Voor veel millennials was Scream een ​​soort culturele mijlpaal. Het liet velen van ons kennismaken met het horrorgenre en zette een paar opwindende jaren van postmoderne, zelfreferentiële tienerbloedbaden in gang die we onze ouders smeekten om ons binnen te sluipen of ons te verhuren voor ons volgende slaapfeestje. Het was een overgangsritueel.

Bij het opnieuw bekijken van het voor een recente aflevering van Homo's op Haunted Hill, Ik vond mezelf weer helemaal geklonken. Zoals de voorkant flaptekst van ... nou ja, zo ongeveer alle Dimensie Home Video release uit de jaren '90, het was "hip, sexy en non-stop eng." Ja, ik zou deze thriller aanbevelen aan vrienden.

De rauwe terreur van die openingsscène met Drew Barrymore (op zich een perfecte korte film), de geweldige cast die de hele tijd op zijn tenen over die lastige tonale hoge draad loopt, Van Wes Craven perfecte barometer over wat gespeeld moet worden om bang te zijn en wat gespeeld moet worden om te lachen, Kevin Williamson's zweep-slim script met gedenkwaardige personages, eindeloos citeerbare dialogen en een whodunit-mysterie dat nog steeds zou werken zonder de humor. En tenslotte, Marco Beltrami's agressieve score ... Ik zou kunnen doorgaan.

Gillen heeft me veel geleerd over de wereld van horror. Als het niet voor Gillen, ik had er nog nooit van gehoord Prom Night, The Fog, Terror Train, I Spit on Your Grave, De stad dat gevreesde Sundown, en vele anderen. Dit werden enkele van de vele films die ik mezelf zou ontdekken in de maanden en jaren nadat ik ze had gezien Gillen om mijn horroropleiding af te ronden en te zien of ik in staat zou zijn om alle non-stop terreur en spanning te weerstaan ​​die me werden beloofd door elk van hun lugubere, zongebleekte VHS-boxen die naar me staarden vanuit de stoffige planken van mijn lokale video winkel.

Ik hou van de film.

Ben er dol op!

Het is perfect!

Eén ding zat me echter altijd dwars.

In de film, horrorfilmnerd en videotheekmedewerker Randy (jamie kennedy), stelt dat er drie belangrijke regels zijn waaraan je moet voldoen om te overleven als je in een enge film terechtkomt (in willekeurige volgorde).

1.) Je moet nooit zeggen: "Ik ben zo terug."
2.) Je mag nooit drinken of drugs gebruiken.
3.) Je kunt nooit seks hebben

Destijds twijfelde ik er niet aan, want wat wist ik in godsnaam van horrorfilms? Ik had er misschien zes gezien. Hoe meer ik me echter in het genre verdiepte, hoe meer ik me realiseerde dat deze regels niet van toepassing zijn op zoveel films als je zou denken en dat vooral deze mythe van maagdelijkheid misschien niet zo'n cliché is als de casual fan zou kunnen aannemen.

Op een gegeven moment, als heldin van de film, Sidney (Neve Campbell), kijkt door een stapel huurfilms met Jamie Lee Curtis, Randy zegt:

"Jamie Lee was altijd maagd in horrorfilms."

Hoewel ze misschien niet te zien was in scènes die de moeite waard waren Rode Schoen Dagboeken in haar vroege horrorwerk is ze verre van maagd in de meeste van haar horrorrollen. Ja, Halloween's Laurie Strode lijkt een onderdrukt Amish-meisje met de slechtste Rumspringa ooit voor haar eerste twee gevechten met Michael Myers (hoewel ze in het vervolg een zoete "zullen ze of niet?"-relatie krijgt met de schattige paramedicus Jimmy), maar haar volgende horrorrol in The Fog van John Carpenter (1980) liet haar Elizabeth spelen, een geile lifter die met Tom Atkins in bed springt nadat ze hem ongeveer 32 seconden kende. En wie kon het haar kwalijk nemen? Het is moeilijk om de Atkins te weerstaan.
Hetzelfde kan gezegd worden van Curtis' andere horrorrollen. Het is niet onrealistisch om te denken dat haar high-kickin' prom queen wannabe, Kim, in Prom Night (1980) kreeg ruzie met haar vriend, Nick (Casey Stevens). Ze zinspeelt er zelfs op in een scène waarin ze haar maagdelijke vriendin Kelly geruststelt (Maria Bet Rubens), dat zij degene was die Nick vroeg om seks te hebben en niet andersom. Progressief!

Je blijft de politie vragen om te kijken Prom Night en tijd besparen, Randy, maar misschien moet je het ook nog eens afwachten. Haar Alana in Terror Train (1980) lijkt DTF voor David Copperfield (speelt een goochelaar in een verbazingwekkende vertoon van bereik). Dat is ver verwijderd van de onderdrukte, boterkarnende Laurie.

Naast Curtis' vroege horrorfilms zijn er verschillende andere gevallen waarin niet-maagdelijke personages het einde van hun respectievelijke films bereiken. Zelfs voordat Halloween, je hebt het griezelige van Bob Clark Zwarte Kerstmis (1974) waar Jess (Olivia Hussey) is niet alleen seksueel actief, maar is van plan een abortus te ondergaan, zodat ze een eigen leven kan leiden voordat ze huisvrouw en cheerleader wordt voor haar losgeslagen vriend, Peter (Keir Dullea).

Het is een verontrustend openhartige en nog steeds verfrissende verhaallijn om te spelen in een slasher-film die wordt gemaakt op hetzelfde moment dat de Roe v. Wade. Waden geval werd gedebatteerd in Amerika. Wat nog interessanter is, is hoe beide remakes van die film deze verhaallijn volledig hebben vermeden. Voor zover we willen denken dat we als samenleving zijn gekomen, zijn er helaas nog steeds enkele onderwerpen waarvan filmmakers (en risicomijdende studio-execs) bang zijn dat ze sommige doelgroepen zullen vervreemden.

Zelfs de slasher-films die volgden Halloween's wake waren niet zo moralistisch als sommige van de meer fervente tegenstanders van het genre je willen doen geloven. In Vrijdag 13th (1980), wordt gesuggereerd dat Alice (Adrienne koning) heeft de nacht doorgebracht bij haar baas, Steve (Pieter Brouwer), en ze leeft nog steeds om die mooie ochtend op het meer te zien. Weet je, voordat Jason haar het meer in trekt. In het vervolg van die film uit 1981, Ginny (Amy Staal) brengt de nacht door met vriend, Paul (John Furey)), en leeft niet alleen, maar wordt een van de meest kick-ass heldinnen die het genre ooit heeft gezien. Ook al Deel III's Chris (Dana Kimmel) en Het laatste hoofdstuk Trish (Kimberly Beck)) flirten actief met de mannen in hun leven en zijn verre van beschut. Ze hebben ook behoeften.

Laatste meiden willen gewoon plezier hebben, jullie allemaal!

Beide jaren 1980 Hij weet dat je alleen bent En 1981's Mijn bloederige Valentijn hebben liefdesdriehoeken waar de heldinnen, Amy (Caitlin O'Heaney) en Sara (Lori Hallier), worden verscheurd tussen twee geliefden (en voelen zich een dwaas). Arme Laurie kon Ben Tramer niet eens zover krijgen dat ze haar hippe nieuwe kniekousen opmerkte terwijl de kopjes van Amy en Sarah overlopen. Over oneerlijk gesproken! En hoe kon ik Scotty vergeten (Rebecca Kalding) in de jaren 1979 Stille schreeuw kibbelen met haar pensionbuurvrouw terwijl ze een bewonderenswaardige Dorothy Hamill speelt? Je krijgt wat, gurl! #doelen

Uiteraard Schreeuw het briljante is dat het het stereotype van de 'overlevende maagd' naar voren brengt, alleen om het recht in het gezicht te slaan wanneer de heldin van de film, Sidney, het uiteindelijk overleeft, zelfs nadat ze met haar psychopathische vriend, Billy (Skeet Ulrich). Niet alleen dat, ze mag de sequels overleven en wordt alleen maar sterker met elke ronde. En ik hoop dat dat het geval zal zijn voor Sid's nieuwste avontuur met Ghostface.

Ondanks dit alles, als je een bomvolle vertoning van een nieuwe horrorfilm bijwoont, hoor je onvermijdelijk iemand iets zeggen in de trant van 'oh, ze is veilig. Ze ziet eruit als een maagd.” Het is vreemd dat dit nog steeds zo'n veel voorkomende verkeerde benaming is over het genre. Misschien was Halloween zo'n groot cultureel evenement dat het het enige voorbeeld is waar mensen uit putten als ze 'slasher' denken.

Misschien kunnen we in de toekomst de laatste meisjes en jongens omarmen met een beetje kilometers en ervaring op hen. Wat dacht je van een paar laatste mannen en vrouwen? Mensen die een paar huwelijken hebben gehad, een paar slecht aangepaste kinderen en een handvol verslavingen?

Trouwens, wat maakt maagden eigenlijk zo interessant? Iedereen die ooit zijn hoofd in een incel-chatroom heeft gestoken of een evangelische zuiverheidsbal heeft bijgewoond, zou je vertellen dat dit een foutief fabeltje zou zijn.

Denk aan de mogelijkheden! HR bloedbad! Timeshare-doder! Wat dacht je van Slaughter High op een reünie van 30 of 50 jaar? Jason neemt de spetterende! Kabouter 24: Shady Pines, Lep! Kinderen van de afgeroomde maïs!

De toekomst is helder.