Oké, dus een deel van mijn werk hier bij iHorror is om je leuke recensies te geven voor aanstaande, nieuwe of nieuw-achtige horrorromans. Ik heb gelezen als een gek, dus ik dacht dat ik vier van mijn laatste recensies met je zou delen in één post! Ik heb vorige maand de twee Samhain Publishing-novellen gelezen, maar wilde wachten tot je ze kon kopen voordat je deze recensies plaatste ... dus zonder verder uitstel:

Het is allemaal leuk en games tot ...

Marty Weaver, een emotioneel gehavende dichter, wordt zijn hele leven gepest. Wanneer hij naar het meer rijdt om een ​​oude vriend te vertellen dat hij verliefd is geworden op een meisje genaamd Jennifer, ontmoet Marty drie sadistische moordenaars die een paar gekke spelletjes voor hem in petto hebben. Maar Marty heeft zijn eigen duistere geheimen diep in hem begraven. En vanavond, wanneer alle pijn uit het verleden wordt geactiveerd, wanneer die geheimen worden onthuld, zal het bloed stromen en zal de hel opstaan.

 

 

"... een wijze man vertelde haar ooit dat poëzie een onzichtbare kracht heeft die de ziel overstijgt."

Verreweg het beste nieuwe stuk fictie dat ik dit jaar heb gelezen. Met Duisternis stijgt, Brian Moreland herinnerde me eraan waarom hij een van mijn twee favoriete (niet King, Laymon, Ketchum… enz.) Auteurs is (de andere is Ronald Malfi). Ik ben een grote fan van zijn roman, Schaduwen in de mist, maar ik denk dat deze novelle het evenaart.

Duisternis stijgt gaat op zoveel plaatsen, het is moeilijk over te brengen hoe geweldig deze novelle is. Het is op sommige plaatsen donker en korrelig en op andere mooi en poëtisch. Het is op sommige plekken volkomen gemeen, maar gaat dat tegen met momenten van opbeurende magie.

Ik maakte meteen contact met de hoofdpersoon, Marty Weaver, op dezelfde manier als met Laymon's Ed Logan in Nacht in de eenzame oktober (mijn favoriete Richard Laymon-boek). Dat alleen al spreekt boekdelen voor mij. En net als die Laymon-roman, is Moreland's vermogen om de lichte en donkere kanten in evenwicht te brengen in een romantische wals over een vloer gemaakt van dood vlees en macabere visioenen ronduit inspirerend.

Voeg een soundtrack toe met de Stones, The Doors en mogelijk een beetje Alice Cooper… en je hebt me hook, line en sinker.
Darkness Rising is een perfect voorbeeld van hoe verbazingwekkend goede novellen kunnen zijn. Dit is een meesterwerk van Moreland.

5 sterren. Gemakkelijk. Het is nu beschikbaar ... neem een ​​exemplaar: Amazone    Barnes and Noble

 

 

Jaren dertig van de jaren dertig van de drooglegging… Na een affaire met de vrouw van de verkeerde man, vlucht de smerige pianist Smitty Three Fingers de stad uit en vindt hij zichzelf aan het rinkelen aan het ivoor in een Louisiana honky-tonk van de wrede bootlegger Horace Croker en zijn trofee-vrouw Grace. Mensen komen naar The Grinnin 'Gator voor de sterke drank en burleske meisjes, maar ze blijven terugkomen voor Big George, de gigantische alligator die Croker in de vijver houdt. Het gerucht gaat dat Croker ex-vrouwen en vijanden aan zijn huisdier heeft gevoerd, dus als Smitty en Grace een verzengende affaire beginnen ... wat kan er dan misgaan?

Geïnspireerd door echte gebeurtenissen, combineert Gator Bait hardgekookte misdaad (The Postman Always Rings Twice van James M. Cain) met horror van creaturen (Tobe Hooper's Eaten Alive) om een ​​meeslepend verhaal van spanning te creëren.
Het kostte me een paar hoofdstukken om aan de stijl van Howe te wennen, maar hij raakte zijn groove. Helaas, net toen ik dacht "dit gaat zo gaaf worden", viel het een beetje plat.
De personages waren redelijk goed geschreven (Horace en zijn alligator Big George, stal de show).
Sommige van mijn huisdieren kwamen hier naar binnen, maar de meeste lezers zullen er waarschijnlijk geen probleem mee hebben (ik schrijf het liever zoals het gebeurt, een soort kerel. Ik hou niet van misplaatst flashbacks, vooral niet in kortere werken).
Toen het verhaal stroomde, merkte ik dat ik gelukkig teruggevoerd werd naar die Bruce Willis-film, Last Man Standing. In tegenstelling tot die film, waar Willis 'personage er eenmaal te diep in zit, kun je niet anders dan de spanning voelen, begint Howe diezelfde sterke sfeer op te bouwen, maar lijkt het dan gewoon los te laten.
Zijn schrijfvaardigheid is zeker aanwezig, ik merkte dat ik me niet druk maakte om het einde.

Voor een novelle is Gator Bait een behoorlijke lezing. Niet geweldig, maar niet slecht.
Op deze sta ik stevig midden op de weg.

Ik geef Gator Bait 3 sterren   Pak een exemplaar op Amazone

 

Nergens om naartoe te rennen!

Gillian Foster is wanhopig. Ze ontving niet lang geleden een heel vreemde brief per post. Sindsdien ziet ze overal schimmige figuren. Komt voor haar. In paniek op zoek naar een veilige plek, verlaat ze het huis met haar dochter Meg, maar ontdekt dat er geen manier is om haar achtervolgers te ontlopen.

Twintig jaar later wordt Gillian opgenomen in de psychiatrische inrichting van Hawthorne. Meg ontvangt een soortgelijke brief en wordt opgejaagd door een onzichtbare kracht. Is Meg ook geestelijk ziek, of zijn deze wezens echt? En zo ja, had haar moeder al die jaren geleden gelijk? Is er geen plek om je te verstoppen?

"Het was een schaduw, zonder enige kenmerken, en hij keek door het raam in de woonkamer rechtstreeks naar haar."

Dit is de eerste novelle van Mr. Lacey bij Samhain Publishing. Heb je je ooit zorgen gemaakt over die studieleningen? Die eerste (of volgende) rekening? Ik denk dat meneer Lacey er nachtmerries over heeft gehad. Gelukkig voor ons, liet hij zijn duistere geest een duivels leuk verhaal opwinden.

Er is een Teenage Bottlerocket-nummer genaamd 'They Came from the Shadows', ik wilde daar altijd een kort verhaal over schrijven, maar ik denk dat Een schuld die moet worden betaald vult de sleuf zodat ik dat niet hoef te doen.

Er zit veel plezier in deze, niet in de ironische, B-film, gewoon in het lezen van Lacey's gemakkelijke stijl. Alles voelt echt. En dat is geen gemakkelijke truc als je "schimmige" entiteiten neemt en ze in de echte wereld brengt. Lacey trekt het perfect uit.

Hij start ons met net genoeg schrik om onze kennismaking met Meg en Brian binnen te glijden. Voor mij zijn het kleine dingen zoals de fantoomtelefoontjes op het werk en de realistische barscène aan het begin die je onmiddellijk aan een personage binden en je in hun schoenen plaatsen. En zo hoort het te gebeuren.

Er is ook het verdriet van Megs gebroken huis. Opgroeien met een moeder die gek zou kunnen zijn, misschien wel gek, en een vader die gelooft dat een instelling de juiste plek voor haar is, Meg is klaar om de waarheid erachter te ontdekken, of ze dat nu wil of niet.

Mijn enige probleem (en het zijn kleine) is hoe gemakkelijk Brian ermee instemt om Meg te volgen (maar nogmaals, ik ben op het eerste gezicht gevallen voor meisjes en weet dat ik ze waarschijnlijk op elk avontuur zou hebben gevolgd) en het soort abrupt einde . Ik had graag wat meer aan de achterkant gehad.

Een zeer solide debuutroman van een veelbelovende nieuwe stem in horror. Een schuld die moet worden betaald levert scherp schrijven, schrik die van de pagina's springt, en Lacey's flair om je te plagen met wat je in de duisternis wacht. Dit is het begin van een leuke carrière. Ik ben nu een fan. Kom maar op met de volgende, meneer Lacey!

Ik geef een schuld om 4 sterren te betalen. Zeker het lezen waard, en ik kijk uit naar de debuutroman van meneer Lacey, Droombos (Samhain Publishing 2016) komt ergens in de eerste helft van volgend jaar. Pak een exemplaar:  Amazone  Barnes and Noble

Welkom bij Mercy House, een ultramodern bejaardentehuis dat er perfect fris, schoon en ordelijk uitziet. . . maar niets is minder waar. In de spannende roman van Adam Cesare zullen de bewoners weinig genade vinden - alleen een schokkende uitbarsting van ondoorgrondelijke horror.
 
Harriet Laurel merkt de geur op bij Mercy House zodra ze een voet naar binnen zet, tegen haar wil daarheen gebracht door haar zoon Don en zijn vrouw Nikki. In de vroege stadia van dementie is Harriet verontwaardigd over Nikki en verwijt ze haar schoondochter dat ze niet aan kleinkinderen heeft geleverd. Maar zelfs Harriet moet toegeven dat haar geest helderder wordt zodra ze de drempel overschrijdt. Als die vervelende geur er niet was geweest.
 
Arnold Piper is een vijfentachtigjarige ex-marinier, een trotse man die zijn hele leven voor zichzelf heeft gezorgd. Maar niet langer. Arnold is verraden door zijn ouder wordende lichaam en ontdekt dat de beproevingen die hij lang geleden in het door oorlog verscheurde Korea heeft overleefd, verbleken naast de dagelijkse vernederingen van het ouder worden. Hij weet niet dat hij zijn grootste nachtmerries nog niet heeft.
 
Sarah Campbell is een idealistische verpleegster wiens medeleven tot het breekpunt is uitgerekt in de chronisch onderbezette faciliteit die Mercy House is. Maar nu staat Sarah's lijst met onaangename taken op het punt een angstaanjagende wending te nemen. Want er wordt iets slechts gebrouwen in Mercy House. Iets donkers en rot. . . en dodelijk.

Adam Cesare is een van mijn favoriete nieuwere schrijvers. Zijn vroegere werken waarvan ik heb genoten- De zomerbaan (zijn meest serieuze roman - en mijn favoriet), Video-avond (een erg leuke B-filmrit), en Stamleden- zijn het bewijs dat deze man IT heeft.

Ik wist naar binnen te gaan barmhartigheid huis (Cesare's nieuwe eBook van Random / Hydra) dat de naam van het spel deze keer gore en chaos keer tien was. Op dat front scoorde hij. Cesare helpt ons bij het werk door ons voor te stellen aan een paar personeelsleden van Mercy House en enkele van haar bewoners. Net als je denkt dat het boek zijn bloederige reputatie misschien niet waarmaakt, komen we bij het diner. Vanaf dat moment vliegen het bloed en de lichaamsdelen. Waanzin en een onverklaarbaar lichaamsveranderend ding hebben de geriatrische huurders in Mercy House overgenomen en de dood, seks en nog meer dood volgen. Er is ook een soort turfoorlog.

Mijn twee favoriete stukjes zijn de Vietnam-flashback van Arnold Piper met Klopic (met name de dood van Klopic!), En de eerder genoemde "diner" -scène. Het eerste toont Cesare's bekwaamheid als schrijver: "De ingangswond bevond zich direct onder Klopic's jukbeen en zijn hele hoofd was naar binnen gezakt alsof er zich een zwart gat had gevormd in een van zijn gevoelens." Terwijl de 'diner'-scène je zijn flair geeft om vies te zijn: "Er was nu iets glanzend en buisvormig te zien tussen de schuine strepen toen Marta de ingewanden van de vrouw eruit trok met de tanden van haar vork."

Een van Cesare's sterke punten als schrijver is zijn vaardigheid om snel interessante personages te maken. Ik heb genoten van de creatie van velen in Mercy House (vooral Nikki en Paulo), maar dacht dat hij een paar kansen met Sarah en Teddy had gemist. Ik kon het niet helpen, maar ik voelde me alsof Sarah er gemakkelijk vanaf kwam met betrekking tot wat voor soort hel ze doormaakte (voor zover Cesare ons eigenlijk laat zien), vooral in vergelijking met de niet aflatende toon waarmee Gail, Queen Bea en Harriet uitspreken het geweld. Wat Teddy betreft, ik dacht dat zijn rol in het boek te klein was. Het leek erop dat Cesare meer had kunnen doen met de man.

Cesares fans lijken de gemenere kant van zijn werk te begeren. Ze zouden deze moeten opeten. Helaas bevonden mijn favoriete delen van het boek zich allemaal in de voorste helft. barmhartigheid huis was nog steeds redelijk goed te lezen. Persoonlijk kijk ik uit naar Adams volgende swing op iets met meer diepte. Ik weet dat hij de karbonades heeft en kan niet wachten tot hij de sprong wagen.

Ik geef Mercy House 3 sterren.  Pak een exemplaar:  Amazone  Barnes and Noble

 

Ik zal mijn Halloween Reads (October Read-a-palloza) over een paar weken posten.

Stay tuned!