Guy Hendrix Dyas behaalde zijn Bachelor of Arts aan de Chelsea School of Art en een Masters Degree aan The Royal College of Art. Guy begon zijn carrière in Tokio als industrieel ontwerper voor SONY. Gedurende die tijd trad Guy toe tot het Industrial Light and Magic-team in Californië, waar hij zijn filmcarrière begon als visueel effect-artdirector voor de film Twister. Guy ontwikkelde zijn vaardigheden als conceptartiest vele jaren voordat hij zijn eerste productieontwerpopdracht kreeg X2: X-Men United voor Brian Singer. Guy heeft ook gewerkt aan films zoals Superman Returns, Elizabeth, The Brother's Grimm, Indian Jones & The Kingdom of the Crystal Skull, en natuurlijk Passagiers. Guy werkt momenteel aan De Notenkraker. 

Guy Hendreix Dyas Productieontwerper - Passagiers [2016]

iHorror: Kun je onze lezers vertellen over productieontwerp?

Guy Hendrix Dyas: Deze nieuwe generatie filmmakers heeft een zeer gezonde balans tussen wat CGI zou moeten zijn en wat praktisch zou moeten zijn, en twee interessante dingen om naar te kijken als productieontwerper zijn ten eerste de prestaties van de artiesten verbeteren. Als je ze in een omgeving plaatst waarin ze er echt zijn, of het nu in een ruimteschip of een griezelig bos is, verbeteren hun prestaties, echt waar. Ik weet het, ik heb aan beide soorten films gewerkt. Ten tweede is er meer realisme in de verlichting, ongeacht wat mensen zeggen. Als het groene scherm er is, zal het de kleuren van de set besmetten, en dat moet allemaal worden opgelost. Als je achtergronden gebruikt die zo ouderwets klinken, als je bijvoorbeeld een beweging nodig hebt en je hebt een dorp nodig, en je moet schoorstenen of een waterval zien, dan is dat een tijd om een ​​groen scherm binnen te halen. Maar als je iets stationair hebt dat niet beweegt, is dat een tijd om een ​​steun te gebruiken. Dan bespaar je uiteindelijk ook geld.

iH: het is belangrijk om die balans te vinden. Ik merk dat veel films overladen zijn met CGI, er gebeurt te veel. Zoals je al zei, het hebben van de balans tussen de twee verbetert de kwaliteit van de film enorm.
GHD: Dat doet het, er gebeurt nog iets anders en dat is de discipline van de filmmakers. Als je alles op de post mag zetten en zegt: "Ja, we zullen het later afhandelen", wordt het vertellen van verhalen een beetje slordiger omdat je dingen niet hoeft uit te zoeken, je duwt het op de weg. Maar als je gedwongen wordt om het uit te zoeken, is er de set, er is alles, je hebt geen excuus, je moet de scène vastleggen, je moet de uitvoering vastleggen. Ik denk dat dat in hoge mate de filosofie van Morton met PASSENGERS was: laten we proberen deze emoties vast te leggen van mensen die verliefd worden in de ruimte, wat dat project zo speciaal maakte. Er waren geen wapens, er waren geen monsters, het was op zoveel manieren zo aantrekkelijk dat het me deed denken aan de klassieke sciencefictionfilms. Heel erg voor mij, het voelde als de film Silent Running uit de jaren '70. Weet je nog Silent Running?

iH: Nee, ik heb het nog nooit gezien.

GHD: {Lacht} Ze speelden het altijd op herhalingen toen ik een kind was. Een fantastische film over een man in de ruimte die het verloren bos van de aarde probeert te redden. Zeer actueel. Een beetje gek om 's nachts te zien, maar toch is het idee de rode draad van dat idee zo slim, dat denk ik PASSENGERS valt in dezelfde familie van doordachte en slimme scripts. Toen ik de trailer bekeek, merkte ik meteen dat het heel netjes in elkaar zat, het vloeide echt. Vaak kijk ik naar een Sci-Fi-trailer en er gebeurt zoveel dat het erg verwarrend kan worden. De sets zijn geweldig en het zal veel mensen aanspreken. Ik ga niet tegen je liegen. Ik sta momenteel onder grote druk en maak me grote zorgen. Voor het decorontwerp heb ik geprobeerd een paar regels te overtreden in termen van wat onze verwachtingen zijn. Ik heb als conceptartiest aan veel sciencefictionfilms gewerkt, en dit is de eerste keer dat ik als productieontwerper de kans krijg om daar de leiding over te hebben. Voor mij wilde ik de attributen van het bedenken van esthetiek vermijden en op zoek gaan naar het ruimteschip dat overal doorheen rende. Meestal wat er gebeurt met ruimteschepen en het is logisch als je erover nadenkt. Je bedenkt een look, de kleur van de muren, de kleur van de vloer en die kleuren lopen meestal door het ruimteschip omdat ze dat zouden doen. Maar in ons geval hebben we een ruimteschip dat in feite passagiers over grote afstanden transformeert. Zodra ze op hun bestemming aankomen, is er een periode van rehabilitatie om in dropships naar de planeet te gaan. Dat is vier maanden retail hell heaven; je wilt er echter naar kijken, en voor mij was dat onze speeltuin om met de kleur van de film te spelen en ons in staat te stellen de stemming te veranderen. Ik weet zeker dat het jullie is opgevallen dat er een bar is, een art-decobar in het midden van het ruimteschip. Filmfanaten zoals ik zullen enkele interessante parallellen opmerken met die van Stanley Kubrick De glans. Morton en ik waren in het begin erg aan het praten hoe we de relatie tussen Chris' personage Jim en de Barman kunnen vastleggen, hoe kunnen we die band creëren? Het had zeer vergelijkbare kenmerken als het personage van Jack Nicolson in De glans en we houden ervan hoe die film ook hielp om eenzaamheid te projecteren, vanuit het oogpunt van Jack. Dus dat was een enorme invloed voor ons als het op de bar aankwam. Ik nam gewoon de essentie van dat idee en verhoogde het decor, verhoogde de rijkdom en warmte van de set. In een wereld van isolatie en eenzaamheid hadden we een baken nodig, een plek voor de twee passagiers waar Jennifer en Chris naartoe wilden. Zo is er deze warme juwelendoos. Er is een zeer verleidelijke ruimte, met deze zeer charismatische robot die hen bedient, de enige andere mens die ze kunnen ervaren, ook al is hij synthetisch. Voor mij was het een heerlijk idee om iets uit de jaren 1920 op een ruimteschip te zetten dat zo ver in de toekomst lag, en we namen dat concept en gingen ermee aan de slag. We wilden dat ze een romantische maaltijd hadden. Verdomme, waarom zou je geen 18e-eeuws Frans restaurant maken met enorme kolommen van 18 meter hoog en een klassiek raam dat uitkijkt op de ruimte. Dus je zit daar met je geliefde, eet een maaltijd bij kaarslicht en het universum draait buiten rond, en dat is een trippy idee. We hadden het gevoel dat we nooit meer een kans zouden krijgen om dit te doen, dus daarom gingen we ermee aan de slag.
iH: Hoe zit het met het zwembad in de film?

GHD: We zochten maanden en maanden naar een echt zwembad in Atlanta waar we schoten, en uiteindelijk haalden ze de trekker over op het laatste moment dat we een zwembad hadden gegraven op hun mooie nieuwe parkeerplaats bij Pine Wood. [Lacht] Ze waren er niet zo blij mee, maar ze waren dol op de set toen we ermee klaar waren. Dus gedurende zes weken hebben we een gat gegraven, we hebben het bekleed en dit zwembad van olympisch formaat gemaakt met dit enorme koepelvormige raam, en het was een prachtig moment. Dat is echt de toevluchtsoord van Aurora Jennifer Lawrence. We werkten echt aan deze diepe blues die echt symbool stond voor reiniging. Het was een plek waar iemand zich kon verstoppen, iemand in haar hachelijke situatie.

iH: Ik denk echt dat je hebt bereikt wat je met de scène wilde bereiken.

GHD: Bedankt

iH: Het was prachtig en om nu te weten dat het echt is gebouwd en niet CGI is best verbazingwekkend.

GHD: De set die mensen niet zal laten geloven dat het is gebouwd alleen omdat het zo bizar is, wordt de observatie genoemd. Het is een grote ruimte met deze zeer dynamische ribben die rond komen. Ze zijn zo mooi gemaakt van hout, zorgvuldig geschuurd, ze zien eruit als deze futuristische legeringen, maar op film zien ze er misschien uit alsof ze op de computer zijn gemaakt.\

iH: Heel erg bedankt, kerel!

Blijf op de hoogte voor een recensie van de film en meer interviews voor Sony's PASSENGERS in de komende weken!

 

 

Pagina's: 1 2