Welkom terug bij weer een wekelijkse editie van Late to the Party, de recensiereeks waarin iHorror-schrijvers het opnemen tegen de cultklassiekers en fanfavorieten die we om de een of andere reden nog niet hebben gezien. Deze week staat in het teken van David Cronenbergs kijk op de roman van Stephen King, The Dead Zone. Deze klassieker uit 1983 bevat Christopher Walken, Tom Skerritt, Martin Sheen en veel gekauwde landschappen.

Ik wilde heel graag recenseren The Dead Zone omdat het werd gefilmd in een stad waar ik een onaangename hoeveelheid tijd doorbreng, Niagara-on-the-Lake (in Ontario, Canada).

Dat gezegd hebbende, laten we beginnen met een leuk feitje. Het tuinhuisje (in de film te zien als een locatie waar een jonge vrouw op brute wijze werd vermoord door de Castle Rock Killer) werd speciaal voor de film gebouwd en aan de stad geschonken. Het is nu een razend populaire locatie voor bruiloft foto's en een toeristische favoriet voor schilderachtige picknicklunches.

The Dead Zone bevat ook een scène in de beruchte Schreeuwende tunnel! Lokale bezienswaardigheden – griezeliger dan je denkt!

Zoals eerder vermeld, The Dead Zone is een verfilming van de vijfde roman van Stephen King, gepubliceerd onder zijn eigen naam (zijn zevende roman als hij de twee bevat die zijn gepubliceerd onder Richard Bachman). Het is ook de eerste roman die zich richt op de fictieve stad Castle Rock, Maine (die een inspiratiebron is geweest voor een... komende anthologiereeks).

In 2002 volgde een aanpassing van de tv-serie, die zes seizoenen duurde en eindigde in 2007. Zes seizoenen! Dat is gestoord.

Hoe dan ook, op naar de film.

Het plot gaat over Johnny Smith (Christopher Walken), een onderwijzeres die betrokken is bij een auto-ongeluk waardoor hij vijf jaar in coma ligt. Wanneer Johnny wakker wordt, ontdekt hij dat hij over paranormale gaven beschikt waardoor hij tragische gebeurtenissen kan zien in de levens van degenen die hij aanraakt.

Johnny kan zijn nieuwe vaardigheden gebruiken om de levens van de mensen om hem heen te redden en enig licht te werpen op geheimen uit het verleden. Dit weegt zwaar op hem, en nadat hij wordt ingeschakeld om te helpen bij het opsporen van een seriemoordenaar (wat op een heerlijk gruwelijke manier eindigt, zoals we van David Cronenberg zouden verwachten), kiest Johnny ervoor om in afzondering te leven om toekomstig trauma te voorkomen.

De titulaire “dode zone” verwijst naar een deel van Johnny's hersenen dat schade heeft opgelopen als gevolg van het ongeval. Deze ‘dode zone’ vervloekt Johnny met deze gewelddadige visioenen, maar geeft hem ook de mogelijkheid om de uitkomst van wat hij ziet te veranderen.

Dat is in wezen de kern en climax van de film. Johnny ziet een toekomst waarin een wispelturige politicus, Greg Stillson, (gespeeld door Martin Sheen) het presidentschap wint. In deze visie beveelt Stillson een nucleaire aanval op de Sovjet-Unie die resulteert in een nucleaire holocaust. Johnny worstelt met de druk om deze mogelijke uitkomst te kennen en besluit dat hij iets moet doen om deze wereldwijde tragedie te voorkomen.

De film slaagt er fantastisch in om het verhaal op een bevredigende (zo niet, misschien abrupte) manier af te ronden.

The Dead Zone verweeft de spectaculaire wereld van het psychische en occulte naadloos met de realiteit van het dagelijks leven. De scènes van Johnny's visioenen voelen diep geworteld in de realiteit, wat ze nog schokkender en zenuwslopender maakt.

Normaal gesproken zou je denken dat dit geschenk wenselijk zou zijn, maar het is gemakkelijk om te zien welk effect de traumatische beelden op Johnny hebben. Het is geen verrassing dat hij zich daarvan wil distantiëren.

Christopher Walkens optreden als Johnny Smith roept sympathie en begrip op bij het publiek. Martin Sheen als Greg Stillson is daarentegen zo volkomen losgeslagen. Stillson is een slimme, publieksvriendelijke politicus met een haartrigger voor emotionele uitbarstingen. Het is tegenwoordig... griezelig bekend (maar goed dat dit pre-twitter was).

Tijdens de scènes met Stillson op het campagnespoor galmt het publiek met gezangen van “Stillson! Stillson! Stillson!”. Door de sterke nadruk op de eerste lettergreep klinken deze kreten veel meer als “Kill! Doden! Dood!”, wat eigenlijk perfect is.

Alles bij elkaar is het een indrukwekkende film van een legendarische regisseur met een spectaculaire cast, gebaseerd op een roman van de meest productieve genreschrijver van onze tijd.

Je kunt daar echt niet fout gaan.

 

Blijf volgende week op de hoogte voor meer Late to the Party, of bekijk onze eerdere beoordelingen hier!