Het is lang geleden dat we de Drakenwacht serie op Playstation 2. Evenzo voelt het als een lange tijd geleden dat we speelden Nier op consoles van de laatste generatie. Nou, het is tijd om wat van die JRPG-kennis af te stoffen en jezelf klaar en enthousiast te maken voor Nier: Automaten.

Deze inzending vindt plaats na de gebeurtenissen van Drakenwacht en Nier (afhankelijk van welk einde je hebt) en zet je in de Android-hielen van 2B. Dit is lang nadat mensen van de aarde waren verbannen door een vijandige buitenaardse soort en gedwongen waren (en klaar voor de strijd) op de maan te leven. De aliens blijven net buiten de baan van de aarde en sturen naar verluidt nog steeds machines om door te gaan met het stinken van ravage op het aardoppervlak.

Mensen hebben hun eigen troepen naar de aarde gestuurd in een poging de vijand weg te jagen. De getijden veranderen. Verzetskrachten hebben een kamp opgezet, en dieren en planten duiken sporadisch weer op. Sommige machines van de alien beginnen zich vreemd te gedragen en vallen in sommige gevallen niet aan tenzij ze worden aangevallen.

Met de RPG-hack en slash kun je wapens en aanvallen aanpassen door chips uit te wisselen die je onder andere sterkere aanvallen en gezondheidsherstel geven, terwijl verschillende tweehandige wapencombinaties leiden tot verschillende aanvalssnelheden en sterke punten. Door verschillende wapens aan elkaar te koppelen, krijgt de game een lange levensduur in termen van hernieuwde interesse in gameplay.

Het algehele ontwerp van de post-apocalyptische wereld is erg mooi. Weelderige hyperkleuren schilderen het landschap van woestijnen tot lege stadsgezichten. De meeste games van de post-apolalyptische aard hebben de neiging om te gaan voor de zware blauwe en paarse doom en somberheid pallet, deze houdt vast aan een aantal oogverblindende kleuren die hem onderscheiden.

2B wordt door het hele verhaal voortdurend geconfronteerd met existentiële elementen. De machines die op aarde blijven, zijn allang achtergelaten door hun buitenaardse scheppers, waardoor ze doelloos en zonder doel ronddwalen. De toon van die story beats, hit heeft veel gewicht met sociaal commentaar en spreekt veel over de menselijke conditie en ons huidige sociale klimaat. Ik hou ervan als games en films dit soort dingen doen. Ik hou van alle actie en RPG-dingen, maar toegevoegde details zoals deze zetten echt de kers op de taart. De missie van 2B en de zekerheid van de machine met het rechte gezicht beginnen te ontrafelen als ze de waarheid ontdekt.

De open wereld is enorm en verandert voortdurend. De wereld is opgesteld in verschillende arena's met elk hun eigen uiterlijk en vijanden. De uitgestrektheid is niet zonder eentonigheid. Na een tijdje verkennen begint de wereld er gedurende lange tijd ongeveer hetzelfde uit te zien. Je kunt ook niet meteen snel reizen op de kaart. De game dwingt je om vertrouwd te raken met de wereld voordat je de optie voor snel reizen krijgt, die je veel zult gebruiken.

2B en haar sidekick zijn androïden die zijn uitgerust met black box-recorders waarmee ze bewustzijn en geheugen kunnen overbrengen bij overlijden. Dit opent het spel voor een permadeath-scenario dat leent van de Donkere zielen serie. Na je dood heb je maar een beperkte tijd om je lijk te vinden en je uitrusting terug te krijgen. Onderweg zie je ook andere gevallen androïden van online spelers. Als je die lijken tegenkomt, kun je voor ze bidden en al hun uitrusting terugkrijgen om voor jezelf te houden of ze weer tot leven te brengen en ze een korte tijd naast je te laten vechten. Het is een vreemd systeem dat ik niet veel heb onderzocht, maar ik vind het wel leuk als ze proberen uit te breiden op het Dode zielen systeem.

Centrale verhaalmissies zijn fantastisch, ze stuwen de plot vooruit met grote onthullingen en intriges, terwijl ze ook coole baasgevechten bieden tegen even coole personageontwerpen. Het is triest dat de zijmissies zo vroeg in het spel hinderlijk worden. De eentonigheid van de zijmissies is er duidelijk om je te helpen bij het kweken voor XP, maar verpest de ervaring bijna volledig tijdens het proces. De game is zich ook bewust van zijn waardeloze zijmissies. 2B's sidekick vertelt 2B constant hoe belachelijk het is dat ze bepaalde alledaagse taken moeten uitvoeren, en vermeldt hoe deze dwaze missies het grotere geheel in de weg staan. 2B speelt de stem van de XP-boer door hem eraan te herinneren dat deze missies vreselijk zijn, maar dat ze noodzakelijk zijn. Ik geniet ervan dat dit spel zichzelf belachelijk maakt, maar ik had liever gehad dat ze de zijmissies interessant hadden gemaakt.

De besturing is precies wat je zou verwachten van een hack en slash JRPG-game. De respons is voldoende om combo's uit te voeren en nieuwe wapens zorgen ervoor dat je verschillende gevechtsmethoden leert terwijl je bezig bent.

Nier: Automaten is een cool spel, de esthetiek van de wereld helpt je ver om je betrokken te houden, zelfs tijdens de eerder genoemde, pijnlijke zijmissies. Het mooiste - en wat ervoor zorgt dat je terug blijft komen - is hoe het hoofdverhaal zich voortdurend uitbreidt en het motief en landschap verandert. Ik ben een fan van grote baasgevechten en Nier heeft tal van bevredigende. In een tijd dat ik me verveelde als games er hetzelfde uitzagen Nier heeft een lange weg afgelegd om dingen fris en interessant te houden in zowel ontwerp, creativiteit als uitvoering.