Er zijn verscheidene decennia tussen mij en mijn Scholastic Book Fair-dagen. Maar zelfs nu zijn die herinneringen nog steeds een hoogtepunt op de basisschool. Oppakken Clive Barker's Dief van altijd, Stephen King's Ogen van de draak en die van Alvin Schwartz Enge verhalen te vertellen in het donker waren ongetwijfeld vormend voor mij. Aan de andere kant is er zoveel tijd verstreken sinds die mooie gloriedagen van boeken dat ik in staat was om met weinig tot geen verwachting in deze verfilming te gaan, wat volgens mij heeft bijgedragen aan mijn kijk op het grotere geheel van de film.

Het verhaal begint op Halloween in het kleine stadje Mills Valley. De mensen uit de stad haasten zich om hun ding te doen in alle vormen van eigenaardigheid. De setting binnen de eerste tien minuten van de film begon een natuurlijke bewondering voor de sfeer die werd uitgestraald te stollen. Shades of King's New England gemengd met gelijke delen Hocus Pocus bekleedde de kaders en creëerde een warme en gastvrije intro.

Het verhaal draait uiteindelijk om Stella (Zoe Margaret Collletti), een door horror geobsedeerde, aspirant-schrijver die niet graag met haar vrienden de stad in op Halloween. Na wat overtuigingskracht gaan zij en haar vrienden naar een spookhuis voor een paar spookins. Nadat Stella haar vriendengroep de geschiedenis van het oude huis en het beklijvende verhaal van Sarah Bellows heeft verteld, stuiten ze op een mysterieus boek van Bellows voordat ze het oude huis verlaten met een boek op sleeptouw.

Net als de doos van LeMarchand in Hellraiserbegint het boek uit eigen beweging verschrikkingen te ontketenen door zelfverhalen op blanco pagina's te schrijven. Verhalen die uitkomen en alle kinderen overkomen die de pech hadden dat ze die avond voet aan wal hadden gezet in de Bellows Mansion.

Enge verhalen om te vertellen in the Dark's framing-apparaat lijkt erg op Trick r 'Treat's​ Met het bindweefsel van elk verhaal geworteld in het allesomvattende verhaal van Stella en haar vriendjes. Een mooi spel over de geknipte en droge benadering van klassieke bloemlezingen die een kale setting introduceren waarin elk respectief verhaal zijn looptijd van 20 tot 30 minuten krijgt.

De grootste "hoe gaan ze dat doen?" moment dat ik had toen ik voor het eerst over de film hoorde, ging over de benadering van de structuur van de film. Ofwel, het zouden op zichzelf staande verhalen worden in een klassiek bloemlezingformaat, wat de bezorgdheid opriep dat deze microverhalen niet genoeg zouden zijn om op zichzelf te staan, of het zou slim genoeg zijn om de stukjes organisch aan elkaar te lijmen. .

Gelukkig was het het laatste. Klassieke gevoeligheden van het spookverhaal van oost en west spelen beide in het verhaal van Stella. Pepper in Schwartz 'verhalen met een aantal knoestige speciale effecten die passen bij Stephen Gammells gedenkwaardige boekillustraties en het geheel is een pakket van speelse angsten en hart.

De kinderen in deze film zijn erg goed en goed geregisseerd. In tegenstelling tot de kinderen van IT die zich minder organisch voelden en meer als een karikatuur van hoe een schrijverskamer voelde dat kinderen eruit zouden moeten zien volgens de populariteit van Stranger Things. Het jonge talent hier past bij alle beats van vriendschap en adolescentie, waardoor het hele ding geaard en herkenbaar aanvoelt.

De film speelt zich ook verrassend af tegen de verkiezing van Nixon, de oorlog in Vietnam en de omringende tocht. Een van de hoofdrolspelers in de film, Ramón Morales (Michael Garza), blijkt op een gegeven moment zelfs een tochtontduiker te zijn. Ondertussen is de doorgaande lijn van zwart-wit tv-beelden die nieuws over Nixon en de status van de oorlog rapporteren, verspreid over de looptijd van de films. Tijdige subtekst voor wat er momenteel gaande is in Mexico. De vergelijking van jongeren die worden afgeslacht in een verhaal dat voor hen wordt geschreven, is veeleisend en aangrijpend. Ik ben geïnteresseerd om te weten of producer, Guillermo Del Toro had iets te maken met dat aspect van het verhaal dat samenkwam.

De beste momenten van de film komen voort uit de creatief verweven korte verhalen. The Jangly man en Big Toe Stew vertegenwoordigen allebei het gevoel dat ik had toen ik het boek als kind las. Griezelig, maar leuk en iets waar ik naar uitkeek om terug te komen. Vooral de Jangly Man is een complete rit. Van de speciale effecten tot de benadering van het ontwerp van de Jangly Man, de laatste vijftien minuten van de film zijn des te bizarder en zenuwachtiger vanwege hem. Een scène waarin The Jangly Man in kadaververtrekken valt, is gemakkelijk een voor de meest radicale punten van horrorbeelden van 2019.

En regisseur, André Øverdal is geen onbekende in het vastleggen van angstaanjagende beelden en het vastleggen van horrorbeats. Zijn film, The Autopsie van Jane Doe, is een compleet, briljant ingesloten griezelfeest en was een van de hoogtepunten van de horror in het jaar van de release. In Enge verhalen, neemt hij zijn gevoel voor terreur en zijn overduidelijke liefde voor het bronmateriaal en past deze toe op een buitengewoon succesvolle aanpak.

Bij de meeste films zijn er tegenwoordig een aantal CGI-scènes die behoorlijk pijnlijk zijn om te zien. Niet vanwege de pijn die de personages ervaren, maar vanwege de goedkope uitstraling van sommige films grote momenten. Er is een scène met honderden spinnen, die eruitziet alsof hij gemaakt is rond de dagen van de Scorpion King. Niet alle FX zijn echter slecht. Hij kiest en kiest wanneer hij de moeite neemt. Het spul met The Jangly Man zit bijvoorbeeld vol met geweldige hits en enkele slechte missers. Totale praktische FX zou hier een lange weg hebben afgelegd, maar het lijkt erop dat dit precies is waar we helaas naartoe gaan.

Ik hou er echt van Enge verhalen is voor iedereen. Alle geslachten, alle leeftijden, iedereen. Ik vind het ook geweldig dat het tegelijkertijd op verschillende niveaus werkt en respect betoont aan verschillende werken van filmische spookverhalen uit het verleden in de arena's van oost en west. Het slaagt erin om dat allemaal te doen terwijl het fans van de originele korte verhalen blij houdt en een geweldige sociale commentaarboodschap biedt. Het was beslist een verrassing. Het is een voortstuwende explosie van nostalgie, koude rillingen en plezier. Enge verhalen om te vertellen in The Dark, bouwt een spannende brug tussen horror voor volwassenen en horror voor kinderen. Dit is absoluut iets waarvan ik had gewild dat mijn ouders me meenamen om te zien. Het wordt gemakkelijk een jaarlijkse herhaling van Halloween.

Enge verhalen te vertellen in het donker komt op 9 augustus uit in theaters overal.