Er is een zekere kameraadschap die hoort bij het spelen in een band. Je brengt een buitensporige hoeveelheid tijd samen door - vaak in intieme ruimtes - met de unieke kwetsbaarheid die voortkomt uit het blootleggen van je ziel om een ​​nummer te bouwen. Je werkt samen, speelt samen, zweet samen en uit de chaos ontstaat een eigenaardig gezin. 

Als ze in de stront worden gegooid, moet een band bij elkaar blijven. Horror heeft hier nota van genomen, en er zijn een paar films die die extra speciale dynamiek hebben gekregen en alles wat ze hebben naar die rumoerige kleine rockers hebben gegooid. Hun moed - en hun metaal - wordt op de proef gesteld. Maar na alles wat ze hebben meegemaakt, is voor deze bands het enige dat hen kan stoppen een vroegtijdige dood.

Nou, dat kan worden geregeld.

Rock on, klootzakken. 

Slaapfeestje Massacre 2 (1987)

Dit vervolg op de slasher-cultklassieker uit 1982 ziet de reïncarnatie van de driller-killer, maar met enkele stilistische keuzes die duidelijk meer… radicaal zijn. Nu een tiener, Courtney - die de gebeurtenissen van de eerste film heeft overleefd - is getraumatiseerd door terugkerende dromen van de moordenaar, die zijn spijkeroutfit heeft ingeruild voor leer en een boorgitaar heeft ingeruild, perfect om Courtney en haar bandleden te terroriseren. Had ik al gezegd dat Courtney in een band zit? Courtney zit in een band. Als ze voor de eerste keer seks heeft (heeft ze geleerd niets uit films?), wordt de moordenaar opgeroepen en heerst er een bloedige chaos. 

Hoe dan ook, er zijn een paar muzikale uitvoeringen die het hele "rock n roll" -thema waar deze film voor gaat, echt samenbrengen. Het is gek, het is ... zeer duidelijk beïnvloed door A Nightmare on Elm Street, en het is veel B-filmplezier (en ja, de B staat ook voor borsten. Dit waren tenslotte de jaren 80). 

Oom Peckerhead (2019)

Zoals de meeste bands is Duh op zoek naar hun grote doorbraak. Ze krijgen een gouden kans, maar wanneer hun heilige wagen - hun busje - wordt weggesleept, blijven ze achter op vier wielen en hebben ze geen succes. Betreed Peckerhead, hun kale, grijze ridder in vuile geruite harnas. Hij ziet een van Duh's vliegers en biedt aan om de bemanning rond te rijden in zijn busje, als hun onofficiële roadie. Ze zijn het er met tegenzin over eens, maar de meningen van hun nieuwe vriend botsen wanneer ze het geheim van Peck ontdekken - elke nacht, om middernacht, verandert hij in een demon en eet hij mensen op. Jammer.

Oom Peckerhead heeft veel bloed, bloed en een aantal aanstekelijke deuntjes, met een luchtige sfeer die echt zwaar aanslaat op het juiste moment. De cast is indie-horror-perfectie; de leads zijn charmant sympathiek en de ondersteunende cast spijkert volledig hun karikaturen. Deze film kwam - net als de getalenteerde band die hij volgt - een beetje uit het niets en maakte echt indruk op me. Het is de juiste mix van goofy en serieus, nooit te ver naar één kant vallen. Het is geschreven en geregisseerd door Matthew John Lawrence, die nu een naam is waar ik op zal letten. Die man weet wat hij doet.

Archonten (2020)

Sled Dog had een hit onder de riem, maar nu - een half decennium later - is hun status verschoven naar een hit-wonder. In een poging om weer contact te maken met hun muziek en (hopelijk) een paar nieuwe nummers uit te pompen, trekt de band de Canadese wildernis in met twee kano's, hoge verwachtingen en verschillende hits van acid. Maar er is iets met hen, en misschien komen ze er niet levend uit. 

Van de schrijver-regisseur van Zwarte bergzijde (Canada's indie horror-antwoord op Het ding), archons is een handige kleine horrorfilm die een andere banddynamiek bestudeert. Deze band zit vast in het afgematte, afbrokkelende, gefrustreerde podium waar ideeën droog staan ​​en spanningen hoog zijn. En je gelooft het; Josh Collins als Mitch, hun zanger / bassist, heeft een air van douchebaggery die veel onthult over de huidige situatie van de band. Thier zijn enkele solide verrassingen en veel spanning, zelfs als sommige personages een beetje onuitstaanbaar kunnen zijn.  

Doodgas (2015)

Verzamel elke groep gelijkgestemde eenlingen en ze zullen ongetwijfeld een soort gemeenschap vormen. Voor een groep metalheads vormen ze natuurlijk een band. Met een hernieuwd gevoel van verbondenheid en zelfvertrouwen komen Deathgasm (denk aan de film als hun titelloze debuut) na schooltijd samen om onhandig hun instrumenten te bespelen in de hoop grootsheid te bereiken. Zoals het lot het zou hebben, krijgt de band na een plotselinge wending van de gebeurtenissen wat bladmuziek in handen met de kracht om demonen op te roepen. Stoer.

Deze horrorkomedie uit Nieuw-Zeeland bevat black metal, lijkverf en een seksspeeltjesgevecht. JEP. Seksspeeltjes. Het is geweldig. Met alle hoogtepunten (vriendschap!) En dieptepunten (verraad!) Die je zou verwachten in je gemiddelde show van tieneropstand, Deathgasm is een brullende, bijlzwaaiende explosie van metalen Kiwi-komedie. 

Groene kamer (2015)

De Ain't Rights hebben het moeilijk. Gas overhevelen en spelen voor deprimerend magere menigten met nog meer deprimerende uitbetaling, ze zijn wanhopig op zoek naar een half fatsoenlijk optreden. Als er een nieuwe show komt, hebben ze niet veel andere opties, dus pakken de punkers zich in hun busje en bevinden ze zich al snel diep in een hol van neo-nazi's. Na een vreselijk geval van "verkeerde plaats, verkeerde tijd", vecht de band voor hun leven met de rug tegen de muur. 

Met in de hoofdrol wijlen Anton Yelchin als bassist van de band en Patrick Stewart als de leider van deze clan van skinheads, Green Room is geschreven en geregisseerd door Jeremy Saulnier, wiens eigen ervaringen het opgroeien in de punkscene vormde een inspiratiepunt voor de film (uiteraard met geweldige, gewelddadige verfraaiingen). Het is een belegeringsfilm die pulseert van rauwe spanning - een bonzende zenuw van druk - terwijl de band verwoed gewoon probeert te overleven. Het legt de energie en esthetiek van de punkscene vast, en de familiale kameraadschap van de dynamiek van een band. Bovendien is deze film gewoon duidelijk hard. 

 

Wilt u meer lijsten? Kijk naar mijn 15 favoriete horrorfilms uit 2020!