Getuige!

Als je, net als ik, nog steeds niet je volledige post-apocalyptische hulp hebt ontvangen, Mad Max: Fury Road-stijlvolle goedheid, zoek dan niet verder. Rage 2 is een George Miller-achtige ravotten in de woestenij die een veel gewelddadiger levendige kijk op het subgenre is.

De eerste Woede is vooral bekend om zijn einde ... of het volledige ontbreken van een er van. Maar de ontwikkelaars achter dit bericht zijn zich volledig bewust van dat feit en maken het op verschillende manieren goed, sommigen nemen zelfs een meta-aanpak. Het goede nieuws is dat je de eerste game niet hoeft te hebben gespeeld om in de actie te springen Rage 2​ Voor die mensen die de eerste game hebben gespeeld, zijn er een paar personages, locaties en verhaallijnen die je misschien nog kent uit de eerste game, maar niets belangrijks.

In Rage 2 je bent Walker, een Ranger van de woestenij. Dit is een voor de hand liggende en hilarische knipoog naar het personage van Chuck Norris Walker Texas Ranger en ik ben hier voor honderd procent voor de eerbetoon. Tijdens de eerste paar minuten wordt je basis aangevallen door een machtige groep die bekend staat als de Authority. Tijdens het gevecht worden de goeden gedecimeerd. Walker neemt het in handen van zijn Ranger-pak om wraak te nemen op de Authority en de schijn van orde te bewaren in een krankzinnig landschap.

Van daaruit maak je kennis met de gigantische open wereld. Dit deel van het spel voelde aanvankelijk een beetje overweldigend voor mij. Niet vanwege de enorme omvang van de zandbak, maar vanwege de zijmissies en verborgen locaties die constant worden opgestapeld, door elkaar gegooid en geperst. Ik bedoel dat het intens wordt. Elke keer dat je met een belangrijke NPC spreekt of langs een interessant punt rijdt tijdens je reis, stapelt het spel zich op weer een andere locatiemarkering op je kaart. Dit is allemaal voordat ik gewend was geraakt aan het spel, de wereld of de lay-out. Het hielp niet dat je tegelijkertijd de upgradesystemen voor de krachten van je pakken, je wapens en je voertuig aan het leren bent.

Vanaf hier is de woestenij je hypergekleurde oester. Dit betekent dat je vijandige kampen, wegversperringen, schattenjacht, race, premiejacht, kerkerwoning en meer kunt verslaan. Oh, en natuurlijk ben je in staat om het centrale verhaal van de game te volgen, waarbij belangrijke leiders op de kaart worden bezocht om iets te verzamelen dat bekend staat als "Project Dagger" om de Authority neer te halen.

De combinatie van de krachten achter Avalanche Studio en id Software komen samen om een ​​enorme en zeer scherpe weergave van een post-apocalyptische woestenij te creëren. Bovendien is er verbazingwekkende kinetiek Ondergang-stijlige benadering van een omvang van nogal badass-gevechten.

Het gevecht is snel, opwindend en gevuld met bevredigende hoeveelheden bloed. Het combineren en combineren van aanvalstactieken met de nanotrite-vaardigheden van je pakken en een enorm arsenaal aan wapens (waaronder de BFG 9000) is iets dat een complete knaller is. DIT is de reden waarom videogames zijn gemaakt. De toevoeging van tweedehands wapens zoals granaten en de upgradebare wingstick (een knipoog naar de Glaive van Krull) draagt ​​alleen maar bij aan een al verhoogde hoeveelheid puur plezier.

Door deze aanvallen aan elkaar te rijgen, kun je combo-punten opbouwen die je overdrive-meter vormen. Eenmaal gevuld, lanceert je overdrive-meter jou en je nanotrite-pak en wapenvaardigheden naar het volgende niveau door een compleet chaotisch bloedbad toe te staan, in een serie aanvallen in berserker-stijl. Dit geeft elk van je wapens een vaardigheid die ze voorheen niet konden bereiken. Het jachtgeweer kan bijvoorbeeld met één schot meerdere vijanden uitschakelen.

Ik was geen fan van het begin van deze games. Ik was klaar voor veel punkrock-attitude die de marketing beloofde en het begint gewoon met een soort kauwgom-pop-gevoel. Om nog maar te zwijgen van het verhaal dat dit hele ding op gang brengt, is zeker territorium dat games meer dan een paar keer hebben betreden. Dat wil alles zeggen dat de game een stuk beter wordt en zijn belofte nakomt op het hardcore punkrock-aspect van wat we hadden gezien op de E3 van vorig jaar en in daaropvolgende gametrailers. Het is even wachten om daar te komen.

Er is hier ook een heleboel upgrades te doen. Deze mods worden gemaakt door het gebruik van wapenmods en schema's die in de wereld te vinden zijn of in winkels te koop zijn. De grootste en meest lonende wijzigingen worden toegepast op je Ranger-pak. Deze bieden aanpassingen die extra en opwindende danspassen geven om te helpen bij het aan elkaar rijgen van krankzinnige combo-locomotieven. Net als de open wereld die aanvankelijk in je gezicht wordt geschoven, kan het upgradesysteem ook een beetje beangstigend zijn bij sparren. Mijn advies is om gewoon lekker te spelen met je shopaankopen en mods. Het voelt als veel meer een experiment dan het zou moeten, maar er is ook iets leuks te beleven in die experimentele game-alchemie.

Het grootste en meest schetterende negatief voor Rage 2 komt met zijn benadering van rijmechanica. Er zijn er een heleboel echt cool Weg strijder op zoek naar voertuigen die deel uitmaken van het landschap en je kunt ze allemaal besturen. Het is buitengewoon jammer dat het rijden geen gewicht heeft. De vlezigheid van de Mad Max game's rijden ontbreekt ernstig in Rage 2​ Ik kan helemaal graven met een nieuwe aanpak, maar het rijden voelt uiteindelijk minder dan opwindend en meer een repetitieve taak om van plaats naar plaats te komen in plaats van iets waar je enthousiast over bent om te doen. De bedieningselementen voor het rijden zijn helemaal niet strak en moeten vanaf de grond af volledig worden herzien. Misschien vergelijkbaar met The Witcher III en zijn aanvankelijke gruwelijke paardrij-mechanica, kan het team van ontwikkelaars wat betere rij-mechanica opknappen. Maar voor nu is het behoorlijk slecht.

Bovendien voelen de mensen met wie je in de wereld werkt, evenals de slechteriken, zich gewoon half gerealiseerd. Het verlaten van bepaalde verhaalmissies een beetje leeg en niet erg lonend. Hoewel, net als bij Just Cause en Ondergang, Ik geloof echt dat deze aspecten niet de focus waren. Ik heb het gevoel dat de aanpak opzettelijk de voorkeur gaf aan het uitgeklede punknummer van minuut en dertig seconden boven een georkestreerde ballad en vanwege zijn waanzinnige actie krijgt het een pass.

Rage 2 heeft meer dan een paar overeenkomsten met eerdere shooters in de open wereld, maar waar het echt schittert, is de met neonkleur gecoate waanzinnige wereldesthetiek, evenals zijn meesterlijk inventieve en leuke aanpak van vechten. Wat zou kunnen beginnen als een alledaagse open wereld FPS, wordt uiteindelijk een geweldige ervaring in bloederige, overdreven actie die vergelijkbaar is met Ondergang en Wolfenstein​ Met heel veel te doen buiten de verhaalmissie en een routekaart van DLC al aangekondigd, Rage 2 is de game-anarchie waard die het naar de gedachteloos leuke kogelspuittafel brengt.

Rage 2 is nu uit op pc, PS4 en Xbox One.

Reviewcode verstrekt op Xbox One.