Ik heb een probleem met horrorspellen. Ik kan de hele dag horrorfilms kijken en hoewel ze me misschien te pakken kunnen krijgen, houden ze niet vast aan de angst die een horrorspel inspireert. Ik zweet en schreeuw en mijn hart bonst. Ik denk dat het komt omdat het voelt alsof het persoonlijker is en echt met mij gebeurt.

Dus toen mijn redacteur me vroeg om te beoordelen Remothered: Tormented Fathers, er was een moment van ongerustheid en een paar dagen voorbereiding voordat ik ging zitten om echt te spelen.

Geloof me als ik je vertel dat de voorbereidingstijd nodig was ...

Remothered het begint allemaal wanneer Clarice Starling, ik bedoel Rosemary Reed, het huis van de mysterieuze Richard Felton nadert. Ik maak grapjes over Clarice Starling, maar het ontwerp van dit personage was een duidelijk eerbetoon aan Jodie Foster in Stilte van de lammeren, en het heeft geen zin om iets anders te doen.

Al snel wordt onthuld dat Reed onder valse voorwendselen bij het huis is. Felton's dochter is jaren geleden verdwenen en ze gelooft dat het verhaal veel meer inhoudt dan wat openbaar is gemaakt.

Nadat ze door de trouwe huishoudster, Gloria, op staande voet het huis is uitgegooid, sluipt ze in het donker terug naar wat eigenlijk een nogal indrukwekkend landhuis is. Dit begint een van de meest intense kat-en-muisspellen die ik ooit heb gespeeld met een al te echte cast van antagonisten.

Echt is hier een sleutelwoord. De regisseur en ontwikkelaar van de game, Chris Darril, heeft gemaakt Remothered: Tormented Fathers, het eerste hoofdstuk in een voorgestelde trilogie, waarin invloeden als Roman Polanski en andere games zoals Alien: Isolation.

De game is prachtig weergegeven. De tussenfilmpjes zijn goed geacteerd en het huis voelt echt aan met zijn veelheid aan texturen en slecht verlichte hoeken die steeds claustrofobischer worden naarmate je gedwongen wordt om terug te keren naar dezelfde kamers en herhaaldelijk door dezelfde gangen te rennen om puzzels op te lossen.

Als Reed moet je je verstand gebruiken en snel reageren om door die hoeken en kamers te navigeren, items verzamelen om jezelf en anderen te verdedigen om afleiding te creëren, en elke beslissing die je neemt kan het verschil betekenen tussen leven en dood.

Je kunt bijvoorbeeld rennen, maar als Reed buiten adem raakt, reageert haar reactie traag. Dit is belangrijk om te onthouden, omdat ze terug kan vechten als ze wordt aangevallen, maar ze krijgt maar één verdedigende beweging en nadat je het gehaald hebt, moet je keihard rennen om te ontsnappen, want als de Stalkers van het spel je eenmaal in het vizier hebben, zijn ze meedogenloos .

De daadwerkelijke bediening van het spel (toetsenbord en muis) is vrij eenvoudig. Defensieve bewegingen omvatten een combinatie van snel afvuren met de muis, terwijl bij effectief verbergen een monteur de muis in langzame, vloeiende bewegingen gebruikt om detectie te voorkomen.

Over die Stalkers gesproken, er zijn drie hoofdvijanden waar je je hier zorgen over moet maken. Richard Felton en zijn schedelsplitsende sikkel, de Red Nun en haar speer (die opmerkelijk veel lijkt op de menselijke wervelkolom), en de eerder genoemde loyale Gloria.

Ze kunnen elk moment uit het niets verschijnen, en je enige waarschuwing is het horen van hun stemmen en verschillende krankzinnige geklets. Een goede koptelefoon kwam hier goed van pas omdat de richting van de stemmen gemakkelijker te achterhalen was.

Alle drie deze Stalkers zijn angstaanjagend, maar ik zeg je dat er niets is zoals de Red Nun om angst te inspireren. Zelfs Felton rent alsof de duivel hem op de hielen zit als ze komt opdagen.

Geuit door Allen Illman, lijkt ze te verklaren: "Ik ben de ambassadeur van de nieuwe Heer! L'ambasciatrice della novella del Signore! " met een schat aan motten die haar bevelen lijken te gehoorzamen en een caduceus-achtige speer als een wapen dat ze bijzonder vrolijk maakt als ze door een oogkas steekt.

Remothered is goed geschreven en overal uitgezet, waardoor een strakke, krachtige game-ervaring ontstaat, maar het is niet zonder fouten.

Toen het spel echt begon, kostte het me bijna een uur om erachter te komen waar ik heen moest. Ik dwaalde een beetje doelloos door het huis om de sleutel te vinden om de bal aan het rollen te krijgen, met als resultaat dat ik enig bewijs vond dat niet in orde was en dat het weinig zin had. Een iets betere richting in het begin zou nuttig zijn geweest.

En hoewel ik me realiseer dat het beperken van het vermogen om terug te vechten het spanningsniveau verhoogt en je dwingt om snelle beslissingen te nemen om je te verstoppen, te vechten of te vluchten, zou het leuk geweest zijn om af en toe een aanvallende zet te doen in plaats van vastzitten in het defensief.

Het spel eindigt zonder echt solide antwoorden op de meeste van je vragen. Onthoud dat dit nog maar het begin is van ons verhaal, maar ik had een echt verlangen om meer te leren. Ik wil het volgende hoofdstuk spelen en ik wil het nu spelen.

Zoals mijn mede-iHorror-schrijver, Ryan T. Cusick, zegt: "Remothered: Tormented Fathers zal in je huid sijpelen. "

Ik ga nog een stap verder en zeg dat het diep in je hoofd doordringt en lang bij je blijft nadat de credits rollen.

Remothered: Tormented Fathers is beschikbaar op Steam met de belofte van een release op andere platforms later dit jaar.