Sequels. Soms, in het geval van films als Texas Chainsaw Massacre 2, ze brengen iets compleet nieuws en anders op tafel. Andere keren nemen filmmakers de 'als het niet kapot is, repareer het niet' benadering, en leveren ze meer van hetzelfde.

Het vervolg van de Ford-broers op hun zombiefilm uit 2010 The Dead valt in de laatste categorie. Maar maak je geen zorgen. Omdat meer van hetzelfde niet altijd een slechte zaak is in de wereld van vervolgfilms, vooral wanneer wat wordt gerepliceerd een van de beste zombiefilms van de afgelopen jaren is.

Deze week uitgebracht op dvd en Blu-ray, De Doden 2: India heeft hetzelfde eenvoudige uitgangspunt als zijn voorganger, waarbij de locatie natuurlijk verandert van Afrika naar India. Net als in de eerste film werkt een Amerikaan samen met een local op een epische reis, waarbij het pad naar hun bestemming geplaveid is met ondode geesten.

De Amerikaanse turbine-ingenieur Nicholas Burton is deze keer de hoofdpersoon en bevindt zich op 300 mijl afstand van zijn zwangere vriendin Ishani, wanneer de doden uit hun graven opstaan. Nadat hij zijn enige vervoermiddel heeft verloren, ontmoet Nicolas een jonge jongen genaamd Javed, en de twee doorkruisen samen het verraderlijke landschap, in een wanhopige poging om Ishani te redden voordat het te laat is.

Terwijl The Dead ging over vaders die op zoek waren naar hun zoons, De Doden 2 is meer een liefdesverhaal verpakt in een zombiefilm, en helaas is dat kernverhaal het zwakste aspect van de hele film.

Het is nooit duidelijk hoe lang Ishani en Nicholas samen zijn en ik merkte dat ik niet zo veel in hun relatie had geïnvesteerd, wat waarschijnlijk een neveneffect is van het feit dat we ze nooit samen zien, voordat de shit de fan raakt. Door direct in de actie te springen, laat het script weinig ruimte over voor karakter- en relatieontwikkeling, en die relatie en het karakter van Ishani lijden allebei als gevolg.

Gedurende het grootste deel van de film probeert Ishani haar traditionele vader ervan te overtuigen dat Nicholas de man voor haar is, en die delen van de film zijn gewoon niet half zo boeiend als de delen van Nicholas 'reis. In plaats van te wroeten voor hun hereniging of de liefde tussen hen te voelen, valt de hele relatie behoorlijk plat, en slecht acteerwerk van de hoofdrolspeelster helpt niet veel.

Gelukkig klopt er een relatie in het hart van de film die echt aanvoelt en zowel goed geschreven als geacteerd is, namelijk de relatie tussen Nicholas en Javed. Terwijl het geïmproviseerde vader en zoon-duo vechten voor hun leven tussen hordes ondoden, leren ze allebei veel over zichzelf, via elkaar, en het is hun relatie die het meest boeiend is. De Ford Brothers begrijpen duidelijk dat de beste zombiefilms een grote focus hebben op menselijk drama en interactie, en het gezelschap tussen Nicholas en Javed vult voldoende de kloof die is ontstaan ​​door de matte relatie die de plot drijft.

Wat betreft de zombies, ze zijn van de langzaam lopende, beperkte make-upvariant, net zoals ze waren The Dead. Moderne filmzombies worden niet veel beangstigender of beter uitgevoerd dan wat de broers Ford met beide films naar de tafel hebben gebracht, waardoor hun ontluikende franchise een ouderwetse uitstraling krijgt die in de meeste zombiefilms die na De baanbrekende klassiekers van George Romero.

De broers kennen hun zombies beslist en degenen die hier worden tentoongesteld, zijn behoorlijk huiveringwekkend, met weinig meer dan witte contactlenzen die het verschil markeren tussen de doden en de levenden. Het is eenvoudig en het werkt helemaal, waardoor de film realistisch is in plaats van gruwelijk overdreven. Zombies worden niet enger naarmate ze er slordiger uitzien, en de zombies die er wonen De Doden 2 zijn verfrissend eenvoudig en effectief - ook al voelen ze nooit een grote bedreiging, vooral niet voor onze held.

Wat betreft het bloed, het is overvloedig en soms wreed bruut, met zowel praktische effecten als CG-bloed dat samenkomt om het bloedbad over te brengen. De CGI is merkbaar maar leidt nooit af, wat bewijst dat high-tech effecten de huidige horrorfilms niet altijd hoeven te verpesten.

All in all, De Doden 2 doet veel meer goed dan fout, en de enige echte klacht die ik erover heb, is dat het net iets te veel lijkt op wat we in 2010 zagen. The Dead voelde als een verademing, na zoveel pisarme zombiefilms, De Doden 2 voelt als diezelfde ademhaling, en ik kon het niet helpen, maar wou dat er een beetje een andere weg was ingeslagen.

Dat gezegd hebbende, het streven naar het opnieuw maken van een van de beste zombiefilms van de afgelopen jaren is opnieuw geen vreselijke zaak, en daarmee hebben de gebroeders Ford nog een zombiefilm gemaakt die lichtjaren voorloopt op de meeste uitvoer van het subgenre. De Doden 2 is een verdomd fijne zombiefilm, aan het eind van de dag, die de reputatie van de moderne zombiebioscoop opnieuw helpt verbeteren.

Hier is te hopen dat als de Ford-broers besluiten te maken The Dead een trilogie, ze gaan in een iets andere richting met de derde aflevering. Ik zou ze graag nog een ander zien doen, ik ben er gewoon niet zeker van of het kijken naar een andere kerel die voertuigen ruilt en negentig minuten lang zombieaanvallen vermijdt, de derde keer aantrekkelijk zou blijven.