Het is bijna nooit beter geweest om een ​​fan van Stephen King te zijn.

Van It naar Gerald's Game naar 11.22.63, we zijn absoluut geslagen met knock-out na knock-out met materiaal gebaseerd op het werk van de auteur. En ook al zijn er een paar blindgangers geweest - The Dark Tower echt, echt miste het doel - we zouden dankbaar moeten zijn voor de binnenkort te verschijnen klassiekers die de laatste tijd zijn geïntroduceerd.

Het monetaire succes van It alleen zou genoeg moeten zijn om elke horrorfan enthousiast te maken. Eerder dit jaar zag het er wat somber uit Vrijdag de 13e's annulering, vanwege slechte prestaties op schijnbaar trefzekere hits zoals Ringen. Gelukkig is Stephen King altijd een betrouwbare bron van angst geweest, en de cijfers liegen er niet om. It was een commercieel en kritische succesfactoren, en je kunt er zeker van zijn dat we op het punt staan ​​nog veel meer te zien met de naam van de auteur erop gebaseerd alleen al.

En als de dingen blijven zoals ze zijn geweest, zal ik een heel gelukkig mens zijn. Gerald's spel, voor degenen die het niet hebben gezien, is het ronduit fenomenaal. "Die scène" in het bijzonder - degenen onder jullie die hebben gezien het zal weten waar ik het over heb - zal de komende jaren zeker op de lijsten van veel mensen belanden voor de engste en meest ineenkrimpende horrormomenten aller tijden. Maar voordat een van jullie gorehounds in paniek raakt, luister naar me; ja, ik erken dat er eerder veel extremere sequenties in films zijn geweest, waarvan sommige zelfs kunnen wedijveren met die in Gerald's spel, maar de plaatsing tijdens de film en uitvoering is bijna ongeëvenaard. Dit is geen film die Fulci uit de schijnwerpers wil duwen; dit is een film die voor het grootste deel verstoken is van enig ander echt extreem bloed, waardoor de opname ervan veel verrassender en zelfs angstaanjagender is.

We hebben sinds de jaren tachtig niet zoveel rijkdom gezien in het rijk van Stephen King-films. En zelfs toen, hoewel er veel, veel klassiekers werden geproduceerd, was er ook een lot van misstappen. Een tijdje leek het alsof King daardoor de reputatie kreeg een domme pulp-schrijver te zijn. Een film met de naam Stephen King, althans voor een tijdje, betekende niet echt dat je iets echt gruwelijks te wachten stond. Leuk, ja, maar het was veel lichter dan waar we nu zijn.

We hadden toen een van de slechtste films ooit gemaakt Dromenvanger, zijn reputatie in de film verder bezoedelen. Het was niet alsof de man verantwoordelijk was voor het regisseren ervan - het was gewoon dat veel van zijn ideeën zo wijdverbreid zijn, zo bizar, dat wat op papier werkte, ongelooflijk moeilijk te repliceren was op film.

Dat is ook waarom It was zo verrassend. Het is een van de meer fantastische, epische romans die de auteur ooit op de wereld heeft gezet, en toch leek de film van Andy Muschietti alles perfect vast te leggen. Voor degenen die nog steeds gespannen zijn over de miniserie van 1990, ben ik hier om te bevestigen dat het meer dan oké is om de voorkeur te geven aan de nieuwe versie. Ik doe het zeker. Pennywise heeft een nieuwe avatar gevonden in de vorm van Skaarsgaard, en ik vind geen reden om terug te kijken, hoe geweldig Curry ook was. Ik denk dat veel mensen eerlijker waren tegen zichzelf en minder bang om tegen nostalgie te vechten, ze zouden hetzelfde toegeven.

Ik zou graag wat meer bijgewerkte aanpassingen zien met de manier waarop de dingen zijn gegaan. Kinderen van de maïs, zou bijvoorbeeld een goede keuze zijn, net als Huisdier Sematary. Veel filmmakers zijn nu opgegroeid met liefde voor King en zijn romans en hun respectievelijke bewerkingen; ware liefde die hun verlangen heeft gevormd om in film of literatuur te werken. Dit zijn het soort mensen dat we nodig hebben om aan zijn films te werken. Dit was een tijdje niet het geval; zoals John Carpenter zelf zei, Christine was gewoon een baan waarvoor hij was aangenomen. Hoewel de resultaten goed genoeg waren, was het helaas verstoken van passie. U kunt zeggen wat u wilt It, Gerald's Game, en zelfs 11.22.63 (hoewel echt, wat zou je daar misschien over te zeggen hebben?), maar hen bekritiseren omdat ze geen hartstocht hebben, is gewoon onjuist.

Gelukkig lijkt het er niet op dat deze trein snel vertraagt. 1922 is net vrijgegeven voor overwegend positieve recensies, en Hulu's Castle Rock is aan de horizon, wat hopelijk aan de verwachtingen zal voldoen. Zeker, The Mist is geannuleerd, en ik kan niet anders dan terug te verwijzen naar de teleurstelling die was De donkere toren, maar ondanks alle teleurstellingen lijken de sterkere inzendingen zo overweldigend te zijn dat die flubs over het hoofd kunnen worden gezien.

Als een grote fan van de romanschrijver voel ik me heel gelukkig dat ik leef in een tijd waarin er zo'n hernieuwde interesse lijkt te zijn om zijn werken de aanpassingen te geven die ze verdienen. In 2017 hebben we zo'n schat aan klassiekers verzameld, zowel modern als nostalgisch, dat het een overweldigende omvang heeft. Waardeer wat je hebt, mensen, want King is één op de miljoen.