Vampire Cult-klassieker The Lost Boys Wordt vandaag 30!

Vandaag dertig jaar geleden regisseur Joel Schumacher (Het spook van de opera, telefooncel, 8 mm) gaf ons een frisse kijk op een geliefd monster in zijn stijlvolle cultklassieker, De verloren jongens.

We weten van vampieren.

Het zijn de onsterfelijke monarchen van de nachtelijke rijken, zwevend tussen de schemertint van sterfelijke verbeelding en taboe-verlangens. Ze tarten de gerespecteerde wetten van het graf en staan ​​in de sluier van de eeuwige nacht en wenken ons om dichter bij hun koude omhelzing te komen. Zij zijn de vampier, de nosferatu, kinderen van duisternis en zaden van vernietiging. Ze zijn onze dood en we kunnen niet anders dan van ze houden.

De kennis van vampieren is in talloze films onderzocht en heeft bewezen net zo onsterfelijk te zijn als de wezens zelf. Vanaf de vroegste dagen van het angstaanjagende tijdperk van de stille cinema heeft de vampier zijn levende schaduw over het publiek geworpen en elke nieuwe generatie sluw betoverd.

Toegevoegd aan de enorme overlevering van de Vampire is de generatiebepalende hit van Joel Schumacher The Lost Boys.

Schumacher deed iets wat alleen een echte visionair kan: een klassiek icoon herdefiniëren voor een nieuw tijdperk.

De kern van de film is een verhaal van twee broers - Michael (Jason Patrick) en Sam (Corey Haim) - die moeten omgaan met de beproevingen van hervestiging in een nieuw gebied dat nu hun thuis wordt genoemd. Verhuizen is nooit gemakkelijk en passen ook niet. Het duurt niet lang voordat Michael wordt weggevaagd door de schoonheid van Star (Jami Gertz), een lokaal meisje met een betoverende vonk die hij niet kan negeren. Via haar ontmoet Michael al snel David (Kiefer Sutherland) en zijn hippe verbond van vampieren. Ja, het is niet alleen stom om de nieuwe jongen te zijn, maar wat als de stad waar je net naartoe bent verhuisd, werd geteisterd door de ondoden? Persoonlijk zou ik het geweldig vinden, maar ik ben een freak.

Ondertussen raakt Sam bevriend met de legendarische Frog Brothers - precies de groep die wij allemaal jaren 80 snotapen wilden zijn. Wie wilde er niet bevriend zijn met Corey Haim en Corey Feldman terwijl hij de hele dag doorbracht in lokale stripboekwinkels, plannen makend hoe de wereld te redden van vampiers? Vechten tegen monsters met je beste vrienden zou een droom zijn die uitkomt! Deze film wist hoe hij zich tot ons allemaal moest verhouden.

Zelfs tijdens het schrijven van die basissynopsis van de film valt het me op waarom de film nog steeds werkt. De oudere kinderen konden zich gemakkelijk identificeren met de tienerangst waar Michael mee te maken had. Weet je, dingen als hoe je indruk maakt op een mooi meisje, hoe je er niet uitziet als een sukkel voor de coole menigte, en die overweldigende behoefte om erbij te horen en niet langer de nieuwe jongen te zijn. Ook de fundamentele beproevingen om per ongeluk in de verkeerde menigte terecht te komen - en ook niet met opzet.

Michael is geen slechte jongen. Hij zorgde voor zijn kleine broertje. Hij was thuis niet zo'n eikel voor zijn moeder, en natuurlijk wilde hij gewoon vrienden maken. Helaas zijn de mensen waarmee hij bevriend raakt toevallig uit de hel voortgekomen vampiers. Een eerlijke fout die ieder van ons had kunnen maken.

Sam sprak met de jongere kinderen in ons – het natuurlijke gezicht van onschuld – die altijd vermoedden dat er monsters in de schaduw waren. Monsters die dreigden onze familie van streek te maken en de stabiliteit van ons gelukkige leven te ruïneren. The Lost Boys zet beide broers op tegen een aantal zeer reële en herkenbare problemen waar we allemaal heel bekend mee zijn.

De film werd meteen een klassieker onder fans van zowel jong als oud. Het is een film die op bijna elk niveau intiem herkenbaar is - en dat is een deel van zijn onsterfelijke charme. Het behandelt een aantal zeer moeilijke real-life uitdagingen. Verhuizen naar een nieuw gebied. Passen in een nieuwe sociale groep. Alleenstaand ouderschap. Groepsdruk. Dingen die jij en ik moeten verdragen - en niet typisch het soort setting dat je in eerste instantie zou overwegen voor een horrorfilm.

Over onwaarschijnlijke instellingen gesproken, The Lost Boys is gefilmd rond de kustgebieden van het zonnige Californië - Heck, zelfs mijn achtertuin zit praktisch in de film. Deze film haalt zijn vampiers uit de gotische mausolea waar we zo aan gewend zijn en ziet ze moedig over de Santa Cruz Boardwalk stampen onder de zilveren cast van de opkomende maan.

Dat klopt, dit is de essentiële MTV-vampiersensatie die mijn generatie betoverde. In de gloriedagen van rock-'n-roll, punkmode, video-arcades en motorbendes, glipten David en zijn coven van ondode bloedzuigers de samenleving binnen en werden een van ons.

Het maakte Davids broedsel van vampieren ook een beetje verontrustender. Het waren nog maar kinderen, oudere kinderen zeker, maar toch waren het kinderen zoals wij. Niets aan de buitenkant deed ons iets ongewoons vermoeden, en wat een ingenieus idee voor een monster. Het monster dat meer verwant is aan onze menselijkheid, is precies het monster waar je het meest bang voor zou moeten zijn.

Dat is het soort monster waarmee je een biertje zou kunnen delen. Of je bed mee. Hij is de naaste moordenaar die je niet vermoedt. Je bent naar zijn barbecues geweest, of zoals Michael deed, had wat Chinese noedels en rijst bij zich.

David is het gezicht van moderne monsters. Hij is degene die naast ons loopt en ons uitschakelt voordat we ooit wijzer zijn.

Stijlvol, sexy en herkenbaar - The Lost Boys houdt dertig jaar later nog steeds stand. Wij juichen u toe.