Oorsprongverhalen zijn een populaire trend geworden in de horrorwereld. Met zoveel gedenkwaardige schurken en psychopaten, is het geen wonder dat fans geobsedeerd zijn geraakt door te ontdekken welke gebeurtenis de interne schakelaar van dat personage heeft omgedraaid, om zo'n grotesk en gemeen monster te worden. Leatherface is geen uitzondering op dit verlangen, en er zijn meer dan één poging gedaan om zijn gruwelijke opvoeding te demonstreren.

Toen ze voor het eerst kennismaakten met het meesterwerk van Tobe Hooper uit 1974, The Texas Chainsaw Massacre, raakten kijkers gefascineerd door de acties van de Sawyer-familie, en de franchise heeft drie sequels, twee remakes en twee originele verhalen voortgebracht. The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning, uitgebracht in 2006, en Leatherface, uitgebracht in 2017, tonen twee totaal verschillende verhalen en stijlen voor onze kennismaking met de moorddadige gekke man en zijn gestoorde familie.

Bedoeld als een prequel op de remake uit 2003 met Jessica Biel en R. Lee Ermey, The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning begint met een medewerker van een slachthuis die een gemuteerd kind baart, voordat hij op de werkvloer overlijdt aan arbeidscomplicaties. Het kind wordt dan letterlijk als een stuk vuilnis opzij gegooid voordat het wordt geadopteerd door een aaseter die op zoek is naar voedsel.

Na het ontwikkelen van een onbekende huidaandoening wordt Thomas opgevoed door de familie Hewitt om in een vleesverpakkingsbedrijf te werken. Maar als de fabriek eenmaal is veroordeeld en moet sluiten, begrijpt hij niet dat hij moet stoppen met werken. Een slecht geadviseerde belediging te veel van de hoofdvoorman, en Thomas overspoelt in een vlaag van woede, knuppelt de man dood met een malsmakende hamer, en eist zijn eerste slachtoffer in een lange reeks van bloedbad.

Wat zo goed werkt voor dit oorspronkelijke verhaal, naast R. Lee Ermey's optreden als de kwellende sheriff Hoyt, is de pure eenvoud. Een misvormde stomkop, met een kannibalistische familie, die alleen ooit heeft geweten hoe ze dieren moeten slachten en verpakken, vindt een kettingzaag en mishandelt iedereen die zijn familie tegen hem zegt… lijkt niet zo vergezocht. De schrijvers brengen ook een eerbetoon aan het origineel door de nadruk te leggen op het gezin, en niet alleen op Leatherface.

Fans van de remake uit 2003 waarderen de details overal; Zoals te laten zien hoe Monty zijn benen verliest en in een rolstoel terechtkomt, Thomas 'eerste masker dat hij droeg om zijn gezichtsmisvorming te bedekken, of hoe oom Charlie de zelfbenoemde plaatselijke politie werd.

Kortom, The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning biedt een uniek perspectief op wat Thomas Hewitt ertoe dreef om de moorddadige kettingzaagmoordenaar te worden, terwijl hij fans nog steeds het bloed en de spanning gaf die ze van de franchise gewend zijn. Hetzelfde mag niet gezegd worden voor het tweede en recentere oorsprongsverhaal, Leatherface.

Geregisseerd door het Franse duo Alexandre Bustillo en Julien Maury, besloot het paar een andere aanpak te kiezen en Leatherface te laten zien als zowel een jonge jongen als een tiener.
geduldig. Afgezien van een paar goed geacteerde scènes van Lili Taylor als Verna, moeder van de binnenkort te verschijnen Leatherface, is de gruwelijke aard van de familie afwezig in het grootste deel van de film. Na te zijn ontsnapt tijdens een wilde rel in het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis, zijn vier patiënten en een verpleegster op de vlucht voor de wraakzuchtige sheriff Hal, gespeeld door Stephen Dorff.

Hoewel het idee dat Leatherface een ontsnapte psychiatrische patiënt is, op papier misschien goed klinkt, mist het eindresultaat een zekere grit en grimmigheid die een medewerker van een slachthuis substantieel vult. Tijdens een groot deel van de film moet de kijker raden welk personage eigenlijk de dodelijke moordenaar blijkt te zijn. Het is pas in de laatste paar scènes dat we ontdekken wie wordt gekozen om het monster te worden, en hoe hij het iconische masker ging versieren (dat behoorlijk teleurstellend was en leek op iets van een leren bondage-stuk).

Het belangrijkste probleem dat veel fans hadden, zonder al te veel weg te geven, is de dramatische verandering die het personage in zo'n korte tijd heeft doorgemaakt - van erg luidruchtig en ogenschijnlijk medelevend en intelligent tot plotseling stom worden en elk geweten verliezen. in enkele minute. Voeg dat toe aan een paar onrealistische scènes die geen ander doel leken te dienen dan het beetje bloed en de schokwaarde die er is te leveren (zoals drie jongvolwassenen die allemaal in een dood karkas passen om zich voor de politie te verbergen; of een willekeurige daad van necrofilie tijdens een onnodige seksscène), en je hebt de ingrediënten voor een oorsprongsverhaal dat niet voldoet aan de ambitieuze poging om een ​​horroricoon in een nieuw en modern daglicht te stellen.

Of je ze nu wilt of niet, prequels en sequels zullen een aantal van onze meest geliefde moordenaars, psychos en onverlaten blijven herontdekken, opnieuw uitvinden en vaak ronduit in verlegenheid brengen. The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning en Leatherface zijn twee voorbeelden van wat goed kan gaan, en niet zo goed binnen een oorsprongsverhaal. Aan het eind van de dag, als geen van deze prequels voor u werkt, bekijk dan het origineel van Tobe Hooper en kijk wat voor soort oorsprong uw eigen geest creëert voor de maniak met kettingzaag.