Dit was een warm jaar voor Jon Spaihts, Passagiers is eindelijk gemaakt en is net op tijd gearriveerd om 2016 af te sluiten. Jon schreef ook mee aan het zeer populaire Doctor Strange met regisseur Scott Derrickson en C. Robert Cargill. We hebben onlangs de gelegenheid gehad om met Jon om de tafel te zitten tijdens de recente Passagiers "junket" en praat met hem over de film en zijn aankomende projecten voor 2017. Hieronder kun je ons interview met Jon Spaihts lezen.

 

iHorror: Hallo Jon. Wauw, dit is echt een verwennerij. Ik heb onlangs ontdekt dat je aan het werk bent Van Helsing & De mummie.

Jon Spaihts: Ja, het is een leuk seizoen. Eric Heisserer, een goede vriend van mij, schreef Aankomst, en hij en ik hebben samen Van Helsing geschreven, waar ik erg blij mee ben, het is een geweldig script.

iH: Dus, is dat Universal die het gaat doen? [Van Helsing]

JS: Ja, ze waren geïnteresseerd in het bouwen van een filmisch universum rond hun klassieke monstereigenschappen met onderling verbonden films, het Marvel-model en dat is geen slecht idee. Ja, dus met beide The Mummy en Van Helsing we lanceren dat universum.

iH: Dat is gewoon geweldig. De mummie, is dat al voltooid?

JS: Op dit moment is het in post, ik denk dat het een zomerfilm zou kunnen zijn.

iH: Ik kijk er naar uit. Gisteravond heeft een groep van ons gekeken Passagiers, en we werden gevraagd om onze reacties op de film in te sturen. Mijn eerste reactie en gedachte waren "Verhalen vertellen op zijn best." Dat script was perfect; alles bewoog mee. De cinematografie, de sets, het acteerwerk, alles vloeide naadloos door de hele film.

JS: Ja, de afdelingshoofden in deze film zijn net zo goed als ze komen. Het was zo leuk om te zien hoe iedereen doet wat hij doet. Rodrigo Prieto onze DP en zijn gaffer deden gewoon modieuze dingen met licht. Alleen al de fotografie is meedogenloos verbluffend. Ik ben een stills-fotografie-shooter, dus ik let op de technische details, en mijn hemel, de kwaliteit van de fotografie leidde bijna af op de set. Je kijkt naar een scène en je wordt er bijna uit gezogen, alleen al door dit schilderij van Vermeer dat op het scherm te zien was.

iH: Het is erg fascinerend en ik heb net ontdekt dat de film daadwerkelijk in 3D zal worden vertoond wanneer deze wordt uitgebracht. Ik ga zeker terug om het te bekijken. Was de Avalon [The Ship] jouw visie toen je het script schreef? Of waren er een heleboel veranderingen in de lichaamsbouw?

JS: Het ontwerp van het schip was de enige echt grote verandering van mijn scriptvisie naar de film Guy Dyas, de productieontwerper vond het roterende spiraalvormige schip uit, wat gewoon een genot is om voorbij te zien vliegen, visueel is het een opvallend schip. Ik stelde me een veel conventioneler ruimtedragend cruiseschip voor. Mijn inspiratie was een zeer futuristisch cruiseschip waarvan een prototype was gemaakt door de architect Norman Bel Geddes, die vroeger, in de jaren 60, veel fantastische futuristische auto's deed. Hij ontwierp een cruiseschip en in mijn hoofd was dat cruiseschip van Norman Bel Geddes destijds de Excelsior, en we moesten het veranderen in de Avalon omdat er een ruimteschip Excelsior in de Star Trek universum.

iH: Een onderdeel van de Avalon dat me echt intrigeerde, was het krachtschild eromheen, zoiets had ik nog nooit eerder gezien.

JS: Nou, het is leuk om er rekening mee te houden, vooral als je het echt hebt over relativistische vlucht door de ruimte. Snelheden die de snelheid van het licht benaderen, contact met individuele moleculen van ruimtegas brengen gevaarlijke hoeveelheden energie over naar een schip. Dus als we ooit met die snelheden gaan vliegen, moeten we rekening houden met ruimtestof. Ruimterotsen zijn verdwijnend zeldzaam, zeer kleine kans om iets groots en onhandigs in de ruimte te raken, maar deeltjes en gas zijn overal. Ja, dus het schip zou een tegenmaatregel nodig hebben.

iH: Het drong pas echt tot me door toen ik de film bekeek en toen besefte ik: "Ja, dat is behoorlijk nauwkeurig." [Beiden lachen]

JS: Ja, behoorlijk belangrijk. Zeker voor een lange afstand.

iH: Ja, vooral al meer dan honderd jaar.

JS: Ja, honderdtwintig jaar.

 

iH: Hoe betrokken waren wetenschappers of iemand op dat gebied toen u uw scenario aan het schrijven was?

JS: Toen ik het script aan het schrijven was; Ik werk veel met een team genaamd The Scientific Exchange, dat matchmaking doet tussen wetenschappers van de National Science Foundation en entertainers. Het is ontworpen om entertainers betere verhaalideeën te geven en hen te helpen hun visies te realiseren, maar ook om de kwaliteit van de wetenschap in films en de status van wetenschappers te verbeteren. Als gevolg van dat werk heb ik veel vrienden die bij JPL zijn of serieuze ruimtewetenschappers of natuurkundigen. Er waren dus een paar overleggen. Er was een man genaamd Kevin Peter Hand die onbemande ruimtemissies ontwerpt en pakketten voor ruimtesondes uitdeelt en zeer geïnteresseerd is in het vinden van leven onder het ijs in Europa. Hij woog in op enkele van de fysica en zorgen van relativistische vlucht.

iH: Wauw, hier zitten veel bewegende delen in.

JS: Ja, en er is een zeer interessante onderzoeksgroep binnen de NASA die gespannen toekomstgericht onderzoek doet naar de blauwe lucht, en ze kijken onder andere naar de vroegste stadia van de ruimteslaap omdat de ruimte groter is dan iedereen denkt, het is contra-intuïtief groot en zelfs korte hops, zoals vluchten naar Mars en de planeten van ons systeem, zijn als maanden en jaren lang en we zullen moeten uitzoeken hoe we dat moeten doorstaan.

iH: Als je echt over de ruimte zelf gaat nadenken, is dat echt verbluffend. Ik kan het eindeloze niet eens verwerken

JS: De uitgestrektheid.

iH: Ja precies, en het feit dat onze films nu wat wetenschappelijke input hebben, is gewoon geweldig. Jaren geleden bedachten veel makers gewoon een idee voor een sciencefictionfilm en creëerden het. Nu zit er een basis van onderzoek achter.

JS: Ja, je ziet een kloof in het maken van sciencefictionfilms. In de laatste Star Wars-film zagen we schepen, heel kleine schepen, van planeet naar planeet springen, echt van ster naar ster alsof je een taxi nam door de stad. Met impliciete verstreken tijden van niet meer dan een uur en dat is een heel fantastisch universum, een heel magisch universum. Maar dan is er nog die andere reeks films die in de realiteit voet aan wal zetten en ruimteverhalen vertellen, deze mooie escalatie waar we Zwaartekracht in een baan, en dan de Marshan op Mars, en dan Interstellar in de buitenste planeten en nu Passagiers het doen van de eerste interstellaire vluchten en dat alles heel erg in de trant van 2001. Zeer geaarde filmische sciencefiction.

iH: Ik denk dat dat goed is, want door de jaren heen lijkt het erop dat de verkenning van de ruimte onder de jongere generatie is uitgestorven. Toen ik een kind was, wilde iedereen astronaut worden en naar de maan gaan. Je weet dat ik daar niet zo vaak meer over hoor. Ik hoop dat dit soort films en deze baanbrekende technologie onze jongere generatie zullen beïnvloeden.

JS: Dat denk ik ook. De feedbackcyclus tussen feit en fictie waarbij als je naar JPL gaat en met mensen praat over waarom ze wetenschapper zijn geworden, veel van hen met je zullen praten over Captain Kirk en Mr.Spock. Ook al was er veel goede wetenschap in die show [Star Trek], de geest van de wetenschap drong door in de geest van onderzoek en dat veranderde heel veel jonge mensen en hielp hun levensdoelen vorm te geven. U weet dat het ruimteprogramma in de jaren 60 begon door naar de maan te springen in een competitieve race die verband hield met de dreiging van een nucleaire oorlog en de ontwikkeling op zijn beurt van continentale ballistische rakettechnologie. Maar sindsdien zijn we min of meer teruggevallen in een lagere baan om de aarde, waar vrijwel alles is gebeurd, omdat daar de economische voordelen zijn, want daar zijn communicatiesatellieten en telescopen die naar de aarde zijn gericht en andere camera's en zo. Dat is waar er echte economische voordelen zijn, communicatieoverdracht bij aardobservatie, maar we beginnen uit te breiden met onbemande missies. De planetaire missies die de afgelopen decennia door robots zijn uitgevoerd, worden steeds buitengewoonder. De robots worden goedkoper, kleiner, doen meer en gaan langer mee, en nu wordt er echt weer gepraat over het sturen van mensen naar een andere planeet, en die droom zal de geesten van een nieuwe generatie opwinden.

iH: Ja, ik bedoel te denken dat mijn dochter mogelijk de kans krijgt om naar Mars te reizen, is zo gek om over na te denken.

JS: Mensen gestationeerd hebben op de maan en we hebben mensen gestationeerd in de baan van de aarde, om mensen Mars te laten bezoeken en om mensen daar een tijdje te laten wonen; dat is buitengewoon spul.

iH: Dit is slechts een opstap om verder te gaan dan Mars; dat is ongelooflijk. Bent u in 2014 aan deze [Passagiers] begonnen?

JS: Veel eerder.

iH: Veel eerder, maar was het gepland voor een release van 14? Het leek alsof er anderen aan gehecht waren.

JS: Er waren een paar versies van de film die bijna gemaakt werden. Er was een versie die bijna in elkaar werd gezet in 2014, die uit elkaar viel en leidde tot deze nieuwe anjer van de film.

iH: Nou, ik ben blij dat het zo is, want het is een prachtige film.

JS: Ja, het was een buitengewone zegen om te zien dat het in zo'n hoge stijl werd gemaakt. We hadden twee van de grootste sterren ter wereld en waren prachtig geschikt voor de rollen. We hadden een geweldig team van artiesten, voldoende budget om deze reis te visualiseren.

iH: Hun chemie samen [Pratt & Lawrence] wordt gewoon dat liefdesverhaal van de nieuwe generatie.

JS: Ik hoop het. Het is grappig, want hoewel het hele verhaal zich afspeelt op een ruimteschip, zit er veel sciencefiction in het frame. De film zal zinken of zwemmen. Vallen of vliegen, gebaseerd op hoe dat liefdesverhaal voor mensen landt en als ik het zie, landt het liefdesverhaal gewoon zo mooi, ik denk dat ze het in de roos schieten. De cruciale scènes van hun relatie zijn verreweg de krachtigste in de film. In de scène waarin hun relatie onverwacht verandert, denk ik dat dit het meesterwerk van de film is.

iH: Ik ben het er zeker mee eens. Voor mij staan ​​liefdesverhalen onderaan mijn lijst, dit veranderde voor mij mijn perspectief. Er was komedie, liefde, verdriet, alles wat je zou kunnen vragen in een film, gewoon verpakt in hun relatie. Heb je het oorspronkelijk zo geschreven?

JS: Absoluut, dat was het altijd. Het uitgangspunt, weet je, mensen worden voor hun tijd wakker, een man die negentig jaar te vroeg wakker wordt, lijkt onvermijdelijk te leiden tot de gebeurtenissen in de film, en in mijn gedachten was er maar één manier waarop dit zich kon ontvouwen en het enige dat zou gebeuren. worden de onvermijdelijke crucks van het drama. Dus het verhaal werd bijna tien jaar geleden geboren in een scheurend gesprek aan de telefoon en de ruggengraat ervan is sindsdien niet veranderd. Het is uitgebreider geworden; het is in ontwikkeling geëvolueerd, maar de botten ervan zijn nooit veranderd.

iH: Het is behoorlijk indrukwekkend dat de hele film maar op een paar personages is gebouwd, een film van twee uur.

JS: En ik denk niet dat de film klein aanvoelt.

iH: Dat doet het niet.

JS: Ondanks dat beperkte bereik.

 

 

iH: En de bar was een enorme aanwinst samen met de barman.

JS: Martin Sheen deed zulk ongelooflijk werk. Hij greep de rol gewoon op een manier die het onmogelijk maakte zich voor te stellen dat een andere acteur de rol zou spelen.

iH: Hij [Arthur] had zoveel leven voor hem. Er was een scène waar het zichzelf begon te vernietigen. Ik was van streek.

JS: Ik ook.

iH: En ik weet niet of ik net zo van streek zou zijn geweest als het de andere twee [Pratt & Lawrence] waren geweest.

JS: Juist, je voelt diep voor hem. Een van de meest opwindende dingen aan Arthur is dat hij zelf een kleine reis heeft gemaakt. Vanuit het oogpunt van Arthur is hij ontworpen om in de loop van een paar maanden een praatje te maken met een grote groep passagiers en dan een eeuw lang te slapen tot de volgende reis en dan te plagen met een nieuwe groep passagiers. Hij heeft nog nooit iemand echt leren kennen zoals hij Jim en Aurora leert kennen. Hij heeft jarenlang met niemand gesproken, en het resultaat is dat Arthur begint te groeien en menselijker wordt om nieuw terrein in zijn eigen wezen te verkennen, en Michael begreep dat en portretteerde het zo prachtig, dat het echt de hele film verlicht. Hij is zo'n belangrijk personage.

iH: Je zou het pas weten als je hem echt zonder benen over de vloer ziet glijden, hij is zo geëvolueerd.

JS: Precies.

iH: Werkte je aan Dr. Strange in dezelfde tijd dat je aan deze film werkte?

JS: Ja, ze overlapten elkaar. Terwijl dit in voorbereiding was, werkte ik eraan Dr. vreemd, en toen nam Scott Derrickson het schrijven van over Dr. vreemd Ik was op de set voor Passagiers fof voorbereiding en op de set gedurende vier maanden en terwijl ze aan het afronden waren Dr. vreemd ze vroegen me om terug te komen, en ik ging terug en werkte nog zes weken aan de film om hem af te maken en kwam toen terug om post op te doen Passagiers. Het was een erg drukke tijd vanwege overlap tussen die twee foto's.

iH: Erg druk. Twee totaal verschillende soorten films, het is alsof je die lichtschakelaar aan en uit zet, heen en weer gaat.

JS: Ja, het was eigenlijk heel verrukkelijk omdat het zo verfrissend was om van het ene project naar het andere te gaan omdat ze zo verschillend zijn.

iH: Dr. Strange, ik heb die gezien en hij was geweldig!

JS: Ik ben zo blij zoals het is gegaan.

iH: Ik ben echt hit and miss met dat soort films. Deze trok echt mijn aandacht en ik heb er echt van genoten, het vloeide.

JS: Aan het ene uiteinde van het bereik van superheldenfilms, vooral met enorme casts van personages, kan het lijken op een kermisattractie waar ze leuk zijn, maar niet noodzakelijkerwijs diep. Je ruilt het vermogen in om een ​​paar personages diep te betrekken omdat het circus zo groot is. De focus, de stilte en de diepte erin Dr. vreemd laat je echt één personage en zijn dilemma leren kennen op een manier die ik diep bekrachtigend vind, ik spreek als een zeer bevooroordeelde waarnemer, maar ik denk dat het mijn favoriete Marvel-film is.

iH: Soms zijn die films een beetje veel. Ze zijn overbelast, maar dit leek subtiel genoeg om mijn focus vast te houden, en het was niet alleen overweldigd, het had goede speciale effecten maar niet overdreven gedaan waardoor ik niet wist wat er in hemelsnaam aan de hand was. Toen je op de set was voor Passagiers heb je een dialoog on-the-fly veranderd, of was het trouw aan je oorspronkelijke concept?

JS: Het is zeer trouw aan het script. We hebben zeker scènes aangepast voor beknoptheid en acteurs hadden soms ideeën, voor Chris of voor Jen pasten we lijnen op zeer kleine manieren aan, meestal wordt het opnamescript letterlijk op het scherm weergegeven. Wat vaker zou gebeuren, was dat we nieuwe scènes zouden verzinnen. Er waren dus maar weinig scènes die tijdens de productie werden geschreven die gingen over het voltooien van een emotionele boog of het vinden van momenten van verblijf. Er zijn dus scènes in de film die we niet in het opnamescript hadden toen we in productie gingen. Dus dat waren meer de schrijftaken op de set die dag waar het om ging, materiaal toevoegen en nieuwe manieren investeren in de delen van hun emotionele reis.

iH: Hoe zit het met het einde, was dat hetzelfde?

JS: Nee, het einde is het meest geëvolueerd. De allerlaatste scène, de epiloog, is altijd aanwezig geweest in de film. We hebben een paar verschillende runs genomen, manieren om het te benaderen. Maar zoiets heeft altijd bestaan. Het actie-einde van de film en het soort voltooiing van zowel het liefdesverhaal als de reis, dat is een gebied waar we wat nieuw materiaal goed hebben gedaan tijdens de productie. Enkele van de meest bevredigende momenten van afsluiting aan het einde van de film werden geschreven terwijl we aan het filmen waren.

iH: En het was echt een bevredigend einde, en dat was mijn grootste zorg. Denk je dat je nog andere films gaat maken in de passagier rijk?

JS: Het is erg verleidelijk. Ik heb tijdens de productie enkele virale shots voor de film gemaakt, en het zette me aan het denken over wat er nog meer zou kunnen gebeuren in dit universum in dit koloniale tijdperk. Omdat er 88 verloren jaren zijn vanaf het moment dat we ze zien en hun aankomst, is er genoeg meer ruimte voor Jim en Aurora, maar ik denk dat het meest voor de hand liggende doel zou zijn om andere verhalen te vinden in het universum van mensen die van planeet naar planeet springen. planeet.

iH: Jon, heel erg bedankt dat je vandaag met me hebt gesproken. Het was echt een genoegen; de film was perfect. Veel succes en hopelijk krijgen we in de toekomst weer de kans om te chatten.

Als je het interview leuk vond, bekijk dan onze interviews met Passagiers Productie ontwerper Guy Hendrix Dyas en redacteur Maryann Brandon, Klik hier!

 

 

 

-OVER DE AUTEUR-

Ryan T. Cusick is een schrijver voor ihorror.com en geniet erg van praten en schrijven over alles binnen het horrorgenre. Horror wekte voor het eerst zijn interesse na het bekijken van het origineel, The Amityville Horror toen hij nog maar drie jaar oud was. Ryan woont in Californië met zijn vrouw en elfjarige dochter, die ook interesse toont in het horrorgenre. Ryan behaalde onlangs zijn masterdiploma in psychologie en heeft de ambitie om een ​​roman te schrijven. Ryan is te volgen op Twitter @ Nytmare112

 

Pagina's: 1 2