tot de verbeelding van zijn lezers en zou uiteindelijk een van de meest aangepaste novellen aller tijden worden, die zijn plaats zou innemen naast andere queer klassiekers, waaronder Het portret van Dorian Gray en Dracula beide dateert van vóór.

Het leven van Sheridan Le Fanu

James Thomas Sheridan Le Fanu werd op 28 augustus 1814 geboren in een literair gezin. Zijn vader, Thomas Philip Le Fanu, was predikant van de Church of Ireland en zijn moeder Emma Lucretia Dobbin was een schrijver wiens beroemdste werk een biografie was van Dr. Charles Orpen, een Ierse arts en predikant die de Claremont Institution for the Deaf and Dumb in Glasnevin, Dublin heeft opgericht.

Le Fanu's grootmoeder, Alicia Sheridan Le Fanu, en zijn oudoom Richard Brinsley Butler Sheridan waren allebei toneelschrijvers en zijn nichtje Rhoda Broughton werd een succesvolle romanschrijver.

In zijn vroege volwassen leven studeerde Le Fanu rechten aan het Trinity College in Dublin, maar oefende het beroep nooit echt uit en liet het achter om in plaats daarvan de journalistiek te gaan bekleden. Hij zou verschillende kranten in zijn leven hebben, waaronder de Avondpost Dublin die bijna 140 jaar avondkranten bezorgde.

Het was in deze tijd dat Sheridan Le Fanu zijn reputatie als schrijver van gotische fictie begon op te bouwen, te beginnen met 'The Ghost and the Bone-Setter', dat voor het eerst werd gepubliceerd in 1838 in de Dublin University Magazine Dublin en werd onderdeel van zijn toekomstige collectie De Purcell Papers, een verzameling verhalen die allemaal naar verluidt zijn ontleend aan de privégeschriften van een pastoor genaamd pater Purcell.

In 1844 trouwde Le Fanu met Susanna Bennett en het echtpaar zou samen vier kinderen krijgen. Susanna leed aan "hysterie" en "neurotische symptomen" die in de loop van de tijd verergerden en in 1858 stierf ze na een "hysterische aanval". Le Fanu heeft drie jaar na de dood van Susanna geen enkel verhaal geschreven. In feite pakte hij pas na de dood van zijn moeder in 1861 zijn pen om iets anders dan persoonlijke correspondentie te schrijven.

Van 1861 tot aan zijn dood in 1873 werd Le Fanu's geschriften echter vruchtbaar. Hij publiceerde meerdere verhalen, verzamelingen en novellen, waaronder Carmilla, eerst gepubliceerd als een serie en vervolgens in zijn verhalenbundel getiteld In een glas donker.

Carmilla

Gepresenteerd als een casestudy door Dr. Hesselius, een soort occulte detective, wordt de novelle verteld door een mooie jonge vrouw genaamd Laura die met haar vader in een eenzaam kasteel in het zuiden van Oostenrijk woont.

Als kind heeft Laura een visioen van een vrouw die haar in haar privékamers bezocht en beweert dat ze door de vrouw in de borst is gestoken, hoewel er nooit een wond is gevonden.

Twaalf jaar later zijn Laura en haar vader nog steeds heel blij als een vreemde en mooie jonge vrouw genaamd Carmilla aan hun deur komt na een ongeluk met een koets. Er is een moment van onmiddellijke herkenning tussen Laura en Carmilla. Ze lijken elkaar te herinneren uit dromen die ze als kinderen hadden.

Carmilla's "moeder" zorgt ervoor dat de jonge vrouw bij Laura en haar vader in het kasteel blijft totdat ze kan worden opgehaald en al snel zijn de twee de beste vrienden geworden ondanks de eigenaardigheden van de eerste. Carmilla weigert standvastig om met de familie te bidden, slaapt een groot deel van de dag door en lijkt soms 's nachts te slaapwandelen. Ze maakt ook van tijd tot tijd romantische avances in de richting van Laura.

Ondertussen beginnen in het nabijgelegen dorp jonge vrouwen te sterven aan een vreemde, onverklaarbare ziekte. Naarmate het aantal doden stijgt, neemt ook de angst en hysterie in het dorp toe.

Een lading schilderijen arriveert bij het kasteel, waaronder een schilderij van Mircalla, gravin Karnstein, een voorouder van Laura die identiek is aan Carmilla.

Laura begint nachtmerries te krijgen over een vreemd katachtig beest dat 's nachts haar kamer binnenkomt en haar aanvalt, haar borst doorboort met zijn tanden voordat ze de gedaante aanneemt van een mooie vrouw en uit het raam verdwijnt.

Laura's gezondheid begint al snel te verslechteren en nadat een arts een kleine prikwond op haar borst ontdekt, krijgt haar vader de opdracht haar niet alleen te laten.

Het verhaal vordert van daaruit zoals zo velen doen. Er wordt ontdekt dat Carmilla en Mircalla één en dezelfde zijn en ze wordt al snel verzonden door haar hoofd te laten verwijderen, waarna ze haar lichaam verbranden en haar as in een rivier gooien.

Laura herstelt nooit volledig van haar beproeving.

CarmillaDe onderliggende en niet zo onderliggende lesbische thema's

Vanaf bijna hun eerste ontmoeting is er een aantrekkingskracht tussen Laura en Carmilla die tot veel discussie heeft geleid, vooral onder moderne geleerden in queer theory.

Aan de ene kant vindt er een onmiskenbare verleiding plaats binnen de 108 pagina's van het verhaal. Tegelijkertijd is het echter moeilijk om die verleiding niet als roofzuchtig te beschouwen, aangezien Carmilla's uiteindelijke doel is om Laura's leven te stelen.

Le Fanu zelf liet het verhaal erg vaag achter. De vorderingen en verleiding, eigenlijk alles dat wees op een lesbische relatie tussen de twee, verschijnt als een zeer subtiele subtekst. Dit was destijds absoluut noodzakelijk en men moet zich afvragen of de man de roman zelfs 30 jaar later had geschreven, hoe anders het verhaal had kunnen zijn geschreven.

Niettemin, Carmilla werd de blauwdruk voor het lesbische vampierpersonage dat in de 20e eeuw een dominant thema zou worden in literatuur en film.

Ze jaagt alleen op vrouwen en meisjes. Ze ontwikkelt een nauwe persoonlijke relatie met enkele van haar vrouwelijke slachtoffers met een onmiskenbaar erotisch en romantisch randje aan die relaties.

Verder was haar dierlijke vorm een ​​grote zwarte kat, een herkenbaar literair symbool van hekserij, magie en vrouwelijke seksualiteit.

Wanneer al deze thema's samen worden genomen, wordt Carmilla / Mircalla een flagrant lesbisch personage met de sociale en seksuele mores van de 19e eeuw die haar opgedrongen zijn, inclusief de stelregel dat ze uiteindelijk zou moeten sterven.

Carmilla's Legacy

Carmilla was misschien niet het vampierverhaal waar iedereen het over had toen de 19e eeuw eindigde, maar het had een onuitwisbare stempel gedrukt op genre-fictie en tegen het begin van de 20e eeuw, toen film een ​​populairder medium werd, was het rijp voor aanpassing.

Ik zal ze niet allemaal bespreken - er zijn een lot- maar ik wil wel een paar hoogtepunten noemen en aangeven hoe het verhaal van het personage werd behandeld.

Een van de vroegste voorbeelden hiervan kwam in 1936 Dracula's dochter. Een vervolg op de jaren 1931 Dracula, de film speelde Gloria Holden als gravin Marya Zaleska en trok zwaar op Carmilla's thema's van de roofzuchtige lesbische vampier. Tegen de tijd dat de film werd gemaakt, was de Hays-code stevig op zijn plaats, waardoor de novelle een vrij perfecte keuze was als bronmateriaal.

Interessant is dat de gravin in de film worstelt om een ​​manier te vinden om van haar 'onnatuurlijke verlangens' af te komen, maar geeft uiteindelijk keer op keer toe en kiest mooie vrouwen als haar slachtoffers, waaronder Lili, een jonge vrouw die naar de gravin werd gebracht onder het misleidende uitgangspunt van modellering.

Uiteraard wordt Marya aan het einde van de film vernietigd nadat ze met een houten pijl door het hart is geschoten.

Later in 1972 produceerde Hammer Horror een zeer getrouwe bewerking van het verhaal met de titel The Vampire Lovers, dit keer met Ingrid Pitt in de hoofdrol. Hammer haalde alles uit de kast, waardoor het erotische karakter van het verhaal en de relatie tussen Carmilla en haar slachtoffer / minnaar werd versterkt. De film maakte deel uit van de Karnstein-trilogie die de mythos van Le Fanu's originele verhaal uitbreidde en de lesbische subtekst naar de voorgrond bracht.

Carmilla maakte de sprong naar anime in 2000 Vampire Hunter D: Bloodlust waarin de archetypische vampier de hoofdrolspeler is. Ze is aan het begin van het verhaal vernietigd door Dracula zelf, maar haar geest leeft voort en probeert haar eigen opstanding te bewerkstelligen door het gebruik van maagdelijk bloed.

Het waren echter niet alleen filmmakers die hun inspiratie in het verhaal vonden.

In 1991 bracht Aircel Comics een zesdelige, zwart-wit, zeer erotische bewerking van het verhaal met de titel uit Carmilla.

De bekroonde auteur Theodora Goss draaide het script om op het verhaal van het originele verhaal in haar roman Europese reizen voor de monsterlijke heer. De roman was de tweede in een reeks boeken met de titel De buitengewone avonturen van de Athena Club die zich concentreert op de kinderen van enkele van de beroemdste 'gekke wetenschappers' uit de literatuur die de goede strijd voeren en elkaar beschermen tegen de demente professor Abraham Van Helsing en zijn machinaties.

In de roman vindt de Athena Club dat Carmilla en Laura samen een vrij gelukkig leven leiden en de twee helpen uiteindelijk de club in hun avontuur en het was eerlijk gezegd een verademing voor de erfenis van de novelle.

De vampier en de LGBTQ-gemeenschap

Ik weet niet zeker dat Sheridan Le Fanu opzettelijk lesbiennes wilde schilderen als roofzuchtig en slecht, maar ik denk wel dat hij werkte vanuit de sociale ideeën van zijn tijd en het lezen van zijn verhaal ons een nogal scherp inzicht geeft in wat de De Ierse samenleving dacht aan de 'andere'.

Dat een vrouw minder dan vrouwelijk was, een machtsrol op zich nam en zich niet bekommerde om het gezin en het krijgen van kinderen was destijds in Ierland niet ongehoord, maar in veel sociale kringen werd het nog steeds afgekeurd. Deze vrouwen werden beslist met een zeker wantrouwen bekeken, maar toen Le Fanu die opvattingen een stap verder nam door ze in monsters te veranderen, kreeg het een heel ander licht.

Ik heb me vaak afgevraagd of Carmilla was op de een of andere manier niet geschreven als directe reactie op de dood van zijn vrouw. Zou het kunnen dat haar afdaling in 'hysterische aanvallen' zoals ze destijds werden genoemd en haar vasthouden aan religie naarmate haar gezondheid achteruitging, het karakter van Laura inspireerde?

Ongeacht zijn oorspronkelijke bedoelingen, heeft Sheridan Le Fanu lesbiennes onlosmakelijk verbonden met roofzuchtige genre-monsters en die ideeën werden op zowel negatieve als positieve manieren doorgevoerd in de 20e en in de 21e eeuw.

Boeken, films en kunst in het algemeen vormen de basis voor ideeën. Het zijn beide reflecties en katalysatoren in de samenleving, en deze trope blijft bestaan ​​met een reden. Het seksualiseren en invoegen van het roofzuchtige verhaal doet afbreuk aan de mogelijkheid van positieve gezonde relaties tussen twee vrouwen en reduceert deze tot puur fysieke verbindingen.

Hij was niet de eerste en verre van de laatste die een foto van de seksueel vloeibare vampier schilderde. Anne Rice heeft een fortuin verdiend met het schrijven van prachtige romans die ermee gevuld zijn. In de romans van Rice is het echter nooit die seksualiteit die iemand tot een 'goede' of 'slechte' vampier maakt. In plaats daarvan is het de inhoud van hun karakter en hoe ze hun medemensen behandelen.

Ondanks dit alles raad ik toch aan om de novelle te lezen. Carmilla is een fascinerend verhaal en venster op het verleden van onze gemeenschap.