Afgelopen zomer was het publiek in de ban van de eerste tien minuten van James Wan's De Toveren en het middelpunt, een griezelige pop genaamd Annabelle. Nu heeft de pop haar eigen film, de toepasselijke titel Annabelle.

Stel een jaar voor de gebeurtenissen van De Toveren, Annabelle is het verhaal van een jong getrouwd stel genaamd John en Mia Form (Ward Horton en Annabelle Wallis) die hun eerste kind verwachten. Op een avond laat wordt hun huis binnengevallen door twee leden van een religieuze sekte die Mia gemeen aanvallen. Mia en haar baby overleven het, maar een van de sekteleden pleegt zelfmoord terwijl ze een van Mia's vintage poppen vasthoudt. Kort daarna merkt Mia dat er vreemde dingen in huis gebeuren, waarbij alles lijkt terug te wijzen naar de pop. Wanneer de baby wordt geboren, wordt de activiteit rondom de pop intenser. John en Mia roepen de hulp in van hun priester (Tony Amendola) en de eigenaar van een occulte boekwinkel (Alfre Woodard) om erachter te komen wat er aan de hand is.

Omdat Annabelle is in wezen een spin-off van De Toveren, zijn vergelijkingen tussen de twee films onvermijdelijk. Ze zijn vergelijkbaar van toon, maar verschillen in context; terwijl De Toveren was een The Amityville Horror soort film, Annabelle meer te danken heeft Rosemary's Baby. James Wan neemt de rol van producer op zich Annabelle en geeft de regietaken over aan zijn oude cameraman John R. Leonetti. Omdat Wan en Leonetti zoveel geschiedenis hebben samen te werken, Annabelle ziet eruit en voelt aan als een James Wan-film. Het heeft dezelfde duisternis en angst voor De Toveren en verraderlijk films, en gebruikt zelfs veel van dezelfde apparaten; er zijn tal van lange, langgerekte opnames met veel camerabewegingen, evenals brede opnamen die altijd iets lijken te verbergen in de hoekschaduwen. Het bestaat binnen hetzelfde universum als De Toveren, dus het houdt vast aan een consistente mythologie. Gooi in een griezelig KNB EFX-demonontwerp en een geschikte atonale Joseph Bishara-muziekscore, en Annabelle bereikt zijn doel; het wordt onderdeel van de James Wan-canon zonder aan te voelen als een directe afzetterij van een eerdere film.

Het middelpunt van Annabelle is natuurlijk de pop. Wat interessant is aan dat feit, is dat de pop een secundair personage is; het is een noodzakelijk plotapparaat, maar het echte verhaal gaat over de familie en de demon die het wil vernietigen. De Annabelle-pop is eigenlijk een rekwisiet, hoewel het er een is met zijn eigen duidelijke boog; ze begint er nieuw en onschuldig uit te zien, maar wordt naarmate de film vordert steeds meer versleten en lelijker en de demon krijgt meer voet aan de grond in haar. De pop is een symbool van een groter kwaad in plaats van de centrale tegenstander te zijn, wat geweldig is; Chuckie van Kinderspel is leuk, maar niemand heeft er nog een nodig. Er zijn meer sinistere krachten aan het werk Annabelle.

Like De Toveren, Annabelle heeft verschillende scènes van gekmakende spanning, waarin het publiek precies weet wat er gaat gebeuren, alleen niet wanneer. In één segment gebruikt Mia bijvoorbeeld haar naaimachine terwijl ze televisie kijkt. De camera snijdt tussen opnamen van haar vingers, de naald van de machine en haar afgeleid gezicht, waardoor een gevoel van spanning bij de kijker ontstaat dat niets minder is dan ineenkrimpen. In een andere scène wordt Mia aangevallen door de demon terwijl ze zich in de kelder van het gebouw bevindt, en de resulterende kat-en-muis-achtervolging wordt een van de engste liftscènes die ooit op celluloid zijn gepleegd. Een ding dat Annabelle doet het beter dan De Toveren or verraderlijk is omgaan met de demon. Kortom, Leonetti laat de demon nauwelijks zien, dus als het publiek een snelle glimp opvangt, is dat absoluut angstaanjagend. Wat het publiek zich voorstelt, is altijd enger dan wat een filmmaker kan laten zien, en Annabelle begrijpt dit. Als het gaat om het tonen van demonen, is minder meer.

Er zijn punten binnen Annabelle waar de film terugvalt op stereotypen en stijlfiguren van het horrorgenre: een lege wieg hier, een griezelig klein meisje daar. Maar voor het grootste deel Annabelle is een vrij originele film. En, in tegenstelling tot de meeste films over demonische bezetenheid die tegenwoordig de bioscopen overspoelen, Annabelle eindigt niet met een exorcisme. Het komt erop neer dat Annabelle past perfect bij de rest van de films van James Wan, en fans van zijn catalogus zullen er fan van zijn Annabelle.

 

[youtube id=”5KUgCe12eoY” align=”center” autoplay=”nee”]