Night Shyamalan is zo'n kruitvat van hit and miss dat het bijna ondoorgrondelijk is om zelfs maar een wereld voor te stellen waarin zijn films geen wereldoorlog van discours zouden veroorzaken. Voornamelijk vanwege het feit dat Shyamalan zijn films met grote Twilight Zone zoals wendingen, wordt de man veel meer dan niet in de vuurlinie geplaatst. Dus zijn nieuwste film, die op zich al een staaltje van goed geboren originaliteit is, ligt natuurlijk onder vuur. Maar in dit geval, zoals in het geval van de verschrikkelijke Lady in the Water en The Happening, is de schaduw gegarandeerd?

Shyamalan's nieuwste film, Oud is een moedige, ontsnapping uit het traditionele die combineert met zowel eco- als body-horror, alles in een explosieve, zo niet soms gekke mix.

Oud draait om vakantiegangers die het geluk hadden een paar grote kaartjes voor een chique resort te hebben gewonnen. Het resort is een allesomvattende plek waar u een ideale vakantie door wilt brengen. Uiteindelijk worden bepaalde families gekozen om een ​​buiten de gebaande paden deel van het eiland te bezoeken. Een mooie baai die niet bekend is bij veel toeristen. Grote herinneringen en schoonheid wordt beloofd aan het hele gezin. Er is veel mooi geschreven voorafschaduwing die organisch door de dialoog in de eerste act van de film wordt gepeperd. Karaktereigenschappen zoals een jonge vrouw met calciumtekort of een karakter dat een kleine tumor blijkt te hebben, worden hier allemaal onthuld. Shyamalan doet goed werk door deze punten in de film met elkaar te verbinden om later in de film geweldige momenten te hebben die gelijk zijn aan grote horror, grote goofines of echt oprechte en vertederende momenten.

Zodra het gezin op de vakantieplek aankomt, worden ze automatisch opgenomen door een werkelijk schitterend uitzicht. Het publiek wordt bijna in slaap gesust met een gevoel van valse veiligheid samen met deze families. Tegen die tijd is het echter al te laat voor het vakantiegezin en het publiek. De goede tijden staan ​​op het punt te eindigen en wervelen in een waanzinnige rit, dat is bijna de meeste van het merk Shyamalan dat ooit Shyamalaned heeft. Deze omringende spanning wordt geïllustreerd in een camera die voorheen volledig stil had gezeten bij een camera die wild kinetisch is en de 8 mm-vakantiecamera van een gezin wordt. Wild pitchen naar links en rechts en achteloos zoomen. De intense close-ups op de gezichten van de personages zijn bijna te dichtbij voor comfort. Alles filmisch raakt in paniek.

Het is rond deze tijd dat het noodlot toeslaat en de families ontdekken dat ze het eiland niet kunnen verlaten. Iedereen die moe wordt, krijgt automatisch een gevoel van druk in zijn hoofd waardoor hij onmiddellijk bezwijkt. Alle richtingen of hoop is verboden terrein voor de nu in paniek geraakte groepen. Vanaf dit punt zet Shyamalan de ketel hoger en vormt hij de groepen tot een kleine microkosmos van de wereld, waarin iedereen vertegenwoordigd is. Zoals je zou verwachten, duurt de samenleving niet lang en is ze nog erger als ze zenuwachtig is. Net zoals in Stephen King's The Mist, eindig je met mensen die zich tegen elkaar keren voor hun eigen sterke idealen. In wezen wordt hun ware zelf op twee manieren onthuld.

Zoals de titel al doet vermoeden, begint de gevangen groep ook heel snel te verouderen en te krijgen Oud in een rap tempo. Makkelijk te berekenen dat ze op één dag 50 jaar oud kunnen worden.

Het plezier en de horror in de film komt van dit element van lichaamshorror en het kunnen zien hoe alles zich ontvouwt en ook raden wat er zou kunnen gebeuren. Je kijkt naar hun eigen lichaam en een natuurlijk proces wordt het monster van de film. In een samenleving die draait om uiterlijk en plastische chirurgie om veroudering tegen te gaan, zie je de ergste nachtmerrie van de samenleving zich ontvouwen... en het is geweldig om te zien. Die voorafschaduwende opstellingen die ik eerder noemde, beginnen in het spel te komen en kruipen op de groep op vreemde en angstaanjagende manieren. Oud is meedogenloos en wacht niet om een ​​adempauze te geven of een pauze toe te staan. Het is drama met een snelheid tot 1000 mijl per uur. De menselijke conditie in een molen gestopt zonder uit-schakelaar.

Er is altijd een heel gekke kant aan het schrijven van Shylaman geweest. Ik heb nooit kunnen vaststellen of het publiek zou moeten lachen op bepaalde momenten in zijn films. Er is een vreemde speelsheid die wordt gecombineerd met de horror die totaal los staat van alle andere reguliere regisseurs die ik ken. Voor het leven van mij, ik weet niet of het opzettelijk is of niet en ik zal het misschien nooit weten. Maar dat gevoel wordt het hele jaar door geladen Oud. Soms vind ik het geweldig, en soms stoot het me af.

Shylaman en zijn cameraman filmen hier de hel uit een film. Oud, ziet er fantastisch uit en beweegt op echt innovatieve manieren. Het is heel slim om dezelfde bewegingen op te nemen die gezinnen in de jaren 80 hadden met hun schokkerige en wankele 8 mm-vakantiefilms. Ze zetten deze zoomlenzen ook recht in de gezichten van de acteurs om langzaam deze kleine veranderingen te onthullen die zich gedurende de film voordoen. In het begin is het subtiel. Een beetje vergrijzing van het haar bij de slapen, het ooglid iets lager dan in de vorige opname. De make-up-effecten veranderen van shot tot shot en in het begin wordt het zo subtiel gedaan dat ik niet denk dat het publiek de volledige reikwijdte van hoe het make-upschema eruit moet hebben gezien, volledig zal waarderen. Het team voor make-upeffecten heeft het hier geweldig naar haar zin en doet echt geweldig werk.

De grootste fout in Oud komt voor mij voort uit het feit dat er uit elke scène een expositie stroomt. Ik vond het niet erg om personages een of twee keer te horen raden wat er met hen gebeurde, maar deze film raakt je er woest mee en houdt niet op. Ook het einde van deze film verlaagde mijn score enorm. Ik denk niet dat het het grote overdreven opgeblazen einde nodig had dat het heeft. En zelfs als dat zo was, denk ik niet dat we het zo vaak nodig hadden uitgelegd als ze het hier uitleggen. Het publiek is slim en dit oververklaarde einde praat een beetje tegen hen. Het is te groot, ik hield van het mysterie van Oud… waarom zou je dat zo grondig wegnemen?

Zoals met alle films van Shylaman, zal dit verdeeldheid zaaien. Maar hij creëerde echt iets origineels dat beweegt met de zwaartekracht en veroudering zelf. Het is volledig meedogenloos en blijft de ante van het spel van moment tot moment verhogen. Kijken hoe ouder worden het monster wordt, is briljant. Ook is het slim om body-horror te combineren met dit mysterieuze stukje eco-horror dat om elke hoek terugdringt. Natuurlijk, het einde is een beetje te veel en had eerder moeten worden weggelaten en geëindigd ... maar het neemt niet weg van de goede tijd die ik had in de aanloop naar het. Oud, is het bekijken waard in theaters voor die grote effecten en het voortdurend ontrafelen van goofy waanzin. Niets is angstaanjagender dan oud worden en vergeten worden, en Shylaman heeft zijn mes zorgvuldig op die halsslagader gezet.