Telkens als ik ga zitten om een ​​boek te lezen van Aäron Dries, ik doe mijn best om me mentaal voor te bereiden op welke verschrikkingen ik denken de auteur misschien voor mij in petto heeft. Het heeft nooit gewerkt. Niet een keer. Niet eens een beetje. Dries is een auteur die zigzagt als ik verwacht dat hij zal zien. Hij scheert de oppervlakte van het voor de hand liggende kwaad/horror af, gebruikt het zelden als meer dan een plaag, alleen om de lezer voorover te storten in een onverwachte omstandigheid die zoveel erger is. Hij is een meesterverteller, en Cut to Care: een verzameling kleine pijntjes, is zijn nieuwe verhalenbundel geen uitzondering.

In zekere zin is het de perfecte titel. Elk verhaal is zorgvuldig samengesteld; elk verhaal snijdt diep. Dries schrijft zelden bovennatuurlijke verhalen. Zijn gruwelen komen uit en leven in de echte wereld. zijn novelle Vieze hoofden is een opmerkelijke uitzondering, en hier doopt hij af en toe zijn teen, waarbij hij vaak bovennatuurlijke sensaties combineert met lichamelijke horror-rillingen die tegelijkertijd meeslepend en verontrustend zijn.

Hoewel ik dat zelden doe met collecties, heb ik de behoefte om elk van de verhalen van de auteur hier op te splitsen/te herzien. Het voelt als de enige manier om het werk recht te doen en je een idee te geven van wat je in de omslagen zult vinden.

Gesneden tot zorg begint met "Schade, Inc." een verhaal dat draait om een ​​jonge vrouw die werkt als een soort levende rouwpop. Kaylee brengt haar dagen door met het aantrekken van kostuums en pruiken om tijd door te brengen met klanten die een ernstig verlies hebben geleden. Ze wordt het voorwerp van hun verdriet, opent hun slecht genezen emotionele wonden en laat ze zeggen wat ze nooit hebben gezegd om sluiting te vinden. De baan scheurt naar haar. Elke cliënt opent haar eigen littekens, maar ze kan zichzelf niet geven wat ze zo gemakkelijk en uitputtend aan anderen geeft.

Toch houdt ze zich als het ware aan het behandelplan, totdat ze een rijke familie ontmoet die haar misschien net iets te hard nodig heeft. Dries reikt tot in het hart van het verdriet en ontmijnt de essentiële gruwel van verlies op een manier die zowel aangrijpend als angstaanjagend is, waardoor een einde net dubbelzinnig genoeg is om zijn onderwerp volledig te belichamen. Sommige wonden genezen nooit volledig; sommige zijn daar niet voor bedoeld. Sommige pijnjaren na de eerste pijn als herinnering en een les die we hebben overleefd.

“Gesneden om te zorgen” is wat alleen als een soort horrorparabel kan worden beschouwd, een eenvoudig verhaal met een kern van waarheid. Een jonge man gaat een ochtend hardlopen als hij een oude man tegenkomt die om wisselgeld vraagt. Hij geeft het en glimlacht terwijl hij wegrent. Op de volgende hoek ontmoet hij een vrouw gewikkeld in een deken zonder shirt. Ondanks de kou van de winter, geeft hij de zijne op. Hij heeft tenslotte een huis om naar toe te gaan. Hij zal uiteindelijk warm zijn en er is een zekere gloed die hij voelt bij het geven van zichzelf. Dries lijkt zich af te vragen: “Is het oké om je goed te voelen over jezelf door anderen te helpen? Wanneer overschrijden we de grens van altruïsme naar iets minder eervol?” Het antwoord is natuurlijk huiveringwekkend in de handen van de auteur die een op de een of andere manier brutaal zonnig einde maakt.

Het is moeilijk om te weten wat je ervan moet maken "Talkmaker, gemaakt van talg." Bij de eerste lezing springt het eerder van de pagina als een huidkruipend body-horrorverhaal. Een tweede lezing brengt je echter veel dieper. Opnieuw worden we geconfronteerd met verdriet als een jonge vrouw wanhopig probeert in het reine te komen met de ophanging van haar vader nadat werd ontdekt dat hij drie mannen had vermoord. Maar hier bezwijkt ze volledig voor dat verdriet, laat ze zich erdoor veranderen. Het was voor mij het op één na meest maag-draaiende verhaal in de collectie. Het talent van de auteur voor beschrijving wordt hier volledig weergegeven. Als je een zwak gestel hebt, kan ik je alleen maar aanraden om je voor te bereiden op de beste, slechtste rit van je leven.

“Nona danst niet”... In een toekomst waarin de wereld bedekt is met giftige smog en niemand de sterren in meer jaren heeft gezien dan ze konden tellen, pakt een gezin in om hun matriarch te bezoeken in het rusthuis waar ze 'woont'. Dat is alles wat ik je plotgewijs kan vertellen over dit verhaal. Het beste kun je er zelf achter komen wat er gebeurt. Dries heeft jarenlang in verpleeghuizen gewerkt, en dit lijkt te putten uit die zeer reële, helaas alledaagse verschrikkingen van ouder worden en bejaarden.

Als kind heeft mijn eigen grootvader, geloof ik, acht jaar in een verpleeghuis gezeten. Na het eerste jaar herinnerde hij zich niet veel meer. Terugkijkend realiseer ik me hoe performatief onze wekelijkse bezoeken aan het verpleeghuis waren. We zaten dan bij zijn bed en praatten vaak over hem in plaats van tegen hem alsof gelukkige gesprekken in zijn aanwezigheid de toestand waarin hij verkeerde op de een of andere manier teniet deden. Maar het ergste was dat er ook enige verwachting van hem was om te presteren. Een herinnerde naam, een erkenning van onze aanwezigheid was de prijs die we egoïstisch van hem verwachtten te betalen. Ik was een kind dat te maken had met niet-gediagnosticeerde angst en depressie. Van mij kon nauwelijks worden verwacht dat ik het echt beter zou weten, maar als ik erop terugkijk, zijn de herinneringen bitter. Dit verhaal bracht dat allemaal naar de oppervlakte, de angst doorspekt met schuldgevoelens.

“Kleine ballonnen” onderzoekt het potentieel van de kindertijd, de vorming van het zelf en hoe gemakkelijk het verloren kan gaan, een complex verhaal dat eenvoudig wordt verteld met horror in de kern. Dat is alles wat ik er nu over wil zeggen.

Ik wil praten over "De erkende." Ik wil de lagen ervan verkennen op een manier die het het gewicht geeft dat het verdient. Ik weet alleen niet hoe ik het moet aanpakken zonder het hele ding te verpesten. Vertrouw me gewoon, je zult niet teleurgesteld worden.

In “Te oud voor ijs,” de auteur onderzoekt behendig de dynamiek van een uiteenvallend gezin en wat dat soort trauma met de kinderen thuis doet. Te snel opgroeien, verantwoordelijkheden op zich nemen die veel verder gaan dan hun volwassenheid, en het ergste van alles, de vrijheid missen om gewoon kind te zijn, om te genieten van de eenvoudige geneugten die het leven te bieden heeft voordat het verpletterende gewicht van volwassenheid op hun schouders valt. Het is hartverscheurend, verdrietig en ja, eng als de hel.

"Liefde tussen de roodrugspinnen." Nou, hier zijn we dan. Het verhaal dat me zo brak dat ik Dries een bericht stuurde nadat ik het had gelezen om hem te laten weten dat hij me had gebroken. De acceptatie van de homogemeenschap als geheel is veel beter geworden dan vroeger, hoewel we nog een lange weg te gaan hebben. Dit verhaal speelt zich af in een tijd dat het nog veel erger was. In feite, nadat het leven van een man uiteenvalt nadat hij is vrijgelaten, neemt hij drastische maatregelen in een poging om "zichzelf te redden" van zijn queerness, alleen om zijn leven daarna echt naar een hel te laten gaan.

Dit verhaal heeft extra gewicht omdat wetgevers in de VS wanhopig proberen wetten aan te nemen die de identiteit van leden van de LBGTQ+-gemeenschap op de een of andere losgeslagen manier "illegaal" maken. Het wegnemen van onze menselijkheid en onze rechten maakt ons niet meer dan een gevaar voor onszelf en anderen. De gruwel hier zit stevig in onze realiteit als geschiedenis die zich gemakkelijk zou kunnen herhalen. Ik liep weg van dit verhaal, gebroken door de onderliggende betekenissen en vastbeslotener dan ooit om degenen te eren die voor ons kwamen, vechtend en stervend om ons de rechten te geven die we hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ik hun schoenen in mijn eigen tijd kan vullen op een manier die hen trots zou maken.

En tot slot is er "Schaduwschuld." Het verhaal lijkt een samensmelting te zijn van alles wat eraan voorafging in de collectie. Al die angsten en twijfels vloeien samen in een enkelvoudig moment, waarop de rimpelingen van één beslissing de loop van een leven volkomen en volledig kunnen veranderen. Nanette leeft ongemakkelijk haar schemeringjaren door. Haar man is aan dementie bezweken en woont in een verpleeghuis. Het gezin van haar dochter groeit. Ze kijkt reikhalzend uit naar haar eerste achterkleinkind. Op een dag overtuigt ze een jonge vrouw om geen zelfmoord te plegen. Het is de ultieme daad van levengevende vriendelijkheid. Of is het?

Dries lijkt te wijzen op zijn lezerspubliek en ons te vragen wat we zouden hebben gedaan en als we de kans hadden, zouden we het nog een keer doen? Sommige dingen kunnen uiteindelijk niet worden teruggenomen. Sommige dingen, zelfs de meest liefdadige, nemen alleen van ons af. En nemen en nemen en nemen. De auteur presenteert ons een prachtig geschreven, oprecht eng verhaal, dat leeft in de grijze gebieden van ons leven.

Als geheel, zoals elke goede verzameling, Gesneden tot zorg is een reis in en uit de verbeelding van de auteur. Dries bewijst met het werk dat zijn beheersing van het vertellen van verhalen zich niet beperkt tot de langere vorm. Hij kan, en zal, je huid zelfs in de kortste verhalen laten kruipen. Als je verlangt naar goed geschreven horror, dan ben je het aan jezelf verplicht om deze fantastische collectie te lezen.

Zoeken Cut to Care: een verzameling kleine pijntjes deze maand waar je ook boeken koopt!