The Twilight Zone gaat vandaag verder met ‘Replay’, een aflevering die teruggrijpt op de originele serie, diep ingaat op sociaal commentaar en tegelijkertijd een verhaal vertelt dat alleen in zijn legendarische dimensie kon gebeuren.

“Replay” begint met Nina (Sanaa Lathan), een Afro-Amerikaanse vrouw, die op een roadtrip gaat om haar zoon Dorian (Damson Idris) naar de universiteit te brengen. Dorian is een aspirant-filmmaker met grote dromen en hij maakt grapjes over de verouderde camcorder van zijn moeder die ze gebruikt om hun reis vast te leggen.

Wanneer ze bij een restaurant stoppen voor de lunch, ontdekt Nina, puur toevallig, dat wanneer ze op de camcorder terugspoelt, de tijd zelf omkeert. In eerste instantie is ze erdoor geschokt, terwijl niemand anders om haar heen het lijkt op te merken, maar al snel vindt ze voldoende reden om dankbaar te zijn voor de mysterieuze capaciteiten van de camera.

Nadat ze het restaurant heeft verlaten, ontdekt Nina dat Dorian een uitstapje heeft gepland, in een poging de oom te bezoeken die hij nauwelijks kent en met wie Nina vervreemd is. Ze sluit hem snel af, en voordat er een echte ruzie tussen de twee kan beginnen, verschijnt plotseling een politieagent achter hen, met knipperende lichten om hen aan de kant te zetten.

Nina herkent agent Lasky (Glenn Fleshler) van het restaurant, en hij straalt behoorlijk dreiging uit als hij gerichte vragen stelt aan Dorian op de bestuurdersstoel. Terwijl de gebeurtenissen escaleren, drukt Nine op de terugspoelknop en zitten zij en haar zoon weer in het restaurant.

In de loop van de aflevering keren Nina en Dorian keer op keer terug naar dit moment, en Nina probeert op alle mogelijke manieren Lasky te ontwijken, die altijd in de schaduw lijkt op tedoemen, terwijl een dreigende hand voortdurend naar hen uitreikt.

Wat interessant is in de aflevering is dat ze de tijd nemen, tussen de ontmoetingen met Lasky die opduikt met de meest flauwe beschuldigingen, en dat we zoveel achtergrondinformatie krijgen over Nina en Dorian.

We leren waarom ze vervreemd is van haar familie. We leren dat Dorian de vervreemding kwalijk neemt, omdat hij hierdoor het gevoel heeft dat hij geen positieve zwarte mannelijke rolmodellen in zijn leven heeft gehad. We leren dat ze dat zal doen iets om hem te beschermen.

Kortom, ondanks alles wat er gaande is en haar herhaalde pogingen om te ontsnappen aan de man die op hen jaagt door middel van gereset tijdlijnen, worden ze echte mensen. Het keert effectief het verhaal om dat we zo vaak op het nieuws zien. We krijgen geen weetjes achteraf, en er is hier geen sprake van het beschuldigen van slachtoffers. In plaats daarvan zien we ze, luisteren we naar ze, om te weten wat hen voor en tijdens hun confrontaties met de politie.

Lathan is opmerkelijk als Nina, die zoveel uitdrukt met een blik of een eenvoudig gebaar, zonder het moment te overdrijven, en Idris is net zo meeslepend als Dorian. Zijn frustratie bij elke ontmoeting met Lasky is voelbaar terwijl hij probeert te begrijpen waarom hij het doelwit is en hoe hij precies moet reageren.

Fleshler is ondertussen absoluut huiveringwekkend als Lasky. Hij is als een grote witte haai, altijd hongerig, altijd op jacht naar zijn prooi. Zijn houding en houding zijn zelfverzekerd. Hij weet hij heeft gelijk en dat deze vrouw en haar zoon wetsovertreders zijn, en wat nog verraderlijker is, is de racistische houding die hij in eenvoudige wegwerpregels openbaart, die iedereen die ooit met soortgelijke mannen te maken heeft gehad, zal herkennen.

Nu Nina geen opties meer heeft, geeft ze eindelijk toe aan de verzoeken van haar zoon en zoeken ze de hulp van haar broer. Uiteindelijk is het deze zet die haar en haar zoon in veiligheid brengt... voorlopig.

Als ze het huis van haar broer binnenkomen, zien ze Black Lives Matter-posters en andere foto's aan de muur die wijzen op zijn activisme. Ze vernemen ook dat hij oude tunnels in de hele provincie heeft bestudeerd en in kaart heeft gebracht. Tunnels die hen rechtstreeks naar de buitenwijken van Dorian's campus leiden.

Op een moment dat een directe afspiegeling is van de oude Underground Railroad, reizen de drie onopgemerkt naar de campus, althans dat dachten ze. Terwijl Dorian bijna door de poort loopt, komt Lasky weer opdagen.

Deze keer zijn ze echter niet de enigen. Ze worden omringd door de gemeenschap en zelfs als hij wordt vergezeld door vier andere agenten, is hij geen partij voor hun waarheid, vooral als ze allemaal hun telefoon tevoorschijn halen en beginnen met opnemen. Het is een krachtige, aangrijpende scène die het belang van gemeenschap en samenzijn benadrukt.

‘Loop door die poorten, Dorian,’ zegt Nina tegen haar zoon, en de rest houdt de wacht om zijn veilige toegang te verzekeren.

In de kern is ‘Replay’ een typisch iets Twilight Zone episode waarin de vinger rechtstreeks naar onrechtvaardigheid, onverdraagzaamheid en ongelijkheid werd gewezen.

In seizoen vier van de originele serie werd een aflevering met de naam 'He's Alive' uitgezonden waarin de geest van Hitler een wannabe nazi overhaalde hoe hij machtig kon worden. Hij is natuurlijk verslagen, maar de geest gaat rusteloos verder, op zoek naar iemand anders om te controleren.

Het is echter in het slotverhaal van de aflevering waarin Serling zijn eigen overtuigingen uitsprak.

'Overal, overal, waar haat heerst, waar vooroordelen bestaan, waar onverdraagzaamheid heerst. Hij leeft. Hij leeft zolang dit kwaad bestaat. Onthoud dat als hij naar jouw stad komt,’ zei Serling. “Herinner je het als je zijn stem door anderen hoort spreken. Denk eraan wanneer u een naam hoort roepen, een minderheid aangevallen, elke blinde, onredelijke aanval op een volk of enig menselijk wezen. Hij leeft omdat we hem door deze dingen in leven houden.”

Het was niet de eerste keer, en ook niet de laatste, dat Serling zich bezighield met raciale ongelijkheid en onverdraagzaamheid, hoewel hij er aanvankelijk niet in slaagde de anti-zwarte onverdraagzaamheid aan te pakken. Hierdoor zou hij in plaats daarvan anti-Aziatische gevoelens overnemen, in de hoop dat de boodschap zich zou verspreiden.

Bovendien was hij een van de eersten met een geheel zwarte cast in afleveringen van de serie.

Serling werd geciteerd De Twilight Zone Companion door te zeggen: "Televisie heeft zich, net als zijn grote zus, de film, schuldig gemaakt aan de zonde van het weglaten" met betrekking tot het gebrek aan raciale diversiteit op televisie.

Waarom vermeld ik dit allemaal?

Omdat ik weet dat er boze lezers zijn die “Replay” zullen bekijken en de show zullen veroordelen omdat deze te politiek geladen is The Twilight Zone vanaf het begin regelmatig over deze kwesties gesproken.

Lasky is de belichaming van de stem waar Serling vijftig jaar geleden over sprak. Zijn pogingen om een ​​gekleurde jongeman te vernietigen, simpelweg omdat hij bestaat, verschillen niet van die van Serling die zichzelf veroordeelde.

En omdat deze problemen in veel opzichten nog steeds niet beter zijn, bestaat ‘Replay’ en de angstaanjagende slotscène zal de kijkers lang na de aftiteling blijven bijblijven. Hoeveel moeders zouden toch iets geven voor een camcorder zoals die van Nina?

The Twilight Zone wordt uitgezonden op CBS All Access en “Replay” is vandaag beschikbaar.

Voor meer informatie over The Twilight Zone, bekijk iHorror's samenvatting/recensies van “Nachtmerrie op 30,000 voet” en "De komiek."