Verbind je met ons

Filmrecensies

'Neptune Frost': een cyberpunk anti-kapitalistisch queer liefdesverhaal

gepubliceerd

on

Neptunus Frost

Neptunus Frost is een van die zeldzame films waarvan je, als je ernaar kijkt, meteen kunt zien dat het een cultklassieker wordt. Door gebruik te maken van een aantal van de meest innovatieve en in het oog springende productieontwerpen in de bioscoop van 2022, gecombineerd met een cyberpunk, queer, sci-fi Afrikaans concept, is deze film gewoon iets dat nog niet eerder is gemaakt en door zoveel mogelijk mensen zou moeten worden gezien. 

Het Rwandese sci-fi muziekspektakel, waar we bij waren Ondergronds filmfestival van Boston, wordt geregisseerd door muzikant en dichter Saul Williams en toneelschrijfster en actrice Anisia Uzeyman, die bekend staat als SWAN. Het wordt ook met name geproduceerd door Ezra Miller (Justice League, we moeten over Kevin praten) en Lin Manuel Miranda (Hamilton, Encanto). 

Neptune Frost-recensie

Met dank aan Kino Lorber

De film is losjes een liefdesverhaal tussen een weggelopen intersekse en een coltan-mijnwerker, wiens toekomstige kind een ondergrondse hackgroep zal leiden die het kwaad van de wereld onthult. 

Regisseur Saul Williams zei over de film: “Maya Angelou zei ooit dat alles wat een artiest schrijft, moet worden geschreven met de urgentie van wat ze zouden schrijven als iemand een pistool in hun mond zou houden. De staat van dit land en de wereld heeft mijn mond genoeg opengesperd om hele tijdlijnen in te slikken. We hebben kunst nodig die niet bang is om de narratieve structuur van onze programmering uit te dagen.”

Deze schreeuw om bewustwording hangt groot in de film. Hoewel sommige scènes van deze film verward raken, is de duidelijkste rode draad de coltan-mijnwerkers die lijden onder het uitbuitende werk dat gepaard gaat met mijnbouw, terwijl ze niet over de middelen beschikken om de technologie te gebruiken die zonder hen niet zou kunnen bestaan. Technologiebedrijven zijn gebouwd op de ruggen van mishandelde werknemers en consumenten zijn zich niet eens bewust van hun aanwezigheid. 

Zo verandert deze film in een soort fantasy-wraakfilm, waarin de mijnwerkers hun technologie inzetten tegen de groepen die ze steunden. Het is een zeer noodzakelijke boodschap voor de moderne tijd en de toekomst. 

Neptune Frost Boston Underground Filmfestival

Met dank aan Kino Lorber

De hele esthetiek van deze film is boeiend: het vermengen van afro-futurisme met cyberpunk DIY-dystopie en de surrealistische realiteit van dromen en musicals. 

In een jaar dat een soortgelijk thema bracht Dune (kolonialistische thema's in de toekomst van de woestijn) kan niet anders dan dat worden opgemerkt Neptunus Frost creëerde een productie die net zo mooi en memorabel (zo niet meer) was dan Dune met vermoedelijk een fractie van het budget. Het budget, daarover gesproken, begon op Kickstarter en trok $ 196,000, onder meer van Manuel-Miranda, zodat de regisseur de creatieve controle kon houden. 

Het werd meer dan 10 jaar geleden voor het eerst bedacht en begon als ideeën voor een Broadway-musical en graphic novel. Deze textuur is nog steeds terug te zien in Neptunus Frost, met gedramatiseerde actie, indrukwekkend gechoreografeerde muzikale nummers en duidelijke, verzadigde sets. 

Elk aspect van het productieontwerp van deze film verdient het om besproken te worden. De kostuums zijn ongeëvenaard, met unieke en opvallende handgemaakte outfits, het meest iconisch een jas met computertoetsenbordtoetsen erop genaaid. 

Neptune Frost Review Boston Underground. Filmfestival

De make-up in deze film zet Euforie schamen. Zowel eenvoudig uitgevoerd als gedenkwaardig, de make-up is meesterlijk ontworpen en is onmogelijk over het hoofd te zien. 

De sets hierin zijn ook opmerkelijk, waarbij wordt geschakeld tussen een meer realistische setting in een mijngebied van Burundi en een sci-fi toekomstige wereld, waar de personages hangen aan een muur vol met printplaten en CRT-televisies. Het klinkt alsof de productieontwerper mijn huis moet ontwerpen.  

Natuurlijk moet er over de muziek worden gesproken, want het is een musical. Ik ben meestal geen fan van musicals: ik hou niet van de muziekstijl of de dramatisering, maar deze film had echt een fantastische soundtrack, met enkele knallende muzieknummers. 

Neptune Frost iHorror recensie

Met dank aan Kino Lorber

Bijna alles aan deze film werkt. Als er één minpunt mag zijn, is het niet de meest begrijpelijke film, het is geschreven door een dichter en speelt zich af in een droomwereld, maar de beelden spreken voor zich. 

Neptunus Frost is gemakkelijk een van de meest interessante films van het jaar. Dit is een film waarvan ik serieus hoop dat hij voet aan de grond krijgt, want tussen de weelderige productie en de intieme en belangrijke berichten moet hij gezien worden. 

Als je het type persoon bent dat een duidelijk verhaal nodig heeft, is dit misschien niet voor jou, maar als je er zin in hebt, zal het grote indruk op je maken. 

Neptunus Frost wordt gedistribueerd door Kino Lorber, die de film hopelijk ergens in 2022 in Amerikaanse theaters zal uitbrengen, en een digitale release zal hebben op hun streaming Kino Now en andere VOD-platforms. Bekijk hieronder de trailer.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Klik hier om commentaar te geven

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Filmrecensies

Recensie: Is er 'No Way Up' voor deze Shark-film?

gepubliceerd

on

Een zwerm vogels vliegt in de straalmotor van een commercieel vliegtuig, waardoor het in de oceaan neerstort, terwijl slechts een handvol overlevenden de taak heeft om uit het zinkende vliegtuig te ontsnappen, terwijl ze ook te maken krijgen met uitputtende zuurstof en vervelende haaien in de oceaan. Geen weg omhoog. Maar stijgt deze low-budgetfilm uit boven zijn versleten monstertrope of zinkt hij onder het gewicht van zijn kleine budget?

Ten eerste bevindt deze film zich duidelijk niet op het niveau van een andere populaire overlevingsfilm, Vereniging van de sneeuw, maar verrassend genoeg is dat niet het geval Sharknado of. Je kunt zien dat er veel goede leiding is besteed aan het maken ervan en dat de sterren klaar zijn voor de taak. De histrionics worden tot een absoluut minimum beperkt en helaas kan hetzelfde gezegd worden over de spanning. Dat wil niet zeggen Geen weg omhoog is een slappe noedel, er is hier genoeg om je tot het einde te laten kijken, zelfs als de laatste twee minuten aanstootgevend zijn voor je opschorting van ongeloof.

Laten we beginnen met de goede. Geen weg omhoog heeft veel goed acteerwerk, vooral van hoofdrolspeler Sophie McIntosh die Ava speelt, de dochter van een rijke gouverneur met een hart van goud. Binnen worstelt ze met de herinnering aan de verdrinking van haar moeder en is ze nooit ver verwijderd van haar overbezorgde oudere lijfwacht die Brandon met kinderlijke ijver speelde door Colm Meaney. McIntosh reduceert zichzelf niet tot het formaat van een B-film, ze zet zich volledig in en zet een sterke prestatie neer, zelfs als de stof betreden wordt.

Geen weg omhoog

Een ander hoogtepunt is Grace Netel het spelen van de 12-jarige Rosa die op reis is met haar grootouders Hank (James Caroll Jordan) en Mardy (Phyllis Logan). Nettle reduceert haar karakter niet tot een delicate tween. Ze is bang, ja, maar ze heeft ook wat inbreng en redelijk goed advies over het overleven van de situatie.

Zal Attenborough speelt de ongefilterde Kyle waarvan ik denk dat hij daar was voor komische opluchting, maar de jonge acteur tempert zijn gemeenheid nooit met succes met nuance, daarom komt hij gewoon over als een uitgesneden archetypische klootzak die is ingevoegd om het gevarieerde ensemble te completeren.

De cast wordt compleet gemaakt door Manuel Pacific, die Danilo speelt, de stewardess die het kenmerk is van Kyle's homofobe agressie. Die hele interactie voelt een beetje achterhaald aan, maar opnieuw heeft Attenborough zijn karakter niet goed genoeg uitgewerkt om dat te rechtvaardigen.

Geen weg omhoog

Verdergaand met wat goed is in de film zijn de speciale effecten. De vliegtuigcrashscène is, zoals altijd, angstaanjagend en realistisch. Regisseur Claudio Fäh heeft op dat vlak kosten noch moeite gespaard. Je hebt het allemaal al eerder gezien, maar hier, omdat je weet dat ze in de Stille Oceaan neerstorten, is het spannender en als het vliegtuig het water raakt, vraag je je af hoe ze dat hebben gedaan.

Wat de haaien betreft, ze zijn even indrukwekkend. Het is moeilijk te zeggen of ze levende exemplaren hebben gebruikt. Er zijn geen hints van CGI, geen griezelige vallei om over te spreken en de vissen zijn oprecht bedreigend, hoewel ze niet de schermtijd krijgen die je zou verwachten.

Nu met het slechte. Geen weg omhoog is op papier een geweldig idee, maar de realiteit is dat zoiets in het echte leven niet zou kunnen gebeuren, vooral niet als een jumbojet met zo'n hoge snelheid in de Stille Oceaan neerstort. En ook al heeft de regisseur het met succes laten lijken alsof het zou kunnen gebeuren, er zijn zoveel factoren die gewoon niet kloppen als je erover nadenkt. Onderwaterluchtdruk is het eerste dat in je opkomt.

Het mist ook een filmische glans. Het heeft een direct-naar-video-gevoel, maar de effecten zijn zo goed dat je niet anders kunt dan de cinematografie voelen, vooral in het vliegtuig had iets verhoogd moeten zijn. Maar ik ben pedant, Geen weg omhoog is een goede tijd.

Het einde voldoet niet helemaal aan het potentieel van de film en je zult de grenzen van het menselijke ademhalingssysteem in twijfel trekken, maar nogmaals, dat is muggenziften.

Kortom, Geen weg omhoog is een geweldige manier om een ​​avond met het gezin naar een survival-horrorfilm te kijken. Er zijn enkele bloederige beelden, maar niets ergs, en de haaienscènes kunnen licht intens zijn. Het heeft een R-rating aan de lage kant.

Geen weg omhoog is misschien niet de ‘next great shark’-film, maar het is een spannend drama dat uitstijgt boven de andere vriend die zo gemakkelijk in de wateren van Hollywood wordt gegooid dankzij de toewijding van de sterren en geloofwaardige speciale effecten.

Geen weg omhoog is nu te huur op digitale platforms.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Verder lezen

Filmrecensies

TADFF: 'Founders Day' is een sluwe cynische slasher [filmrecensie]

gepubliceerd

on

Dag van de oprichters

Het horrorgenre is inherent sociaal-politiek. Voor elke zombiefilm is er een thema van sociale onrust; bij elk monster of elke chaos is er een verkenning van onze culturele angsten. Zelfs het slasher-subgenre is niet immuun, met meditaties over genderpolitiek, moraliteit en (heel vaak) seksualiteit. Met Dag van de oprichters, nemen de broers Erik en Carson Bloomquist de politieke inslag van horror en maken ze veel letterlijker.

Kort fragment van Dag van de oprichters

In Dag van de Oprichters, een klein stadje wordt opgeschrikt door een reeks onheilspellende moorden in de dagen voorafgaand aan de verhitte burgemeestersverkiezingen. Terwijl de beschuldigingen vliegen en de dreiging van een gemaskerde moordenaar elke straathoek verduistert, moeten de bewoners zich haasten om de waarheid te achterhalen voordat de angst de stad verteert.

In de film speelt Devin Druid (13 redenen waarom), Emilia McCarthy (Skymed), Naomi Grace (NCIS), Olivia Nikkanen (De gemeenschap), Amy Hargreaves (Vaderland), Catherine Curtin (Stranger Things), Jayce Bartók (Sub Urbia), en William Russ (Boy Meets World). De cast is allemaal erg sterk in hun rol, met bijzondere lof voor de twee slimme politici, gespeeld door Hargreaves en Bartok. 

Als een op Zoomer gerichte horrorfilm, Dag van de oprichters voelt zich sterk geïnspireerd door de tienerhorrorcyclus uit de jaren 90. Er is een brede cast aan personages (elk een heel specifiek en gemakkelijk te identificeren 'type'), sexy broeierige popmuziek, brutaal geweld en een whodunnit-mysterie dat het tempo opvoert. Maar er gebeurt veel in de motor; een sterke ‘deze sociale structuur is onzin’-energie maakt bepaalde scènes des te relevanter. 

Eén scène laat zien hoe een ruziënde protestmenigte hun borden laat vallen om te vechten over wie een vreemde, gekleurde vrouw mag troosten en beschermen (elk beweert dat ze bij ons is). Een andere toont een politicus die probeert zijn kiezers op te hitsen met een hartstochtelijke toespraak, waarin hij hen oproept de stad offensief te bestormen. Zelfs de diametraal tegenover elkaar staande burgemeesterskandidaten dragen hun loyaliteit op de mouw (een stem voor ‘verandering’ versus een stem voor ‘consistentie’). Er is een overkoepelend thema van populariteit en profiteren van tragedie. Het is niet subtiel, maar verdomd, het werkt. 

Achter het commentaar staat regisseur/co-schrijver/acteur Erik Bloomquist, tweevoudig New England Emmy Award-winnaar (uitstekend schrijver en regisseur voor De geplaveide gang) en voormalig Top 200-directeur bij HBO's Project Greenlight. Zijn werk aan deze film is veelomvattend als slasher-horror; van spannende single-take shots en buitensporig geweld tot een potentieel iconisch moordenaarswapen en -kostuum (waarin op slimme wijze de Sok en Buskin komedie/tragediemasker).

Dag van de oprichters biedt de basisbehoeften van het slasher-subgenre (inclusief een goed getimede komische uitvoering) terwijl hij een middelvinger steekt naar politieke instellingen. Het presenteert weinig vleiend commentaar aan beide kanten van het hek, wat duidt op minder “rechts versus links”-ideologie en meer “brand het allemaal af en begin opnieuw” cynisme. Het is een verrassend effectieve inspiratie. 

Als politieke horror niets voor jou is, is dat... prima, maar er is slecht nieuws. Horror is commentaar. Horror is een weerspiegeling van onze angsten; het is een reactie op de politiek, de economie, de spanningen en de geschiedenis. Het is een tegencultuur die fungeert als een spiegel voor de cultuur, en die bedoeld is om te engageren en uit te dagen. 

Films zoals Nacht van de levende doden, Zacht en stil, en De overval franchise levert een bijtend commentaar op de schadelijke gevolgen van sterke politiek; Dag van de oprichters reflecteert cynisch op het absurde theater van deze politiek. Het is aangrijpend dat de voorgestelde doelgroep voor deze film de volgende generatie kiezers en leiders is. Ondanks al het snijden, steken en schreeuwen is het een krachtige manier om verandering te bevorderen. 

Dag van de oprichters gespeeld als onderdeel van de Toronto After Dark-filmfestival. Voor meer informatie over de politiek van horror, lees verder Mia Goth verdedigt het genre.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Verder lezen

Filmrecensies

[Fantastic Fest] 'Infested' laat het publiek gegarandeerd kronkelen, springen en schreeuwen

gepubliceerd

on

Geteisterde

Het is alweer een tijdje geleden dat spinnen er effectief in slaagden mensen gek te maken van angst in theaters. De laatste keer dat ik me kan herinneren dat het spannend was, was met Arachnophobia. Het nieuwste van regisseur Sébastien Vaniček creëert dezelfde evenementenbioscoop als die Arachnophobia deed toen het oorspronkelijk werd uitgebracht.

Geteisterde begint met een paar individuen midden in de woestijn op zoek naar exotische spinnen onder rotsen. Eenmaal gelokaliseerd, wordt de spin in een container gedaan om aan verzamelaars te worden verkocht.

Flits aan Kaleb, een persoon die absoluut geobsedeerd is door exotische huisdieren. Hij heeft zelfs een illegale minicollectie ervan in zijn flat. Natuurlijk maakt Kaleb van de woestijnspin een leuk huisje in een schoenendoos, compleet met knusse spulletjes waar de spin in kan ontspannen. Tot zijn verbazing weet de spin uit de doos te ontsnappen. Het duurt niet lang voordat we ontdekken dat deze spin dodelijk is en zich in een alarmerend tempo voortplant. Al snel staat het gebouw er helemaal vol mee.

Geteisterde

Je kent die kleine momenten die we allemaal hebben gehad met ongewenste insecten die ons huis binnenkomen. Je kent die momenten wel, vlak voordat we ze met een bezem slaan of voordat we er een glas over zetten. Die kleine momenten waarop ze plotseling op ons afkomen of besluiten met de snelheid van het licht te rennen, dat zijn wat Geteisterde doet het feilloos. Er zijn genoeg momenten waarop iemand ze met een bezem probeert te doden, maar dan geschokt is dat de spin langs hun arm naar hun gezicht of nek loopt. huivert

Ook de bewoners van het gebouw worden in quarantaine geplaatst door de politie, die in eerste instantie denkt dat er sprake is van een virusuitbraak in het gebouw. Deze ongelukkige bewoners zitten dus binnen vast met tonnen spinnen die zich vrij bewegen in ventilatieopeningen, hoeken en waar je maar kunt bedenken. Er zijn scènes waarin je iemand in het toilet zijn gezicht/handen ziet wassen en toevallig ook een heleboel spinnen uit de ventilatieopening achter hen ziet kruipen. De film is gevuld met tal van grote, huiveringwekkende momenten die niet ophouden.

Het ensemble van personages is allemaal briljant. Elk van hen put perfect uit het drama, de komedie en de terreur en laat dat in elke beat van de film werken.

De film speelt ook in op de huidige spanningen in de wereld tussen politiestaten en mensen die zich proberen uit te spreken wanneer ze echte hulp nodig hebben. De rots- en harde architectuur van de film vormen een perfect contrast.

Zodra Kaleb en zijn buren besluiten dat ze binnen opgesloten zitten, beginnen de rillingen en het aantal doden te stijgen terwijl de spinnen beginnen te groeien en zich voort te planten.

Geteisterde is Arachnophobia ontmoet een Safdie Brothers-film zoals Ongeslepen diamanten. Voeg daar de intense momenten van de Safdie Brothers, gevuld met personages die door elkaar heen praten en schreeuwen in snel pratende, angstopwekkende gesprekken, toe aan een huiveringwekkende omgeving vol dodelijke spinnen die over mensen heen kruipen en je hebt Geteisterde.

Geteisterde is zenuwslopend en bruist van seconde-tot-tweede nagelbijtende verschrikkingen. Dit is de engste tijd die je waarschijnlijk lange tijd in een bioscoop zult meemaken. Als je geen arachnofobie had voordat je Infested keek, zal dat erna wel gebeuren.

'Ghostbusters: Frozen Empire' popcornemmer

Verder lezen

Gif insluiten met klikbare titel