Net als elke andere stripfan ter wereld heb ik geweldige dingen gehoord over Locke and Key. Vandaag ben ik eindelijk begonnen met lezen, enige tijd nadat het laatste nummer was uitgebracht. Ik ben vandaag begonnen met het lezen van het eerste deel en heb alle problemen in één keer doorgenomen. Het is zo goed als ze zeggen, het is een van de beste teksten die ik in stripboeken heb gelezen en het is gedaan met een echt filmische flair.

Locke and Key is puur horrorgenie, er is misschien geen angstaanjagender strip die er is. Locke and Key heeft een gotische toon die zowel in het schrijven als in het artwork terugkomt. De kunst heeft een vreemde maar toch effectieve stijl, ik weet niet of ik me bewust ben van de The Uncanny Valley-hypothese of niet, maar het is hier relevant. Het idee is dat mensen alleen betrekking hebben op een personage dat kunstmatig is als het er menselijk uitziet, maar een beetje afwijkt. Als een geanimeerd personage te menselijk is, heeft het een griezelig effect en haalt het het publiek uit het personage terwijl hun brein op zoek gaat naar de kenmerken ervan die niet op ons lijken. Het animeren van een relativeerbaar en identificeerbaar personage waarmee het publiek zich kan inleven, gaat over het verkrijgen van een balans tussen menselijke elementen en iets anders dat het een beetje afwijkt. Gabriel Rodriguez heeft het goed in deze, hij tekent karakters niet perfect anatomisch correct omdat dat niet nodig is. We merken niet dat we alleen merken hoe uitstekend emotioneel hij ze maakt. Deze personages zijn zo gemakkelijk te verbinden vanwege hoe goed hij emotie in de ogen van het personage kan trekken. Dit is waar de Uncanny Valley-theorie om de hoek komt kijken, we merken niet wat er mis is met de personages, omdat ze een beetje fout zijn, maar zo menselijk dat we ons met ze verbinden.

We moeten ook praten over Joe Hill, hij is een genie. Ik weet dat ik dat woord blijf gebruiken, maar het is waar, Joe Hill, de zoon van Stephen King is een meester in het schrijven van dialogen en een ingewikkeld verhaal. Deze personages waren zo rauw en zo echt, het is verbazingwekkend om te bedenken dat iemand zoveel echte mensen in zijn hoofd kan hebben die klaarstaan ​​om in een verhaal te plaatsen. Er waren tijden dat een personage iets zei dat als een klap in de buik was, of een slechterik iets zei dat je zou doen rillen. Er waren zelfs momenten in deze strip dat een personage iets zei dat me aan het lachen maakte, wat ook verbazingwekkend is gezien hoe gothic en somber dit verhaal is. Joe Hill heeft ook een uitstekende schrijfvaardigheid omdat hij weet hoe hij een filmisch moment voor de kunstenaar moet creëren.

Het concept van de sleutels en de vergrendelde deur die leidt tot eindeloze mogelijkheden is fascinerend, het is een ongelooflijk uniek concept dat veel kilometers heeft afgelegd. Dit uitgangspunt is verbazingwekkend, de schrijver heeft een heel fascinerende mythos gecreëerd waardoor ik meer wil weten over dit vreemde achtergrondverhaal van duistere magie. Als je denkt dat dit tot nu toe niet eng klinkt, heb je het mis, geloof me. Het sterke schrijven waardoor we ons alleen met de personages identificeren, maakt dit verhaal beangstigend, want als de shit naar beneden gaat, ben je doodsbang dat deze personages waar je om geeft, een vreselijk lot kunnen ondergaan. De beelden trekken geen vuisten en gaan niet terugdeinzen voor behoorlijk brute dingen die het gevaar van de antagonist heel reëel maken. Dat is de reden waarom wanneer de slechterik weer loskomt in het laatste nummer, het publiek echt bang voor hem is. Er is ook een soort jump scare, wat verbazingwekkend is, aangezien het formaat is dat het een stripboek is.

De problemen verlopen echt goed, waardoor de spanning steeds meer wordt opgebouwd, keer op keer naarmate de slechteriken sterker worden, totdat de shit eindelijk de fan raakt in het climax-laatste nummer. Ik kan niet wachten om de andere delen te lezen, ik zou een recensie van elk deel kunnen doen, gezien hoe goed deze serie is en hoeveel ik er graag over schrijf. Het feit dat ik mijn mening over de algemene zaken, zoals kunst en schrijfstijl, in deze recensie uit de weg heb geruimd, betekent dat de bespreking van deel 2 meer kan gaan over mijn gedachten over de gebeurtenissen en de plot zelf van die aflevering. Dus als je meer geïnteresseerd bent in een discussie over het eigenlijke verhaal, blijf dan niet alleen op de basisdingen op het oppervlak kijken voor mijn bespreking van deel 2: Head Games, die meer in de diepte zal gaan en ongetwijfeld directer over het verhaal zal praten.