Hoewel het een algemene verklaring is die weliswaar niet op elke film van toepassing is, is er meestal een groot verschil tussen in de bioscoop uitgebrachte horrorfilms en degenen die rechtstreeks naar VOD gaan. Nooit waren die verschillen duidelijker dan in 2014, wat een fantastisch jaar was voor de laatste en een absoluut verschrikkelijk jaar voor de eerste.

Late fasen is nog een andere reden waarom het huis momenteel de beste plek is om horror te consumeren.

Geregisseerd door de Spaanse filmmaker Adrian Garcia Bogliano (Hier komt de duivel) en afgelopen vrijdag uitgebracht op VOD-verkooppunten (en in beperkte theaters), Late fasen gaat over de blinde legerveteraan Ambrose McKinley, die aan het begin van de film naar een bejaardentehuis verhuist.

Op zijn eerste nacht daar worden de buurman en de hond van Ambrose brutaal aangevallen door een beest dat hij niet kan zien, en het wordt hem al snel duidelijk dat er een weerwolf in de gemeenschap woont. Nu de volgende volle maan over 30 dagen nadert, bereidt Ambrose zich voor op de strijd en gaat hij op zoek naar wie van hem het beest in zich herbergt.

[youtube id = "EJgXfzSYehk"]

Als ik één belangrijk verschil zou moeten uitkiezen tussen Hollywood-horror en onafhankelijke horror, dan zou het zijn dat indie-horror zich meer bezighoudt met het verhaal, omdat het ontbreken van een wijdverbreide bioscooprelease filmmakers de vrijheid geeft om zich te concentreren op wat belangrijk is, in plaats van op wat geld oplevert. En wat belangrijker is, is het verhaal.

Zoals alle beste horrorfilms die dit jaar rechtstreeks naar VOD zijn gegaan, Late fasen is vooral karaktergedreven, tot het punt dat een groot deel van de film weinig te maken heeft met de dreigende weerwolfdreiging. Hoewel de film aan het einde van het boek een groot deel van de horror bevat, wordt het grootste deel van de speeltijd besteed aan het volgen van het dagelijkse leven van Ambrose, terwijl hij kerkbijeenkomsten bijwoont en worstelt om een ​​band te krijgen met zijn zoon - en alle anderen met wie hij in contact komt met.

Gespeeld door de altijd fantastische Nick Damici (Inzet Land), is Ambrose een van de beste en meest memorabele horrorfilmpersonages van het jaar, het soort grijze oorlogsveteraan waarvan het moeilijk is om niet van te houden. Hij is een totale lul en hij verontschuldigt zich er niet voor, maar je weet gewoon diep van binnen, slechts enkele ogenblikken nadat je hem hebt ontmoet, dat er veel meer aan de hand is dan de norse buitenkant. Denk aan Clint Eastwood in Gran Torino, tot aan de geliefde hond en affiniteit voor geweren toe.

Hoewel de echte vreugde van Late fasen is gewoon een vlieg op de muur van Ambrose's leven, vergis je niet: dit is een geweldige weerwolffilm. Terwijl weerwolven in de bioscoop de laatste jaren grotendeels door de computer zijn gegenereerd, is (zijn) de weerwolven die in Late fasen zijn volledig praktisch, en heilige shit zien ze er geweldig uit.

Toegegeven, het ontwerp van de wolven wankelt op de rand van stoer en oubollig, maar ik zeg dat op de meest liefdevolle manier die mogelijk is. Praktische effecten zijn altijd beter dan CGI als het gaat om filmmonsters, en Late fasen is de thuisbasis van een handvol fans van horrorfilms uit de jaren 80 die huilen van pure vreugde.

En ja, er is een transformatiescène. En ja, het is een van de beste in vele jaren. Ik zou je voeten kussen als je voeten voor me waren, Robert Kurtzman.

Hoe goed een weerwolffilm ook is, misschien is de meest indrukwekkend ding over Late fasen is de manier waarop het dat subgenre overstijgt en alle bekende elementen levert die je zou verwachten, maar ze netjes verpakt in een verhaal dat over zoveel meer gaat dan harige monsters. Er is hier zeker genoeg horror gaande, maar het is het hart, de humor en de oprechte emotie van Bogliano's Engelstalige debuut die het onderscheidt van de rest. Dit is uiteindelijk een verrassend menselijk verhaal.

Dat is niet alleen het geval Late fasen een van de allerbeste horrorfilms die 2014 te bieden heeft, maar het is ook een van de ronduit beste weerwolffilms in jaren. Er zijn niet al te veel recente films uit dat subgenre die de goederen hebben geleverd, en deze dient in feite als een grote verontschuldiging voor al die CG-beladen onzin die de afgelopen jaren op tafel hebben gezet.

Bottom line: Late fasen is een bejaarde Zilveren kogel. En ik kan geen grotere lof bedenken dan dat. Huur Het. Direct.