'The Devil's Candy' is een enthousiaste horrorfilm van de Tasmaanse regisseur Sean Byrne uit 2015's veelgeprezen 'The Loved Ones'.

Hier benadert hij het genre op een andere manier door het bloed en de ingewanden van zijn inaugurele werk op te offeren en te vervangen door sfeer en art direction. Het resultaat is niet zo hardhandig als de meeste bovennatuurlijke thrillers, maar het verdient een kijkje, al was het maar om het potentieel te zien dat deze regisseur in de toekomst zeker zal laten zien.

Dit verhaal gaat over de Hellman's, een familie van vrijgevochten ouders en hun tienerdochter die een huis kopen in een afgelegen deel van het platteland van Texas.

De makelaar in onroerend goed moet hen informeren dat er een moord heeft plaatsgevonden in de geschiedenis van het huis, wat zich afspeelt in de openingsscène van de film, maar hij biedt geen andere details.

Ze kunnen de geweldige prijs niet laten liggen en trekken het huis in, ook al is het veel verder van de drukte van de stad dan de moeder comfortabel vindt.

Dit is een ongelukkige beslissing omdat de oorspronkelijke moordenaar Ray Smilie (Pruitt Taylor Vince) nog steeds door de stad dwaalt terwijl hij de duivel oude geschriften in zijn hoofd hoort zingen die hij alleen kan onderdrukken door luide gitaarriffs te spelen en kinderen te doden.

Hij baant zich een weg terug naar zijn oude huis om de familie te kwellen, terwijl vader probeert te achterhalen waarom hij black-outs heeft, wat resulteert in een aantal echt verontrustende maar meesterlijke kunstwerken.

The Devil's Candy is geen jump scare, ze-kruipt-uit-de-tv-shocker, maar Bryne neemt de tijd om al zijn crew de kans te geven om hun werk te laten zien, vooral zijn mannelijke hoofdrolspeler Jesse (Ethan Embry) lijdt door ontheemding, artistieke strijd en vader/dochterbinding.

Hun dochter Zooey, gespeeld door Kiara Glasco, bevindt zich in haar rebelse stadium, maar heeft echt niets te betwisten, aangezien haar ouders al meer accepteren dan de meesten.

Vader is een worstelende artiest met tal van niet-gewaardeerde ideeën, terwijl moeder Astrid (Shiri Appleby) haar eigen ding lijkt te doen en om de een of andere reden hun dochter nooit van school kan halen; die verantwoordelijkheid ligt bij papa en soms kan hij dat niet goed doen.

De regisseur zal het me waarschijnlijk niet kwalijk nemen dat ik erop wees dat zijn mannelijke hoofdrol een griezelige gelijkenis heeft met Matthew McConoughey, of meer nog, het Angelsaksische gelaat van Jezus Christus. En het is logisch als je het goed versus kwaad subtiel waardeert (en niet zo subtiel; de naam van de vader is Jesse Hellman) van de verhaallijn.

Jesse moet van een naakte, met acryl bevlekte conceptualist veranderen in een verwarde familieman die wordt achtervolgd door verontrustende visioenen. Hij probeert ook zijn gezin te beschermen tegen Ray Smilie, gekleed in een rood trainingspak, die zijn dochter achtervolgt met kwaadaardige bedoelingen en een grote snoeizaag.

Al deze spanning wordt uitstekend weergegeven door Embry, net als de race voor Ray om zijn dochter te ontvoeren, is er ook een urgentie om uit te zoeken waarom hij plotseling visioenen heeft en demonen over vlinders schildert.

De dochter, zo lijkt het, is een beetje een sociale outcast, die de voorkeur geeft aan acid metal en vintage hardrock boven al het andere. Ze is een integraal onderdeel van de plot en heeft een nogal strakke scène met ducttape, maar dit is de film van Embry en Byrne weet dat daar zijn schijnwerpers moeten blijven.

In tegenstelling tot het martelporno-debuut van de regisseur, The Loved Ones, waar de horror afkomstig is van sociopaten die genieten van de kunst van verminking, vernedering en kannibalisme, hanteert The Devil's Candy de tegenovergestelde benadering waarin cinematografie, art direction en toon bijna dienen als de rol van de regisseur en effectief vertel kijkers dat er misschien niets is dat hij niet met een gruwelijke aantrekkingskracht kan aanpakken.

In De geliefden, bracht Byrne een eerbetoon aan Stanley Kubrick's De glans met zijn gebruik van keukenbehang met een patroon naar de iconische vloerbedekking van Overlook.

Hier worden zijn referenties overgelaten aan de apparaten van zijn lead. Embry moet de essentie van Jack Torrance kanaliseren zodat Byrne de connectie kan maken. Misschien is dit niet alleen een eerbetoon aan Kubrick, maar ook aan Nicholson.

Hoewel "The Devil's Candy" je geen nachtmerries zal bezorgen, is het met elk zorgvuldig gekaderd shot en Embry's optreden duidelijk dat Byrne de maestro achter het podium is die elk deel van de dingen dirigeert met een bekwame en vaste hand. En iedereen die naar het stokje kijkt, is in pitch-perfectie van hun rol.

Toen ik wegkwam van "The Devil's Candy", vroeg ik me af waar ik meer enthousiast over was; Byrne's volgende regiewerk of Embry's volgende rol.

"The Devil's Candy" is een stijlvolle thriller geregisseerd door iemand die duidelijk een strak schip bestuurt.