Geschreven door John Squires

Na de “sneak preview”-vertoning van Fathom Events van 31, verscheen Rob Zombie op het scherm voor een vooraf gefilmde vraag- en antwoordsessie. Toen hem werd gevraagd welke films hem inspireerden om de film te maken die we zojuist hebben gezien, vertelde Zombie een verhaal dat veelzeggend was. Kortom, hij had een niet-horrorproject ontwikkeld dat gewoon niet werkte, en tijdens een telefoongesprek met een vriend merkte hij op dat hij elk willekeurig, dom horror-idee uit zijn hoofd kon bedenken en maak in plaats daarvan die film. En hier zijn we dan. Rob Zombies 31; een willekeurig idee dat Zombie op een avond snel aan de telefoon bedacht.

Oh jongen, dat blijkt wel.

Geschreven en geregisseerd door Rob Zombie, set uit 1976 31 draait om de leden van een reizend carnaval die op een avond worden ontvoerd door een groep gemaskerde maniakken. Het is Halloween-avond en hun ontvoerders spelen een jaarlijks spel op leven en dood, waarbij de bende het opneemt tegen een reeks steeds sadistischere clowns. Als ze willen overleven, zullen de vrienden bij elkaar moeten blijven en voor hun leven moeten vechten.

Voor iemand wiens muziek door de jaren heen relatief één noot is gebleven, heeft Rob Zombie bewezen een redelijk veelzijdige filmmaker te zijn. De sprong van het cartoonachtige Huis van 1000 Corpses tot het westerse epos dan The Devil's Rejects was enorm, en in de nasleep van zijn veel verguisde verblijf in Haddonfield, De heren van Salem zag Zombie uit elke doos stappen waarin hij zichzelf had gestopt. Maar met 31Zombie zet zichzelf niet alleen weer in de doos, maar zet zo'n grote stap achteruit dat het moeilijk is om je niet af te vragen wat er is gebeurd met de visionair die ooit de intentie leek om, nou ja, het te proberen.

Eén ding kun je niet wegnemen 31 is dat het absoluut een Rob Zombie-film is, en hoewel het moeilijk is om een ​​filmmaker wiens werk zo volledig van hemzelf is niet te bewonderen, is het probleem met 31 is dat het, in een misselijkmakende mate, voelt alsof een filmmaker de bewegingen doorneemt en het gewoon niet kan schelen. Zombie's meest luie en veiligste film tot nu toe, 31 laat het grootste deel van de goodwill die hij door de jaren heen als filmmaker heeft opgebouwd achterwege en speelt zich niet helemaal af als een pastiche van zijn grootste hits, maar eerder als een Frankenstein-achtige lappendeken van Zombie's slechtste artistieke kwaliteiten. Dialoog, technieken en zelfs hele scènes worden grotendeels uit Zombie's eerdere werk gehaald; maar deze keer is de charme vreemd genoeg afwezig in de procedure.

Een plotloze puinhoop waar geen tekort is aan de kenmerkende slordigheid van Zombie, maar niet veel anders. 31 is, ik haat het om het te zeggen, het werk van een filmmaker die toegeeft aan de kleinste gemene deler en het laagst hangende fruit plukt van elke boom waar hij langs komt. Hoewel Zombie zeker bekend staat om het creëren van gedenkwaardige en werkelijk iconische schurken, voelen zelfs de slechteriken hier zich volkomen ongeïnspireerd; Ik kan bijna garanderen dat de enige die je je zult herinneren als je het theater verlaat, Doom-Head is, gespeeld door een scene-stelende Richard Brake. De film is op zijn best wanneer Brake op het scherm verschijnt, en het strekt hem tot eer dat Zombie zich daar terdege van bewust lijkt; In de hele openingsscène houdt Brake een huiveringwekkende monoloog.

Een van de vele problemen van de film is het camerawerk, dat wankeler is dan de wankelste Found Footage-film die je ooit hebt gezien; En 31 is, voor het geval je het je afvroeg, geen horrorfilm in de hand. Telkens wanneer er iets gebeurt – en als ik ‘alles’ zeg, bedoel ik dat er iemand wordt vermoord… er gebeurt eigenlijk niet veel anders – Zombie schudt de camera zo ver dat je nauwelijks kunt zien wat er gebeurt, wat de film vreemd genoeg veel minder bruut maakt dan jij mag verwachten dat dit zo is. Zelfs als het bloed rondvliegt en je daadwerkelijk kunt zien wat er aan de hand is, zit er nooit veel creativiteit in de gruwelijkheid of de manier waarop de saaie karakters worden ingezet. Het is allemaal gewoon te slap en vergeetbaar voor zijn eigen bestwil.

Als iemand die Rob Zombie verdedigt sinds hij over films begon te schrijven, doet het me pijn dat ik hem niet kan verdedigen 31. Het doet me nog meer pijn om in mijn hart te voelen dat zijn grootste werk als filmmaker misschien wel achter hem ligt. Want als een filmmaker op de haai springt, lijkt het er heel erg op 31.

Laten we gewoon vergeten dat dit ooit is gebeurd.