"Als een snelkoppeling een snelkoppeling was, zouden ze het geen snelkoppeling noemen, maar een route" - Dom

Het ritueel is David Bruckner's zevende speelfilm op zijn naam en vijfde film waarin hij regisseerde, een bewerking van de gelijknamige roman uit 2011 van Adam Neville. Als je de film hebt gezien, lees dan het onderstaande fragment en je zult zien dat de filmmakers niet ver zijn afgedwaald van het verhaal en de sfeer van de roman.

Fragment uit het boek:

“Iets dat verantwoordelijk is voor de beestachtige aanwezigheid die ze bij elke stap volgen. En terwijl de vier vrienden in de richting van verlossing wankelen, leren ze dat de dood niet gemakkelijk komt tussen deze oude bomen ... " 

Samenvatting van de film:

“Na de tragische dood van hun vriend kwamen vier studievrienden weer bij elkaar om door de Scandinavische wildernis te trekken. Een verkeerde afslag leidt hen naar de mysterieuze bossen van de Noorse legende, waar een oud kwaad bestaat en hen bij elke bocht achtervolgt. "

ik heb gekeken Het ritueel vier keer sinds het uitkwam op Netflix en - eerlijk gezegd - ik ben dol op deze film. Om eerlijk te zijn, ik heb een sterke affiniteit met eigenschappen van wezens, dus misschien ben ik een beetje bevooroordeeld. Maar… dat gezegd hebbende, vond ik deze specifieke toevoeging aan het subgenre een stuk beter dan de rest.

Wat stelt Het ritueel deel:

Allereerst nam Bruckner's richting een relatief eenvoudig concept: Een groep vrienden die verdwaald is in het bos, vindt dat isolatie en blootstelling aan de elementen de minste van hun problemen is, wanneer ze een superieur wezen ontdekken met snode bedoelingen - en verheft het door zijn gebruik van tracking shots en verbluffende cinematografie.

U kent wellicht regisseur David Bruckner van zijn werk aan het eerste deel van het origineel VHS bloemlezing, Amateur nacht. In de korte film van Bruckner: drie universiteitsvrienden - een uitgerust met een bril met camera - sloten hun hotel af voor een nacht in de stad in de hoop vrouwen terug te brengen naar hun kamer om een ​​geïmproviseerde en geheimzinnige sekstape te maken. Ze ontmoeten een vrouw genaamd Lilly die ronduit angstaanjagend blijkt te zijn, en hun nacht neemt een onverwachte wending.

Bruckners korte film was zo effectief dat hij in 2016 werd aangepast tot een speelfilm met de titel Sirene, geregisseerd door Gregg Bishop. Terwijl Het ritueel is dramatisch verschillend van toon, het is duidelijk dat Bruckner een naam is om op te letten.

De onderstaande afbeelding bevat de specifieke stijl van Bruckner - althans met betrekking tot Het ritueel. Hij is gespecialiseerd in het volgen van shots van onheilspellende locaties in de wildernis die al dan niet iets verbergen (kijk goed naar de afbeelding hieronder… er zit een monster in).       

Er is iets met echte locaties in plaats van sets of studio's dat de horror zo veel effectiever maakt. Voor zover ik weet, de meerderheid van Het ritueel is op locatie opgenomen in de Scandinavische wildernis.

Als je het monster en de terreur die voortkomt uit het verdwalen, verwijdert, zijn die bossen buitengewoon griezelig. Deze specifieke setting gecombineerd met een onheilspellende score en het oeroude en kosmische geluidsontwerp van het titulaire monster creëert een unieke en verpletterende sfeer.

Wat ik heel opmerkelijk vond, was het acteerwerk en het verhaal. Het klinkt misschien generiek, maar de uitvoeringen en dialogen voelden zo echt aan dat het me niet zou verbazen als een overgrote meerderheid ervan zou worden verbeterd.

Alle karakters zijn verschillend en dienen een noodzakelijk doel. In de korte tijdspanne op het scherm zijn er specifieke karakterontwikkelingen tussen de twee hoofdpersonages, Luke en Dom. Beiden beginnen als vrij onaangename personages, maar door de climax van de film zijn ze volledig ten goede veranderd vanwege hun gruwelijke ervaringen in het bos.

Het monster:

De entiteit die in de film wordt beschreven, wordt een "jötunn“, Een bastaardkind van Loki, hoewel de morfologie van het wezen potentieel directer is geïnspireerd door andere Noorse legendes.

De unieke en groteske fysiologie van het wezen klinkt bijvoorbeeld als de "Nukelavee”Die een half paard en half mens is. In de bovenstaande afbeelding lijkt het wezen duidelijk op een zeer grote eland of eland, terwijl het hoofd lijkt te bestaan ​​uit twee samengesmolten menselijke torso's. Het "hoofd" is ondergedompeld in de romp waar alleen de ogen zichtbaar zijn.

Het ontwerp is betoverend en beklijvend.

 

Het ritueel kan worden gestreamd Netflix, en ik raad ten zeerste aan dat iedereen die van horror houdt en mythologie waardeert, het eens gaat bekijken.