Er is iets in de manier waarop culturele geschiedenis en folklore aansluiten bij thema's en stijlfiguren in de horrorverhalen van hun respectievelijke landen, dat is gewoon fascinerend voor mij. Dus ik was natuurlijk heel blij toen ik hoorde over de nieuwe horror anthologiereeks van HBO Asia, Folklore, die een verkenning biedt van hoe mythen en legendes zich zo perfect lenen voor het horrorgenre.

Voor Folkloreheeft showrunner Eric Khoo samen met vijf andere filmmakers uit heel Azië zes terreurverhalen ontwikkeld. Elke aflevering van een uur komt voort uit de diepgewortelde folklore van hun respectievelijke landen en wordt gevoed door hun vertelvaardigheden.

Eric Khoo wekt een verhaal op over de Pontianak, een wraakzuchtige geest uit Singapore; Joko Anwar plaagt het publiek met een Wewe Gombel uit Indonesië; Takumi Saitoh weeft een verhaal over een Japanse Tatami; Pen-Ek Ratanaruang introduceert Pob, een Thaise geest; Ho Yuhang deelt de geheimen van een Toyol uit Maleisië; en Lee Sang Woo tovert een Mongdal uit Korea.

Elk verhaal heeft een met schrik gevulde handtekening, gemaakt van de bovennatuurlijke wezens en occulte overtuigingen van elke cultuur. Tonaal worden ze met uiterste precisie gespeeld - de afleveringen van een uur dragen al het gewicht en drama van een speelfilm (om nog maar te zwijgen van de ongelooflijke productiewaarde).

Een aflevering die tonaal gezien een deel van de andere was, is die van Pen-Ek Ratanaruang pob. in mijn verhelderende interview met Eric Khoo en Pen-Ek Ratanaruang, leerde ik dat - in Ratanaruang's pob segment - koos hij ervoor om de aloude traditie van komische momenten in Thaise horror te integreren met een maatschappelijk relevant gevoel van ontoereikendheid jegens westerlingen. Deze context creëert een briljante kijk op een spookverhaal dat deze culturele vingerafdruk op een prachtige manier vastlegt.

Fans van Aziatische horror zullen waarderen hoe de serie grenzen verlegt waar de westerse cinema zich doorgaans aan zal houden. Engelstalige remakes van Aziatische horror zijn zelden in staat om dezelfde geest en toon te vangen als hun oostelijke punten van oorsprong.

Ho Yuhang's Toyolvertelt bijvoorbeeld het verhaal van een Maleisisch parlementslid die zich tot een sjamaan wendt die haar krachten haalt uit een ritueel met een dood kind. In Lee Sang Woo's mondaal, een bedroefde geest eist een maagdelijke bruid om zich bij hem in het hiernamaals te voegen. Eric Khoo's niemand ziet een met woede gevulde Pontianak die wraak zoekt op degenen die haar achterlieten als een wreed, getraumatiseerd lijk.         

Dit alles wil zeggen dat de serie een aantal heerlijk donkere inspiratiepunten heeft.

Als geheel, Folklore duikt wijselijk in een minder bekende mythologie uit ondervertegenwoordigde landen. Het is een voordeel voor het publiek - aangezien we getuige zijn van nieuwe nieuwe verschrikkingen - en voor de regisseurs, die de mogelijkheid hebben om een ​​licht te laten schijnen op enkele van hun favoriete overleveringen en legendes die niet vaak hun weg naar het witte doek vinden.        

Elk segment is een sterk aanbod; goed geschreven met enkele krachtige uitvoeringen en cinematografie. Schaarse maar effectieve ontwerpelementen bouwen de wereld van het verhaal op en houden het zo eenvoudig mogelijk.

Takumi Saitoh's tatami is een uitstekend voorbeeld van de bewuste ontwerpkeuzes van de show. Het decorontwerp heeft een dramatische start die een huiveringwekkende sfeer creëert om het publiek op scherp te zetten in een verder veilige omgeving. Maar wanneer de actie zich begint te ontvouwen, gebeurt dat in een zeer schaarse, eenvoudige ruimte die de hele focus op de traumatische gebeurtenissen legt. Het is een verbluffende balans die de spanning tijdens de aflevering effectief vasthoudt.

Evenzo, Pen-Ek Ratanaruang's pob is volledig in zwart-wit gefilmd. Het segment verandert de nogal onschadelijke locatie van het huis van een Amerikaanse man van middelbare leeftijd in een absurdistische komedie van fouten, en een ziekenhuis onthult de engste badkamer die je buiten zult tegenkomen Silent Hill. Niets is wat het lijkt in deze aflevering, en het werkt.

Elk segment zit vol met beangstigende en gruwelijke momenten, maar ze zijn ook rijk aan turbulente emoties, vaak gebaseerd op familierelaties. Push-and-pull-verbindingen hebben verschillende vormen in de serie. Het is een herkenbaar concept dat gemakkelijk grotesk kan worden gemaakt.

Bijvoorbeeld Joko Anwar's De liefde van een moedertoont een jonge moeder die een schokkende ontdekking doet op de zolder van een huis waar ze voor zorgt. Als gevolg hiervan neemt haar relatie met haar zoon een vreemde wending. Vertrouwen en gezond verstand worden voortdurend in twijfel getrokken en gemanipuleerd, waardoor hun band op de proef wordt gesteld.

Voor iedereen die een zwak heeft voor Aziatische horror en bloemlezingen, of interesse heeft in culturele legendes en bijgeloof, Folklore is een serie die je gezien moet hebben.

Ik hoop oprecht dat er een tweede seizoen komt waarin we deze culturele legendes uit heel Azië verder zullen verkennen. Dat gezegd hebbende, zou het fantastisch zijn om een ​​vrouwelijke regisseur in de gelederen te zien komen (misschien Liefste zusteris Mattie Do?).

Het is een fenomenaal concept voor een serie en een uitgelezen kans om diverse verhalen en bijgeloof binnen de Aziatische horror naar een breder publiek te brengen.

Folklore gaat in première op vrijdag 1 februari^st op HBO NOW, HBO GO, HBO On Demand en streamingplatforms van partners. Je kunt de trailer van HBO Asia hieronder bekijken.

Zie ook:
Interview met regisseurs van 'Folklore', HBO's New Asian Horror Anthology Series