Van het monster van Boris Karloff tot Dracula van Bela Lugosi en dat van Robert Englund Freddy volgens Dr. Lecter van Anthony Hopkins zijn de beste portretten van schurken in het genre altijd geprezen en zullen ze voor altijd geprezen blijven. Met dat in gedachten vond ik dat het tijd was om wat licht te werpen op een handvol van de meest ondergewaardeerde, maar gedenkwaardige boosdoeners die niet altijd de erkenning hebben gekregen die ze zo duidelijk verdienen.

Robert De Niro als het monster van Frankenstein (Mary Shelley's Frankenstein, 1994)

Het lijkt een beetje vreemd om een ​​van de grootste Amerikaanse acteurs in de filmgeschiedenis op deze lijst te hebben staan, maar De Niro's optreden in het epos van Francis Ford Coppola was er een voor alle leeftijden. De Niro bezat het scala aan emoties dat het monster van Frankenstein moest oproepen - walging, sympathie, woede en angst - maar het was niet de onmenselijke kracht die werd getoond om het hart van de borst van de geliefde van Dr. met Karloff's Monster, maar eerder de dialoog die kijkers met grote ogen verstarde.

"Niet zozeer dingen geleerd als dingen ... herinnerd."

Toen hij de arts van Kenneth Branagh om 'een metgezel' vroeg. Een vrouw,' gaf De Niro aan, 'ik heb liefde in me zoals je je nauwelijks kunt voorstellen, en woede zoals je niet zou geloven. Als ik die ene niet kan bevredigen,' dan zal het hoofd trillen van heerlijk genot, 'zal ik dat doen verwennen de andere." Later, toen Frankenstein de taak die hij had beloofd wilde opgeven, verzekerde De Niro: 'Als je me mijn huwelijksnacht ontzegt. Ik zal bij je zijn op de jouwe.

De Niro's Monster liet er geen twijfel over bestaan ​​dat hij zijn beloften nakwam.

Everett McGill als dominee Lester Lowe (Zilveren kogel, 1985)

Hoewel de verbluffende prestaties van Silver Bullet erbij horen Kent Broadhurst, als je een regelmatige lezer van iHorror bent, ben je je volledig bewust van mijn affiniteit met niet alleen deze Stephen King-bewerking, maar ook met McGills vertolking van dominee Lowe. Hoe ver zou een man gaan om zichzelf te beschermen, zelfs als hij om de verschrikking smeekte: 'Laat het ophouden, lieve God. Laat het eindigen.”

Van de onthulling tot een achtervolging die eindigde met McGill die een ooglap wiegde en een dreigende schaduw van vijf uur, we leerden dat de kleine Marty een vreselijk ongeluk zou krijgen.

"Nou Jane ... kleine broers doen dat soms."

Eet je hart uit, Negan.

https://www.youtube.com/watch?v=jUBvcS5KEYc

Dan O'Herlihy als Conal Cochran (Halloween III: Season of the Witch, 1983)

Ingetogen uitvoeringen kunnen het meest verontrustend aanvoelen, en dat stond buiten kijf in het geval van O'Herlihy als Cochran. Toegegeven, sommigen klopten (en kloppen nog steeds) de derde aflevering van Halloween voor een schurk die niet Michael Myers heette, maar de kalme, beheerste buitenkant van Cochran was nooit van streek, zelfs niet toen de dingen om hem heen uit elkaar vielen.

In plaats van in paniek te raken toen zijn Stonehenge-complot werd ontrafeld, bood O'Herlihy gewoon een soort bespotte golfklap aan. En zijn kleine verhaal gericht op een geboeide Dr. Challis (Tom Atkins) vertelde het verhaal van het feest van Samhain, toen 'de heuvels rood kleurden van het bloed van dieren en kinderen'. Zijn vrolijke "truc met de kinderen" werd gecementeerd met elk grammetje ziedende minachting dat uit zijn mond kroop tegen de kleintjes "bedelarij voor snoep.”

Kwade opzet met een vleugje straffeloosheid. De definitie van horror.

Tom Noonan als Francis Dollarhyde (Manhunter, 1986)

Het moet gezegd worden, ik heb altijd een vreemde fascinatie gehad, durf ik te zeggen obsessie met het Thomas Harris-personage dat altijd op de achterbank zit van Hannibal the Cannibal.

Terwijl Red Dragon bood Ralph Fiennes meer gelegenheid om niet alleen te onderzoeken wat de Tandenfee creëerde maar ook bleef beïnvloeden, maar Noonan was precies wat ik in gedachten zag toen ik Harris' gelijknamige roman las. De kracht, een leven geleefd in verbeelding en dromen, en de goddelijke manier en gruwel van zijn worden.

De scène die de essentie van Dollarhyde samenvatte (en de kijkers akelig wit achterliet) kwam met Freddy Lounds (Stephen Lang) vastgelijmd aan een antieke rolstoel en dreigde dat zijn oogleden aan zijn voorhoofd zouden worden geniet. Met intense woede die door elke porie pulseerde, was Noonan's aflevering van "Je bent me AWE verschuldigd" genoeg om collectieve incontinentie te veroorzaken bij het gezondste publiek.

Slechts een paar van mijn favorieten. Vertel ons over de jouwe.