In het moderne tijdperk van digitale distributie en kijkers is het moeilijk voor een nieuwe onafhankelijke horrorfilm om een ​​publiek te vinden zonder te verdwalen in de enorme zee van keuzes. Maar Hooivork wordt niet alleen over het festivalcircuit geveegd om een ​​lieveling te worden onder horrorfans, de verwrongen film heeft ook een plaats gevonden in de digitale toneelstukken OnDemand in meer dan 40 tot 60 miljoen huizen en wordt een bestseller over de hele linie! Een groot deel van het succes van de film komt van de personages van Ma en Pa Holister, het gestoorde stel dat de show steelt. Dus om het succes van de film te vieren voordat hij in de schappen ligt May 5th we gingen zitten met Rachel Carter en Andrew Dawe-Collins die The Holisters spelen om hun hersens te kraken om de nieuwe verwrongen familie van horror te worden:

Ma en Pa waren zulke intense karakters dat veel acteurs hun bedenkingen zouden hebben bij het spelen, wat je ertoe aanzette om ze te spelen?

Maar: Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot karakters die complexer zijn. Toen ik in de twintig was, werd ik vaak gecast als het buurmeisje/Julia Roberts-type, maar na verloop van tijd, en vooral in het theater, kon ik me verdiepen in rollen die meer driedimensionaal waren. Ik ben ook gefascineerd door psychologie sinds de middelbare school en eindigde met een undergrad in psych / minoring in theater. Ik vind het nature versus nurture-argument overtuigend. Dus toen de rol van "Ma" mij werd aangeboden, bood dat de gelegenheid om me te verdiepen in dit eeuwenoude debat. Bovendien heb ik een "bucketlist" voor acteren en een daarvan was om een ​​slechterik te spelen.

Vader: Toen ik de advertentie voor de castingoproep beantwoordde backstage.com Ik wist helemaal niet veel van pa. Pas na een kort e-mail- en telefoongesprek met regisseur Glenn Douglas Packard begon ik een idee te krijgen van hoe in de war Pa was. Hoe meer ik over Pa hoorde, hoe meer ik hem wilde spelen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik enig voorbehoud zou hebben over het spelen van een personage als Pa. Ik hou gewoon van het feit dat hij zo verdomd ver weg is. Toen Glenn me belde om me de rol aan te bieden, vroeg hij me ronduit of ik het goed vond om de dingen te doen die hij tot dusver had geschetst in het karakter van Pa. Ik had zoiets van "Oh verdomd ja!" Ik bedoel als acteur als je geen plezier kunt hebben met Pa of opgewonden raakt over waartoe hij in staat is? Dat snap ik helemaal niet. Ik kan nog steeds niemand begrijpen die de ma- of pa-rol zou afwijzen?

Ik weet zeker dat iedereen naar het huis en de kelderscène heeft gevraagd, waren er aarzelingen bij het uitvoeren van enkele van de handelingen die de personages begingen?

Maar: Ik had nul aarzelingen. Ik geniet van de uitdaging om buiten mijn emotionele comfortzone te worden gebracht. Ik zal zeggen dat een groot deel van mijn troost bij het uitvoeren van deze scènes was dat ik de integriteit van de regisseur (Glenn Douglas Packard) kende. Ondanks dat dit zijn eerste film was, wist ik als acteur dat er op de set voor me gezorgd zou worden. Als je zo over een regisseur denkt, kun je buiten jezelf stappen in de wetenschap dat ze er zijn om je terug te brengen. Een goede regisseur is als een rots, een fundament, en het stelt je in staat om remmingen los te laten en risico's te nemen.

Vader:   Ha, ha, ha, dat wordt me vaak gevraagd! Man, hoe was het om dat spul in de kelder te doen? Ik had GEEN aarzeling of bedenkingen om iets te doen wat Pa deed in die kelder ... of in de toekomst zal doen? Ik heb echt genoten van de uitdaging om Pa te zijn.

Deze personages zijn op meer manieren verdraaid dan ik kan tellen. Wat was het proces om karakter te krijgen?

Maar: Ik begin met het analyseren van de tekst en het creëren van een geschiedenis voor het personage. Daarna bouwde ik het emotionele leven op dat nodig was voor de tekst en de ideeën van de scenarioschrijver(s), waarvoor gesprekken met zowel Glenn als Darryl nodig waren. Ik ben getraind in de Meisner-methode (William Esper Studio, NYC), dus ik gedijt goed wanneer ik interactie heb en andere acteurs uitspeel op het moment, maar ik kom op de set met een aantal zeer duidelijke keuzes over het personage. Voor "Ma" wilde ik ook een fysiek kenmerk creëren, zoals hoe ze haar mond vasthoudt, haar ogen gebruikt, haar lach, de tic van het raken van de zijkant van haar hoofd en haar snijden. Dit vergt oefening en ik heb uren aan deze maniertjes gewerkt en ze in de scènes verwerkt.

VADER: Ik begon een achtergrondgeschiedenis voor Pa te ontwikkelen, bijna toen ik het script voor het eerst las. Maar wat me echt hielp om Pa vast te pinnen, was de eerste keer dat ik de rest van de Holister-clan ontmoette tijdens het lezen van de volledige cast. Daniel en Rachel en ik brachten het grootste deel van de dag samen door, we bleven weg van de rest van de cast, we zouden een gesprek hebben met Glenn of een paar crewleden, maar niet met de cast. Daniel had ons verteld wat hij deed om in karakter te blijven, dus gingen we er gewoon mee door. Daniel en Rachel zijn briljante acteurs en het was geweldig om met hen over de Holister-clan te praten, ideeën en geschiedenis over onze familie met elkaar te laten botsen. Door de dag samen door te brengen, weg van maar niet uit het zicht van de rest van de cast, voelden we ons echt samen buitenstaanders, voor mij in ieder geval. En toen we ons eindelijk allemaal hadden geïnstalleerd en hadden gelezen, dacht ik bij mezelf: "Verdomme Andy, dit heeft de potentie om iets speciaals te worden."

Heb je voor inspiratie gekeken naar andere beroemde horrorfamilies??

Maar: Ik kijk niet veel horrorfilms, hoewel ik een grote fan ben van de slashers uit de jaren 80. Glenn heeft wel een lijst met films gegeven om inspiratie op te doen. Ik wilde mijn eigen visie voor 'Ma' creëren, dus ik was voorzichtig om er niet te veel te kijken, maar het hielp me wel om de verschillende horrorgenres te begrijpen en de mate waarin ik een horrorschurk kon creëren.

Vader: Eigenlijk, nee, dat deed ik niet. Ik hou van horrorfilms en ik ben erg bekend met enkele van de iconische horrorfamilies, zoals die in Texas Chainsaw Massacre of The Devils Rejects. Ik wilde dat pa anders was. Ik wilde dat hij interessant was, maar nogal irritant in zijn stem en maniertjes. Een personage waar je zoveel last van had dat je hem niet kon vergeten. Ik denk dat dat werkte.

Er was nooit een kleine scène met je personages, hoe was het op de set om de energie in de scènes vast te houden? Was er ooit echt een pauze van deze personages tijdens het filmen?

Maar: De scènes in de kelder waren zwaar omdat er zoveel gebeurde en we zoveel scènes moesten opnemen met verschillende hoeken en met slechts één camera … dus er waren pauzes, maar korte vanwege een strak filmschema van 21 dagen. Voor mij heb ik de neiging om naar binnen te gaan en geen interactie met anderen aan te gaan, zodat ik de focus kan behouden. Het personage van "Ma" wordt binnengehaald, zelfs beheerst als ze in "openbaar" is, maar in de kelder is ze haar echte zelf. Tijdens pauzes hield ik afstand en behield ik "controle", en op de set kon ik het loslaten. Soms koos ik ervoor om in de kelder te blijven. Voor mijn monoloogscène was er bijvoorbeeld een pauze … Ik bleef, ijsbeerde en mompelde herhaaldelijk mijn monoloog gedurende bijna een uur (werd mij verteld). Pitch bleef naast me vastgeketend en Clare bleef vastgebonden aan de stoel … dit zijn ideale momenten waarop je de omgeving kunt verkennen en je deze echt eigen kunt maken.

Vader: Onze eerste dag in de kelder was heel heftig man. Niemand kende Ma of Pa echt, of wat ze van ons konden verwachten, dus er was een zeer reële spanning op de set. We wisten allemaal dat de scènes in de kelder donker waren en erg belangrijk voor de film. Die eerste dag was vermoeiend man! Ik denk dat er is vermeld dat deze film is gemaakt In 21 dagen met één camera? Dus ja, de bemanning was behoorlijk verslagen, zelfs voordat we de kelder binnengingen. Maar ik moet hier zeggen dat de hele crew geweldig was, en Rey is een verdomd genie met die gekke camera, de film kwam prachtig uit ... terug naar de kelder ... die eerste dag toen we onze emotionele energie en niveaus moesten behouden terwijl ze de lichten en camera bewogen voor verschillende hoeken en close-ups? Dat was ruw, ik hield Pa gewoon voor mijn geest, hem innerlijk aanstarend. Ik heb de kelder nooit verlaten terwijl we op dag één of dag twee aan het filmen waren. Dus voor mij, nee, er was nooit echt een pauze van Pa of van die kelder. Pa houdt van die verdomde kelder.

Ik weet dat Glenn de crew en andere acteurs heeft laten herformuleren door met Daniel te praten, had hij dezelfde richtlijnen voor jullie tweeën en was je in staat om buiten de scènes met Daniel om te gaan?

Maar: Daniel, Andrew en ik hadden een aantal lange gesprekken voordat we gingen filmen over onze gezinsdynamiek en de kenmerken die Pitch van ons had geërfd, zoals plassen op mensen vanwege MA en likken vanwege PA. We hadden maar 3 dagen om onze scènes te filmen, dus toen we op de set PA aankwamen en ik ervan afzag om met Lindsey Nicole (Clare) of Brian Raetz (Hunter) te praten... hadden we een beperkt gesprek tijdens het filmen om blokkering, gebruik van rekwisieten, enz. vast te stellen. We hebben met Daniel gesproken tijdens het filmen, hoewel het minimaal was.

Vader: Zoals ik al eerder zei, brachten Rachel (Ma) en ik de dag door met Daniel toen we de volledige cast doorleesten. Dus we waren in staat om met Daniel te communiceren terwijl we de scènes in de kelder opnamen. Maar die scènes waren zo intens als ze waren en omdat we de kelder nooit echt hebben verlaten, was het grootste deel van onze interactie met Daniel nog steeds als Holisters en Pitch, helemaal niet als Daniel, Rachel en Andy... Geweldig op een creatieve manier om zo op te gaan in zo'n personage. Maar zelfs nadat we ons voor de dag hadden ingepakt (nou ja, NACHT zoals het geval was voor die scènes in de kelder), zouden we een beetje uit ons karakter glippen en dan naar het kampvuur gaan dat de ontmoetingsplaats was na de dag. We zouden wat late chow of een paar drankjes hebben, zelfs dan zouden we als de Holister-clan een beetje contact hebben met de crew, maar wegblijven van de cast. Het was erg gaaf.

Hoe was het om weg te lopen van de set na enkele van de meer intense scènes?

Maar: Een van de redenen waarom ik Meisner heb bestudeerd, was om weg te kunnen lopen van een intense rol en me niet opgebruikt te voelen. Dat gezegd hebbende, is er na het opnemen van een aantal van mijn scènes een verhoogde staat van emoties die enige tijd nodig heeft om te decomprimeren, en vervolgens een gevoel van emotionele uitputting. Er waren ook veel blauwe plekken, snijwonden en schaafwonden … Brian Raetz (Hunter) was ongelooflijk om mee om te gaan … hij was onbevreesd en hielp me echt om de rol van MA te vervullen door me tijdens het filmen zo agressief tegen hem te laten zijn.

Vader: Nou, zoals ik al zei, de meeste tijd werd besteed aan het karakter. Ik kan niet spreken voor de rest van de cast in de kelder (Brian en Lindsey waren zulke pro's, ze hebben ontzettend veel misbruik gemaakt in de kelder!) Maar voor mij, hoe opgewonden ik ook was om dag 2 in de kelder te filmen, merkte ik dat het nogal wat moeite kostte om weer naar binnen te reiken en Pa eruit te halen om zo snel weer te spelen. Op dag 2 waren we allemaal wat vertrouwder met elkaar en begonnen we de dag zonder die spanning die we op dag één hadden. Ik denk dat die spanning op de eerste dag echt heeft bijgedragen aan het voeden van de creativiteit en ik wilde het terug. We kwamen echter allemaal vrij snel terug op de plaatsen waar we moesten zijn voor onze personages en dat was maar goed ook, want dag twee in de kelder was brutaal lang. Toen we inpakten, denk ik dat het om 3 uur was of 4am, kan zijn 5am? We hadden een marathon geschoten van ongeveer 14 of 15 uur met minimale pauzes. We wilden dit voor elkaar krijgen zodat de rest van de cast en crew terug kon gaan naar de andere locatie om daar te filmen. Toen we klaar waren en ik voor de laatste keer die kelder uitliep, wist ik gewoon dat het tijd was om pa een tijdje alleen te laten. Ik pakte mijn spullen, zei ik dat we eigenlijk in het huis boven de kelder logeerden?, gooide mijn spullen in mijn auto, nam afscheid en reed vanaf de set, ongeveer 4 uur rijden, rechtstreeks naar huis. Ik zette de radio voluit, ik bedoel luid, knalde mijn favoriete rock uit Detroit, band Dead in 5, helemaal naar huis. Ik vond het jammer dat het voorbij was. Maar ik was ook heel blij omdat, ik zeg je, ik wist dat het een heel coole film zou worden. En dat is het verdomd zeker. Maar ja, het was emotioneel om die laatste keer weg te gaan.

Pagina's: 1 2