Als je denkt aan horror voor jonge volwassenen, denk je misschien aan bepaalde films, zoals Schemering or Kippenvel, maar gelukkig Becky is niet voor jongere kijkers, ook al is de hoofdpersoon er een. Becky (Lulu Wilson), zowel de film als het personage, zijn ultra-gewelddadige entiteiten die het publiek kunnen verrassen met hoe bloeddorstig ze allebei werkelijk zijn.

Het is niet dat je dit allemaal niet eerder hebt gezien; een radeloze tiener midden in de puberteit worstelt om haar emoties onder controle te houden. Maar Becky's worden verergerd omdat ze onlangs haar moeder aan kanker heeft verloren en haar vader (Joel McHale) een aanzoek heeft gedaan aan een andere vrouw (Amanda Brugel). Om de verloving te vieren heeft hij ze allemaal een weekend bij elkaar gebracht in hun afgelegen vakantiehuis in het bos.

Hoe basaal en afgeleid de opzet ook mag zijn, de film stijgt boven zichzelf uit dankzij de optredens van zijn sterren om een ​​van de beste horrorfilms van het jaar te worden. Snel en brutaal, Becky zou liefhebbers van het genre moeten bevredigen die op zoek zijn naar actie, onverschrokken bloed en bevredigende moorden.

Zoals eerder vermeld, worstelt Becky om verder te gaan na de dood van haar moeder en is ze verontwaardigd dat haar vader dat schijnbaar al heeft gedaan. Dit leidt tot boze uitwisselingen tussen hen zodra ze hun vakantiehuis bereiken en wanneer de nieuwe verloofde van haar vader opduikt met haar jonge zoon (Isaiah Rockcliffe), neemt onze ellendige Becky een van hun twee grote honden en isoleert zichzelf in haar houten fort op een kleine afstand van het hoofdgebouw.

Ondertussen is een groep gewelddadige gevangenen onderweg naar een andere faciliteit en orkestreren ze een ontsnapping uit hun transportvoertuig in een van de meer onwaarschijnlijke aspecten van de film. Hun psycho-leider, Dominick, gespeeld door Kevin James, is op jacht naar een sleutel die - je raadt het al - ergens in het vakantiehuis van de familie verborgen is. James, meer bekend om zijn sympathieke sukkelige sitcom-personages, verbrandt het landschap door tegen het type in te werken en als je de boodschap niet hebt begrepen, heeft hij een groot hakenkruis getatoeëerd op de achterkant van zijn kale hoofd.

Zodra de bende het huis binnenvalt en Becky's familie onder schot houdt, bespioneert ze hen vanuit haar fort en is ze getuige van het neerschieten van haar andere hond. Ze komt in actie zonder medeweten van de criminelen die geen idee hebben dat ze daar is.

Wat volgt is een kat-en-muisspel dat doet denken aan Die Hard en Alleen thuis. Becky, net als de eerste, is een bloedbad. De tiener zet vallen op, wekt hun woede op en confronteert ze met elke kans die ze krijgt door middel van een walkietalkie. Dit had een film kunnen zijn die alleen door die gimmick werd aangewakkerd, maar de acteurs nemen het script niet als vanzelfsprekend aan en regisseurs Jonathan Milott en Cary Murnion houden het tempo strakker dan vislijn.

Hoewel de meeste mensen nieuwsgierig zullen zijn naar het optreden van Kevin James, aangezien dit zijn grootse vertrek uit de komedie is, is dit de film van Lulu Wilson.

Wilson is, in tegenstelling tot James, geen onbekende in horror. Hoewel ze het meestal opneemt tegen bovennatuurlijke vijanden zoals in Ouija: Oorsprong van het kwaad en Annabelle: Schepping, in zekere zin speelt ze, net als James, ook buiten haar zone. Vechten tegen demonen tegen een groen scherm of CGI is heel wat anders dan het opnemen tegen acteurs van vlees en bloed en praktische speciale effecten.

Terwijl het kind in Alleen thuis zet een verfblik om zijn achtervolgers in het gezicht te raken, Becky wil dat het door hun schedels gaat, laat je niet voor de gek houden door de mooie blauwe ogen van deze drakendoder. Wilson heeft het allemaal onder controle terwijl ze van emotioneel onrustig naar oorlogszuchtig gaat. Hollywood let op.

Wat James betreft, hoewel hij een en al baard en tatoeages heeft, voelt hij zich niet zo bedreigend als hij zou moeten zijn. Die eer gaat naar Robert Maillet als Apex, de onvoorspelbare veroordeelde die boven de rest van de cast uittorent.

Er is een bepaalde scène met James en een grote koperen sleutel waardoor neerslachtige mensen wegkijken. James is dapper om van komedie naar horror te springen en hoewel het gezegde misschien is dat komedie het moeilijkste medium is, is horror geen flauw idee. Hij is hier prima als de slechterik, maar hij komt nooit echt genoeg boven de trope uit om hem zo echt angstaanjagend te maken als zijn dialoog hoopt dat hij zal zijn.

Cinematograaf Greta Zozula heeft alle actie onder controle en heeft zoveel vertrouwen in de bloederige praktische effecten dat ze er zelfs bij daglicht op blijft hangen. Muziekfans zullen ook genoeg vinden om van te houden in Nima Fakhrara's synth-beukende partituur.

Met een film als Becky je kunt niet anders dan wijzen op de geleende delen van bekendere actiefilms. Maar de cast en crew hebben zo'n geweldige chemie dat ze een film hebben gesmeed die groter is dan de som der delen. Bloederig, meedogenloos en vaak verrassend, kijkers zullen hoogstwaarschijnlijk wegkomen met ironische lof voor de originaliteit in plaats van het eerbetoon. En dat is een hele prestatie om voor elkaar te krijgen in dit tijdperk van remakes, reboots en nieuwe verbeeldingen.

Becky is On Demand en Digital en bij geselecteerde drive-ins op 5 juni 2020