De Hellraiser van Clive Barker brengt de meester van de Stygische overlevering terug naar zijn duistere wortels om de demonische mythos te verkennen die hem legendarisch maakten. En hoe toepasselijk, beste lezer, dat we - na het vieren van de dertigste verjaardag van de originele film - durf nu meer onthullingen te ontgrendelen in deze helse saga en dieper de onontdekte diepten van het Carnal House of Pain te verkennen.

De hel wacht ons binnen De Hellraiser van Clive Barker

 

De dimensie van horror is geen onbekende in de verschroeiende visioenen van Clive Barkers schitterende verbeeldingskracht. Als we aan zijn werk denken, krijgen we meestal een viscerale weergave van karmozijnrode afbeeldingen. Gescheurd vlees nat geregen over druipende kettingen. Lange passages die leiden naar eeuwige diepten van nog te ontdekken pijn. En in de misselijkmakende gloed van zoet verval staan ​​de misvormde gezichten van gracieuze wezens die onherkenbaar misvormd zijn, maar rijp zijn met weerzinwekkende elegantie. Dit is een kijkje in hellraiser, Clive Barker's meest succesvolle bijdrage aan horror

 

 

Na het aanvankelijke succes werd het kleine, onafhankelijke project een franchise die een massa sequels voortbracht, waarvan ik er vele heb gezien, maar toegegeven, ze raken allemaal in elkaar verdwaald. Vooral omdat hun verhalen beschamend te veel op elkaar lijken. Met heel weinig onderscheid, de Hellraiser franchise werd alles over - “oh nee! We hebben de doos gevonden! Oh nee! We hebben het geopend! Oh nee! Pinhead! Oh fuck, nu ben ik dood ”en dat was zo diep als het kon.

 

Ontbreekt in elke volgende film - van Hel op aarde verder - waren de oorspronkelijke filosofieën die door Clive Barker aan het publiek werden geïntroduceerd. Die wezen - de verschrikkingen van het vlees, en de prijs van vleselijke eisen. Pinhead werd langzamerhand gedegradeerd tot een andere slasher-schurk, in plaats van de Hell Priest die met saaie onverschilligheid toekeek naar de stinkende zaken van de heer en mevrouw Everyday Man. Het was ver verwijderd van de oorspronkelijke inspiratie en was niet het visioen dat Clive Barker in petto had voor zijn creatie van obsidiaan.

 

 

Het idee van Clive Barker voor het derde deel van de film zou naar verwachting een groots afwijken van de franchise die we al kenden.

 

 

Het derde deel van de trilogie zou ons terug hebben gebracht naar het verre verleden. Tot de tijden van het mystieke Egypte. In Clive Barker's Hellraiser III we zouden kennis hebben gemaakt met de eerste cenobiet, de machtige farao, een man die geobsedeerd was door de geheimen van de doden en op zoek was naar de sleutel tot onsterfelijkheid. In die film-die-nooit-was de eerste klaagzangconfiguratie zou de grote piramide zelf zijn geweest. De hele structuur is een grootse constructie van het occulte, waardoor het een kanaal van enorme bovennatuurlijke energie is. Genoeg energie om het weefsel van de werkelijkheid open te breken en de verboden schuilplaatsen van de onderwereld open te wrikken.

 

 

De omvang van een dergelijke verbeeldingskracht voor een horrorfilm is gigantisch, net zoals de onderneming ervan zou zijn geweest. In een perfecte wereld zou Clive Barker een passend budget hebben gekregen Lord of the Rings en deze film zou zijn gebeurd. Het zal ongetwijfeld een horrortrilogie van topklasse worden die die naam waardig is Hellraiser.

 

We leven echter niet in een perfecte wereld. Wat we in plaats daarvan kregen, was Hel op aarde, een fatsoenlijke slasher, maar lang niet de diepte van Barker's genesisconcepten. Wat toen volgde was Pinhead in de ruimte en een groot aantal sequels die gaandeweg zowel fans als respect voor de originele kennis verloren.

 

 

De fans verdienden veel beter, en Clive Barker wist dit. Daarom trakteerde hij ons op De Hellraiser van Clive Barker, de voortzetting van de strijd van Kirsty Cotton tegen de bleke bewoners van het Labyrint. En volgens velen de echte derde aflevering van de trilogie.

 

 

Dit keer rond Kirsty - samen met Tiffany (overlevende van Hellbound) - heeft een groep gevormd die bekend staat als The Harrowers, een esoterisch team dat zich toelegt op het bevrijden van de wereld van de Lament-configuratie en al zijn vele verschillende vormen. Dat is op zichzelf een van de vele ongelooflijke inzichten die deze stripreeks ons biedt. De Lament-configuratie is niet beperkt tot de doos alleen, maar heeft verschillende incarnaties, die elk een nieuwe deur openen naar een veranderde dimensie in de vele niveaus van de hel.

 

 

Toch is Kirsty niet de enige met volgers. De Hell Priest heeft zijn eigen discipelen op aarde. Verloren zielen opgesloten in de rottende schil van de mensheid, wanhopig en gretig om de gunsten van de hel te verwerven en zijn meesters te dienen door zoveel liters onschuldig bloed te vergieten als het Beest nodig heeft. Als je bloed wilt, zoek dan niet verder. Deze strip levert.

 

 

Dit verhaal zet ook de eigenaardige dynamiek voort tussen Kirsty Cotton en de Hell Priest die in de oorspronkelijke twee films tot stand kwam. Over het algemeen voelt deze stripreeks echt als een passender derde deel van de duistere sage die we altijd al wilden hebben. Het verbindt het prachtige koord tussen Kirsty en Pinhead, waardoor hun bizarre verbinding nog sterker wordt.

 

 

Als je een Hellraiser fan of als je van horrorstrips houdt De Hellraiser van Clive Barker is een must om te lezen. Dit is manisch exorcisme geweest, en nogmaals bedankt dat je bij me bent gekomen in de hel

Om uw exemplaar van het aankomende De Hellraiser van Clive Barker Omnibus moet u klikken hier. U zult er geen spijt van krijgen.

Of - als je ook een beetje Manic in je hebt - kun je je plaatselijke stripboekwinkels bezoeken en elk van de afzonderlijke stripuitgaven verzamelen, net zoals ik deed. Alleen al de verbluffende hoeskunst is de prijs waard.